หลวงพ่อพุธ ฐานิโย Thaniyo.com

 

ผมจะเลิก.. เลิก.. เลิก..

 
ผมเพิ่งมาเข้าใจเรื่องนั่งสมาธิ  การฝืนตัวเอง และยังคิดหลาย ๆ อย่าง  กลับบ้านครั้งนี้ ผมจะเป็นคนดีแล้ว  เพราะที่ผ่านมา   ผมเลวมามากพอแล้ว  ผมมีความคิดขึ้นมาแล้วเพราะผมโตแล้ว อายุก็ 17-18 แล้ว  ควรเป็นผู้ใหญ่ได้แล้ว  ไม่ใช่จะเป็นเด็กเอาแต่ใจ  คิดจะทำอะไรก็ทำ ไม่เห็นใจผู้เป็นพ่อเป็นแม่ที่เลี้ยงเรามา  ผู้ที่มีพระคุณแก่เราที่สุดในโลก  กลับบ้านไปครั้งนี้  จากที่เคยดื่มเหล้าสูบบุหรี่  เมาเหล้า เมายา  ก็จะเลิกครับ  จากที่เคยเที่ยวกลางคืนก็จะเลิกเที่ยวครับเพราะพ่อแม่เป็นห่วง  กว่าจะเลี้ยงเรามาได้โตขนาดนี้หมดไปเท่าไรแล้ว  มันไม่คุ้มที่เราจะมาทำตัวแบบนี้  เกเร  หาเรื่อง  จะไม่มีอีกต่อไปครับ  และข้อคิดหลาย ๆ อย่างที่ผมได้จากวัดวะภูแก้ว   ผมจะนำไปปฏิบัติตามครับ
 

นายภักคพงษ์  โกศล

โรงเรียนบัวหลวงวิทยาคม  ชั้น ม.5

การเจริญเติบโตขึ้นอยู่กับสารอาหารที่ได้รับ

 
          พอรู้ว่าจะได้มาวัดวะภูแก้ว   แน่นอนว่าหลาย ๆ คน ก็คงไม่อยากมา  แต่พอได้มาแล้ว  นั่งสมาธินานจัง  ความรู้สึกที่ได้ก็คือปวดขามาก ๆ  แต่นั่นคือวันที่ 1   วันที่ 2 และค่อนไปวันที่ 3 ด้วย  แต่ตอนเที่ยงวันที่ 3  นั่งสมาธิได้นานมาก  ไม่ค่อยรู้สึกปวดขามาก  ก็เลยนั่งไปเรื่อย ๆ  จนพอถอนสมาธิ  ลืมตาขึ้นมา อยู่ในศาลาแค่สองคน  ก็รู้สึกดีครับที่ตัวเองทำได้   วัดวะภูแก้ว ทำให้เราสามารถคิดในแง่บวกมากขึ้นปรับจิตใจที่เป็นแง่ลบให้เป็นแง่บวก  ทำให้เราสำนึกได้ในเรื่องที่ควรสำนึก  ทำให้เรามีความอดทน  มีความพยายาม  มีความตั้งใจ
 
 
          “ต้นกล้าต้นน้อยเติบโตจากเมล็ดของต้นไม้ต้นใหญ่  ในช่วงที่ต้นกล้าเติบโต  สารอาหารที่ได้จะเป็นตัวกำหนดชีวิตของต้นไม้ต้นนั้น  หากรับแร่ธาตุที่มีประโยชน์  ต้นกล้าก็จะเจริญเป็นต้นไม้ใหญ่ได้  แต่หากต้นกล้าเลือกรับสารเคมีที่อยู่ในดิน จะเป็นอย่างไร  ลองคิดดู”
 

นายจักรินทร์  ระวัง

โรงเรียนบัวหลวงวิทยาคม  ชั้น ม.5

 
 
 
 
 

เริ่มคิดได้เมื่อมาที่นี่

 
          เมื่อก่อนหนูเคยเป็นเด็กเรียน  มีเกรดอันดับต้นๆ ของห้อง  หนูอยู่กับยายและมีน้องสาวอีกคนหนึ่ง  ซึ่งพ่อกับแม่ได้แยกกันตอนหนูอายุ 3 ขวบ   แม่ทำงานอยู่ต่างประเทศส่งหนูและน้องเรียน  และนาน ๆ ที  ที่แม่จะกลับ  บางปีก็กลับมาแค่ครั้งเดียว  ซึ่งบางคนอาจจะมองว่าหนูขาดความอบอุ่น ถึงได้ชอบเที่ยวดึกๆ เที่ยวผับ เที่ยวบาร์อาทิตย์ละ 1-2 ครั้ง  หลายคนมองว่าหนูเป็นเด็กเกเรไม่มีการศึกษา  หนูไม่ชอบช่วยงานบ้านยายสักเท่าไหร่  และเวลาที่ยายบอกให้ทำนู่นทำนี่  หนูก็จะนั่งเฉยตลอด  ได้ยินแต่ไม่ทำ  แล้วยายก็จะดุ จะด่า จะว่า  จนหนูทนไม่ได้  หนูเลยประชดตัวเองโดยการออกไปเที่ยวบ้าง  ที่หนูไปเที่ยวบ่อย ๆ หลายคนอาจคิดว่า  หนูจะเป็นผู้หญิงที่แบบแรดหรือร่าน   แต่หนูไม่สนคำพูดของใคร  ถึงหนูจะไปเที่ยวตามผับ  ตามบาร์  แต่หนูก็ไม่เคยดื่มเหล้า  สูบบุหรี่ หรือยุ่งเกี่ยวกับยาเสพติดเลย  จนมาวันหนึ่ง  ยายบอกให้หนูทำกับข้าวให้ยายกิน  แต่หนูก็ยังเฉยอยู่  และก็เล่นโทรศัพท์ต่อไป  จนยายต้องไปทำเอง   แล้วยายก็เดินมาพูดว่า  “ทำตัวแบบนี้  จะเลี้ยงแม่  เลี้ยงยายได้ไหม  แล้วจะทำกับข้าวให้ยายกินตอนไหน  รอให้ยายตายก่อนใช่ไหม  ถึงจะทำ  ถึงจะสำนึก”   แล้วน้ำตายายก็หยด  ยายนั่งกินข้าวด้วย  ร้องไห้ด้วย  แต่ตอนนั้น หนูก็ไม่รู้สึกอะไร  แล้วหนูก็เดินออกมา  แล้วโรงเรียนก็ได้มีโครงการอบรมพัฒนาจิต วันที่  1 2 3 หนูอยากกลับมาก  แต่พอมาวันที่  4  หนูเริ่มคิดได้ และเสียดายเวลาที่ 3 วันแรก  ไม่ตั้งใจทำเลย  หลังจากกลับจากวัด  หนูจะไปกราบเท้ายาย  และตอบแทนพระคุณท่านจนถึงที่สุด
 

นางสาวญาดา  สายใหม่

โรงเรียนบัวหลวงวิทยาคม  ชั้น ม.5

 
 
 
 

อยากกลับ...  ไม่อยากกลับ?

 
ได้ฟังธรรมมะแล้วรู้สึกสงบ  รู้สึกได้ถึงความสบาย  ได้ฝึกพัฒนาจิต  ได้ทำจิตให้ร่มรื่น  เบาสบาย   วันที่  3 เริ่มทำใจได้คิดอยู่เสมอว่าจะทำเพื่อแม่พ่อสักครั้งจะเป็นไร  ใจเลยสู้  ตอนนั่งสมาธิ  ข้าพเจ้าจะคิดถึง พ่อ แม่ อยู่ทุกครั้ง  ความรู้สึกนั้นมันทำให้ข้าพเจ้าเห็นภาพเวลาที่พ่อกับแม่เสียน้ำตาเพราะข้าพเจ้า   พอวันสุดท้าย  ข้าพเจ้ารู้สึกอยากกลับบ้านมาก  อยากกลับไปกราบเท้าท่านทั้งสอง  แต่อีกใจนึกก็ไม่อยากกลับเพราะข้าพเจ้ารู้สึกร่มรื่นในจิตใจมาก   ถ้ามีโอกาสข้าพเจ้าจะพาพ่อแม่มาปฏิบัติธรรมสักครั้งตอนที่ท่านทั้งสองยังมีลมหายใจ
 

นางสาวนุศรา  เสาะสาย

โรงเรียนกาญจนาภิเษกวิทยาลัย ชัยภูมิ  ชั้น ม.4