หลวงพ่อพุธ ฐานิโย Thaniyo.com

นั่งสมาธิให้แต่สิ่งดี ๆ

           ในวันที่รู้ว่าจะได้มาที่วัดนี้  วัดวะภูแก้ว  ก็รู้สึกตื่นเต้น  ไม่รู้เพราะอะไร คนอื่นๆ หลายคนไม่อยากจะมา  แต่สำหรับหนูแล้ว  เหมือนมีแรงดึงดูดที่อยากจะมา ณ วัดแห่งนี้  ครั้งแรกที่รถขับเคลื่อนมายังในวัดแห่งนี้  รู้สึกดีมากเพราะบรรยากาศที่นี่ช่างดีเหลือเกิน เต็มไปด้วยป่าไม้ธรรมชาติดี ๆ นี่เอง   พอถึงเวลาที่จะสวดมนต์และนั่งสมาธิ   หนูก็คิดว่าจะให้นั่งไม่นานเท่าไร  

          คณะวิทยากร ได้บอกว่าถ้านั่งสมาธิเป็นแชมป์  แต่ละยกก็จะได้ของรางวัล  หนูบอกตัวเองว่า มันจะยากอะไร  ลองดูสักตั้ง  หนูก็ทำตามคำแนะนำของวิทยากร

           ในแต่ละยก หนูก็พยายามต่อไปเรื่อย ๆ จากที่เคยคิดว่า  นั่งไปก็เป็นการทรมานตัวเอง   แต่พอได้มาที่นี่เหมือนได้ฝึกความอดทน  และพอนั่งไปก็ทำให้สมองโล่งมาก จากที่ปวดหัวอยู่ก็หายเป็นปลิดทิ้ง   และในยกต่อไป   จนถึงยกสุดท้าย หนูก็พยายามทำจิตภาวนานึกถึง พุทโธ ไปเรื่อยๆ ทำแบบนี้ทุกๆ ยก  หนูก็รู้สึกว่าการนั่งสมาธิไม่ได้น่าเบื่ออย่างที่หลายๆ คนคิด  กลับกันมีแต่ความดีงาม  มีพลังจิต   มีสมาธิมากขึ้น  ก่อนที่เราจะทำอะไรก็มีสตินึกคิดอยู่เสมอว่าอะไรผิดอะไรถูก

           สิ่งที่ประทับใจมากที่สุดคือ  ในคืนสุดท้าย  ยกสุดท้าย   หนูรู้สึกว่าหนูมีความพยายามมากกว่าปกติ  เพราะได้ขึ้นไปบนลานธรรมเป็นครั้งแรก  มันเป็นอะไรที่สงบมาก ๆ  รู้สึกดีมาก ๆ จริงๆ จนไม่รู้จะอธิบายอย่างไร   หลังจากสวดมนต์เสร็จก็ได้นั่งสมาธิและฟังธรรม  บรรยากาศก็เป็นใจ  ทำให้หนูนั่งได้นานมากๆ  นั่งไปก็มีแต่ความสุข มีปีติที่เกิดขึ้น  มีแต่ความสว่างไม่อยากออกจากสมาธิเลย ถึงแม้ว่าจะมีอะไรหลายๆ อย่างที่จะกวนสมาธิ  หนูก็ไม่สนใจและนั่งต่อไปเรื่อยๆ   หนูภูมิใจมากที่ได้มานั่งภาวนาจิตที่นี่   สิ่งที่หนูต้องการไม่ใช่รางวัล  แต่เป็นการเอาชนะใจตัวเอง และฝึกความอดทน  ผลพลอยได้ก็น่าจะเป็นสมาธิที่ดีขึ้นกว่าเดิม   ไม่วอกแวกง่ายๆ

           ขอขอบคุณคณะครูที่โรงเรียนจักราชวิทยาที่พามาที่นี่  และดูแลเป็นอย่างดีมาก  ไม่มีอะไรขาดตกบกพร่องเลย  และขอบคุณคณะวิทยากรทุกๆ ท่าน ที่มาสร้างความสุข ความสนุกและให้คำแนะนำในหลาย ๆ ด้าน  ไม่ว่าจะการทำสมาธิ  การฝึกจดงาน  เทคนิคดีๆ  ที่สามารถไปปรับใช้ได้  และสุดท้าย  หนูขอขอบพระคุณวัดแห่งนี้ที่ทำให้หนูมีสมาธิและความตั้งใจไม่ย่อท้อต่อการเรียน  และได้สำนึกถึงพระคุณของบิดา มารดา หลังจากนี้หนูก็จะมีแต่การสร้างคุณความดี  อย่างที่ท่าน ดร.ดาราวรรณได้บอกว่า “สร้างกรรมดี  หนีกรรมชั่ว”  ชีวิตหนูคงจะดีขึ้นกว่าที่เป็นอยู่แน่ ๆ

นางสาวพุทธชาติ  สุมาลี
 โรงเรียนจักราชวิทยา  ชั้น  ม.5/2
เขียนไว้ ณ วันที่ 30 มิถุนายน 2558

โกรธพ่อแม่แต่ลึก ๆ ก็รัก

           ตั้งแต่เกิดมาลืมตาดูโลก   ดิฉันก็ไม่เคยทราบเลยว่า พ่อของตัวเองเป็นใคร หน้าตาเป็นอย่างไร   ตั้งแต่จำความได้ก็อยู่กับตาและยายแล้ว  แม่ก็ไม่รู้ไปอยู่ไหน   ตอนนั้นยังเด็กมากเลยไม่เคยคิดจะถามเรื่องของพ่อและแม่  พอเริ่มขึ้นระดับชั้นประถม  ยายก็เล่าให้ฟังบ้างว่า  พ่อกับแม่แยกทางกันตั้งแต่ดิฉันยังไม่เกิด  พ่อไปอยู่ที่ไหนก็ไม่มีใครรู้  ส่วนแม่ได้มีครอบครัวใหม่อยู่ที่จังหวัดนครปฐม   แม่ก็มีน้องชายต่างพ่อคนหนึ่ง  แล้วนำมาฝากยายกับตาเลี้ยง  ค่าเล่าเรียนของดิฉันและน้องชายต่างพ่อ  ตายายเป็นคนออกทั้งหมด  นานๆ ครั้ง ที่แม่จะกลับมาหาที่บ้าน  จนบางครั้งลืมหน้าแม่ตัวเอง  ตอนเด็ก ๆ ดิฉันโกรธแม่มาก  ทำไมต้องทิ้งดิฉันไป  ถึงวันแม่ ไม่เคยได้กราบแม่สักครั้ง ช่วงดิฉันอายุ 12 – 13 ปี   แม่กลับมาบ้าน  ท่านร้องไห้วิ่งเข้ามาจะกอดดิฉัน  แต่ดิฉันกลับเดินหนี

           ตอนนี้  ดิฉันรู้สึกผิดมากที่ทำกับแม่อย่างนั้น  ส่วนพ่อดิฉันก็เคยโกรธ  เพราะว่าโดนเพื่อนล้อว่า  ลูกไม่มีพ่อ  จนดิฉันร้องไห้  ตอนนี้ดิฉันคิดได้และมั่นใจแล้วว่าพ่อกับแม่มีพระคุณกับดิฉันมากแค่ไหน   ถึงจะโกรธพ่อแม่  ลึก ๆ แล้วดิฉันรักพวกท่านมาก   แค่น้อยใจพวกท่านที่ทิ้งดิฉันไว้ให้ดิฉันอยู่กับความเหงา  และถึงตายายจะไม่ใช่พ่อแม่แท้ๆ ของดิฉัน  แต่พวกท่านก็ดูแลเลี้ยงดูดิฉันมาตั้งแต่เล็กจนดิฉันโต   พวกท่านให้ความอบอุ่น  อบรมสั่งสอนดิฉันมาโดยตลอด   ดิฉันรักตากับยายผู้มีพระคุณของดิฉันมาก   ขอบคุณวัดวะภูแก้วที่ทำให้ดิฉันได้สำนึกถึงพระคุณของพวกท่านทั้ง 4 คน  พ่อ แม่  ตา ยาย  ขอบคุณมากๆ ค่ะ

นางสาววารี  นานกระโทก
 โรงเรียนจักราชวิทยา  ชั้น  ม.5/2
เขียนไว้ ณ วันที่ 30 มิถุนายน 2558

ความรู้สึกที่แตกต่างเมื่อเห็นน้ำตาแม่

          ครอบครัวของข้าพเจ้าเป็นครอบครัวที่ไม่รวยไม่จนฐานะพอมีพอกิน  ก่อนที่จะมีข้าพเจ้านั้นแม่เล่าว่าเคยตั้งท้องแล้วแท้งไป   ข้าพเจ้าจึงเป็นลูกคนเดียวและเป็นความหวังของพ่อกับแม่   ตั้งแต่เด็กจนโตพ่อแม่เลี้ยงข้าพเจ้าอย่างสุขสบายมาตลอด  อยากได้อะไรพ่อกับแม่ก็หามาให้   พ่ออยากให้ข้าพเจ้ารู้จักคุณค่าของเงิน   พ่อจะพาข้าพเจ้าไปทำนาทำสวนด้วยและจะบอกกับข้าพเจ้าเสมอว่าให้ตั้งใจเรียน  เรียนให้จบสูงๆ   จะได้ไปมีงานการที่ดีทำ ไม่ลำบากเหมือนพ่อกับแม่   ในตอนนั้นข้าพเจ้าไม่ได้คิดอะไรด้วยความที่ทั้งเหนื่อยทั้งโมโหจึงตะคอกพ่อกลับไปว่าทำไมพ่อไม่ตั้งใจเรียนเอง  ถ้าตอนนั้นพ่อตั้งใจจะลำบากแบบนี้ไหม

          ตอนนี้ข้าพเจ้ารู้สึกผิดมาก  ข้าพเจ้าได้มีโอกาสทำสมาธิและพิจารณาตนเอง  ข้าพเจ้าจึงคิดได้ว่าทุกสิ่งที่ข้าพเจ้าทำลงไปนั้นผิดมาก  ข้าพเจ้านึกถึงตอนที่ข้าพเจ้ากราบแม่   แม่ร้องไห้   กับตอนที่ข้าพเจ้าทำผิดแล้วแม่ร้องไห้มันต่างกันมาก   แม่เคยบอกกับข้าพเจ้าว่าถึงไม่มีใครรักก็มีแม่นี่แหละที่อยู่ข้างลูกเสมอ   แม่พูดพร้อมน้ำตา   กลับไปข้าพเจ้าจะขอโทษแม่และพ่อ

          สุดท้ายนี้ข้าพเจ้าขอขอบคุณคณะวิทยากรและคุณครูทุกท่านที่ทำให้ข้าพเจ้าได้สำนึกก่อนที่จะสายเกินไป  ทำให้ข้าพเจ้ามีสติมากขึ้นและมีความอดทนมากขึ้น

นางสาวธนพร  หมายรอกลาง
 โรงเรียนจักราชวิทยา  ชั้น  ม.5/2
เขียนไว้ ณ วันที่ 30 มิถุนายน 2558