หลวงพ่อพุธ ฐานิโย Thaniyo.com

 ได้ทำ ได้พูด  เมื่อสายไปเสียแล้ว
  

            เมื่อได้ยินข่าวจากมูลนิธิหลวงปู่บุญมี  สิริธโร  ให้นักศึกษาทุนไปเข้าค่ายพัฒนาจิตที่วัดวะภูแก้วนครราชสีมา  อันดับแรกที่หนูทำคือ  ค้นหาดูรูปวัดจาก Google  เมื่อหนูเห็นภาพวัดแล้วหนูชอบสถานที่หนึ่งของวัดคือ  ลานปฏิบัติธรรม  ในชีวิตนี้หนูไม่เคยไปเข้าค่ายปฏิบัติธรรมที่ไหนเลย  วัดวะภูแก้วเป็นสถานที่แรกในชีวิตของหนู  

            การเดินทางไกลจากอุดรฯ มาโคราช  เต็มไปด้วยความยากลำบาก  รู้หรือไม่ในระหว่างทางที่กลุ่มนักเรียนทุนเดินทางมาต้องเจออุปสรรคอะไรบ้าง  เราไม่ได้นั่งรถบัสที่มีแอร์  เราไม่ได้นั่งรถที่สามารถกันแดด  กันลม  กันฝน  ลมหนาวได้  เรานักเรียนทุนนั่งรถ 6 ล้อมา  ในระหว่างทางนั้นไม่คิดว่าฝนจะตกก็ตก  เจอฝุ่นเสื้อผ้าเต็มไปด้วยสีแดง  เสื้อผ้ากระเป๋าพวกเราที่ร่วมทุกข์  ร่วมสุขกันมา 19 คน  สภาพเปียกด้วยฝน  เปื้อนด้วยฝุ่นละอองบนท้องถนน  

             ในแต่ละวันที่ปฏิบัติธรรมอยู่  ท่าน ดร.ดาราวรรณ  เด่นอุดม  ท่านสอนทั้งบุญ-บาป  ทั้งสอนให้เป็นคนเก่ง  แต่สิ่งที่น่ามากที่สุดคือ  การเป็นคนดี  เพราะท่านบอกว่า  ท่านอยากสอนคนให้เป็นคนดีก่อน  ค่อยไปสอนคนเก่ง  ในขณะที่ท่านสอนเรื่องต่างๆ ให้กับเราผู้มาปฏิบัติธรรมทั้ง 277 คนฟังนั้น  หนูกลับนึกถึงพ่อขึ้นมาทันที  ตั้งแต่อดีตที่ได้เคยฟังแม่เล่าให้หนูฟังนั้น  แม่บอกว่าพ่อรักหนูมาก  ตั้งแต่แม่คลอดหนูมา  พ่อก็ซื้อรถกระบะเพื่อต้อนรับสมาชิกคนที่สามของบ้าน  พอจำความได้พ่อชอบอุ้มหนูนั่งบนบ่าพ่อ  ชอบพาไปเที่ยว  ชอบซื้อในสิ่งที่หนูอยากได้ทุกอย่าง  พ่อตามใจหนูมากกว่าพี่ชายแต่ละคน  พอหนูโตขึ้น  เรียนประมาณชั้นประถมความผูกพันของหนูกับพ่อนั้นเริ่มห่างกัน  ไม่สนิทสนมกันเหมือนตอนเด็กแล้ว  รู้ไหมตั้งแต่เล็กจนโตปัจจุบันนี้  หนูไม่เคยได้กราบหรือไหว้พ่อเลย  ถ้าถามว่าอยากทำไหมตอบว่า  อยากทำนะ  แต่เพราะความอาย  ความไม่กล้าที่จะทำ  เลยไม่ได้ทำ  ไม่ได้ตอบแทนบุญคุณของพ่อ  แต่แล้วโชคชะตาพลิกผัน  ทำให้ชีวิตในครอบครัวของพวกเราเปลี่ยนไป  ในวันที่ 7 กรกฏาคม (พ.ศ.จำไม่ได้)  แต่ที่จำได้คือ  หนูอยู่ ม.2  อายุ 14 ปี  สิ่งที่ไม่เคยได้ทำและไม่คิดว่าจะได้ทำดีต้องทำ  อะไรที่ไม่ได้พูดก็ต้องพูดไปแต่สิ่งที่กระทำไปนั้น  ตอนนั้นท่านอาจจะไม่ได้รับรู้แล้ว  เป็นครั้งแรกที่หนูกราบพ่อ  เมื่อพ่อเสียชีวิตไปแล้ว  พูดสิ่งที่อยู่ในใจกับพ่อเมื่อพ่อไม่อยู่แล้ว  เชื่อเถอะถึงจะทำไปพูดอะไรไป  ตอนนั้นท่านไม่ได้ยินเราหรอก  ท่านไม่อยู่กับเราแล้ว  อยากฝากถึงทุกคนว่า...  อย่าทำตัวเหมือนเมฆน้อยกับต้นไม้แก่..

          สุดท้ายนี้ขอบคุณวัดวะภูแก้วที่สอนให้รู้ในสิ่งที่ไม่เคยรู้  สอนให้ทำในสิ่งที่ไม่เคยทำ

ศิริลักษณ์  ถิ่นแก้ว (นักศึกษาทุนมูลนิธิพระมหาบุญมี  สิริธโร)
มหาวิทยาลัยกาฬสินธุ์

ถ้ามาวัดวะภูแก้วก่อนแม่คงไม่ต้องเสียน้ำตา

            ก่อนจะมาที่นี้  หนูอยากมาอยู่แล้วอยากรู้ว่าคนหน้ามึนแบบนี้จะทำสมาธิได้ไหม  หนูเป็นคนที่ต้องทำงานแทบทุกวัน  บ้านหนูทำขนมแซนวิชส่ง  ใครๆ คิดว่าหนูอยู่แบบสุขสบายมีเงินฐานะดี  แต่จริงๆ ต้องนอนดึก    งานบ้านก็ต้องทำ  และยังต้องทำขนมส่ง  จนบางทีน้อยใจว่าทำไมต้องมาทำงานหนักกว่าเพื่อนคนอื่น  ทำแซนวิสดูเหมือนมันง่ายงานไม่หนัก  แต่หนูกับพี่ต้องทำขนมตั้งแต่เช้ายัน 2 ทุ่ม  แล้วทำงานบ้านอีกกว่าจะเสร็จก็ปาไป 3 ทุ่มถึง 3 ทุ่มครึ่ง  เวลาทำการบ้านมันน้อยนิด  แม่ก็จะคอยสอนคอยบอกก็ชอบเถียงแม่ต่อปากต่อคำ

         เคยมีครั้งหนึ่งหนูได้ไปดื่มเหล้าภายในค่ายลูกเสือ  เพื่อนชวนเลยลอง  ลองเหล้าแค่คำเดียวกลายเป็นเรื่องใหญ่ขึ้นมา  ครูรู้แล้วเรียกขึ้นฝ่ายปกครอง  โดนรองทัณฑ์บนขั้นสูงสุดทั้งๆ ที่ไม่เคยขึ้นมาเลยแม้แต่ครั้งเดียว  มันเป็นความผิดที่ร้ายแรงมาก  ครูเชิญผู้ปกครอง  รู้สึกมันแย่มาก  แม่เห็นเราเดินไปหาพร้อมทำหน้านิ่งๆ ทั้งที่เราไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น  แม่นั่งนิ่งและน้ำตาของแม่ก็เริ่มไหลรินออกมา  หนูบอกแม่ว่า  หนูไม่รู้จะทำยังไงหนูแค่อยากลอง  แม่ไม่หันมามองหน้าแล้วเดินหนีไป  รู้ได้ทันทีว่าแม่เสียใจมาก  แม่พยายามเดินหนีไปสงบอารมณ์  วันที่มาที่โรงเรียน  แม่หน้าแดงแม่ร้องไห้ไม่หยุด  ใส่หน้ากากอนามัยเพื่อไม่ให้ใครรู้ว่าร้องไห้  หนูคิดว่าแม่คงอายในสิ่งที่เราทำไป  อายที่มีเราเป็นลูก  ครูให้กราบแม่  ความรู้สึกผิดทำให้หนูร้องไห้จนไม่รู้จะร้องอะไรออกมา  แต่แม่คงเสียใจและร้องไห้หนักกว่าเรา  ผ่านไป 3 วัน  แม่ก็ให้อภัย  ทั้งที่เราทำให้แม่เสียใจมาก  ถ้ามาวัดวะภูแก้วก่อนหน้านี้หนูคงไม่คิดที่จะทำอะไรที่มันแย่แบบนี้  ต่อไปหนูจะพยายามทำตัวให้ดีขึ้น  และจะกลับไปขอโทษแม่อย่างจริงใจ

ธันยพร  จันทร์รอด
ม.2/2  โรงเรียนพงษ์ศิริวิทยา

เลวได้ก็ดีได้

            ผมเป็นเด็กที่ไม่มีอะไรดีเลย  เรียนก็ไม่ตั้งใจเรียน  งานก็ไม่ช่วยพ่อแม่  ชอบทำให้พ่อแม่เสียใจอยู่บ่อยครั้ง  แต่ผมไม่เคยสำนึกได้เลย  ผมเป็นเด็กที่เลวก็ว่าได้  เวลาครูดุครูด่า  ก็เถียงครู  นินทาครูลับหลัง  ไม่ส่งงานครู  ไม่เชื่อฟังคำสั่งสอนของครู  ผมเป็นนักเรียนที่แบบไม่ชอบครูคนไหนก็ไม่ส่งวิชาที่ครูคนนั้นสอน  ผมไม่เคยคิดเลยว่าผมจะเลวได้ขนาดนี้  ใครบอกอะไรก็ไม่ฟัง  พ่อแม่บอกก็ไม่สน  และยังเถียงอีกด้วย  บางครั้งแอบเกลียดแอบโกรธพ่อแม่  แต่พอผมได้มาวัดแห่งนี้  ซึ่งที่จริงผมไม่อยากมาเลย  เพราะคิดว่ามันน่าเบื่อมาก  คิดว่าเราจะนั่งสมาธิกราบพระทำบุญไปทำไม  แต่พอเริ่มได้ฝึกปฏิบัติผมก็รู้ว่ามันไม่ได้น่าเบื่ออย่างที่คิดและยังทำให้จิตใจเราสงบด้วย  ทำให้ผมคิดได้  ทำให้รู้คุณค่าของบุญและทำให้รู้ว่ากรรมมีจริง  ต่อจากนี้ผมจะเป็นคนดีของพ่อแม่  ครูทุกท่าน  และขอขอบคุณโรงเรียนที่ทำให้ผมได้มาที่ดีๆ แบบนี้

ธนพล  คำสะใบ
ม.2/5  โรงเรียนพงษ์ศิริวิทยา

เด็กมึนอยากกราบแม่

         ก่อนวันที่ผมจะได้มาวัดวะภูแก้ว 2 วัน  ผมได้นั่งทำใจเพราะผมไม่อยากมา  พอผมบอกแม่ว่า “แม่  นายไม่อยากไปวัดวะภูแก้ว”  แล้วทำหน้าตาแบบไม่พอใจ  แต่แม่ก็บอกผมว่า “ไปเถอะ  ไปหัดเข้าวัดเข้าวากับเขาบ้าง”  

         ตอนมาถึงผมก็รู้สึกเบื่อไม่มีอะไรทำนอกจากทำวัตรเช้า-เย็น  นั่งสมาธิ  พอมาถึงวันที่ 3  ดร.ดาราวรรณ  ได้มาพูดถึงบุญ-บาป  มีอยู่ประโยคหนึ่งที่ทำให้ผมได้สติและรู้สึกผิดคือการทำบาปต่อพ่อ-แม่  ดร.ดาราวรรณบอกว่าบาปที่ร้ายแรงที่สุดคือ  การฆ่าแม่-พ่อ  รวมทั้งการทำให้แม่เสียใจและร้องไห้ผมนึกได้เลยว่าผมทำให้แม่ร้องมานับไม่ถ้วน  แต่ทุกครั้งที่แม่ร้องไห้  ผมก็ไม่สะทกสะท้าน  ตอนผมอยู่ ป.6  ผมดื้อมากเรียนก็ไม่เก่ง  ทำอะไรก็ไม่เป็น  และยังติดเพื่อนมากกว่าครอบครัวอีก  ตอนนั้นเป็นเทอม 2  ผมแอบหนีแม่ไปเที่ยว  แต่แล้วเวรกรรมก็มีจริง  เกิดอุบัติเหตุรถล้มขาข้างขวาหัก  พอแม่รู้แม่ร้องหนักมากแต่ผมก็ไม่สนใจอะไร  ทุกวันที่อยู่โรงพยาบาลคนที่มาคอยดูแลผมก็คือแม่  แม่ของผมนำข้าว  นำน้ำ  อาบน้ำให้ทุกอย่าง  วันนี้ผมรู้สึกสำนึกแล้ว  ผมอยากกลับไปก้มลงกราบแม่สักครั้งแล้วผมจะพูดว่า      ผมรักแม่

วุฒธิชัย  เปลี่ยนกลาง
ม.2/3  โรงเรียนพงษ์ศิริวิทยา

แม่  ผู้ให้ชีวิตและทุกอย่าง

         ฉันอยู่กับย่าตั้งแต่แม่ของฉันคลอดฉันได้ 7 วัน  ย่าไปรับฉันมาเพราะแม่ต้องทำงาน  ฉันได้กินนมแม่ไม่ถึง 10 ครั้ง  แม่ส่งเงินมาให้ฉันทุกเดือน  มาวันหนึ่งฉันทะเลาะกับแม่ถึงขั้นตัดแม่ตัดลูก  ฉันนั่งร้องไห้กังวลว่าฉันจะได้เรียนต่อหรือไม่  ย่าเดินมากอดฉัน  น้ำตาของฉันกับย่าก็ไกลไม่หยุด  ย่าบอกว่าเลี้ยงฉันมาตั้งแต่ 10 กว่าปีแล้ว  เดี๋ยวย่าจะส่งฉันเรียนเอง  ต่อจากนั้นฉันก็ไม่ได้คุยกับแม่เลย

          วันนั้นปู่ของฉันเข้าโรงพยาบาล  แม่มาดูปู่แล้วนอนพักอยู่บ้าน  ฉันไม่คิดแม้แต่จะมองหน้าแม่  ไม่คุยกับแม่เลย  ย่าเดินมาบอกว่าไปคุยกับแม่หน่อยฉันก็ไม่ไปฉันบอกว่าฉันไม่รักแม่  แม่ได้ได้เลี้ยงฉันมา  ย่าบอกว่าอย่าไปพูดแบบนั้นแม่เป็นคนให้กำเนิดเรามา  ไม่มีใครรักเรามากกว่าพ่อกับแม่  ฉันก็ไม่ฟังคำที่ย่าพูดเลย  จนมาถึงวันนี้ฉันไปปฏิบัติธรรมที่วัดวะภูแก้ว  ฉันได้ฟังวิทยากรพูดเกี่ยวกับเรื่องแม่และดูหนังแล้วฉันนั่งสมาธิแล้ว ฉันนึกถึงภาพแม่  แม่ส่งฉันเรียน  แม่หาเงินให้ฉันใช้  แม่เป็นคนอุ้มท้องฉัน  แม่คลอดฉันออกมาแม่ให้ฉันได้ทุกสิ่งแต่ฉันไม่เคยทดแทนบุญคุณของท่านเลย  ฉันกลับจากวัดวะภูแก้วแล้วฉันจะไปกราบท่าน  ฉันจะไปบอกท่านว่าฉันรักท่าน

หทัยชนก  กบขุนทด
ม.2/5  โรงเรียนพงษ์ศิริวิทยา

เข้าใจแล้วว่าพ่อแม่มีเหตุผล

         ก่อนที่จะมาวัดนี้หนูได้ทำให้แม่เสียใจ  หนูขอเงินแม่มาซื้อโทรศัพท์แต่ท่านบอกว่าแม่ยังไม่มีเงินหรอกลูก  เราก็คิดว่าทำไมขอแค่นี้ซื้อให้ไม่ได้หรือ  ทำไมถึงซื้ออย่างอื่นให้น้องได้  แต่แม่ก็บอกว่าให้รอก่อนเดี๋ยวแม่มีเงินแล้วจะซื้อให้  แต่เราก็ยังเอาแต่ใจ  บอกแม่ว่ารอก็ไม่ได้หนูอยากได้ไวๆ แล้วหนูรู้สึกน้อยใจแม่  ไม่คุย  ไม่ติดต่อกับแม่หลายวัน  จนมาวันหนึ่งแม่ติดต่อมาและท่านก็บอกว่า  “แม่ขอโทษที่แม่มันจน”  แต่เราก็ไม่ได้สนใจคำขอแม่เราก็คิดว่าแม่ไม่รักเรา  แต่พอมาวัดวะภูแก้ว  วิทยากรก็พูดว่าพระคุณอันยิ่งใหญ่ของเราคือพ่อแม่  เขาให้เราได้ทุกอย่างแต่บางอย่างที่เขาให้ไม่ได้เพราะเขามีเหตุผล  เราควรเข้าใจท่าน  ท่านรักเราเสมอ  เราจะทำผิดยังไงท่านก็ให้อภัยเราเสมอไม่เคยด่าว่าเรา  แต่เรายังไม่เคยตอบแทนอะไรให้ท่านเลย  เราเอาแต่ใจเกินไป  การที่มาวัดครั้งนี้ทำให้เราเข้าใจพ่อแม่  และอยากจะขอบคุณวิทยากรทุท่านที่ให้ได้รู้ถึงพระคุณอันยิ่งใหญ่  กลับไปจะไปเป็นเด็กดี  จะกลับไปขอโทษแม่ที่เคยทำผิด  เอาแต่ใจ  อยากขอโทษที่ทำให้ท่านเสียใจ

จุฑามาศ  วันสูงเนิน
ม.2/2  โรงเรียนพงษ์ศิริวิทยา