ได้ธรรมะมากมาย... สาธุ !

          ใช้ชีวิตมาตั้งแต่เล็กจนโต   ผมก็ไม่ค่อยมีโอกาสได้บำเพ็ญภาวนาบ่อยนัก  เดิมผมทำงานเป็น NGO ช่วยเหลือเด็กออทิสติกตั้งแต่เรียนจบปี 2553  พอปี 2554 ผมก็ได้ย้ายมารับราชการที่โรงพยาบาลมหาราชนครราชสีมา  ตำแหน่งนักกิจกรรมบำบัด   ผมมักจะหาโอกาสทำบุญตามโอกาสเป็นกรรมการผ้าป่าบ้าง  งานกฐินบ้าง  ตั้งใจอยากทำบุญด้วยการเจริญภาวนาบ้าง  แต่ก็ไม่เคยมีโอกาสสักที  มีผู้ป่วยแนะนำให้มาปฏิบัติธรรมที่วัดวะภูแก้ว  เป็นวัดป่าสายปฏิบัติของหลวงพ่อพุธ ฐานิโย  หลายๆ คนได้สิ่งดี ๆ จากการมาปฏิบัติธรรมที่นี่  วันหลังวันเล่า ผมก็ยังหาเวลามาปฏิบัติไม่ได้  จนมาถึงปี 2558  ผมได้บรรจุเป็นข้าราชการใหม่ กระทรวงสาธารณสุข   ข้าราชการใหม่ทุกคนต้องผ่านการอบรมหลักสูตรการเป็น ขรก.ที่ดี  ในตารางการอบรมมีการฝึกเจริญภาวนาที่วัดวะภูแก้ว เป็นเวลา 4 วัน 3 คืน  (20 – 23 ก.พ. 58)   ผมตื่นเต้นดีใจที่จะได้มาสร้างบุญที่วัดวะภูแก้วเสียที

          ผมรีบจัดกระเป๋าเสื้อผ้า  นอนแต่หัววัน ตื่นแต่เช้าวันที่ 20  ประมาณตี 5 อาบน้ำแต่งตัว  เดินทางโดยรถบัสมาที่วัดวะภูแก้ว ด้วยจิตใจที่พองโต  ตั้งใจว่าจะตั้งใจปฏิบัติและจะทำให้ดีที่สุด

          ตารางการฝึกที่นี่แน่นมาก  ต้องตื่นตี 4.30  แล้วเริ่มทำวัตร ตี 5  มีทั้งการบรรยายเรื่องกฎแห่งกรรม  การเดินจงกรมและนั่งสมาธิ  เมื่อยขบทั้งตัวตั้งแต่วันแรก  แต่จิตใจผมสงบขึ้น  มีสมาธิ   ผมตั้งใจว่าจะนั่งสมาธิให้เป็นแชมป์ทั้ง 8 ครั้ง  (ซึ่งผมได้มา 7 ครั้งแล้ว  เหลือแค่พรุ่งนี้เช้าอีก 1 ครั้ง)  วันแรกๆ ขณะนั่งสมาธิ  รู้สึกปวดเมื่อยทั้งตัว  แข้งขาเหมือนขยับไม่ได้   แต่ผมลองพยายามต่อ  อาการปวดก็หายไป  เหลือแต่ความเบาสบาย  วันต่อมาผมรู้สึกว่า  ขณะเจริญสมาธิผมรู้สึกว่าตัวเองลอยขึ้น  จากนั้นจึงรีบถอนสมาธิ  กลัวเพลินไม่กลับร่างครับ  อีกวันผมก็เห็นแสงและเห็นภาพนิมิตครับ   เห็นตัวเองไปยังที่ที่มีแสงสีขาว  มีต้นหญ้าเขียวขจี   มีทางเดินที่เต็มไปด้วยดอกไม้สีม่วงเล็กๆ  2 ข้างทาง   ผมเดินไปตามทางเดินเรื่อย  ได้เห็นมีกลุ่มคนชุดขาว (ชุดเจริญภาวนา) ประมาณ 5-6 คน  ตั้งกลดสีขาว  นั่งบำเพ็ญภาวนาอยู่  หนึ่งในนั้นคือตัวผมเอง  นี่เป็นประสบการณ์จากการเจริญภาวนาอย่างจริงจังของผม   อาจารย์ยังสอนเรื่องการสร้างพลังจิตเพื่อการเยียวยาอาการทางกายได้ และ  หมอที่ดีต้องดูแลผู้ป่วยด้วยหัวใจ  สัญญาว่าผมจะรักษาผู้ป่วยด้วยความรัก  จะใช้ใจในการรักษาผู้ป่วยให้เหมือนญาติพี่น้องครับ

          อีกประสบการณ์ที่ได้รับคือเรื่องกฎแห่งกรรม   กรรมจะส่งผลต่อมนุษย์ทุกคน  ใครทำกรรมดีย่อมได้ผลลัพธ์ที่ดี  ได้ไปเกิดในภพภูมิที่ดี  สุคติภูมิ ได้แก่ มนุษย์  เทวดา และพรหม  ถ้าใครทำกรรมชั่วก็จะได้รับกรรม  ตายไปก็ไปเกิดในทุคติภูมิ ได้แก่  นรก, เปรต, อสุรกาย  สัตว์เดรัจฉาน   ผมได้เรียนรู้ว่าชีวิตคนเราไม่เที่ยง  ตามกฎของไตรลักษณ์  อนิจจัง  ทุกขัง  อนัตตา  จึงตั้งใจทำดี  รักษาศีล 5  หมั่นเจริญสติภาวนา   หากมีปัญหาจงใช้หลักอริยสัจ 4  ในการแก้ไขปัญหา  จงเพียรพยายามด้วยหลักอิทธิบาท 4  ใช้หลักพรหมวิหาร 4  กับผู้ป่วยและเพื่อนร่วมงานและอย่าประมาทในธรรม

 ว่าที่ รด. ภูวดล  เมืองคำ
ข้าราชการบรรจุใหม่โรงพยาบาลมหาราชนครราชสีมา
เขียนไว้ ณ วันที่ 23 กุมภาพันธ์ 2558

อภัยได้ใจก็เบา

          ก่อนมาปฏิบัติธรรมที่วัด ข้าพเจ้ามีความทุกข์ใจจากผู้หญิงคนหนึ่ง  เขาจะมาแย่งสิ่งอันเป็นที่รักของข้าพเจ้าไป   แต่ก็ไม่สามารถทำได้   แต่ข้าพเจ้านั้นมีความรู้สึกโกรธแค้นเธอคนนั้นมาก   รู้สึกเกลียดเธอคนนั้นมาก   อยากให้เธอนั้นได้รู้สึกเจ็บปวดเหมือนที่เธอได้ทำกับข้าพเจ้า  แต่เมื่อได้ฟังท่านอาจารย์พูดถึงเรื่องการให้อภัย   การไม่จองเวร   เพื่อเราจะได้ไม่ต้องเกิดมาเพื่อเจอกัน  แก้แค้นกันอีก  ข้าพเจ้าจึงตั้งใจสวดมนต์เจริญภาวนาอโหสิกรรมให้เธอคนนั้นในสิ่งที่เธอทำกับข้าพเจ้า   จากจิตที่หนักมันก็เบาลง  เพียงเพราะข้าพเจ้าอภัยให้เธอ  และคิดว่าชาติที่แล้วข้าพเจ้าอาจไปแย่งของที่เธอรักมาเช่นกัน  ตอนนี้จิตใจของข้าพเจ้าเบาสบายกว่าที่เคยเป็น   ข้าพเจ้าจะหมั่นสวดมนต์ภาวนาให้เราเลิกแล้วต่อกัน  ไม่จองเวรกันต่อไปอีก    หากไม่ได้มาปฏิบัติธรรมที่นี้คงไม่ได้มีความรู้สึกดีเช่นนี้  คงต้องมีความแค้นอยู่ในใจต่อไปอีก  ข้าพเจ้าขอกราบขอบพระคุณอาจารย์ที่มอบทางสว่างให้กับข้าพเจ้าอย่างสูงยิ่ง

วิรารัตน์  บัวแดง
พยาบาลวิชาชีพ
ข้าราชการบรรจุใหม่โรงพยาบาลมหาราชนครราชสีมา
เขียนไว้ ณ วันที่ 23 กุมภาพันธ์ 2558

ยาสำคัญน้อยกว่าสมาธิ

          การอบรมในโครงการอบรมข้าราชการใหม่   โดยการเข้าวัดปฏิบัติธรรม เป็นโครงการที่ดิฉันกังวลที่สุด   กังวลว่าจะลำบาก  กังวลว่าจะเสียเวลา  แต่หลังจากนั่งสมาธิเพียงยกแรกก็ทราบทันทีว่า  เวลานับจากนี้คือเวลาที่ต้องตักตวงกลับไปให้ได้มากที่สุด   หลักการใช้ชีวิตตามแบบชาวพุทธโดยมีสติร่วมด้วยจะส่งเสริมให้เราคิดอะไร ๆ ได้แจ่มแจ้งขึ้น

          เดิมดิฉันทำงานในแผนกที่ต้องพบเจอกับคนไข้ Autistic Syndrome Disorder, เด็กที่มีปัญหาทางการเรียน LD  สมาธิสั้น  ADHD  ทุกครั้งที่ผู้ปกครองนำเด็กมาแล้วแจ้งว่าพาน้องเข้าวัด  ในใจดิฉันคิดเลยว่า...  “ตัวโรคนี้ต้องมีการฝึกปรับพฤติกรรม และ ปรับยา  ยาสำคัญมาก  เพียงเข้าวัดคงได้แค่เสียเวลาเปล่า...”  แต่หลังจากมาศึกษาและลองปฏิบัติสมาธิแล้ว  พบว่า   สิ่งที่เด็กเหล่านั้นขาดอีกอย่างนอกจากยาคือ “สมาธิ”  กิจกรรมใดที่ส่งผลพัฒนาสมาธิ/ สติ  จะเป็นประโยชน์กับเด็กเหล่านั้นทั้งสิ้น

พรินทร์  อัศเรศรังสรรค์
Speech Language Pathologist  กลุ่มงานจิตเวชเด็กและวัยรุ่น
โรงพยาบาลมหาราชนครราชสีมา
เขียนไว้ ณ วันที่ 23 กุมภาพันธ์ 2558

งานไม่ใช่แค่หน้าที่แต่คือบารมีที่ยิ่งใหญ่

          สิ่งแรกคือรู้ว่าไปวัดก็ไม่อยากมาเลย  มาปฏิบัติธรรมหรือ ?  ไม่อยากเลย  ยังไม่พร้อม  ใจยังไม่สะอาดพร้อมที่จะรับธรรมเลย

          พอมาถึงวันแรกอึดอัดมาก  อยากกลับบ้าน  พอเริ่มอยู่สักพักก็เริ่มปรับตัวมาฟังธรรมคำสอนกับครูหลายๆ ท่าน   ได้ข้อคิดดีๆ  ไปปรับใช้  ปรับความคิดตัวเองใหม่   แต่ก่อนคิดมาตลอดว่างานพยาบาลคืองานที่ต้องทำตามหน้าที่  พอเรียนรู้แล้วต้องปรับความคิดใหม่ว่ายิ่งเราเสียสละให้ผู้อื่น  ดูแลผู้อื่นมากเท่าไร  (แต่ต้องทำด้วยใจที่บริสุทธิ์)  ก็ยิ่งจะได้บุญบารมีมาก   หนูปฏิบัติงานอยู่ที่ห้องผ่าตัด  ยิ่งเจอความทุกข์ของผู้ป่วยมากมาย   ผู้ป่วยเกิดอุบัติเหตุปางตายมากมาย   หนูจะนำข้อคิดทางธรรมไปปรับใช้กับการทำงานให้มากยิ่งขึ้น  วันนี้ดีใจที่ได้มาวัดวะภูแก้ว  ถ้ามีโอกาสก็จะพาครอบครัวมาปฏิบัติธรรมที่นี่อีกค่ะ

ยุพาภรณ์ ไชยบล
ห้องผ่าตัด โรงพยาบาลมหาราชนครราชสีมา
เขียนไว้ ณ วันที่ 23 กุมภาพันธ์ 2558

ถูกจริตกับการปฏิบัติที่วัดวะภูแก้ว

          ข้าพเจ้าเคยเข้ารับการอบรมพัฒนาจิตเมื่อครั้งเรียนอยู่ที่ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลธัญบุรี  อาจารย์ให้ไปอบรม 2 คืน 3 วัน  ข้าพเจ้าจำไม่ได้ว่าเป็นวัดอะไร   แต่จะเป็นแนวปฏิบัติที่เคร่งมาก  ข้าวเย็นไม่กิน  กินน้ำปานะแทน  สวดมนต์ ทำวัตรเช้า-เย็น   แล้วก็นั่งสมาธิทั้งวัน   มีผ่อนคลายบ้าง กวาดลานวัด   โยคะบ้าง  แต่จะให้นั่งสมาธิเสียมากกว่า   พอจบการอบรมก็มีความรู้สึกประหนึ่งปลาติดเบ็ดแล้วดิ้นหลุดรอดมาได้แล้วจะไม่ไปกินเบ็ดอีก

          แต่มาวัดวะภูแก้ว  เป็นกิจกรรมที่ไม่ตึงมาก  ไม่หย่อนมาก  อากาศดี  การปฏิบัติก็เข้ากับจริตของข้าพเจ้าได้มากกว่า   ครั้งก่อนที่ไปอบรมข้าพเจ้าไม่รู้จักขั้นตอนของสมาธิ   มาที่นี่ข้าพเจ้าได้รู้แล้ว   ข้าพเจ้าชอบและรู้สึกรักวิทยากรทุกท่าน   ข้าพเจ้ากลับไปจะทำทุกอย่างที่เหล่าอาจารย์ได้สอนมา   ข้าพเจ้าเชื่อว่าการสวดมนต์ และ การเจริญภาวนามีส่วนที่ทำให้ข้าพเจ้าสอบบรรจุเป็นข้าราชการได้  รวมทั้งการเป็นคนดีของพ่อและแม่  เชื่อฟังคำสอนของท่าน ก็มีผลด้วยเช่นกัน  ข้าพเจ้าเชื่ออย่างนั้น   ข้าพเจ้าโชคดีที่ได้เกิดมาเป็นชาวพุทธ

นางสาวสุพิชฌาย์  บุญเกตุ
เจ้าพนักงานธุรการปฏิบัติงาน  กลุ่มงานพัสดุและบำรุง
โรงพยาบาลมหาราชนครราชสีมา
เขียนไว้ ณ วันที่ 23 กุมภาพันธ์ 2558

อยากส่งผู้ป่วยให้ไปดี

          จากการเข้าอบรม  แม้จะเป็นช่วงระยะเวลาสั้น ๆ   แต่ก็ทำให้ได้อะไรต่าง ๆ มากมาย เช่น  แนวทางการดำเนินชีวิตอย่างมีสติ  ซึ่งก่อนนี้จะมีสติน้อยมาก  เวลาโกรธก็จะโกรธนาน  และจดจำนาน   สังเกตว่าหัวใจเราเต้นเร็วเมื่อมีอารมณ์โกรธ  และเราก็ไม่สบายใจ   จิตเป็นเรื่องละเอียดอ่อน  แต่จะภาวนาให้ได้   ความฝันอยากตัดกิเลสให้ได้   แต่ก็มีห่วงเยอะ

          ชอบในเรื่องการส่งให้ผู้ป่วยตายดี   ซึ่งอยากช่วยผู้ป่วยในเรื่องนี้ เพราะตึกที่ทำงานมีผู้ป่วยเรื้อรังมาก  ส่วนใหญ่ก็จะเสียชีวิตที่ตึก   ดังนั้นในวาระสุดท้ายของเขา  อยากจะส่งพวกเขาเหล่านั้นไปสู่สุคติ

          อีกเรื่องที่ทำให้นึกถึงและร้องไห้ตลอด คือ พระคุณของพ่อแม่  ท่านต้องลำบากมากกว่าจะเลี้ยงเราให้เติบโต  โตแล้วท่านก็ยังห่วงเราเสมอ   ตัวข้าพเจ้าเองต้องทำงานจึงมีเวลาที่จะกลับไปเยี่ยมท่าน  ไปดูแลท่านน้อยมาก  เพราะพวกท่านอยู่ที่ จ.อำนาจเจริญ  หาเวลาที่จะกลับไปแทบนับครั้งได้  และมีครั้งหนึ่งในชีวิตที่ทำให้ท่านเป็นห่วงมาก  ตอนสมัยเรียนไปหาเพื่อนโดยไม่ได้บอกท่าน  ทำให้ท่านเป็นห่วงมาก  ความรู้สึกเสียใจยังคงอยู่ไม่เคยลืม  ต่อนี้ไปลูกจะไม่ทำให้พ่อแม่เสียใจค่ะ

          ขอขอบคุณวัดวะภูแก้วที่ให้อะไรต่าง ๆ มากมาย  รักพ่อกับแม่มาก

ศรีจรรณ  สุภิวงศ์
หอผู้ป่วย ศัลยกรรมชาย
โรงพยาบาลมหาราชนครราชสีมา
เขียนไว้ ณ วันที่ 23 กุมภาพันธ์ 2558

ดูแลผู้ป่วยจนลมหายใจสุดท้าย

          จากประสบการณ์ 4 วัน 5 คืน ที่ได้มาอยู่วัดวะภูแก้ว  ข้าพเจ้าได้ประสบการณ์และข้อคิดดีโดยเฉพาะการดูแลผู้ป่วยในวาระสุดท้ายของชีวิต  ตึกที่ข้าพเจ้าทำงานอยู่มีผู้ป่วยมะเร็งค่อนข้างเยอะ   มีครั้งหนึ่ง ข้าพเจ้าเคยได้มีโอกาสดูแลผู้ป่วยมะเร็งปากมดลูก  ซึ่งดูจากอาการแล้ว  คุณหมอลงความเห็นว่าน่าจะมีชีวิตอยู่ได้ไม่เกิน 3 วัน  ข้าพเจ้าเคยได้ยินได้ฟังเรื่องจิตสุดท้ายก่อนตายมาบ้าง  จึงได้มีโอกาสเข้าไปคุยกับญาติ  และได้แนะนำญาติให้สวดมนต์ให้คนป่วยฟัง  จนวันที่คนป่วยจะจากไปมาถึง   คนป่วยไม่สามารถรับรู้หรือพูดคุยได้   ญาติก็มัวแต่ร้องไห้  ข้าพเจ้าจึงเข้าไปสัมผัสมือผู้ป่วย  แล้วกระซิบที่ข้างหูว่า คุณป้าได้ยินหนูไหมคะ   ถ้าได้ยิน คุณป้ากระพริบตา 1 ครั้ง  ท่านก็กระพริบตา   ข้าพเจ้าก็ถามว่าคุณป้าเคยทำบุญไหมคะ  ถ้าเคยกระพริบ 1 ครั้ง   เหตุการณ์ครั้งนั้นทำให้ข้าพเจ้ารู้ว่า  ในวาระสุดท้ายของชีวิต  ผู้ป่วยที่กำลังจะตายสามารถรับรู้ได้  เพียงแต่เขาไม่สามารถโต้ตอบเราได้   ข้าพเจ้าจับมือและชวนผู้ป่วยให้นึกถึงกรรมดี จนกระทั่งท่านหมดลมหายใจไปต่อหน้าต่อตา  ญาติ ๆ ก็ทำใจได้  จากเหตุการณ์นั้นทำให้ข้าพเจ้ามีความปีติมาก  และจะทำทุกครั้งที่มีโอกาส  ยิ่งได้มาฟังอาจารย์เล่าเหตุการณ์ต่างๆ ยิ่งทำให้ข้าพเจ้ารู้สึกว่า การได้ช่วยเหลือผู้อื่น  นอกจากจะได้บุญแล้วยังทำให้เรามีความสุขใจ

          และการมาวัดครั้งนี้  สิ่งแรกที่ข้าพเจ้ารู้สึกได้เลยคือ  ธรรมะเกิดได้จากการฟัง  สติเป็นสิ่งแรกที่มนุษย์ทุกคนควรมีอยู่ตลอดเวลา  การจัดกิจกรรมต่างๆ ในวัดวะภูแก้ว  ช่วยเพิ่มพูนประสบการณ์สั่งสมพลังจิตให้ข้าพเจ้าได้อย่างดีเยี่ยม

          ข้าพเจ้าอยากกราบขอบพระคุณ บุญบารมี  กรรมสัมพันธ์ใดก็ตามที่นำให้ข้าพเจ้ามาและได้มาพบอาจารย์วิทยากรทุก ๆ ท่าน  ข้าพเจ้ารู้สึกดีใจและมีความสุขมาก  หากมีโอกาส ข้าพเจ้าจะกลับมาใหม่  และหลังคลอด  หากข้าพเจ้ามีบุญบารมี ขอให้บุตรของข้าพเจ้าที่กำลังจะคลอดออกมา  ได้มีโอกาสมาปฏิบัติธรรม ณ ที่วัดวะภูแก้วแห่งนี้  เหมือนที่ข้าพเจ้าได้มา

ลักษณาพร  สีหนันทวงศ์
พยาบาลวิชาชีพ
หอผู้ป่วย .. เวชกรรม
โรงพยาบาลมหาราชนครราชสีมา
เขียนไว้ ณ วันที่ 23 กุมภาพันธ์ 2558

จิตละเอียดขึ้น  มาตรฐานสูงขึ้น

          การปฏิบัติธรรมในครั้งนี้   ผมได้เรียนรู้การทำสมาธิอย่างจริงจังเป็นครั้งแรก  เคยฝึกสมาธิมาตั้งแต่สมัยอนุบาล  แต่ก่อนนั่งสมาธิก็นั่งไปอย่างนั้นเอง  ไม่ได้มีความหมายอะไรนอกจากเมื่อย  ส่วนการเรียนพระพุทธศาสนาก็เป็นเหมือนการเรียนปรัชญา  แค่รู้สึกว่าเชื่อในการทำความดี  รับผิดชอบในงาน ทำให้เต็มความสามารถในการดูแลผู้ป่วยให้ได้มาตรฐานก็เท่านั้น   แต่หลังจากอบรมพัฒนาจิต (ขอเรียกว่าการ Work Shop สมาธิแล้วกัน)  อาจารย์ถ่ายทอดได้ดีมาก ๆ  เข้าใจขั้นตอนดีมาก เป็นความเข้าใจการทำสมาธิครั้งแรกในชีวิต  “การทำสมาธิ”  ผมทำได้บ้าง แม้ไม่ได้แชมป์  แต่ที่ได้คือ  “สติ”  และความละเอียดในการมองโลก  การอบรมครั้งนี้ทำให้ผมเปลี่ยนวิธีคิดในการทำงานมาก  ก่อนมาดูแลผู้ป่วยแค่ให้ได้ตามมาตรฐาน  ดูแลแต่กาย  แต่กลับจากอบรมครั้งนี้  ผมจะกลับไปดูแลใจของผู้ป่วยด้วย

วัชระ
หน่วยไตเทียม  โรงพยาบาลมหาราชนครราชสีมา
เขียนไว้ ณ วันที่ 23 กุมภาพันธ์ 2558