หลวงพ่อพุธ ฐานิโย Thaniyo.com

 

 

 

เข้าใจชีวิตมากขึ้น 

 

           หนูเป็นเด็กอีกคนหนึ่งที่ไม่อยากมาเข้าวัดเลย  ส่วนตัวก็พอจะเข้าใจคำสอนของพุทธศาสนาบ้าง จากหนังสือ หนูเข้าอบรมธรรมะนาน ๆ ครั้ง  ไม่บ่อยมาก  และส่วนมากจะพูดถึงบุญคุณ พระคุณพ่อแม่  และทุกครั้งหนูจะร้องไห้เสมอ  เพราะนึกถึงความผิดของตน   แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งก่อน ๆ  เพราะครั้งก่อนๆ  หนูยังเด็กมาก  ยังคิดไม่ได้  แต่พอมาอบรมที่วัดวะภูแก้วนี้   ทำให้หนูได้เข้าใจธรรมะมากยิ่งขึ้น   ทำให้หนูคิดได้   หนูจึงตั้งใจจะนำข้อคิด  ข้อปฏิบัติไปปรับใช้ในการดำรงชีวิต   เมื่อก่อนนั้น   หนูทำบาปอย่างมาก   หนูเพิ่งจะรู้เพราะการมาอบรมในครั้งนี้  หนูเข้าใจชีวิตมากยิ่งขึ้น  กลับไปครั้งนี้   หนูตั้งใจจะขอโทษและขอขมาพ่อกับแม่   ในสิ่งที่หนูเคยทำผิดไว้

          หนูเคยอคติกับแม่  หนูคิดว่าแม่ไม่รักหนู   หนูคิดว่าตัวเองมีปมตั้งแต่ยังเด็ก   แม่โกรธหนูแล้วด่าว่า  กูเกลียดมึง   ทำให้หนูคิดน้อยใจและเก็บมาคิดตลอด   หนูน้อยใจแม่เป็นอย่างมาก   ทุกครั้งที่หนูทำผิด  แม่จะด่าหนูด้วยคำพูดแรง ๆ   แม่จะตีหนูโดยไม่ฟังเหตุผล   ทำให้หนูทุกข์ใจเป็นอย่างมาก  หนูร้องไห้ทุกครั้ง  เวลาที่หนูได้เกรดดีๆ  จาก    3.53 เป็น 3.89    พ่อและแม่ไม่แม้กระทั่งจะชมหนู  กลับทำเฉยชา   ทำให้หนูนึกน้อยเนื้อต่ำใจ   แต่คราวนี้ หนูรับรู้แล้วว่า  พ่อก็คือพ่อ   แม่ก็คือแม่  คือผู้มีพระคุณกับหนู  คือพระอรหันต์ของลูก   หนูจึงต้องขอขอบคุณ คุณครูทุกท่านที่ให้ความรู้และคุณธรรม และให้หนูได้เข้าอบรมครั้งนี้

นางสาวปพิชญา หนูนอก

 โรงเรียนภู่วิทยา  ชั้น ม.4/1

จะไปบอกต่อ 

 

 

          กิจกรรมแรก คือ  การปฐมนิเทศ  แค่กิจกรรมก็ฟังดูน่าเบื่อ   แล้วก็ได้ฟังการให้ความรู้เบื้องต้น แล้วก็ได้ฟังการบรรยายต่าง ๆ  และกิจกรรมที่สำคัญ คือ  การนั่งสมาธิ   ตอนแรกที่นั่งก็รู้สึกปวดขา  แต่พอเริ่มมีสมาธิสมาธิก็เริ่มได้รู้ถึงสมาธิ   รู้สึกว่าดี  สงบขึ้น   แล้วก็ได้เข้าถึงสมาธิ  รู้สึกว่าตัวเบา  แล้วก็เริ่มชอบที่จะทำสมาธิ  ทำให้เรามีสติมากขึ้น   ตอนกลับบ้านก็จะกลับไปทำสมาธิ ทำตามที่ท่าน ดร.บอก   กลับไปบ้านจะนำประสบการณ์ที่ดีนี้  ไปพูดให้คนอื่นฟัง   เพราะเราจะรู้สึกว่ามีสมาธิเมื่อทำกิจกรรมต่าง ๆ  แล้วก็อีกหลายเรื่องที่ได้รับจากการมาเข้าค่าย   ไม่ว่าจะเป็นเรื่อง  เคล็ดลับเรียนเก่ง  เพราะมีประสบการณ์ของรุ่นพี่ที่มาวัดวะภูแก้ว   กลับไปก็ได้ดีกันทั้งนั้น  เพราะเขามีความตั้งใจ  ได้รู้เรื่องศาสนา  พระพุทธเจ้า  กรรมดีกรรมชั่ว  ชอบเรื่องของพี่ขจร  ได้ข้อคิดเรื่องการใช้ชีวิต  เธอไม่ใช่คนเกเร  เป็นคนตั้งใจเรียนด้วยซ้ำ  แต่กลับเจอปัญหาต่าง ๆ ที่เกิดจากหลาย ๆ อย่าง   ทำให้ได้ข้อคิดในการใช้ชีวิต

 

          รู้สึกว่าชอบ  สำนึกได้ในหลาย ๆ เรื่อง  ทำให้เรามีสติ   ถ้ามีโอกาสจะกลับมาอีกค่ะ

 

นางสาวเยาวลักษณ์ กลิ่นศรีสุข

 โรงเรียนบำเหน็จณรงค์วิทยาคม  ชั้น ม.4/6

ที่นี่ปฏิบัติธรรม  ไม่ใช่ปฏิบัติกิเลส

 
          ได้รับประสบการณ์มากมาย ได้รับรู้ถึงการใช้ชีวิตในการปฏิบัติธรรมที่ค่อนข้างลำบาก  ไม่ได้สุขสบาย  บำรุงกิเลสเหมือนตอนอยู่ที่บ้าน  ได้นั่งสมาธิ  สวดมนต์  กล่าวคำแผ่เมตตา  รู้สึกปวดเมื่อยเหน็ดเหนื่อยไปทั่วร่างกาย  ตอนนั่งสมาธิก็คอยแต่จะง่วงนอน  เวลาอาบน้ำ  กินข้าวก็ต้องเร่งรีบ  ได้นอนเวลาดึก ๆ  ตื่นแต่เช้า  แต่ผลออกมา  ข้าพเจ้านั่งสมาธิ  อดทน  เจริญภาวนา จนชนะตนเอง   นอกนั้นยังไม่พอ  ได้อ่านหนังสือที่มีประโยชน์  ให้ความรู้ด้านการใช้ชีวิตในด้านต่างๆ   และยังได้รับความรู้จากวิทยากรหลายท่าน   โดยเฉพาะ ดร.ดาราวรรณ  เด่นอุดม ให้ประสบการณ์ที่ดี  สอนทางด้านจิต  การใช้ชีวิตในศาสนาพุทธที่ดี  การปฏิบัติธรรมที่ดี  ได้รับชมภาพยนตร์ที่มีสาระเกี่ยวกับแม่,  พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว  และการใช้ชีวิตของสัตว์  ดังนั้น การอบรมในครั้งนี้  ข้าพเจ้าได้รับประโยชน์  ได้ความรู้  และยังได้ฝึกจิตอีกด้วย
 
 

นางสาวเกศมณี  แสงเดือน

 โรงเรียนบำเหน็จณรงค์วิทยาคม  ชั้น ม.4/3

อธิษฐานให้ได้มา ก็ได้มา

 

          ต้องบอกไว้ก่อนว่า ในทุก ๆ ครั้ง  หนูจะอธิษฐานจิตก่อนกลับบ้านเสมอว่า   ขอให้หนูได้มาอีก  และไม่รู้ว่าเป็นเพราะหนูอธิฐานจิตไว้หรือมีบุญ ถึงได้มาทุกครั้งและทุกปี   สิ่งที่น่าแปลกก็คือ ทุกครั้งที่หนูมา  หนูจะติดสมาธิเสมอ  แต่ปีนี้ไม่ติดค่ะ  มันมีแต่ความเจ็บปวด  ปวดจนเหมือนขาจะขาด  ปวดจนที่คิดว่าทนได้ก็กลายเป็นทนไม่ได้ค่ะ  จิตใจกระวนกระวาย  จิตไม่สงบจนมายกที่ 5 ค่ะ  พอเข้าสมาธิก็ตั้งใจค่ะว่าคราวนี้จะเอาชนะใจตัวเองให้ได้เป็นไงเป็นกัน  ถ้ามันจะปวดจนตาย  ก็ให้มันตายไปเลย  ถ้าปวดจนขาจะขาดก็ให้มันขาดไปเลย   สุดท้ายรู้มั๊ยค่ะว่าทำได้ไหม  อยากบอกว่าไม่ค่ะ  จิตใจหนูพ่ายแพ้ต่อความเจ็บปวดของกาย    ก็มานั่งคิดทบทวน ทำไมปีนี้ถึงทำไม่ได้  ก็ตั้งใจใหม่ค่ะ  ยกที่ 6 ก็ภาวนาใหม่ว่าต้องทำได้  ก็ทำไม่ได้อีกค่ะ  เหมือนจิตจดจ่อที่ความเจ็บปวด  และมันก็ยิ่งทวีความรุนแรงมากขึ้นเมื่อเราเอาจิตไปจดจ่อกับความเจ็บ  ก็เป็นแบบนี้จนยกเกือบสุดท้าย  ก็มาคิดว่าคราวนี้ นั่ง ๆ ไปไม่เกิดสมาธิเหมือนปีก่อน ๆ ก็ชั่งมัน  นั่งให้พ่อให้แม่ที่รอบุญอยู่ที่บ้านก็ได้  ไม่ได้ของรางวัลแต่ก็ได้ชนะใจตัวเอง  และสิ่งที่น่าอัศจรรย์ก็เกิดขึ้นค่ะ   หนูนั่งสมาธิได้ มันเจ็บมันปวดก็จริงค่ะ  แต่เมื่อหนูเอาใจไปจดจ่ออยู่ที่เสียง  ขาที่เริ่มปวด ก็ยังปวดอยู่ค่ะ  แต่ทุเลาเบาบางลงมากเหมือนมันจะเบาไปหมด  ตัวเริ่มโยก  ตอนแรกหนูคิดว่าหนูโยกหลับ  แต่ไม่ใช่ค่ะ  เพราะหนูไม่ง่วง  พอจิตเริ่มได้สมาธิก็เดินหน้าต่อ   แต่ก็ดีใจเพราะหนูตั้งใจ  อยากบอกเพื่อน ๆ ค่ะว่า  ครั้งหนึ่งเราได้มาปฏิบัติธรรมถือว่าเราเป็นคนมีบุญมากน่ะค่ะ   เราใช้ชีวิตทั้งชีวิตไปกับเรื่องอะไรได้   เราก็ใช้โอกาสครั้งนี้เอาบุญติดตัวไปดีกว่าค่ะ

 

 

นางสาวปิยภา  บุญประเสริฐ

 โรงเรียนบำเหน็จณรงค์วิทยาคม  ชั้น ม.4/1