หลวงพ่อพุธ ฐานิโย Thaniyo.com

ไม่มีสิ่งไหนเกินความสามารถของเรา

          การมาวัดวะภูแก้วในครั้งนี้ก็เป็นครั้งที่ 2 แล้ว   ความรู้สึกครั้งแรกที่รู้ว่าจะได้มาก็ไม่ค่อยอยากจะมาเลย  มาในครั้งนี้รู้สึกดีกว่าครั้งก่อนเพราะเราโตขึ้นกว่าเดิม  มีความอดทนจึงได้สมาธิมีพลังจิต  สมาธิ  สติมากขึ้น  ได้ฝึกความอดทน  ได้ระลึกถึงพระคุณของพ่อแม่ว่าท่านมีพระคุณกบเรามากแค่ไหนที่เลี้ยงดูเราจนโตได้ถึงทุกวันนี้  และได้รู้ว่าการมีสมาธิไม่ใช่แค่นั่งหลับตา   การเดินจงกรม การอ่านหนังสือก็เป็นสมาธิเช่นกัน  ได้ฝึกสมาธิให้มีพลังมากขึ้น  สามารถนั่งจนได้แชมป์  ทำให้รู้สึกโล่งมีสมาธิสติปัญญาในการดำเนินชีวิตให้เป็นสุข  มีสมาธิในการเล่าเรียนที่ดีขึ้น  เป็นเด็กดีของพ่อแม่และครูบาอาจารย์

          สำหรับคนที่ไม่มีสมาธิทำสมาธิไม่ได้ อยากให้ทุก ๆ คนที่มาที่นี่ได้ลองเอาชนะใจตัวเอง พยายามทำให้ได้  ไม่มีสิ่งไหนเกินความสามารถของเราหรอก
          “ความพยายามอยู่ที่ไหน  ความสำเร็จอยู่ที่นั่น”
 

นางสาวพาพิด เพ่งพิศ

โรงเรือนเมืองโพธิ์ชัยพิทยาคม  ชั้น ม.4/1

แม่ก็คือแม่

          แม่แยกทางกับพ่อตั้งแต่หนูอายุ 5 ขวบ  พ่อจึงพาหนูไปอยู่กับป้าที่บ้านเกิดพ่อ  ส่วนพี่ชายอีก 2 คน  อยู่กับแม่  พอตอนหนูอายุ 7 ขวบ  พ่อกับแม่ก็คืนดีกันและกลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้งหนึ่ง  ซึ่งหนูมักจะโดนพี่ชายคนกลางแกล้งอยู่เสมอ   แต่พอหนูฟ้องแม่  แม่ก็จะเข้าข้างพี่ชายตลอด  ไม่ค่อยมีใครเชื่อเพราะตอนเด็กๆ  หนูเป็นเด็กที่ดื้อมากๆ  แต่บางครั้งก็แอบน้อยใจว่าแม่ไม่รัก  ตอนเด็กหนูอยู่กับพ่อ ส่วนพี่ชายอยู่กับแม่ ก็คิดว่าแม่รักพี่มากกว่า  จนบางครั้งคิดมากๆ   ก็คิดว่าหนูอาจจะไม่ใช่ลูกแม่ก็ได้  หนูจำตั้งแต่เป็นเด็กมาตลอดว่าหนูไม่ใช่ลูกแม่   หนูอยู่กับป้าตั้งแต่ 5 ขวบ จนหนูคิดว่าป้าคือแม่  ช่วงวันหยุดพ่อก็จะพาไปบ้านป้า   หนูมีความสุขเวลาอยู่กับป้ามากกว่าแม่  จนบางครั้งที่พ่อมารับ  หนูร้องไห้เพราะไม่อยากกลับบ้านไปอยู่กับแม่  คิดในใจว่าไม่ใช่แม่จะอยู่ไปทำไม  พอต่อมาแม่ป่วยจะชอบเป็นลมบ่อย ๆ  หนูก็แค่เอายาให้เวลาที่แม่บอก  ถ้าแม่ไม่บอกหนูก็เฉยๆ  ไม่สนใจอะไร   พอวันหนึ่งได้มาปฏิบัติธรรมที่วัดวะภูแก้วก็คิดได้ว่าคนที่เป็นแม่ก็คือแม่  ไม่มีอะไรเปลี่ยนได้  ดีแค่ไหนที่ครอบครัวได้กลับมาอยู่พร้อมหน้ากันอีกครั้ง  บางครอบครัวอาจไม่ได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีก   กลับจากวัดไปหนูจะกราบแม่และพ่อ  และจะดูแลแม่ก่อนที่จะไม่มีแม่ให้ดูแล  จะทำตัวเป็นลูกที่ดีของครอบครัว

 

เด็กหญิงกนกพร  เฟิกขุนทด

โรงเรียนพงษ์ศิริวิทยา  ชั้น ม.2/1

พ่อแม่คงอยากให้เรารู้จักพึ่งตนเอง

 
          วันที่รู้ว่าจะได้มาที่วัดวะภูแก้ว  ฉันก็รู้สึกเซ็งเบื่อ  ไม่อยากไปถึงขั้นคิดว่าจะป่วยแบบไหนดีถึงจะไม่ได้ไปวัดวะภูแก้ว   เมื่อถึงวันไปในตอนเช้า  ตลอดทางฉันแทบนั่งร้องไห้  แต่พอมาได้ฟังการอบรมการปฏิบัติธรรมก็รู้สึกดี  มาถึงวันที่ 3-4-5  เกิดความรู้สึกไม่อยากกลับบ้าน  พอท่านวิทยากรได้บรรยายถึงพระคุณของพ่อแม่  ฉันก็นึกสิ่งที่ได้ทำไม่ดีกับพ่อและแม่ไว้   พ่อแม่หวังอยากให้ฉันทำได้ดีเหมือนพี่ชาย  เรียนเก่งเหมือนพี่ชาย  แต่ฉันก็ไม่เคยทำได้สักที  หากพี่ชายอยากได้อะไร  แม่ก็จะหามาให้ทำให้เกิดความน้อยใจ   ทุกครั้งที่ฉันขอ   แม่ก็จะบอกว่าแม่ไม่มีเงินหรอกยังไม่ต้องเอา   อยากได้ก็ต้องเก็บตังซื้อเอง  แต่กับพี่ชาย แม่จะซื้อให้เลย  ฉันก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรทั้ง ๆ ที่เราเป็นลูกคนเล็กและเป็นผู้หญิง  น่าจะให้เรามากกว่าพี่ชาย  จนวันหนึ่งแม่ถามพี่ชายว่า  อยากได้โน๊ตบุ๊คไหม  พี่ชายบอกอยากได้   แม่ให้พี่ชายเก็บเงินเองแต่เงินไม่พอ  แม่บอกให้รวมเงินกับน้องสิแล้วเล่นด้วยกัน  พี่ชายมีอยู่ 8000 บาท  ฉันมีอยู่ 2000 บาท  ก็รวมเงินแต่ฉันกลับไม่ได้เล่นโน๊ตบุ๊คที่รวมเงินกับพี่ชาย ซึ่งทำให้ฉันน้อยใจ  เมื่อได้ฟังการบรรยาย ก็กลับนึกถึงพ่อแม่  รู้สึกผิด และอยากบอกกับพ่อแม่ว่า

“ลูกคนนี้ไม่ได้ดีอย่างที่หวัง
ลูกผิดพลั้งพลาดไปขอได้ถอน
ลูกขอโทษ หากลูกผิดคิดอาทร
ลูกขอวอนพ่อแม่เข้าใจกัน
ไม่ได้เก่ง ไม่ได้ดี ไม่ได้เลิศ
ไม่ประเสริฐ เหมือนพี่ชายที่แม่ฝัน
ลูกทำผิดพลาดไปทุกสิ่งอัน
หวังแม่นั้นเมตตาอภัยพลัน"
 
          สุดท้ายนี้ ขอขอบคุณวัดวะภูแก้วที่ทำให้รู้ว่าที่พ่อแม่ทำแบบนี้ อยากให้เราเข้มแข็ง รู้จักพึ่งตนเอง  แล้วขอบคุณที่ทำให้รู้เข้าใจหลาย ๆ อย่าง ขอบคุญค่ะ

เด็กหญิงภาสินี  เมฆขุนทด

โรงเรียนพงษ์ศิริวิทยา  ชั้น ม.2/1

 ประสบการณ์การปฏิบัติธรรม

วันนี้ผมมีเรื่องจะมาเล่าว่า  เมื่อก่อนผมเป็นคนที่นิสัยไม่ดี  หรือนิสัยชั่วนั้นเอง   ผมมักจะไม่ช่วยครอบครัวทำงาน   แต่ตอนผมเป็นเด็ก ๆ  ผมเป็นพ่อค้าขายล็อตเตอรี่  ผมได้แต่ถามตัวเองว่าทำไปเพื่ออะไร   ทำทำไม  ทำแล้วได้ประโยชน์อะไร  ทำแล้วดีตรงไหน  ผมมักจะรำพันกับตัวเองตลอด   ผมจบ ป.6  ผมได้เกียรติบัตรเด็กดีเด่นด้านเพิ่มรายได้ให้ครอบครัว  ผมดีใจมาก  พออยู่ ม.1 ผมก็ได้มาอยู่ร้านอาหารตามสั่ง  ผมจะชอบอยู่ในห้องมากกว่าอยู่กับแม่  เพราะแม่ชอบใช้งานอยู่เรื่อย   อพ่อแม่บอกผม  ผมก็ไม่สนใจ  ตอนนั้นผมมีบ้านเช่าอยู่ 2 หลัง  “ผมก็หนีไปอยู่อีกหลังหนึ่งเพราะว่าไม่อยากฟังแม่บ่น  ผมก็เป็นคนหนึ่งที่เลวมาก
 
          พอผมได้เข้าอบรมที่วัดวะภูแก้ว  ดร.ดาราวรรณบอกว่าพระคุณอันยิ่งใหญ่ที่สุดคือพระคุณพ่อแม่  ผมเพิ่งรู้ว่า   พ่อแม่เรารักเรามากกว่าตัวเองอีก  เราเหมือนดวงใจดวงน้อยน้อยของแม่   แม่ทนลำบากเพื่อเรา  เราก็ควรต้องตอบแทนท่านบ้าง  แต่ผมกลับมาทำท่าทางไม่ดีต่อท่าน  ท่านก็ไม่ว่าอะไร  ผมจึงไม่สนใจ  จนได้มาพบแสงสว่างในวันนี้  วันที่มาวัดวะภูแก้ว  ผมอยากจะไปกราบขอขมาท่าน  อยากบอกว่าผมรักท่าน   ผมอยากจะบอกว่าผมขอโทษที่ไม่ตั้งใจเรียน  ผมกลับไปเป็นคนดีของสังคม   ผมจะตั้งใจเรียนให้พ่อแม่ครูอาจารย์ภูมิใจพอใจ  ครั้งนี้ผมจะทำเกรดให้ได้ 3.00 แน่นอน
 

เด็กชายวัชรพล  โมกศิริ

โรงเรียนพงษ์ศิริวิทยา  ชั้น ม.2/3

ประสบการณ์การปฏิบัติธรรม

          ก่อนที่หนูจะมาปฏิบัติธรรมที่วัดวะภูแก้ว  หนูได้ทำในสิ่งที่ชั่วร้ายกับแม่และพ่อ  ก่อนมาหนูโมโห  หนูโกรธมาก   หนูรีบจนหนูต้องทำร้ายแม่
 
          ระยะเวลาที่หนูอยู่กับแม่มา  หนูไม่เคยทำให้แม่ภูมิใจเลยสักครั้ง  เกรดการเรียนแย่มาก  เวลาแม่ด่า  หนูก็จะเถียงเพราะหนูรำคาญ  การบ้านที่ครูให้มาหนูก็ไม่ทำ  เล่นแต่เฟสบุ๊คจนติดงมงายกับเกมส์ งานบ้านที่แม่ให้ทำก็ไม่ทำ   แม่กลับมาเหนื่อย ๆ ก็ขอเงินไปซื้อขนมทั้งๆ ที่แม่ยังไม่ได้กินอะไรเลย
 
          แม่ใส่เสื้อผ้าที่เก่า มีนิดเดียว  แต่หนูมีเป็น 10 ชุด กลับไม่พอใจ อยากได้ใหม่  แม่ก็ซื้อให้  อยากได้อะไร แม่ก็หามาให้  แต่แม่ไม่มีอะไรเลย

          2 สัปดาห์ที่แล้ว  แม่บ่นอยากกินก๋วยเตี๋ยว   แต่หนูไม่ได้ไปซื้อให้เพราะขี้เกียจ
 
          จนหนูได้มาที่วัดวะภูแก้ว  หนูสำนึกผิดมาก ๆ หนูอยากจะขอโทษแม่  อยากซื้อก๋วยเตี๋ยวให้แม่กิน  อยากทำทุกอย่างให้แม่สบาย  อยากกราบเท้าแม่ก่อนที่จะไม่มีท่านให้กราบ  รักแม่มาก ๆ นะ

เด็กหญิงอภัสรา กองขุนทด

โรงเรียนพงษ์ศิริวิทยา  ชั้น ม.2/2