หลวงพ่อพุธ ฐานิโย Thaniyo.com

ได้เห็นค่าของสิ่งที่เคยมองข้าม

          ผมเป็นเด็กคนหนึ่งที่เมื่อได้ทราบข่าวว่าจะมาเข้าค่ายธรรมะแล้วรู้สึกขี้เกียจไม่อยากมา และพอไปๆ มาๆ ผมก็เปลี่ยนความคิดใหม่ว่า  ผมจะมาและพยายามทำให้เต็มที่  วันแรกที่มาถึงผมรู้สึกได้ว่าวัดนี้น่าจะให้อะไรที่ดีๆ กับผม  วัดวะภูแก้วเป็นวัดที่มีบรรยากาศดีมาก เหมาะแก่การปฏิบัติธรรม   การนั่งสมาธิมันทำให้ผมไม่คิดฟุ้งซ่าน  ทำให้ผมได้คิดทบทวนตัวเองได้เยอะเลยครับ  ถึงแม้ผมจะไม่ได้แชมป์ แต่ระยะเวลาสั้น ๆ ที่ผมนั่ง   ผมนั่งด้วยความตั้งใจ ไม่ได้หลับครับ   สำหรับผมการมาวัดวะภูแก้วครั้งนี้   ผมได้รับความรู้เกี่ยวกับการใช้ชีวิต  เกี่ยวกับพระพุทธศาสนา  และได้คิดถึงคนสองคนที่บางครั้งผมอาจจะมองข้ามคนที่มีพระคุณที่สุดในชีวิตของผมไป

          ในตอนนี้ผมคิดได้แล้วว่าการเกิดมาเป็นมนุษย์นั้นยากและเวลานั้นสั้นมาก   ดังนั้นผมคิดว่าคนเราเกิดมาทั้งที ต้องทำสิ่งที่ดีๆ  การทำดีนั้น  ถึงแม้บางครั้งอาจจะโดนคนอื่นว่า ว่ากระแดะ  หรือไม่มีใครเห็นก็ตาม   แต่คนที่เห็นคือตัวเราเอง   เราควรที่จะภูมิใจในสิ่งดี ๆ เหล่านี้ที่เราได้ทำ   พ่อแม่ผมสอนเสมอว่า  ถึงเราจะจน  เราก็จะจนอย่างคนดีไม่คดโกงใคร  ไม่ทำให้ใครเดือดร้อน   ผมมีความฝันตั้งแต่เด็ก ๆ ว่า สักวันหนึ่งผมจะต้องตอบแทนพระคุณบิดามารดาและแผ่นดินไทย   ผมมีความฝันที่อยากจะเป็นนักเรียนเตรียมทหารครับ   ผมรู้สึกว่ามันยาก  แต่ผมจะพยายามทำให้ดีที่สุด  ผมคิดว่า  เมื่อคนอื่นทำได้  ทำไมเราจะทำไม่ได้  ความพยายาม อดทน พากเพียรไม่เคยทำให้เราผิดหวัง  ขอบคุณคณะวิทยากรและคณะครูที่ทำให้ผมได้รับรู้สิ่งดี ๆ ที่ผมเคยมองข้ามมันมา
 

นายณัญธพัส ชนะภัย

โรงเรียนบุญเหลือวิทยานุสรณ์  ชั้น  ม.4/1

 

วันนี้เป็นวันที่คิดถึงแม่มากที่สุด

          ผมคิดแทนทุกคนว่า...คงน่าเบื่อ   ผมไม่ได้อยากมาเลย  มาถึงก็นั่งสมาธิ  วันแรกที่ได้นั่ง  ผมไม่สนใจและผมคิด...เบื่อ ๆ อยากกลับบ้าน   ผมเลยไม่สนใจอะไรเลย   ไม่ตั้งใจทำอะไรสักอย่าง   นั่งคุยแต่กับเพื่อนๆ  นั่งเล่นไม่สนใจใคร
 
          พอวันที่ 4  ครูได้เปิดวิดีโอให้ดู  ผมแทบร้องไห้  ผมรู้สึกว่าผมสงสารแม่ในทันที  เพราะเมื่อก่อน ผมเอาแต่ด่าแม่  ขอเงินแม่   ผมได้มาวัดวะภูแก้วทำให้ผมได้รู้อะไรหลายอย่าง  ทำให้ชีวิตผมเปลี่ยนไปมาก   ผมรู้สึกว่าผมสงสารแม่มาก ๆ  ต่อไปผมจะเป็นคนดี  จะไม่ดื้อ  ผมจะไม่ด่าแม่  ผมสงสารแม่แล้ว   ต่อไปผมจะทำความดีให้แม่มาก ๆ  ตอนนี้  ผมอยากเจอหน้าแม่มาก ๆ   ผมอยากจะบอกแม่ว่าผมคิดถึง  ผมรักแม่มาก ๆ  ถ้าย้อนเวลาได้  ผมจะไม่ทำแบบนี้   ผมจะไม่ทำให้แม่ต้องร้องไห้ เสียใจเพราะผมอีก   ถ้าเป็นไปได้ ผมอยากกอดแม่มาก ๆ   อยากกอดให้นานที่สุด   ผมอยากจะบอกว่าผมรักแม่มาก ๆ นะครับ
 
          แม้จะใช้เวลาเพียงน้อยนิดที่วัดวะภูแก้ว  แต่ก็มีความสุขมากๆ    ผมจะจำคำสอนของดร.ดาราวรรณ  ผมจะไม่มีวันลืมวัดนี้  ผมรู้สึกว่าผมหลงรักวัดนี้มาก ๆ แล้ว  อยากมาวัดนี้บ่อย ๆ เลย   ถ้าผมคิดได้ตั้งแต่แรก  ผมจะไม่เล่น  ผมจะตั้งใจปฏิบัติ  ถ้าผมกลับบ้าน ผมจะเป็นคนดีของทุกคน

นายณัฐวุฒิ  มั่งประยูร

โรงเรียนบุญเหลือวิทยานุสรณ์  ชั้น  ม.4/6

แม่คือหมอดูที่เก่งที่สุด

          เอาคร่าว ๆ ค่ะ  ดิฉันเป็นเด็กที่เกเรมาก  ตอนที่อยู่ ม.3   ดิฉันเคยหนีเรียน  เข้าห้องสาย  เป็นเด็กหลังห้อง  ถึงเข้าเรียนก็ไม่เรียน  ครูสอนแต่ฉันนั่งเล่นโทรศัพท์  คุยเสียงดัง  ไม่เกรงใจครูอาจารย์   ดิฉันเป็นคนที่เรียนดี เรียนเก่ง  แต่... ไม่เอาถ่านค่ะ  แล้วผลกรรมมันก็ตามทันค่ะ  พอถึงเวลาสอบ  ดิฉันไม่มีอะไรในสมองเลยที่เรียนมา   ทำให้ดิฉันสอบตก  ติด (0)  และ  มผ.  ที่มันเป็นอย่างนี้ไม่ใช่เพราะใครค่ะ  เป็นเพราะตัวของดิฉันเองที่ไม่เลือกคบเพื่อน  ไปคบเพื่อนที่มั่วสุม  เพศสัมพันธ์  สุรา  แต่ด้วยความที่แม่ดิฉันเตือน ฉันฟังทุกคำของแม่ว่า  คบกับใคร คนนั้นเขาก็จะชักจูงเราไปในทางต่าง ๆ  คบเพื่อนดีได้ดี  คบเพื่อนชั่ว เราก็ชั่วตามเพื่อน  อยู่ที่เราจะเลือกคบกับคนแบบไหน   ฉันก็นำคำพูดของแม่มาคิดทบทวน  ฉันคิดได้  สุราฉันไม่เคยดื่ม   เพศสัมพันธ์ฉันก็ไม่เคยมี  ความดีฉันก็มี  พอจบ ม.3  ขึ้น ม.4 ทางโรงเรียนบุญเหลือวิทยานุสรณ์  ได้จัดกิจกรรมพาดิฉันมาที่วัดวะภูแก้ว  ทุกคำที่ท่านวิทยากร และ ท่าน ดร.ดาราวรรณได้บรรยาย  ทำให้ดิฉันคิดทบทวนมาตลอดและทำให้ฉันรู้ว่า  คำพูดที่น่าเชื่อถือที่สุดคือคำพูดของคนที่เราเรียกว่า “แม่”   ฉันถูกเพื่อนหักหลังจริงๆ ตามที่แม่เคยบอกฉันไว้  ต่อไปนี้ดิฉันจะเดินหน้าทำหน้าที่ลูกและนักเรียนให้ดีที่สุด  อดีตที่ผ่านมาคือบทเรียน  อย่าเอาใจไปผูก  ยิ่งดึงเชือกแรงเท่าไร  เรายิ่งเจ็บมือมากเท่านั้น  สุดท้ายนี้สิ่งต่าง ๆ บนโลกนี้ทำให้รู้ว่าไม่มีหมอดูคนไหน  ที่รู้ใจเราที่สุดเท่ากับแม่

นางสาวภูริดา เป็นขลุ่ย

โรงเรียนบุญเหลือวิทยานุสรณ์  ชั้น  ม.4/1

ที่นี่มีกิจกรรมธรรมะที่หลากหลาย

          ข้าพเจ้าตั้งใจมาเข้าอบรมเพราะเคยอบรมธรรมะมาหลายครั้ง  แล้วรู้สึกสบายใจ  ที่วัดวะภูแก้ว ข้าพเจ้าได้มาปฏิบัติ ศีล สมาธิ และการภาวนาอย่างเคร่งครัด  แต่สถานที่อื่นยังไม่เคร่งครัดเท่าที่นี่  อย่างคำที่ท่าน ดร. ได้พูดไว้ว่า  ถ้าเรานั่งภาวนาแค่ 5-10 นาที  มันก็จะไม่เกิดประโยชน์มากนัก  เข้าวัดเพื่อนั่งดูหนังตลก ๆ  มันไม่ใช่  เพราะถ้าอย่างนั้นเรากลับไปดูที่บ้านหรือโรงเรียนก็ได้

          ครั้งนี้นับว่าเป็นบุญที่ใหญ่ที่ได้มีโอกาสปฏิบัติธรรม  ได้ปฏิบัติธรรมในสถานที่ศักดิ์สิทธิ์  และได้รู้เทคนิกของการเรียน  ท่าน ดร.และคณะวิทยากรไม่ได้ให้มาแต่สวดมนต์  นั่งสมาธิ  เดินจงกรมเพียงอย่างเดียว  มีหนังสือที่มีความรู้และสาระควบคู่คุณธรรมไว้ให้อ่าน  มีการบรรยายให้ข้อคิดและความรู้  และตัวอย่างการใช้ชีวิตของบุคคลต่าง ๆ เช่น พี่ปุ้ย  ดร.จู้ ที่มีความมานะพยายามในการเรียนและการต่อสู้ในการใช้ชีวิตจนได้ประสบความสำเร็จ และบรรยายถึงพระคุณของพ่อและแม่  ทำให้คนบางคนสามารถปรับเปลี่ยนใจได้
 

นายณัฐพงษ์ พิมทาชาติ

โรงเรียนบุญเหลือวิทยานุสรณ์  ชั้น  ม.4/1

จากหลับกลับเป็นรู้ตื่น

          ผมเกิดในครอบครัวที่มีฐานะปานกลางพออยู่ พอกิน พอใช้  ครอบครัวของผมอาศัยอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข  แต่บางวัน  ผมก็ทำเรื่องต่างๆ ที่ไม่ดี ทำให้ พ่อ-แม่ ต้องเสียใจ  เช่นก่อนวันมาที่วัดวะภูแก้ว  ผมก็ตื่นสายและยังไม่ได้จัดกระเป๋าที่จะเตรียมมาเข้าค่ายธรรมะ  แม่เลยบ่นผม  สอนผม  แต่ฉะนั้น ผมก็ตวาดกลับไปอย่างไม่คิด   ทำให้พ่อแม่เสียใจ   ผมเป็นเด็กที่ชอบนอนหลับ  หลับได้ทุกที่ทุกเวลา  และผมก็ไปโรงเรียน ขึ้นรถบัสโรงเรียนมาพร้อมกับทุกคน  ผมก็หลับมาตลอดทาง  จนมาถึงวัด  ผมก็หลับ  เขาให้นั่งสมาธิเดินจงกรม  ผมก็หลับ  เพราะปกติผมนอนดึก เล่นแต่เกมส์  เล่นจนถึง ตี 2 ตี 3  เสร็จแล้วก็ไปดูการ์ตูนจนถึงตี 4 เป็นประจำเกือบทุกวัน  จนผมมานั่งฟังคณะวิทยากรที่วัดวะภูแก้ว  แล้วเกิดความคิดที่เปลี่ยนไป  ผมเกิดความคิดที่ว่า ผมชอบโลกทางธรรม  พอๆ กับโลกของโซเชียล  ผมนั่งสมาธิได้บ้าง  ไม่ได้บ้าง  แต่ผมก็พยายามที่จะทำให้ดีที่สุด  ผมชอบฟังอาจารย์พูดเรื่อง การรักษาศีล  ทำให้ผมอยากที่จะรักษาศีลไว้และผมไม่อยากทำผิดศีล  จนมาวันนี้ในจิตใจของผมบอกกับตัวเองว่า  ถ้าผมมาแต่ผมไม่ได้ที่จะตั้งใจทำเรื่องต่างๆ ของที่อาจารย์บอก  ผมคงไม่ได้มีวันที่โชคดีแบบนี้  มันทำให้ผมเกิดความสงบในจิต  เกิดอิทธิบาท 4 ในจิตใจ  ผมมีความพึงพอใจ  มุ่งมั่น  เพียรพยายาม  คิดใตร่ตรอง และที่สำคัญ คือ  ผมจะไม่ยอมแพ้ต่ออุปสรรคต่าง ๆ  ไม่ว่าจะเป็นการนั่งสมาธิที่สุดแสนจะปวดขาปวดแขน  แต่เมื่อผมเริ่มอดทน   ผมมีความรู้สึกถึงความว่างเปล่า  ตัวและร่างกายเริ่มหายปวด  ถ้าไม่มีวัดวะภูแก้วในวันนั้น  คงไม่มีตัวผมในวันนี้  ขอขอบคุณน่ะครับที่ทำให้ผมได้เข้าใจ

นายพงศธร มะเรืองศูนย์

โรงเรียนบุญเหลือวิทยานุสรณ์  ชั้น  ม.4/1 

เชื่อแล้วว่าคนที่มาปฏิบัติธรรมเป็นคนมีบุญ

          ครั้งแรกที่รู้ว่าจะต้องมาเข้าค่ายธรรมะ   ผมก็ไม่อยากมาเลย  ถ้าเลือกได้จะไม่มาเพราะคิดว่าการเข้าค่ายธรรมะเป็นอะไรที่ไม่ชอบ   เพราะวัน ๆ ต้องสวดมนต์  ฟังเทศน์  นั่งสมาธิ  ไม่มีอะไรที่เฮฮาเลย   วันแรกมาเจอผู้หญิงคนหนึ่ง ชื่อ ดร.ดาราวรรณ  เสียงเพราะมาก  เสียงนุ่มนวล  สะกดจิตคนฟังมาก  บอกว่าจะต้องนั่งสมาธิ 12 ยก  ผมถึงกับอยากจะร้องไห้  แต่มานั่งวันแรก ๆ  รู้สึกปวดเมื่อยและนอนดึก  ผมนึกถึงเข้าค่ายลูกเสือเลย  เข้าค่ายลูกเสือสนุกกว่านี้อีก   ใครว่าคนที่มาเข้าค่ายธรรมะเป็นคนมีบุญ  ผมว่าเหมือนเอาผมมาทรมานเลย  พอตกกลางคืน ได้ไปปฏิบัติธรรมนั่งสมาธิที่ลานธรรม  ผมรู้สึกว่า  บรรยากาศเงียบสงบ  ร่มรื่น  เหมาะแก่การนั่งสมาธิมาก  จากวันนั้นผมก็นั่งสมาธิได้  พอรู้สึกปวดเมื่อย ผมนึกถึงคำที่ ดร.บอกว่า  เปลี่ยนทุกข์ให้เป็นสุข   ผมเลยตั้งใจนั่งสมาธิได้มาทุกยก   ถึงจะไม่ได้เป็นแชมป์ก็ไม่เป็นไร  และผมก็รู้ว่าคนที่มาปฏิบัติธรรม หรือคนที่มาเข้าค่ายถือว่ามีบุญจริง ๆ  เพราะมาในครั้งนี้ไม่เสียเวลาเลย  เหมือนมาหอบเอาบุญใหญ่กลับไปบ้าน  และได้รู้ว่าการจองเวร  หรือเบียดเบียนสัตว์ไม่ว่าจะน้อยหรือใหญ่  จะมีกรรมตามมาไม่ชาตินี้ก็ชาติหน้า   พอมาถึงวันสุดท้ายผมยังไม่อยากกลับเลย  เพราะหาโอกาสที่จะมาปฏิบัติธรรมแบบนี้นั้นหายากมาก

นายธนธรณ์  ก้อนค้างพลู

โรงเรียนบุญเหลือวิทยานุสรณ์ 2 ชั้น  ม.6/1