หลวงพ่อพุธ ฐานิโย Thaniyo.com

 

 เพิ่งรู้ว่าคิดผิด

การปฏิบัติสมาธิ  สวดมนต์ ช่วงแรก ๆ  ไม่ชอบเพราะมันเมื่อยทรมานมาก   แต่ถ้าลองตั้งใจจริง ๆ ฉันทำได้  แล้วได้เป็นแชมป์  1 ยก  ตอนที่นึกถึงพระคุณพ่อแม่   ฉันน้ำตาตกเลยเพราะไม่ได้อยู่กับพ่อ แม่    พ่อแม่แยกทางกันตั้งแต่ฉันอายุได้ 3 ขวบ   ฉันมาอยู่กับย่า  พ่อแม่มีฉันอยู่ในท้องตอนแม่อายุได้  14  พ่ออายุ 17   ย่าจึงคอยบอกตลอดเวลาว่าอย่าเป็นแบบแม่   ตอนแรกฉันมีความรู้สึกเกลียดแม่เพราะตอนเด็กแม่ทิ้งฉัน   แต่ตอนโต  แม่จะมาเอาฉันไปอยู่ด้วย   ฉันรู้ว่าฉันคิดผิดก็ตอนที่ได้มาที่นี่   ต่อไปฉันจะไม่เกลียดพ่อแม่  และผู้มีพระคุณ  ขอบคุณวัดวะภูแก้วที่ทำให้ฉันคิดได้

นางสาวอรทัย  เกยกลาง

 โรงเรียนโตนดพิทยาคม  ชั้น ม.4/1

 
 
 
 
 

ดีใจที่เห็นหนทางช่วยพ่อ

ก่อนที่ฉันจะมา "เข้าค่ายอบรมพัฒนาจิต"  ที่วัดวะภูแก้ว  ได้รับข่าวที่ให้น้ำตาไหล  แม่โทรมาบอกยายว่า  พ่อเข้าโรงพยาบาลด้วยโรคตับที่พ่อเป็นอยู่  หมอบอกว่าพ่อจะอยู่ได้ไม่ถึง 2 เดือน  พอได้ยินอย่างนั้นก็น้ำตาไหลเลย   ภาพที่เคยทำให้พ่อเสียใจก็ปรากฏขึ้นมา  นอนร้องไห้ทั้งคืนเสียใจมาก  ไม่รู้จะทำอย่างไรดี   ตาเลยบอกว่าจะพาไปเยี่ยมพ่อ   หนูดีใจมาก   พอไปถึงเห็นพ่อแล้วน้ำตาไหลอีกครั้ง   ตอนเจอกันครั้งสุดท้ายพ่อไม่เป็นอย่างนี้   พอใกล้จะกลับก็ล้างเท้าให้ท่านและกราบเท้าท่านและขอโทษท่าน  น้ำตาไหลจนตาแดง   แล้วก็กลับบ้าน
 
ตอนที่หนูได้มาที่วัดวะภูแก้ว วันที่ 1, 2, 3  หนูได้นั่งสมาธิและนึกถึงพ่อและแม่ตลอดเวลาในการนั่งสมาธิ  วันที่ 4 อาจารย์ดาราวรรณ ได้ให้เขียนคำถาม  เลยเขียนถามครูว่า  หนูจะทำอย่างไรให้พ่อหายป่วย  ครูได้บอกว่าให้หนูตั้งจิตภาวนาให้พ่อ  และแนะนำให้พ่ออธิษฐานจิตบวช  พอหนูได้ยิน หนูก็ดีใจที่มีทางช่วยพ่อ
 
ต่อจากนี้ไป หนูจะไม่ทำให้พ่อเสียใจอีกแล้ว  จะตั้งจิตภาวนาให้พ่อทุกวันและจะบอกให้พ่อบวชเพื่อให้หายป่วยตามที่ครูบอกค่ะ  และสุดท้ายนี้ขอฝากเพื่อน ๆ พี่ ๆ น้อง ๆ ทุกคน อยากให้นั่งสมาธิกัน  นั่งไปเถอะค่ะ  ถึงจะไม่ได้แชมป์ก็ตาม  อย่าแข่งกับคนอื่น  ควรแข่งกับใจเราเอง

นางสาวจิรัฐติกาล  ชำนิพันธ์

 โรงเรียนชุมพวงศึกษา  ชั้น ม.4/2

จากใจลูกกรรมกร

การมาวัดครั้งนี้ทำให้เด็กหญิงคนนี้ที่ไม่เคยนึกถึงความรู้สึกของผู้เป็นแม่   ชอบทำให้ท่านเสียใจ  พ่อชอบถามเวลาทำการบ้าน   แม่ก็ชอบเรียกให้กินข้าว เวลาทำการบ้าน  ในความรู้สึก  ตอนนั้นเราอยากรู้ว่าทำไมต้องพูดหลาย ๆ ครั้ง  รู้ไหมมันน่ารำคาญ  ไม่เคยทำอะไรให้แม่ภูมิใจเลย   ก็มีแต่เกรดเฉลี่ยการเรียนที่ทำให้แม่ภูมิใจ  อย่างอื่นก็อยากจะทำให้แม่พ่อใจอยู่หรอกนะ  แต่ทำไงได้ละ   มันกลายเป็นสันดานไปแล้ว  ไปโรงเรียนไม่เคยไหว้ท่าน ข้าวไม่เคยหามาให้ท่านกิน  ซื้อของมาก็กินคนเดียวจนอิ่ม เหลือค่อยให้แม่กับพ่อกินต่อ   แต่ไม่ใช่เพราะแม่ไม่สอนหรอกนะ   แม่ถามว่าโตขึ้นจะอาศัยคอยเลี้ยงพ่อเลี้ยงแม่ได้ไหม   แม่ถามเสมอ  แล้วก็ตอบอย่างมั่นใจว่า  "ถ้าไม่เลี้ยง ใครจะเลี้ยง  ถึงหนูจะเป็นเด็กนิสัยไม่ดี แต่หนูไม่เคยคิดจะทิ้งแม่เลยนะ"  แม่ก็ทำได้แค่ยิ้ม   "หนูจ๋า ถึงลูกจะเป็นแค่ลูกกรรมกร แต่แม่กรรมกรคนนี้จะทำให้ลูกของแม่เป็นเจ้าคนนายคนให้เหมือนกับลูกผู้ดีมีเงินให้ได้"

ก่อนหน้านั้น 1 อาทิตย์ หนูได้บอกแม่แล้วว่าทางโรงเรียนจะพาไปวัดในวันที่ 29  ถ้าถามว่าเต็มใจไหม  ก็ไม่เต็มใจหรอก   แต่ครูบังคับ  พอมาถึงวัดอยากร้องไห้มาก  คิดถึงแม่  คิดถึงบ้าน  วันแรกก็เป็นอาการนี้แหละ  พอว่าวันที่ 2, 3  เริ่มชิน แต่พอได้ดูวิดีทัศน์  พระท่านเทศน์เรื่องแม่  ใจกลับรู้สึกร้อนรน  อยากกลับไปขอโทษแม่  วัดวะภูแก้วอาจจะทำให้ปวดขา  ทรมาน  แต่สามารถทำให้เด็กหญิงคนนี้มีความคิดที่จะขอโทษพ่อและแม่  การมาวัดครั้งนี้ไม่สูญเปล่าเลยแหละ  ขอบคุณนะค่ะ หนูจะเป็นเด็กดีจะทำให้แม่ภูมิใจให้มากกว่านี้   แม่จ๋า พ่อจ๋า พรุ่งนี้หนูจะกอดแม่นะ  หนูจะหาข้าวให้แม่กินนะ  สัญญาว่าจะค่อย ๆ ปรับตัวให้กลับไปเป็นเด็กดีของแม่  คนที่แม่เคยบอกว่าเลี้ยงง่ายบอกง่าย  ใช้เงินประหยัด ไม่เอาแต่ใจ  สัญญานะแม่ หนูจะพยายาม

นางสาวสุดารัตน์  สุขสุทธิ์

 โรงเรียนชุมพวงศึกษา  ชั้น ม.4/4

 

พ่อแม่ลำบากกว่าเรามากนัก

 
สิ่งที่ได้จากการอบรมพัฒนาจิตครั้งนี้ช่วยให้ผมมีสมาธิมากขึ้น  จิตสงบมาก   เข้าถึงพระพุทธศาสนามากขึ้น และผมจะนำสิ่งที่ได้จากการอบรมพัฒนาจิตไปใช้ในชีวิตและจะเป็นเด็กดีของพ่อแม่  และถ้ามีโอกาสได้มาอบรมพัฒนาจิตอีกครั้งก็จะตั้งใจให้ดีกว่าเดิม  ที่นี่ทำให้รู้ว่าการที่เราทำให้พ่อแม่เสียใจ  เสียน้ำตามันผิดและบาปขนาดไหน และยังทำให้รู้ว่ายังมีคนที่ลำบากกว่าอยู่อีกมากมาย  แม่ยังอุ้มท้องเราตั้ง 9 เดือน  และกว่าจะเลี้ยงเรามา  กว่าจะโตมาถึงทุกวันนี้  หากไม่มีพ่อแม่เราเองก็จะไม่มีวันนี้
 

ด.ช.บุญฤทธิ์  โอฐจันทึก

โรงเรียนบ้านห้วยบง ชั้น ม.3