หลวงพ่อพุธ ฐานิโย Thaniyo.com

ลืมอดีต  มาสร้างอนาคตดีกว่า

          ครั้งแรกที่มา  รู้สึกว่าบรรยากาศดีมาก  สงบ เงียบ  พอวันแรกที่สวดมนต์  นั่งสมาธิ  หนูคิดเลยว่าทรมานว่ะ  ปวดขา  ปวดหลัง  เมื่อยมาก   แต่พอมาวันที่ 2  หนูเริ่มรู้สึกสบายตัวเวลานั่ง   วันที่  2-3  หนูเริ่มนั่งได้  อาจจะมีนั่งหลับบ้าง  พอครู ดร. บรรยายเรื่องแม่  ให้ดูวิดีโอ  ให้รู้จักการที่แม่กว่าจะคลอดเรามาลำบากแค่ไหน   หนูคิดว่าแม่ไม่เคยสนใจ   ไม่เคยเลี้ยงหนู   ไม่เคยส่งเงินมาให้   หนูเกลียดแม่มาก   แม่ไม่เคยโทรหาหนู   ไม่เคยถามหนูว่าเป็นไงบ้าง    ไม่สนใจหนูเลย   แม่หายไปไม่ติดต่อมาหาหนูเลยประมาณ 2-3 ปี   แม่ติดต่อแต่หายายหาน้อง   หนูอยู่กับปู่กับย่า   ทุกคนบอกหนูว่ามีบุญนะที่ได้เกิดมาสุขสบายอยากได้อะไรก็ได้  หนูก็ไม่เข้าใจว่าสุขสบายตรงไหน   หนูรู้ว่าหนูอยากได้อะไรก็ได้   คนอื่นบอกว่าดีขนาดไหนที่ได้เกิดมามีปู่เป็น  ผอ.  มีป้ามีลุงเป็นครู  อยากได้อะไรเขาก็ซื้อให้   แต่สิ่งที่หนูอยากได้มาตลอดคือ อ้อมกอดแม่   อยากนอนกับแม่สักครั้ง  ย่าขัดขวางไม่ให้ไปหาแม่  ไม่ให้ติดต่อแม่  พอฟังที่ ดร.บอกก็คิดทบทวนดู  ทำให้หนูรู้ว่ากว่าแม่จะคลอดทั้งเหนื่อย  อุ้มท้องมาตั้ง 9 เดือน ทำให้หนูคิด ต่อไปนี้หนูจะตั้งใจเรียนสูง ๆ เลี้ยงปู่เลี้ยงย่า   หนูจะไม่สนใจอดีต  หนูจะตั้งใจเรียนช่วยปู่ย่าทำงาน

เด็กหญิงศุจินธรา  เข็มลัง
 โรงเรียนพงษ์ศิริวิทยา  ชั้น  ม.2/6
เขียนไว้ ณ วันที่ 7 กรกฎาคม 2558

ประสบการณ์การปฏิบัติธรรมที่วัดวะภูแก้ว

           การเรียนรู้เป็นสิ่งที่ดี   ผมได้มาวัดวะภูแก้วเป็นครั้งที่ 6 แล้ว   เรียนรู้อะไรหลายอย่างมากขึ้น   จากเด็กที่อ่านหนังสือไม่ออก เขียนไม่ได้  ก็กลายเป็นเด็กที่อ่านออก เขียนได้  เมื่อมาเข้าวัดบ่อย ๆ เข้า ประสบการณ์ทำให้คนเราเรียนรู้อะไรหลายๆ อย่างมากมายเข้ามาในชีวิตของเรา   ผมอยากจะบอกกับทุกคนว่า การเรียนรู้ไม่มีที่สิ้นสุด  ถ้าเราไม่คิดที่จะหยุดเรียนรู้

          การนั่งสมาธินั้น  หลายคนคิดว่าลำบาก   แต่ถ้าเราอดทน  ความลำบากเหล่านั้นก็จะหายไป  ถึงมันจะเหนื่อยเมื่อยล้า   แต่นั้นคือประสบการณ์ที่ดี  ที่เราได้มาเรียนรู้เกี่ยวกับพระคุณของคุณแม่  พระคุณของคุณครู  ความดีที่เราได้ทำมา รู้จักการเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่  รู้จักการให้และใช้ชีวิตอย่างพอเพียง

เด็กชายนพดล  แก้วสีหมอก
 โรงเรียนชินวงศ์อุปถัมภ์  ชั้น  ม.3
เขียนไว้ ณ วันที่ 7 กรกฎาคม 2558

อยากพาพ่อแม่และพี่ชายมาวัด

          ดิฉันมาเข้าอบรมที่นี่เป็นครั้งที่ 3  แล้วค่ะ  ดิฉันก็รู้สึกดีทุกครั้งที่ได้มา   ได้สำนึกในสิ่งที่หนูเคยทำผิดกับพ่อแม่   เคยเหลวไหลกับพ่อแม่  รู้สึกว่าตัวเองเลวมากที่ทำให้พ่อแม่เสียใจ  สิ่งที่ ดร. ดาราวรรณ  ได้พูดเกี่ยวกับแม่  ดิฉันรู้สึกว่ามันตรงทุกอย่าง  และดิฉันคิดว่า ถ้าดิฉันจบ ม.3 แล้ว  ดิฉันจะพาพ่อแม่มาที่วัดวะภูแก้ว  และ อยากให้พี่ชายหนูมาด้วยเพราะพี่ชายหนูเขาชอบเที่ยว   พอมีเมียมีลูกก็เที่ยวเตร่กับเพื่อน  ดิฉันจึงอยากมาที่วัดนี้อีกหลาย ๆ ครั้ง

เด็กหญิงรสิกา  ทีจันทึก
 โรงเรียนบ้านห้วยบง  ชั้น  ม.3
เขียนไว้ ณ วันที่ 7 กรกฎาคม 2558

เด็กสมาธิสั้นทำสมาธิได้นานตั้ง 3 ชั่วโมง

          ในการมาอบรมในครั้งนี้  ตอนแรก ๆ ก็ไม่อยากมาเพราะได้ฟังแต่เรื่องทางลบ เช่น  ต้องตื่นตั้งแต่เช้าทุกวันเพราะปกติเป็นคนตื่นสาย  ต้องนั่งสมาธินาน ๆ  เพราะคิดว่าตนเองสมาธิสั้น จึงคิดว่าอย่างมากก็แค่  15 นาที

          คุณครูที่พามาก็มีทั้งใจดีและดุ   ผมเห็นว่าดุบ้างจนหลายคนกลัว  แต่ผมคิดว่าครูเป็นครูที่ดีนะ  ขนาดต้องกลับไปโรงเรียนยังอุตส่าห์กลับมาดูแลพวกเราในเวลาดึก  แทนที่จะได้ไปนอนเพราะปกติท่านก็ต้องนอนน้อยแค่วันละไม่ถึง 5 ชั่วโมงอยู่แล้ว   โดยเฉพาะวันที่ 3 ของการฝึกอบรม  ผมติดสมาธิเป็นคนสุดท้าย   ท่านก็ยังรอจนกว่าผมจะออกสมาธิ   ในวันนั้น ผมได้เห็นนิมิตถึงพ่อที่เสียไปแล้ว  แล้วก็ร้องไห้  แล้วรู้สึกว่าไฟปิดมืด  เห็นแต่เงาดำๆ   พอออกจากสมาธิจึงพยายามลุกขึ้นไปหาเงาสีดำที่รออยู่  คนนั้นคือ ครูหลิน  ท่านพูดประโยคแรกว่า  “เธอเป็นอะไร”   ผมก็เล่าเรื่องนิมิตให้ท่านฟัง  ท่านจึงบอกว่า  “ก็อุทิศบุญให้ท่าน อย่าไปยึดติด ถ้าพ่อเห็นเราร้องไห้ ก็จะไม่ได้บุญ”    ผมจึงหยุดร้อง   ผมลืมบอกไปว่าผมนั่งสมาธิได้ตั้งแต่ 2 ทุ่มถึง 5 ทุ่มละมั้ง   ไม่รู้หรอกนะว่าเพราะอะไรถึงนั่งได้นานขนาดนั้น ก็สนุกดีนะ

          ผมก็ขอให้ทุกคนตั้งใจปฏิบัติ  อย่าคิดว่าทำไม่ได้ก็ไม่ทำ   ที่ผมนั่งได้นานก็เพราะการใช้สติระลึกรู้อยู่เสมอว่ากำลังทำอะไรอยู่   แม้มันจะเจ็บ  จะปวดขนาดไหน ก็ต้องอดต้องทนไว้

เด็กชายบุญช่วย  ธงสันเทียะ
 โรงเรียนพงษ์ศิริวิทยา  ชั้น  ม.2/2
เขียนไว้ ณ วันที่ 7 กรกฎาคม 2558

เริ่มที่ไม่ชอบแล้วกลับชอบมาก

          ตอนแรก ๆ ผมก็ไม่อยากมาวัดนี้หรอกเพราะ  ผมรู้ว่าถ้ามาต้องได้นั่งสมาธิ  นั่งสวดมนต์อะไร แน่ ๆ แต่เราก็ต้องจำใจมา   เราไม่สามารถขัดคำสั่งของผู้อำนวยการได้   ผมก็จึงต้องจำใจไป   ตอนที่ผมขึ้นรถเดินทางไปวัด   ผมนั่งเงียบแล้วก็คิดว่า  วัดที่เรากำลังจะไปนี้ต้องเป็นวัดที่อยู่ในป่าห่างไกลจากความเจริญ  ไม่มีอะไรดีเลยสักอย่าง  และเมื่อมาถึงวัด   ผมก็เลยลงมาจากรถพร้อมกับทำหน้าบูด ๆ ใส่คุณครู เพื่ออยากให้คุณครูรู้ว่าเราไม่อยากมาวัด   แล้วก็เป็นไปตามที่คิดไว้เลย   วัดอยู่ในป่า และ อยู่ห่างไกลความเจริญ   แต่วัดนี้ก็มีสิ่งดีอยู่สิ่งหนึ่ง คือ  มีบรรยากาศดี  เย็นสบาย  และเงียบสงบ

          วันที่ 3  ตอนทำวัตรเช้าก็รู้สึกไม่เมื่อยเหมือนวันที่ 1-2 ที่ผ่านมา  และเวลานั่งสมาธิก็ยังนั่งได้นานกว่าเก่าอีก   ผมเริ่มชอบที่นี่แล้วละซิ  เพราะที่นี่ก็สอนอะไร ๆ มากมาย  และสิ่งที่ผมชอบนะหรือ  ผมชอบ ดร.ดาราวรรณที่มานั่งพูดอะไรให้เราฟัง  ตอนแรกก็คิดว่า  ท่านพูดอะไรหนักหนา  น่ารำคาญ  แต่พอฟังนานไป  ก็น่าฟังเหมือนกันนะ  เพราะแต่ละคำที่ท่านพูดนั้นมีความหมาย  ผมก็เลยเริ่มชอบ  แล้วทุกสิ่งมันก็เปลี่ยนไปจากที่ผมไม่เคยชอบวัดนี้เลย กลับชอบวัดนี้ขึ้นมา   แต่แล้วมันก็ต้องหยุดไว้แค่นี้ เพราะวันนี้มันเป็นวันที่เราต้องกลับบ้าน  ถามว่าดีใจไหม  ดีใจที่ได้กลับบ้าน  แต่เสียดายที่จะไม่ได้มานั่งฟังธรรมที่นี้อีก  เสียดายมาก   ผมก็เลยที่จะหาโอกาสมาอีก

เด็กชายกฤษณ์ทรงไชย กายขุนทด
 โรงเรียนพงษ์ศิริวิทยา  ชั้น  ม.2/6
เขียนไว้ ณ วันที่ 7 กรกฎาคม 2558