รวมรูปภาพ สไลด์โชว์ ของหลวงพ่อพุธ ฐานิโย

                     "หลวงพ่อพุธ  ฐานิโย"    หรือ  "พระราชสังวรญาณ"  เป็นลูกศิษย์รุ่นสุดท้ายของหลวงปู่เสาร์   กันตสีโล  ซึ่งถือว่าเป็นพระอาจารย์และสหายทางธรรม ของหลวงปู่มั่น   ภูริทัตโต   อีกทั้งยังเคยได้ปฏิบัติธรรมร่วมกับเหล่าครูบาอาจารย์สายวัดป่ากรรมฐานท่านอื่นๆ  ที่เป็นลูกศิษย์ของหลวงปู่มั่นในสมัยนั้นอีกด้วย

           ชีวิตในวัยเด็กของหลวงพ่อพุธนั้นเต็มไปด้วยความทุกข์ยากลำบาก   ท่านเล่าให้ฟังว่า   ประดาความทุกข์ทั้งหลายที่ประดังเข้าใส่นั้นทำให้ท่านมองเห็นธรรมะมาตั้งแต่ยังเป็นเด็ก

           ต่อมา   เมื่อได้มีโอกาสเข้ามาบวชเป็นพระภิกษุในพระพุทธศาสนา    หลวงพ่อพุธก็มีเหตุให้ได้พบกับธรรมอยู่เนืองๆ   ที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะโดยพื้นฐานแล้ว    หลวงพ่อพุธเป็นคนที่สุขภาพไม่ค่อยจะสู้ดี   แต่การที่ท่านสุขภาพไม่ดีนั้นกลับกลายเป็นว่าให้คุณมากกว่าโทษ

           เวลาที่หลวงพ่อพุธต้องนอนป่วยอยู่คนเดียวเงียบๆ  นั้นเป็นช่วงเวลาที่ประเสริฐ  เพราะในช่วงเวลาแบบนี้  ท่านสามารถใช้สติพินิจพิจารณาความจริงของชีวิตได้อย่างอิสระเสรี

          ความเจ็บป่วยสำหรับหลวงพ่อพุธนั้นจึงให้โอกาสในการที่จะได้เข้าใจบางมิติของชีวิตที่ลึกซึ้ง   และละเอียดอ่อนเกินกว่าที่คนที่ไม่เคยเจ็บป่วยต่อเนื่องกันนานๆ  จะรับรู้ได้

           ครั้งหนึ่ง    หลวงพ่อพุธป่วยเป็นวัณโรค   หมอกี่รายก็ส่ายหน้า   บอกจนปัญญา   ท่านจึงใช้โอกาสนี้เปลี่ยนทุกขเวทนาของท่านให้เป็นธรรมะ   ธรรมะที่หลวงพ่อพุธมักจะนำมาใช้ในการนี้ก็คือหลัก  "มรณสติ"  อันเป็นวิธีคิดที่มีเนื้อหาส่วนหนึ่งเป็นการพิจารณาว่า  ความตายสามารถเกิดขึ้นได้เสมอ   และสามารถเกิดได้กับคนทุกคน

           หลัก "มรณสติ" นี้  คือสิ่งที่หลวงพ่อพุธใช้เป็นธรรมะในการเตือนสติตัวเองอยู่เสมอ   เพราะหลังจากเหตุการณ์ในครั้งนั้น   ท่านก็ได้ป่วยเป็นโรคกระเพาะอีกจนแทบเอาชีวิตไม่รอด

         ประดาเหตุการณ์ทั้งหลายที่ทำให้หลวงพ่อพุธเฉียดเข้าใกล้ความตายเองนี้ที่ในเวลาต่อมาได้กลายเป็น "มรณสติ"  ที่เปิดโอกาสในการที่ท่านจะได้เข้าใจบางมิติของชีวิตที่ลึกซึ้ง  และละเอียดอ่อนเกินกว่าที่คนธรรมดาทั่วไปจะรับรู้ได้

         สิ่งเหล่านี้อาจจะเป็นเหตุผลหนึ่งที่ทำให้หลวงพ่อพุธมีความรู้ความเข้าใจในเรื่องการปฏิบัติธรรมอย่างลึกซึ้ง  จนอาจกล่าวได้ว่า   ท่านเป็นพระอริยบุคคลที่ชำนาญในเรื่อง  "ฌานสมาธิ"   มากที่สุดองค์หนึ่งของประเทศไทย

เราจะบวชตลอดชีวิต

           อาจกล่าวได้ว่า   "การเห็นทุกข์"  คือหัวใจสำคัญของ "การเห็นธรรม"  เพราะ  "ทุกข์"   เป็นความจริงอย่างแรก (ตรงกับอริยสัจข้อแรก)  ที่เปรียบเสมือนจุดตั้งต้นทางความคิดของการปฏิบัติธรรมในศาสนาพุทธทั้งระบบ

           พูดง่ายๆ  ก็คือ  ถ้าหากไม่ยอมรับว่าชีวิตนี้เป็น  "ทุกข์"   ก็จะไม่มีการยอมรับ   "ความจริงอื่นๆ"   (หรืออริยสัจข้ออื่นๆ)  ที่ตามมา   สุดท้ายก็จะไม่มีการยอมรับว่า  "นิพพาน"  (หรือความพ้นทุกข์)  เป็นจุดมุ่งหมายสูงสุดของชีวิต

         อย่างที่ได้บอกไปแล้วว่า   ชีวิตในวัยเด็กของหลวงพ่อพุธนั้นต้องประสบกับความทุกข์ที่รุมเร้าอยู่ลึกๆ   ข้างในชีวิตมาโดยตลอด  ความทุกข์นี้ได้กลายเป็นพลังผลักดันภายในที่รุนแรงที่ทำให้ท่านตั้งปณิธานที่จะออกบวชเป็นพระภิกษุในพระพุทธศาสนา

           หลวงพ่อพุธเล่าถึงประสบการณ์ที่เกิดขึ้นในวัยเด็กว่า ...

          "ก่อนจะได้บวชเณร  มันก็คิดขึ้นมาเอง คิดตามประสาเด็ก ๆ แต่ก็มีหลักธรรมอยู่โดยที่เราไม่รู้ตัว จิตมันก็คิดขึ้นมาว่า "เออ! นี่เราเกิดมาคนเดียว ในท้องพ่อท้องแม่ของเรานี้มีเราคนเดียว พี่น้องก็ไม่มี ถ้าเราอยู่เป็นฆราวาส ถ้าเรามีลูกมีเต้า ถ้าพ่อมันก็ตาย แม่มันก็ตาย ใครหนอจะเอาลูกเรามาเลี้ยง อันนี้พ่อแม่เราตาย ปู่ย่า ตายาย พี่น้อง อา ป้าลุง ของเราก็ยังมี เขายังอุตส่าห์เก็บเอาเรามาเลี้ยง แต่นี่เราตัวคนเดียว ใครจะมารับผิดชอบลูกเต้าของเรา"

           ตั้งแต่บัดนั้นมา เราก็ตั้งปณิธานว่า "เราจะบวชตลอดชีวิต"

           ตอนที่ไปบวชนั่นอายุย่าง 15 ปี  เพิ่งเรียนจบประถมปีที่ 6    ประถมปีที่ 6  สมัยนั้นไปเป็นครู   เป็นข้าราชการก็ไปได้  ทีนี้ครูเขาก็ชวนให้เป็นครูสอนอยู่ในโรงเรียน   เขาจะวิ่งเต้นช่วยบรรจุให้    หลวงพ่อก็บอกว่าได้ตัดสินใจแน่วแน่แล้วว่าจะไปบวช  พอวันไปบวช เครื่องแต่งตัวชุดที่ใส่ไปบวช พอผลัดเปลี่ยนเครื่องแต่งตัวออก พับ ๆ แล้ว ยื่นให้ลูกศิษย์พระอุปัชฌาย์ แล้วบอกกับเขาว่า "นี่เพื่อน เอาเสื้อกางเกงชุดนี้ไปใส่แทนเราด้วย เราจะไม่ย้อนกลับมาใส่มันอีกแล้วชั่วชีวิตนี้"

         ที่หลวงพ่อบวชนี้เพราะหลวงพ่อคิดว่ามีความทุกข์   โลกนี้มีแต่ความทุกข์   จึงแสวงหาทางพ้นทุกข์   ความรู้สึกมันเป็นเช่นนั้นในขณะนั้น

  
          แต่ว่าความรู้สึกทุกข์ทรมานตามความรู้สึกสามัญสำนึกธรรมดามันมีอยู่ตั้งแต่เริ่มรู้เดียงสามา คือความรู้สึกน้อยอกน้อยใจ ว่า   เราขาดพ่อขาดแม่ ขาดความอบอุ่น แม้แต่ไปเล่นกับเพื่อนบ้าน บางทีเขาก็โมโหให้ บางทีเขาก็ด่า “ไอ้ลูกไม่มีพ่อแม่สั่งสอน” อะไรทำนองนั้น   มันก็รู้สึกกระทบกระเทือนจิต มีความรู้สึกอยู่เช่นนั้นตลอดมา จนกระทั่งบวชเณร”

ที่มาจาก  หนังสือ "วินาทีบรรลุธรรม  พระอรหันต์มีจริง" เล่ม 5