หลวงพ่อพุธ ฐานิโย Thaniyo.com

รู้แล้วว่าทำไมพ่อแม่ต้องดุด่า

           ก่อนที่ผมจะมาปฏิบัติธรรมที่วัดวะภูแก้วแห่งนี้    ผมเป็นเด็กไม่ดี   ทำตัวไม่ดี  ตั้งแต่เด็กนั้นผมไม่ได้อยู่กับพ่อแม่     ไม่ค่อยได้รับความรักจากพ่อแม่   ซึ่งอาจจะเป็นเหตุผลหนึ่งที่ทำให้ผมทำตัวไม่ดีเพราะคิดว่าพ่อแม่ไม่รักผม   จนถึงตอนนี้ผมอาศัยอยู่กับป้า   ไม่ได้เจอพ่อแม่   บางครั้งผมทำให้พ่อแม่เสียใจร้องไห้  โทรมาดุด่าว่าผมทำให้ผมน้อยใจคิดว่าพ่อแม่ไม่รัก  และผมก็ยังทำตัวไม่ดีต่อไป  จนกระทั่งที่โรงเรียนจะพาไปปฏิบัติธรรมที่วัดวะภูแก้ว    ผมก็คิดในใจว่า  จะไปทำไมว่ะ  ไปก็ไม่ได้อะไร   ไปก็ไปนั่งสมาธิ   สวดมนต์ตื่นแต่เช้าทุกวัน  แล้วก็ไปตั้ง 5 วัน น่าเบื่อตายชัก

          จนมาถึงวัด  ผมเห็นเพื่อนๆ  นั่งสมาธิกันได้นานมาก   ผมก็เริ่มคิดว่า  คนอื่นทำไมนั่งกันได้   จึงคิดว่านั่งสมาธิแล้วมันต้องมีอะไรดีๆ  แน่     ผมจึงลองนั่งดูได้สักพัก    รู้สึกตัวหมุน ตัวเบา   ผมตกใจและออกจากสมาธิ   พอวันที่ 4  ผมทำได้ดีนั่งได้นาน   รู้สึกสบายไม่ปวดไม่เมื่อย

         ผมได้หวนนึกคิดถึงพ่อแม่    น้ำตามันก็ไหลและตอน ดร.ดาราวรรณ บรรยายให้ฟังเรื่องพระคุณของพ่อแม่ทำให้ผมได้รู้สึกสำนึกแล้วว่าสิ่งที่ท่านดุด่าว่าเรานั่น  ท่านอยากให้เราเป็นคนดี    ผมรู้สึกผิดมากน้ำตาไหลออกมาเอง   ผมรู้สึกว่าผมทำอะไรลงไป   ทำไม่ดีกับพ่อแม่กับป้า   ผมคิดว่าตัวเองบาปมาก    ผมจึงตั้งใจทำสมาธิให้ดีที่สุดในวันที่เหลือ    แล้วถ้าผมกลับไปบ้านผมจะรีบกลับไปกราบเท้าป้าแทนพ่อแม่   และจะโทรบอกพ่อกับแม่ว่าลูกคนนี้สำนึกผิดแล้ว   ลูกจะทำตัวเป็นคนดี   จะไม่ทำให้พ่อแม่ผิดหวังและร้องไห้อีกแล้ว    ที่ผมกลับใจได้ก็เพราะได้มาปฏิบัติธรรมที่วัดวะภูแก้วแห่งนี้ทำให้ผมได้คิดได้ และถ้าเป็นไปได้ผมก็อยากจะมาที่นี่อีกครั้ง

นายอติชาติ   เติมศักดิ์สกุล
โรงเรียน สีคิ้ว “สวัสดิ์ผดุงวิทยา”
ชั้น/ห้อง   ม.4/2   วันที่  30  ต.ค. 2555

มาที่นี่มีแต่ได้กับได้

          วันที่มาเข้าค่าย  หนูรู้สึกไม่อยากมาเลย   หนูคิดว่า  มาแล้วได้อะไร   มานั่งสมาธิ  ปวดขา  เพื่อนก็บอกว่าไม่ต้องมาหรอก   เรายังไม่ไปเลย  แต่แม่ข้าพเจ้าบอกว่า  ไปเถอะ  ไปปฏิบัติธรรม   เผื่ออะไรมันจะดีขึ้น   พอมาถึงวันแรก  ก็รู้สึกอยากกลับเพราะเวลาพักน้อย  กฎเยอะ    พอมาวันที่สามหนูก็เริ่มปรับตัวได้   จากวันที่มาวันแรกเวลานั่งสมาธิหนูรู้สึกปวดขามากมาก    พอวันที่ 4 ก็ชิน   หนูก็เลยคิดได้ว่า   มาแล้วเราได้อะไรหลายอย่างเลย  ได้ทำจิตใจให้มีสมาธิ  รู้บาปบุญคุณโทษ   ได้เคล็ดลับเรียนเก่งมา   มาที่นี่มีแต่ได้กับได้     เริ่มไม่รู้สึกเบื่อ   หนูจะนำทุกสิ่งทุกอย่างที่ครูที่นี่สอนไปประยุกต์ใช้ในชีวิตประจำวัน  ไม่ให้สูญเปล่า  หนูเสียดายแทนเพื่อนๆ  ที่ไม่ได้มาจริงๆ

น.ส.ธารารัตน์  จงสูงเนิน
โรงเรียน สีคิ้ว “สวัสดิ์ผดุงวิทยา”
ชั้น/ห้อง   ม.4/1  
เขียนไว้ ณ วันที่  30  ต.ค. 2555