หลวงพ่อพุธ ฐานิโย Thaniyo.com

 

ตัวพ่อดำ... ชุ่มด้วยเหงื่อ...  หน้าเปื้อนฝุ่น เพื่อใคร?

 
บอกตามตรง  ตอนแรก หนูไม่อยากมาอบรมพัฒนาจิตที่โรงเรียนได้จัดให้มาเลยค่ะ  เพราะว่าหนูไม่ชอบที่จะต้องมานั่งสมาธินาน ๆ  เพราะว่ามันเมื่อย  มันปวดขา  ตอนนั่งรู้สึกเหมือนจะตาย  แต่เราก็ต้องอดทนเพราะเวลาที่พ่อแม่ทำงานนั้น หนักมากกว่าเราเยอะ  เวลาที่ทางค่ายพูดถึงพ่อแม่ทีไร  หนูจะรู้สึกสะเทือนใจทุกที  เพราะตอนอยู่บ้าน พ่อจะออกไปทำงานหนักทุกวัน  เวลากลับมาก็ไม่เคยบ่นให้ฟัง  พ่อก็กลับมาในสภาพที่ทั้งตัวท่วมไปด้วยเหงื่อ  ผมเผ้ายุ่งเหยิง  ใบหน้ามีฝุ่นติด  และตัวก็ดำขึ้นทุกวัน ๆ   หนูก็รู้ในใจว่าพ่อน่ะเหนื่อยสุด ๆ  แต่หนูก็ไม่เคยที่จะไปหยิบน้ำมาให้ท่านได้ดื่มเลยสักครั้ง  จะมีก็จะเวลาที่แม่บอกให้เอามาให้  บางทีหนูไม่อยากเข้าใกล้พ่อเลยเพราะพ่อตัวเลอะ  ตัวเหม็นเหงื่อ  ทั้ง ๆ ที่หนูก็รู้นะว่าที่ท่านต้องกลับมาในสภาพนี้ก็เพราะต้องทำงานหาเงินมาให้พวกเราได้ใช้กัน  แต่หลังจากที่หนูได้มาเข้าค่ายอบรมที่วัดวะภูแก้ว  ก็ได้ทำให้รู้ว่า พ่อนั้นต้องทำงานอย่างยากลำบากเพื่อให้หนูสุขสบาย  ได้มีที่เรียนดี ๆ  มีของกินดี ๆ  เมื่อกลับไปหนูจะเป็นคนดีของพ่อของแม่  หนูคิดได้แล้วว่าเราควรตอบแทนบุญคุณของพ่อแม่ก่อนที่จะสายไป  เพราะท่านก็อายุมากแล้ว  หนูจะไม่ทำให้ท่านผิดหวัง
 

นางสาวพัฒน์นรี  เมืองกระโทก

โรงเรียนโชคชัยสามัคคี  ชั้น ม.5

 
 
 
 
 

สักวันพ่อต้องรับเราในความดี

 
ผมเป็นเพศที่สาม  ใช่ครับคุณฟังไม่ผิดหรอก  และเรื่องนี้แหละครับที่ทำให้ผมอึดอัดใจมาตั้งแต่ประถม   ผมปิดบังมันมาตลอด 8 ปี  มันนานมากเลย ที่ผมไม่กล้าพูดกับพ่อตรงๆ  และโกหกพ่อมาตลอด  ซึ่งผมรู้ว่ามันไม่ดีหรอก  แต่เหมือนผมจะรักตัวเองมากกว่า  มันไม่ใช่เลย ผมทำอย่างนี้เพื่อให้พ่อแม่รักผมเท่านั้นเอง  จนขึ้น ม.4 พ่อได้ไปเห็นรูปโปรไฟล์ในไลน์  เป็นวันที่ความลับแตก  วันนั้นผมได้เปิดใจกับพ่อแม่  เป็นวันที่พ่อกับแม่ผิดหวังในตัวผมมากที่สุด  และได้ร้องไห้ออกมา  จนพ่อบอกกับพี่สาวผมว่า  “เอาลูกชายของพ่อกลับมาให้ได้นะลูก  เอาน้องกลับมาให้ได้”   พ่อผมทั้งทำร้ายตัวเองด้วยการต่อยกำแพงจนมือเป็นแผล  ทำให้ผมรู้สึกผิดมากๆ   ผมพยายามโทรไปขอโทษ  พ่อก็ตัดสาย  ตัดสายถึง 30 กว่าสาย  ในที่สุดพ่อก็รับสาย  เสียงของพ่อมันดูเย็นชามากเหลือเกิน  มันทำให้รู้สึกว่านี่พ่อของเราหรือ  พ่อของเราไม่ใช่อย่างนี้
 
 
จนขึ้น ม.5  โรงเรียนได้พามาอบรมที่วัดวะภูแก้ว  ผมได้ข้อคิดมาหลายอย่าง  ว่าเราไม่ควรทำร้ายพ่อแม่โดยการพูดโกหก  มันดีสำหรับตัวเรา แต่สำหรับพ่อแม่มันไม่ใช่เลย  มันคือการทำร้ายจิตใจของพ่อแม่ดี ๆ นี่เอง  ซึ่งในการอบรม  วันแรกอาจจะเบื่อๆ   แต่พอวันที่ 2  ดร.ดาราวรรณ ได้พูดถึงเรื่องพ่อแม่จนผมร้องไห้ออกมา  และได้ข้อคิดดี ๆ และนั่งสมาธิ  ผมได้กล่าวคำขอโทษต่างๆ นาๆ ออกไป  และคิดว่ามันต้องมีสักวันที่พ่อแม่จะยอมรับในตัวเราด้วยการทำความดี
 
 

นายเชาว์วรรธน์ ชนำชาติ

โรงเรียนโชคชัยสามัคคี  ชั้น ม.5/9

แค่หาเงินเองได้ก็เชิดใส่แม่

          จากการที่ได้มาเข้าค่ายอบรมที่วัดวะภูแก้ว ทำให้หนูได้สำนึกผิดในหลาย ๆ เรื่อง  เช่น  เมื่อก่อนหนูเคยด่าว่าแม่  นินทาแม่   ทำให้แม่ต้องร้องไห้บ่อยๆ   เนื่องจากหนูเอาแต่ใจมากเกินไป   หนูอาจติดเพื่อนมากเกินไปจนไม่สนใจความรู้สึกของแม่  แต่การมาเข้าอบรมทำให้หนูสำนึกผิดได้ว่าที่แม่นอนร้องไห้เพราะหนูดื้อไม่ฟังคำสอน  ต่อไปนี้หนูจะไม่ทำให้แม่เสียใจอีกแล้ว  ขอบคุณวัดวะภูแก้วที่ทำให้หนูมีสติ  สำนึกผิดชอบชั่วดีได้
 
เมื่อก่อนหนูอาจจะหนีเที่ยวกับเพื่อนบ่อย ๆ เพราะคิดว่าตัวเองโตแล้ว  ไม่มีพ่อแม่หนูก็สามารถหาเงินส่งตัวเองเรียนได้   หนูเลยไปหางานทำกับเพื่อน อยากมีเงินเป็นส่วนตัวเพราะหนูขอแม่บ่อย ๆ  แม่ชอบบ่น หนูเลยไปหางานทำกับเพื่อน  เลิกเรียนก็ขึ้นรถบัสไปทำงาน   กลับถึงบ้านก็ประมาณ 5 ทุ่ม  พอใกล้ถึงบ้านหนูก็โทรให้พ่อออกมารอรับ  พอหนูกลับมาถึงบ้าน  หนูก็ไม่คุยหาแม่   แม่นอนร้องไห้ หนูก็ไม่สนใจ  ทำการบ้านเสร็จหนูก็นอน  ตื่นเช้ามาหนูก็ไปโรงเรียนปกติเงินก็ไม่เอาไปทั้งที่แม่วางไว้ให้  ทั้งที่แม่โกรธหนูเพราะไม่อยากให้หนูไปทำงาน  ในความคิดตอนนั้น คือ  หนูโตแล้ว  หนูจะทำอะไรก็ได้
 
แต่การมาเข้าค่ายอบรมทำให้หนูคิดได้ว่าที่แม่บ่นเพราะแม่เป็นห่วงหนู  กลัวหนูลำบาก  ทำให้หนูเข้าใจความรู้สึกแม่มากขึ้น

นางสาวฐิติกานดา นิดกระโทก

โรงเรียนโชคชัยสามัคคี  ชั้น ม.5/6

กลอนกลั่นจากใจ

  ยกกลอนกล่าวไว้     แทนคุณ  ท่านนา

ล้วนสิ่งดีเกื้อกูล เลิศล้ำ

พลังจิตเพิ่มพูน มากยิ่ง  เหลือคณา

บังเกิดมีค่าล้ำ อยู่ล้วนดำรง

วะภูแก้วที่นี้ อบรม

สร้างจิตให้งามสม มากล้น

แสนสุขยิ่งภิรมย์ รู้หมั่น  พยายาม

บังเกิดมีล้นพ้น จิตสร้างสมบูรณ์

สมาธิเกิดแล้ว ประจักษ์มี

แม้ปวดเมื่อยชีวี ยิ่งสู้

สุขบังเกิดในฤดี ฟันฝ่า  สารพัน

ชีวิตต้องหยั่งรู้ ยิ่งสร้างทางดำเนิน

เหล่าเทวาช่วยคุ้ม ครองท่าน ไว้นา

วิทยากรสรรค์ สิ่งรู้

ชีวิตยิ่งยืนนาน สืบทอด  พระศาสนา

จงมั่นคงต่อสู้ สืบไว้ยืนนาน

นายธนวัฒน์  เจิมกระโทก

โรงเรียนโชคชัยสามัคคี  ชั้น ม.5/2

 

“นาง” คือใคร  ทำไมเปลี่ยนจิตใจฉันได้

 
สำหรับฉัน  การทำสมาธิเป็นอะไรที่น่าเบื่อที่สุดในโลกเลย  คิดแต่ว่าเมื่อไรจะได้กลับบ้าน  ท่องแต่กลับบ้าน  โครตเบื่อ  โครตเกลียด ดร.   แต่พอเริ่มวันที่ 2 ก็ชินกะนางแล้ว   รู้สึกเฉย ๆ  พอนางพูดเรื่องแม่แล้วให้เรานั่งสมาธิ  เราก็เริ่มคิดได้ขึ้นมานิดหน่อย  พอมาวันนี้  วันที่ 4  วันสุดท้ายที่นางให้นั่งสมาธิแล้วฟังเรื่องแม่ น้ำตาก็ไหลพางเป็นสายน้ำสอึกสะอื้นยกใหญ่ เพราะภาพที่มันอยู่ในหัวนั้นขึ้นผุดขึ้นมาแทงจิตใจให้เจ็บปวด   
 
ดิฉันเป็นเด็กที่อยู่กับยายมาตั้งแต่ได้ 2 เดือน เพราะแม่ต้องไปทำงาน  ดิฉันอยู่กับยาย  พี่สาว  น้องชาย  แล้วก็ตา  ดิฉันเป็นคนกลางถูกตามใจมาตลอด  อยากได้อะไรยายก็หาให้  อยากกินอะไร ยายก็ให้พี่ไปซื้อมาให้  ยายไม่ยอมให้เราต่ำกว่าใคร   เห็นลูกคนนั้นมียายก็หาให้  ยายให้ทุกอย่าง   ถึงท่านไม่มีก็พยายามหา  ตรงข้ามกับดิฉันที่ไม่เคยมอบอะไรให้ท่านเลย  แม้แต่คำว่ากินอะไรหรือยัง   ดิฉันยังไม่เคยออกปากถามท่าน   แม้ดอกไม้ 1 ดอก ดิฉันยังไม่เคยนำไปกราบสักครั้ง   มีแต่ทำให้ท่านรอ ตี 1  ตี 2  มีแต่ทำให้ท่านมีคราบน้ำตาที่นองหน้า
 
ในวันที่ 5 ธันวาคม  ดิฉันได้ลงมือฆ่าท่านด้วยคำว่าขี้เกียจจนมันทำให้ท่านได้หมดลมหายใจในวันที่ 7 ธันวาคม  ก่อนท่านจะสิ้นลมหายใจ  ดิฉันยังนั่งกินเหล้ากับเพื่อนอยู่ที่บ้านอย่างสบายใจและหัวเราะอย่างมีความสุข   สักพักแม่โทรมาว่ายายเสีย   ดิฉันก็แค่ตกใจและเสียใจที่ทำให้ท่านหมดลมด้วยคำว่าขี้เกียจจนท่านต้องถูกรถชน    แต่ดิฉันก็รู้สึกเฉย ๆ จนมาวันนี้  มันทำให้ดิฉันรู้ว่าดิฉันนั้นบาปแค่ไหน   ดิฉันเป็นคนฆ่าท่าน   มันทำให้ดิฉันร้องไห้ยกใหญ่และรู้สึกผิดมาก  ดิฉันขอขอบคุณอาจารย์ ดร.ที่ทำให้ดิฉันมีจิตสำนึกว่าคืออะไร
 

นางสาวกัญญาพัน   บริบูรณ์เนื้อ

โรงเรียนโชคชัยสามัคคี  ชั้น ม.5/8