รวมรูปภาพ สไลด์โชว์ ของหลวงพ่อพุธ ฐานิโย

ปาฏิหาริย์แท้ -  ปาฏิหาริย์เทียม  

          อาจกล่าวได้ว่า  หลวงพ่อพุธเป็นพระสงฆ์ที่เชี่ยวชาญการฝึกสมาธิเป็นอันดับต้นๆ ในหมู่พระสงฆ์ไทย

          อันที่จริง  การฝึกสมาธิก็เป็นสิ่งที่ศาสนาหลายศาสนาในประเทศอินเดียสอนกันมานานแล้ว   สมาธิที่สอนกันในศาสนาเหล่านั้นมีจุดประสงค์เพื่อควบคุมจิตหรือความคิดให้แน่วแน่    เมื่อจิตของผู้ที่ฝึกสมาธิแน่วแน่จนถึงระดับหนึ่งแล้ว    จิตนั้นจะสามารถแสดง "อิทธิฤทธิ์" หรือ "ปาฏิหาริย์"  บางอย่างออกมาได้   ซึ่งการฝึกสมาธิเพื่อจุดประสงค์เช่นนี้ก็มีการนำมาสอนกันในศาสนาพุทธด้วยในนามของ "สมถภาวนา"

           หลวงพ่อพุธก็เป็นผู้หนึ่งที่เคยได้รับการฝึกสมาธิแบบ "สมถภาวนา"  มาอย่างเข้มข้น  และดูเหมือนว่าจะเคยมีประสบการณ์ในการได้เห็น  "สิ่งเหนือธรรมชาติ"   ต่อหน้าต่อตามาไม่น้อยเลยทีเดียว   ท่านเล่าว่า ...

              มโนมยิทธิได้จากเจ้าคุณอริยคุณาธาร (เส็ง ปุสฺโส)    ท่านก็เคยให้พวกเรานั่งไปดูนรก ดูสวรรค์เหมือนกัน แต่ว่ามันเป็นไปไม่ได้ใช้ภาวนา     การภาวนาหรือนั่งสมาธิไปดูนรกไปดูสวรรค์นั้น ตามตำรับของไสยศาสตร์มันมีแบบมีแผนให้ศึกษากัน ซึ่งมีหลักฐานปรากฏอยู่ในหนังสือ “กรรมฐานสิบสองยุค” ของเจ้าคุณพระเทพญาณวิศิษฐ์ (ใจ ยโสธโร) รวบรวมไว้ที่วัดบรมนิวาส (กรุงเทพฯ) มันมีคาถาบทหนึ่ง ซึ่งเรียกว่าคาถาพระเจ้าเปิดโลก คาถาพระเจ้าเปิดโลกนี้ ตอนที่ ๒ หลวงพ่อจำได้ว่า ข้อความว่า

พุทฺโธ ทีปงฺกโร โลกทีปํ วิโสธยิ
ธมฺโม ทีปงฺกโร โลกทีปํ วิโสธยิ
สงฺโฆ ทีปงฺกโร โลกทีปํ วิโสธยิฯ

          เมื่อว่าคาถานี้จบแล้ว ก็อธิษฐานในจิตในใจว่า

          พระพุทธเจ้า พระธรรมเจ้า พระสงฆเจ้า เป็นดวงประทีปส่องโลก ขอโปรดส่องทางนรกทางสวรรค์ให้ข้าพเจ้าเห็นจริงแจ่มแจ้งในกาลบัดนี้ด้วยเถิด

          พอเสร็จแล้วผู้บริกรรมภาวนา ถ้าจะไปดูนรก ก็นึกในใจว่า “นรก ๆ ๆ ๆ ๆ”   ถ้าจะไปสวรรค์ก็ “สวรรค์ ๆ ๆ ๆ ๆ”

           ทีนี้พอจิตมันสงบเป็นอุปจารสมาธิ เกิดสว่างขึ้น ผู้ภาวนาจะมีอาการสั่นเหมือนกับผีสิง พอเสร็จแล้วสภาพจิตของผู้นั้นจะแสดงอาการไปดูนรก ไปดูสวรรค์ตามที่ต้องการ ตามแบบแผนตำรับตำราที่กล่าวไว้ที่จำได้    อันนี้ได้เคยทดสอบพิจารณาดูแล้ว...

          "คนเราทุกคนมีฤทธิ์ มีอิทธิพล มีอำนาจอยู่ในตัวเพราะเราเวียนว่ายตายเกิดมาหลายภพหลายชาติ
ในชาติก่อน ๆ เราอาจจะเคยได้เป็นฤๅษีบำเพ็ญฌานบำเพ็ญตบะมาแล้ว เราก็ไม่ทราบได้ เมื่อเป็นเช่นนั้น ฤทธิ์ อิทธิพลและอำนาจที่เราเคยบำเพ็ญมาในภพก่อนชาติก่อน จิตใต้สำนึกของเราจะเป็นผู้เก็บบันทึกเอาไว้ แล้วจะติดไปกับจิตของเราทุกภพทุกชาติไม่ว่าเราจะไปเกิดในที่ใด ภพใด"

           หลวงพ่อพุธยืนยันมาแบบนี้ก็แปลว่า   เรื่องของอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์ทั้งหลายแหล่นั้น  "มีจริง"

           แต่ถึงจะ  "มีจริง"   ก็ถามได้ว่า   "มีแล้วได้ประโยชน์อะไร ?"

           อันที่จริง  การฝึกสมาธิ  (แบบสมถภาวนา)   เพื่อหวังผลในด้านอิทธิฤทธิ์นั้น   ศาสนาพุทธก็ไม่ได้ปฏิเสธ   แต่อิทธิฤทธิ์เหล่านั้นก็เป็นของชั่วครู่ชั่วยาม  พูดง่ายๆ ก็คือ  เป็นได้แค่  "ปาฏิหาริย์เทียม"  เพราะคนเราเวลากลุ้มใจ   ฤทธิ์เดชที่มีก็ช่วยอะไรไม่ได้

           เมื่อผ่านประสบการณ์ในการฝึกสมาธิมาได้สักระยะหนึ่ง   หลวงพ่อพุธก็เริ่มที่จะเรียนรู้ว่า   "ปาฏิหาริย์ที่แท้จริง"   นั้นจะต้องเป็นไปเพื่อการดับทุกข์   การฝึกสมาธิที่เป็นไปเพื่อการนี้ก็คือการฝึกสมาธิในแบบที่เป็นของศาสนาพุทธแท้ๆ  ซึ่งเรียกว่า  "วิปัสสนาภาวนา" (หรือ "สัมมาสมาธิ")  หลวงพ่อพุธพูดถึงเรื่องนี้เอาไว้ว่า.....

           เรื่อง (อิทธิปาฏิหาริย์) ทั้งหลายที่กล่าวมานั้น มิได้เกี่ยวเนื่องด้วยการทำสมาธิภาวนาตามแบบที่ถูกต้องซึ่งเรียกว่า "สัมมาสมาธิ" และขอให้ท่านทั้งหลายพึงเข้าใจว่า การทำสมาธิตั้งแต่ขั้นปฐมฌานถึงขั้นจตุตถฌานนั้น มันยังเป็นสมาธิสาธารณะทั่วไปแก่ทุกลัทธิศาสนา และแก่ลัทธิที่มีการปฏิบัติสมาธิโดยทั่ว ๆ ไป

            เพราะฉะนั้น สมาธิของพระพุทธศาสนานั้น จึงอาศัยหลักศีลตามขั้นภูมิของแต่ละบุคคลผู้ปฏิบัติอยู่นั้น เป็นหลักตัดสินว่า สมาธิของเขาถูกต้องหรือไม่ อย่างไร

             ขอให้ถือคติว่า สมาธิหรือการปฏิบัติธรรมอันใด ถ้าหากมันเป็นไปเพื่อความอยากใหญ่ เป็นไปเพื่อพอกพูนกิเลส เป็นไปเพื่ออิทธิฤทธิ์ เป็นไปเพื่อการกระทำอะไรแปลก ๆ ต่าง ๆ เช่นอย่างการเป็นหมอดูด้วยสมาธิเป็นต้น พึงเข้าใจเถิดว่า มันเป็นมิจฉาสมาธิ ซึ่งออกนอกหลักพระพุทธศาสนา

           สมาธิในพระพุทธศาสนา จะต้องเป็นสัมมาสมาธิ ที่ประกอบพร้อมด้วยองค์อริยมรรค ผู้ปฏิบัติเมื่อจิตประชุมพร้อมลงสู่องค์อริยมรรคแล้ว จิตจะดำเนินไปเพื่อความหมดกิเลสเท่านั้น ไม่เป็นไปเพื่อความพอกพูนกิเลส ...

           ฟังหลวงพ่อพุธพูดแล้วก็นึกถึงเรื่องหนึ่ง   เรื่องมีอยู่ว่า ...

           ฤาษีผู้มีฤทธิ์ตนหนึ่งกำลังนั่งสมาธิอยู่ริมฝั่งแม่น้ำ   ฤาษีตนนี้มีฤทธิ์มากเพราะบำเพ็ญตบะมายาวนานถึง 25 ปี  วันหนึ่ง  พระพุทธเจ้าได้มีโอกาสเผชิญหน้ากับฤาษีตนนั้น   จึงถามฤาษีว่า   เวลา 25 ปีที่เสียไป   ท่านได้บรรลุมรรคผลอะไรกลับคืนมาบ้าง

           ฤาษีตอบคำถามด้วยความโอหังว่า   ตนสามารถข้ามแม่น้ำด้วยการเดินบนผิวน้ำได้อย่างสบาย

           พระพุทธเจ้าจึงพูดให้ฤาษีสำนึกว่า  ถ้าเช่นนั้นก็นับว่าได้กำไรไม่คุ้มค่ากับความยากลำบากตรากตรำที่อดทนมา   เพราะท่านจะสามารถข้ามแม่น้ำด้วยการว่าจ้างคนแจวเรือได้ในราคาเพียงสตางค์เดียว !!

ที่มาจาก  หนังสือ "วินาทีบรรลุธรรม  พระอรหันต์มีจริง" เล่ม 5