หลวงพ่อพุธ ฐานิโย Thaniyo.com

เด็กคริสต์ติดใจแนวพุทธ

           ที่จริงหนูนับถือศาสนาคริสต์มาตั้งแต่เกิด  ค่ายนี้เป็นค่ายพุทธค่ายแรกที่หนูมาอบรม  หนูพอจะพูดท่องมนต์พุทธได้แต่ก็ไม่รู้ความหมายเพราะที่ท่องก็เพราะตามคนพุทธและหนูไม่เคยนั่งสมาธินานๆ ขนาดนี้  เมื่อก่อนหนูไม่เชื่อศาสนาอื่นศาสนาใดนอกจากศาสนาคริสต์  เลยคิดด้วยซ้ำว่าพุทธมีแต่ท่องมนต์น่าเบื่อ  แต่พอได้ท่องจิตเหมือนมันเพลิดเพลินมาก  แล้วตอนนั่งสมาธิที่ลานธรรมบนอากาศเย็นสบายรู้สึกชอบมากๆ นั่งยกแรกไม่หลับเลยกลับนั่งแล้วจิตสบาย  ไม่ปวดหลัง  ไม่ปวดขา  แต่จะรู้สึกโยกๆ เหมือนนั่งรถไฟเหาะ  รู้สึกเหมือนตีลังกาม้วนได้หลายตลบ 

           หนูมาออกค่ายเกี่ยวกับศาสนาพุทธค่ายแรกแต่ทำไมรู้สึกชอบ    ทำไมปฏิบัติตามก็รู้สึกชอบขึ้นมา  เวลาผ่านไปไม่อยากกลับบ้านเลย  รู้สึกอยากอยู่ต่อ  พอทำสมาธิลืมตามาตาสว่างจ้าเลยแบบอเมสซิ่งสบายกายสบายใจมากๆ นั่งสมาธิจับเวลาได้ 1 ชั่วโมง 17 นาที  แต่คือรวมๆ ชอบมาก  การที่มาที่นี่ทำให้หนูได้สำนึกสิ่งต่างๆ โดยเฉพาะเรื่องพ่อแม่  ฝากบอกถึงทุกๆ คนให้นึกถึงพ่อแม่ให้มากๆ เมื่อหนูสำนึกทีไรน้ำตาไหลทุกที  ถือว่าการมาวัดวะภูแก้วไม่ผิดหวังเลย  กลับเปลี่ยนความคิดแล้วชอบการมาวัดจริงๆ ทำให้หนูได้ความรู้ต่างๆ เพิ่มเติม  ถือว่าศาสนาพุทธดีสมคำพูดคำเล่าลือ  และทำให้หนูมีสติมากขึ้นด้วย

บัณฑิตา  วาปีทา
ม.4/2  โรงเรียนห้วยแถลงพิทยาคม

โชคดีที่ได้เกิดเป็นมนุษย์

          ข้าพเจ้านั้นเป็นเด็กที่สมองช้า  เรียนไม่รู้เรื่อง  เพราะข้าพเจ้าน่าจะเป็นโรคหูตึง  จึงไม่ค่อยได้ยินอะไรชัดเจน  ถูกเพื่อนล้อบ้าง  บางคำพูดทำให้ข้าพเจ้าอยากจะร้องไห้แต่ก็ร้องไม่ได้  บางครั้งก็เคยคิดจะฆ่าตัวตายด้วยซ้ำเพราะแค่คำพูดที่ส่อเสียดจิตใจ  แต่เมื่อข้าพเจ้าได้มาสถานที่ปฏิบัติธรรมแห่งหนึ่ง คือวัดวะภูแก้วนี้  ข้าพเจ้าก็ได้รู้ว่า  แม้ข้าพเจ้าจะไม่เหมือนใคร  แต่ข้าพเจ้ามีสิ่งหนึ่งที่เหมือนคือ  การเป็นมนุษย์  ข้าพเจ้าก็มีร่างกาย  ข้าพเจ้าก็มีจิตใจ  ไม่คิดว่าการเป็นมนุษย์จะโชคดีขนาดนี้  ข้าพเจ้า  คิดว่าคนทั้งโลกนั้นคงเกลียดตัวข้าพเจ้ามาก  แต่มี 2 คนที่ยังรักเราคือ พ่อกับแม่  ขอบคุณที่ข้าพเจ้าได้เป็นมนุษย์  ขอบคุณพ่อแม่ที่เลี้ยงเรามา  และขอบคุณค่ายคุณธรรมดีๆ แบบนี้ที่ทำให้ข้าพเจ้าตาสว่าง  ไม่มองโลกในแง่ร้าย

มีนาวิน  อุปถัมภ์
ม.4/1  โรงเรียนห้วยแถลงพิทยาคม

ให้มาอีกก็จะมา

          ผมเป็นคนที่ไม่ชอบนั่งสมาธิเพราะนั่งแล้วค่อนข้างที่จะเจ็บเข่า  และผมมีทัศนคติที่ไม่ดีกับพระสงฆ์  เพราะเห็นชื่อไม่ดีของพระสงฆ์ในข่าวบ่อยครั้งจนอยากเปลี่ยนศาสนาเป็นศาสนาคริสต์

          โดยปกติผมไม่สวดมนต์  ไม่นั่งสมาธิแต่มาที่นี่ผมต้องทำ  และทำได้ค่อนข้างดี  ผมไม่เคยคิดว่าจะได้เป็นแชมป์การนั่งสมาธิ  เพราะมันนั่งลำบากมาก  ซึ่งทั้งเจ็บขาแล้วยังต้องมาท่องพุทโธในใจอีก  ให้ไปตะโกนไม่ดีกว่าหรือ  แต่พอลองนั่งตั้งสมาธิแล้วสวดมนต์  แผ่เมตตาในใจตนเองรู้สึกสบายอย่างบอกไม่ถูก  นั่ง 15 นาทีแรกๆ มีความรู้สึกว่าร่างกายค่อนข้างที่จะหนักและสติหลุดค่อนข้างบ่อย  จนต้องเริ่มแผ่เมตตา  เมื่อแผ่เมตตาเสร็จ  ภาพแรกที่เข้าในหัวคือ  ภาพตอนที่ไปจับลูกนกมาทุกจนตาย  และก็ภาพที่ผมจับปลามาแล้วใช้ค้อนทุบหัวตอนไปเล่นน้ำกับรุ่นพี่  ผมจึงเริ่มแผ่เมตตาอีกครั้งเพราะคิดว่าพวกเขาเหล่านั้นอาจจะมาจองเวร  หลังจากผมแผ่เสร็จจึงค่อยลืมตาขึ้นก็ปรากฏว่าเหลือคนแค่ไม่กี่คนที่นั่งอยู่

          ถ้าถามว่าเมื่อมีคนชวนมาปฏิบัติธรรมที่วัดวะภูแก้ว  จะมาอีกไหม  ผมจะตอบอย่างเต็มปากเต็มคำว่าจะมาอีก  เพราะมาแล้วได้ทั้งความรู้ ได้ธรรมะ ได้บุญ ได้รู้ว่าตายแล้วไปไหนได้รู้ว่าตายแล้วหากทำบาปมากจะเป็นอะไร แต่ที่ชอบมากที่สุดคือ  สอนให้มีความกตัญญู

พีรภัทร  วิสาสะ
ม.4/3  โรงเรียนห้วยแถลงพิทยาคม

สำนึกบาป

          ข้าพเจ้าเคยเป็นเด็กที่เอาแต่ใจมาก่อน  ตั้งแต่ที่จำความได้ข้าพเจ้าก็เห็นแต่พ่อกับแม่ทำงานไม่ค่อยได้หยุดพัก  เพราะสมัยนั้นค่าแรงขั้นต่ำแค่วันละ 80 บาท  แต่พ่อกับแม่ก็ต้องทำงาน  เพราะต้องเอาเงินที่ได้มาเลี้ยงดูข้าพเจ้ากับพี่  ได้มาซื้ออาหารเพื่อเอาไว้ประทังชีวิต  และมาซื้อนมให้กับข้าพเจ้า  แม่กับพ่อต้องทำแบบนี้ทุกวัน  เพราะถ้าไม่ทำวันใดวันหนึ่ง  วันนั้นพวกเราก็จะไม่มีข้าวกิน

      มีอยู่วันหนึ่งเหตุการณ์ครั้งนั้นเป็นบาปครั้งแรกที่ข้าพเจ้าได้ทำและบาปครั้งนั้นก็คงจะติดตัวข้าพเจ้าไปจนวันตาย  เรื่องเริ่มจากทีแม่ไม่มีเงินให้ข้าพเจ้าและพี่ไปโรงเรียน  เพราะตอนนั้นแม่มีเงินติดตัวอยู่แค่ 5 บาท  จงแบ่งให้ข้าพเจ้า 3 บาท  พี่ 2 บาท  แต่ข้าพเจ้ากลับโยนเงินนั้นทิ้ง  แม่ข้าพเจ้าจึงถามว่า “โยนเงินนั้นทิ้งทำไมลูก”  ข้าพเจ้าตอบไปว่า “เงินแค่นี้จะพอยาไส้อะไร”  พอข้าพเจ้าพูดจบ  แม่ก็น้ำตาไหลทันที  และพูดขึ้นว่า  “แม่มีเงินให้ลูกแค่นี้แหละลูก  เพราะวันนี้ไม่มีคนจ้างไปทำงานเลย”  พอแม่พูดจบข้าพเจ้าก็เดินโดยกระทืบเท้าใส่แม่แล้วก็ไปโรงเรียนเลย

          พอขึ้นม.4  ทางโรงเรียนก็ประกาศว่าจะพามาเข้าค่ายที่วัดวะภูแก้ว  ข้าพเจ้าไม่อยากมาเลย  แต่พอนึกดูดีๆ ถ้ามาก็จะได้มาทำบุญให้แม่ด้วย  ข้าพเจ้าก็เลยตัดสินใจมาโดยไม่ต้องคิด  พอมาถึงเห็นวัดแล้วข้าพเจ้าก็รู้สึกชอบ  สบายใจ  ได้มาเห็นที่ต่างๆ โดยเฉพาะลานธรรมที่มีแสงพระอาทิตย์ตกอย่างสวยงาม  และที่ทำให้จิตของข้าพเจ้าสงบมากที่สุด  และได้ส่งบุญไปให้พ่อกับแม่  ปู่ย่าตายาย  นั้นก็คือการทำสมาธิ  ภาวนาจิตที่วัดวะภูแก้วพาทำ  ก็ทำให้ข้าพเจ้าสบายใจมากขึ้น  รู้สึกถึงความอิ่มบุญ  และรู้สึกว่าการด่า  การเถียงพ่อแม่นั้นเป็นบาป  และบอกวิธีแก้ก็คือควรนั่งสมาธิให้ท่านและภาวนาจิตส่งบุญไปให้ท่าน  สุดท้ายนี้  หนูก็ขอขอบพระคุณ  วัดวะภูแก้ว  และสอนให้รู้บุญคุณพ่อแม่  และควรเลี้ยงท่านก่อนที่มันจะสายเกินไป

พิมพ์รพัฒน์  พิมพ์สงเคราะห์
ม.4/1  โรงเรียนห้วยแถลงพิทยาคม

เปลี่ยนแนวจัดงานวันเกิดดีกว่า

           ตอนแรกผมรู้สึกไม่อยากมาเพราะการเข้าค่ายช่วง 16-20 มิถุนายน  มันมีวันตรงกับวันเกิดผมคือวันที่ 18 มิถุนายน  ผมเลยรู้สึกว่าผมไม่อยากมาเพราะจะไม่ได้ฉลองวันเกิดของผม  แต่ก็ต้องมาเพราะมันเป็นหน้าที่  พอผมได้ฟังบรรยายเกี่ยวกับเรื่องจัดงานวันเกิดผมก็เลยได้เข้าใจว่าเราไม่ควรจัดงานวันเกิด  สังสรรค์เพราะมันเป็นวันเจ็บที่สุดของแม่  ผมเลยตั้งใจนั่งสมาธิให้กับแม่และต่อไปนี้ผมจะไม่จัดงานสังสรรค์วันเกิดของผมอีกแล้ว  ผมจะชวนแม่ไปทำบุญครับผม

กรพจน์  พิมพ์หนองแผน
ม.4/6  โรงเรียนห้วยแถลงพิทยาคม

ถ้าไม่ได้มาที่นี่คงเกลียดพ่อตลอดชีวิต

          3 ปีที่ผ่านมา  พ่อแม่แยกทางกัน  ตอนแรกฉันอยู่กับพ่อ  พอมา 2 ปีหลังฉันอยู่กับแม่  ปัจจุบันฉันอยู่กับแม่  น้องสาวและพ่อเลี้ยง  ฉันรู้สึกเกลียดพ่อ  ด่าพ่อว่าฉันไม่มีพ่อ  พ่อฉันตายไปนานแล้ว  ไม่เคยคิดที่จะพูดกับพ่อเลยสักครั้ง  ตั้งแต่พ่อมีเมียใหม่  พอมา วัดวะภูแก้วก็รู้สึกสำนึกมากและรู้สึกผิดมากที่ทำอย่างนั้นกับพ่อ  อยากจะกลับไปกราบเท้าพ่อมากแต่ติดอยู่ที่ว่าเมียพ่อไม่ไห้พ่อมาพูด้วย  คุยกันพบหน้าสักครั้งก็ไม่ได้  บางครั้งก็จะมีคนบอกดิฉันว่านิดถึงเขาจะเป็นอะไรยังไงเขาก็เป็นพ่อของมึงอยู่ดี  ฉันก็จะตอบกลับว่าพ่อของฉันตายไปนานแล้ว  ฉันไม่มีพ่อ  พ่อฉันไม่ได้เป็นคนอย่างนี้  พ่อฉันคนเดิมไม่เคยทิ้งลูกแบนี้  พ่อของฉันคนเดิมเป็นคนพูดเพราะ  รักลูก  ลูกอยากได้อะไรก็จะหามาให้  เวลาไปทำงานก็ต้องบอกลูก  ว่าพ่อไปทำงานก่อนนะดูแลน้องด้วย  ตอนเย็นเดี๋ยวพ่อกลับมา  ทำงานบ้านรอพ่อยู่ที่บ้านนะข้าวพ่อหุงไว้ให้แล้ว  พ่อฉันเป็นคนนิสัยดีไม่ได้เป็นคนแบบนี้  พอฉันมาที่วัดก็รู้สึกสำนึกสิ่งที่ทำมาก  พอตอนนั่งสมาธิ  ก็ยิ่งสำนึกเข้าไปใหญ่ตอนนี้ดิฉันอยากกลับบ้านไปกราบพ่อมาก  ถ้าฉันไม่มาที่นี่ฉันก็ไม่รู้สำนึกอะไรหรอกคงจะเกลียดพ่อมากกว่านี้  แต่ตอนนี้สำนึกแล้ว  สำนึกมากด้วย  การมาวัดวะภูแก้วเป็นสิ่งที่ดีมาก  ขอขอบคุณคณะครูที่พามาที่วัดวะภูแก้ว

นารีรัตน์  พรบุญ
โรงเรียนห้วยแถลงพิทยาคม

คนที่รักเราที่สุดก็พ่อแม่  ไม่ใช่เพื่อน

           เมื่อก่อนข้าพเจ้าเป็นเด็กดีของพ่อแม่มาโดยตลอด  พอเริ่มโตเป็นสาวข้าพเจ้าก็เปลี่ยนไป  เริ่มติดเพื่อนไม่สนใจพ่อแม่  ไม่ค่อยอยู่บ้าน  วันๆก็มีแต่ไปเที่ยวกับเพื่อนไม่ทำงานบ้าน  พอพ่อแม่ดุก็ไม่พอใจไม่ยอมกินข้าว  แถมยังตะคอกใส่ท่านอีก  วันหนึ่งข้าพเจ้าไปเที่ยวกับเพื่อนตอนนั้นข้าพเจ้าอายุ 14 ปี  อยู่ชั้น ม.2  ด้วยความคึกคะนองจึงได้ประสบอุบัติเหตุรถล้ม  พอกลับมาบ้านข้าพเจ้าก็โดนพ่อแม่ด่า  ตอนนั้นข้าพเจ้าโกรธท่านมาก  แทนที่ท่านจะห่วงแต่กลับมาด่า  ตอนนั้นข้าพเจ้าไม่รู้หรอกว่าท่านด่าเพราะท่านห่วง  ข้าพเจ้าได้แต่คิดน้อยใจว่าพ่อแม่ไม่รักข้าพเจ้า  นานวันไปแผลเริ่มหายดี  ข้าพเจ้าไม่เข็ดไปเที่ยวบ้านเพื่อนต่อ  ไว้ในเพื่อนมาก  เวลาที่พ่อแม่ด่าข้าพเจ้าและว่าข้าพเจ้าคบเพื่อนไม่ดี  ข้าพเจ้าจะโกรธมากเพราะข้าพเจ้าคิดว่าเพื่อนจริงใจกับข้าพเจ้าที่สุดแล้ว  วันหนึ่งข้าพเจ้าไปเที่ยวกับเพื่อนโดยโกหกแม่ว่าจะไปทำรายงาน  ข้าพเจ้าก็ไปประสบอุบัติเหตุรถล้มครั้งที่ 2  คราวนี้เจ็บหนักกว่าครั้งก่อน  กลับมาถึงบ้านโดนดุอีก  ข้าพเจ้าเกลียดพ่อแม่มากตอนนั้น  พอได้มาอบรมคุณธรรมที่วัดวะภูแก้ว  ได้ทำกิจกรรมกตัญญูของวันสุดท้ายในการเข้าค่าย  วิทยากรให้นั่งสมาธิ  และเปิดธรรมะให้ฟังเกี่ยวกับเรื่องบุญคุณของบิดา-มารดา  ข้าพเจ้าสำนึกผิดที่แต่ก่อนเคยเกลียดเคยด่าท่าน  และข้าพเจ้าก็ได้รู้แล้วว่า  คนที่รักเรามากที่สุด  ห่วงเรามากที่สุดไม่ใช่เพื่อนที่คอยจะชวนแต่เราให้หลงผิด  แต่กลับเป็นพ่อและแม่ที่รักเรามากที่สุด

กัญญารัตน์  ตลับไธสง
ม.4/1  โรงเรียนห้วยแถลงพิทยาคม