หลวงพ่อพุธ ฐานิโย Thaniyo.com

ที่นี่ไม่เหมือนที่อื่น

          นับแต่เข้าวัดมา  ผมรู้สึกว่าวัดวะภูแก้วแห่งนี้มีความร่มรื่น น่าปฏิบัติธรรมมาก  แต่ความรู้สึกของผมในวันแรก คืออยากกลับบ้านมากเพราะไม่เคยมาเข้าค่ายปฏิบัติธรรมนานถึง 5 วัน 4 คืน  ซึ่งผมคิดว่ามันนานมาก

           เมื่อได้เข้ารับการอบรมในวัดแห่งนี้   ผมนั่งสมาธิได้นานขึ้น  ถึงแม้จะไม่เกิดปีติอะไรก็ตาม แต่ผมก็รู้สึกนิ่ง  และอีกอย่างที่ผมรู้สึกได้คือ คณะวิทยากรทุกท่านมีความรู้ลึกรู้จริงในทางพระพุทธศาสนามาก  ซึ่งผมเองก็ไม่ค่อยให้ความสำคัญกับวิชานี้มากนัก   แต่ผมรู้ว่าหลักธรรมในพระพุทธศาสนาสามารถนำไปปฏิบัติได้   แต่ผมก็ไม่เข้าใจ  ซึ่งเมื่อคณะวิทยากรได้ให้ความรู้แล้ว  ผมก็เข้าใจแจ่มแจ้งกว่าเดิม  ในขณะเดียวกันผมรู้สึกว่ากิจกรรมในการเข้าค่ายครั้งนี้ไม่เหมือนการเข้าค่ายปฏิบัติธรรมเหมือนวัดอื่นๆ  ที่ผมเคยเข้าค่ายที่ผ่านมา  ที่นี่เน้นการพัฒนาจิตให้มั่นคง  ส่งเสริมความเป็นพุทธศาสนิกที่ดี  ซึ่งไม่เหมือนที่อื่นเลย  และผมก็ได้เห็นชีวิตของบุคคลต่างๆ ที่เขามีโอกาสน้อยกว่าผม  แต่เขาพยายาม ซึ่งผมรู้สึกทึ่งในความพยายามในการใช้ชีวิตของเขามาก   ได้รู้ถึงพระคุณของพ่อแม่ ครูและผู้มีพระคุณต่างๆ  ซึ่งผมสัญญาว่าผมจะตอบแทนพระคุณของพวกท่านให้มากที่สุด  ไม่ทำให้พวกท่านผิดหวัง

           การเข้าค่ายครั้งนี้  ผมได้ความรู้มากมาย  ได้ฝึกความอดทน  ได้ฝึกสมาธิ  ซึ่งผมคิดว่าการเข้าค่ายครั้งนี้มีประโยชน์มาก

นายปริญญา บำรุงรัมย์
โรงเรียนบัวหลวงวิทยาคม ชั้น ม.5/1
เขียนไว้ ณ วันที่ 9 ธันวาคม 2557

เด็กขี้ยาใจเข้มแข็งขึ้น

          แต่ก่อนนี้ผมเป็นเด็กขี้ยาครับ  ติดยาเสพติด  ก็เลิกมาแล้ว   แต่เลิกไม่ขาดเพราะเพื่อนๆ  เพราะจิตไม่แข็งพอ  จนทำให้ต้องกลับไปเสพอีก   เถียงพ่อเถียงแม่  แต่ผมได้มารู้จักทางธรรมเป็นเส้นทางเดินใหม่ในชีวิตจริงๆ  ตอนนี้ผมมั่นใจแล้วว่าผมจะไม่มีทางกลับไปแตะต้องของแบบนั้นอีก  ซึ่งผมได้รู้จักบาป ได้รู้จักบุญ  กลับไปผมจะหมั่นทำบุญทำทาน  เพราะบาปกรรมที่ทำมารู้สึกว่ามากมายเหลือเกิน มากจนหาความดีไม่ได้  ต่อจากนี้ไปและต่อๆ ไป ผมคนนี้จะทำให้พ่อแม่ภูมิใจและเป็นคนดีในสังคมให้ได้

นายพรรษฤกษ์  สินสีแก้ว
โรงเรียนบัวหลวงวิทยาคม ชั้น ม.5/4
เขียนไว้ ณ วันที่ 9 ธันวาคม 2557

เมื่อแมลงวันเปลี่ยน DNA

          ตอนแรกก็อยากมาอยู่น่ะ  เพราะข้าพเจ้าคิดอยู่เสมอว่าโตขึ้นเราอาจจะไม่มีโอกาสสร้างบุญอย่างนี้ก็ได้  ตายไปจะได้มีบุญบารมีบ้าง

          เนื้อหาที่ได้จากการปฏิบัติธรรมใน 5 วันนี้  จิตใจของข้าพเจ้าสงบลง รู้สึกสบาย  ดร.ดาราวรรณให้เนื้อหาดีมาก  ทำให้ข้าพเจ้าเข้าใจในเรื่องกฎแห่งกรรม  พระคุณของพ่อแม่มากยิ่งขึ้น  อ.ประกาย ดูเหมือนโหดปากร้ายแต่ใจดีในสายตาของข้าพเจ้า

          ประโยชน์ของการฝึกจิตที่ข้าพเจ้าได้รับคือ พัฒนาสติปัญญาทำให้ความจำดีขึ้น  รักษาโรคได้ด้วยพลังจิต  และสิ่งที่ฉันชอบในคำสอนของดร.ดาราวรรณ คือ ตายแล้วไปไหน  ข้าพเจ้ารู้ดีว่าคนเราเกิดมามีเวรมีกรรมทุกคน  ชอบคติธรรมที่ว่า เกิดมาทั้งทีเอาดีให้ได้  จะตายทั้งทีฝากดีเอาไว้  ทำให้ข้าพเจ้ารู้ถึงความตายเป็นสิ่งไม่แน่นอน  ตอนนี้ข้าพเจ้ารู้แล้วว่านรกมีจริง

          วันที่ทำให้ฉันร้องไห้และสำนึกที่สุด  พระคุณอันยิ่งใหญ่  ทำให้ข้าพเจ้ารู้ว่าพ่อแม่คือพระอรหันต์ของลูกเช่นกัน  ได้ดูการทำคลอดของแม่ที่กว่าจะคลอดเรามา  ตอนนั้นน้ำตาข้าพเจ้าไหลเพราะแม่เป็นคนให้เราเกิดมา  ดูแลครรภ์ด้วยความเหนื่อยยาก  เสี่ยงชีวิตคลอดเรามา  เลี้ยงดูจนเติบใหญ่  ทำให้ข้าพเจ้าอยากกราบเท้าท่านทั้งสองมาก

         5 วันที่ผ่านมาข้าพเจ้าได้ความรู้หลายอย่างจากวิทยากร  ได้บุญบารมีอีกด้วย  สัญญาใจที่จะเขียนวันนี้  ดร.ดาราวรรณเปลี่ยนแมลงวันอย่างฉันให้กลายเป็นผึ้งได้แล้ว  ความรู้ที่ได้ข้าพเจ้าจะนำไปสอนน้อง  จะนำไปเล่าถึงเรื่องบาปบุญคุณโทษ  เพราะข้าพเจ้าก็อยากจะเปลี่ยนน้องจากแมลงวันให้กลายเป็นผึ้ง และข้าพเจ้าจะปฏิบัติตนในศีลธรรม   จะหมั่นเพียรบำเพ็ญภาวนาให้แก่เจ้ากรรมนายเวร  ข้าพเจ้าหวังว่าสักวันหนึ่งคงได้มาที่นี่อีก

ด.ญ.ประกายแก้ว  เมยประโคน
โรงเรียนบัวหลวงวิทยาคม ชั้น ม.3/4
เขียนไว้ ณ วันที่ 9 ธันวาคม 2557

มาที่นี่ดีจริง ๆ

          หมู่บ้านของผมมีสำนักสงฆ์อยู่สำนักหนึ่งซึ่งห่างจากตัวบ้านประมาณครึ่งกิโลเท่านั้น  แต่ผมกลับไม่ค่อยมีเวลาไปวัดสักเท่าไหร่   แม้แต่พระมาเดินบิณฑบาตก็ไม่เคยใส่บาตรกับเขาสักที   ผมไม่ค่อยอยากไปวัด  เพราะไปกลัวจะอยู่ไม่นิ่ง  เรียกอีกอย่างหนึ่งว่า  ซนเหมือนลิงนั้นแหละครับ   ผมเป็นคนอยู่ไม่นิ่ง พอพระสวดก็หันขยุกขยิกจนบางครั้งผู้ใหญ่บ้านเกือบด่าครับ  ขนาดมีการทำบุญกลางหมู่บ้าน  ผมก็ไม่เคยไปเลยครับ กลัวจะเป็นแบบเดิม

          และถึงวันที่ 5 ธันวาคม 2557  ทางร.ร.ได้มีการให้เด็กนักเรียนไปอบรมพัฒนาจิตที่วัดวะภูแก้ว  ซึ่งตอนนั้นก็ทำให้ผมคิดและพูดขึ้นมาเลยว่า  โห ขนาดวัดบ้านเรา  เรายังไม่เคยไปเลย  แล้วไปวัดที่ต่างจังหวัดอีก  ไปตั้ง 5 วัน  เราจะไม่สะบักสะบอมพอดีหรือ  และแล้ว  ผมก็ต้องไป  มาถึงวันแรกผมรู้สึกเลยว่า ผมอาจจะทำและปฏิบัติภาวนาไม่ได้ แต่ไม่คาดคิดครับ   ผมปฏิบัติภาวนาได้ 1 ยก  เพียง 1 ยก ก็ทำให้ผมเริ่มมีสมาธิมากขึ้น และเวลานั่งฟัง ดร.ดาราวรรณท่านบรรยายเรื่องบาปบุญคุณโทษ  เรื่องกฎแห่งกรรม  และเรื่องพระคุณพ่อแม่  ทำให้ผมได้รู้สึกว่ามันดีจริงๆ ที่เราได้มาปฏิบัติธรรม ณ วัดแห่งนี้  ทำให้ผมได้รู้ว่า บุญ-บาป นรกมีจริง  ผมกลับไปบ้าน  ผมจะปฏิบัติตามคำที่วิทยากรได้สอนจนถึงวันที่ 9 ธันวาคม 2557  ซึ่งเป็นวันสุดท้ายของการอบรม  ทำให้ผมได้รู้ว่าวัดเป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์  เป็นสถานที่สงบ  และผมจะนำเอาคำสอนของวิทยากรไปปฏิบัติตามครับ !

นายนพรัตน์  ละมุล
โรงเรียนบัวหลวงวิทยาคม ชั้น ม.5/3
เขียนไว้ ณ วันที่ 9 ธันวาคม 2557

รักพ่อแม่ก่อนค่อยไปรักคนอื่น

           ข้าพเจ้าเชื่อเรื่องบาป บุญ  คุณโทษ  แต่ข้าพเจ้าหลงระเริงกับกิเลส  ยึดติดกับสิ่งของ  พอข้าพเจ้าได้มาอบรมพัฒนาจิตที่วัดวะภูแก้ว  ข้าพเจ้าได้ฟังเรื่องบาป บุญ มากมาย   ทำให้ข้าพเจ้ากลัว  ได้นั่งสมาธิภาวนา  ทำให้จิตใจของข้าพเจ้าสงบ   การมาอบรมทำให้ข้าพเจ้าใช้เวลาเป็นประโยชน์  ถึงจะแค่ 2 วัน  แต่ข้าพเจ้าสังเกตดูตัวเองว่าพัฒนาขึ้น มีสติขึ้น  พอวันที่สาม ข้าพเจ้าก็เริ่มทำได้เพราะข้าพเจ้าไม่รู้สึกปวดขา   ข้าพเจ้ารู้สึกสดใสมาก   จิตใจเย็นสบาย  พอถอนสมาธิ ข้าพเจ้าก็ตั้งจิตอุทิศบุญให้เจ้ากรรมนายเวร  พอมาวันที่สี่   ข้าพเจ้าทำได้เกือบทุกยก  เพราะข้าพเจ้าตั้งสติให้แน่วแน่  ใช้คำภาวนาว่า  “จิ้งจก”  เพราะตอนนั่งสมาธิ  ข้าพเจ้าเห็นภาพตอนที่ข้าพเจ้าทำจิ้งจกตายลอยเข้ามา  ตอนนั้นข้าพเจ้าแทบร้องไห้เพราะสงสารจิ้งจกที่ตายอย่างทรมาน  แต่ข้าพเจ้าไม่ได้เจตนาที่จะทำให้จิ้งจกตัวนั้นตาย  แล้วได้ตั้งจิตอุทิศบุญให้จิ้งจกตัวนั้น   พอมาตอนเย็นได้นั่งอีกข้าพเจ้าใช้คำภาวนาว่า “หมูน้อย”  เพราะเป็นคำเรียกของแฟนเก่าข้าพเจ้าที่ตั้งให้  ข้าพเจ้าตั้งจิตเพื่ออภัยให้ผู้ชายคนนั้น  คนที่ทำร้ายจิตใจข้าพเจ้าก่อนมาอบรม  ข้าพเจ้าอกหัก  แต่ข้าพเจ้าก็พอแยกได้ว่ามาอบรม   ไม่ควรเอาเรื่องแบบนี้มาคิด  ตอนแรกข้าพเจ้าเสียใจมาก  ดูซึมๆ ไปมาก  ไม่กินอะไร  เพราะกินไม่ลง   แต่พอได้มาสวดมนต์ เจริญสมาธิทำให้ข้าพเจ้ารักตัวเองมากกว่ารักคนอื่นเพื่อจะได้ไม่เสียใจอีก  และอีกอย่างที่ทำให้ข้าพเจ้าคิดได้ คือ  พ่อ แม่   ข้าพเจ้าได้ฟังพระคุณของพ่อแม่  ทำให้ข้าพเจ้าได้สำนึกผิดที่รักแต่คนที่ไม่ได้ดูแลเรา   ข้าพเจ้าจึงตั้งใจไว้ว่า  ข้าพเจ้าจะไม่ทำให้พ่อแม่ข้าพเจ้าต้องมีน้ำตา  เพราะเวลานี้ข้าพเจ้าเสียใจ รู้สึกว่าไม่มีใคร  ก็จะมีมือพ่อแม่ที่คอยดึงข้าพเจ้าให้สูงขึ้น  ท่านไม่เคยปล่อยให้ข้าพเจ้าอยู่คนเดียว  ข้าพเจ้าคิดว่า  เราควรตอบแทนคุณของพ่อแม่ให้ดีเสียก่อน  รักท่านให้มากเสียก่อนค่อยไปรักคนอื่น  วันที่ห้า  วันสุดท้ายของการปิดอบรม  ข้าพเจ้าได้นั่งสมาธิยกสุดท้าย  สำนึกบุญคุณพ่อแม่  พอคิดไปแล้ว  ข้าพเจ้าก็ร้องไห้ออกมา  เพราะข้าพเจ้าสงสารพ่อแม่ และ ข้าพเจ้าก็รักพ่อแม่มาก

            อยากขอบคุณทางโรงเรียนที่จัดหาที่อบรมให้  ทำให้ข้าพเจ้ามีสติมากขึ้น  และขอขอบคุณวัดวะภูแก้ว ที่ทำให้ข้าพเจ้ามีสำนึก กลัวบาปมากขึ้น  ต่อไปนี้ข้าพเจ้าจะไม่ประมาทในชีวิต

ด.ญ.ภัครรินทร์  เงินตระกูล
โรงเรียนบัวหลวงวิทยาคม ชั้น ม.3/7
เขียนไว้ ณ วันที่ 9 ธันวาคม 2557

รักพ่อแม่ได้ทุกวัน

           วันที่มาวันแรกคือวันที่ 5 ธันวาคม  ก็คือวันพ่อของทุกปี  ปกติถ้าไม่ได้มาที่วัดวะภูแก้วแห่งนี้  ข้าพเจ้าก็จะเก็บดอกไม้แถวๆ บ้านมาไหว้พ่อ   ข้าพเจ้าไม่ได้สร้างภาพหรือพูดโอ้อวดแต่อย่างใด  เพราะข้าพเจ้ารักพ่อของข้าพเจ้าจริงจึงทำแบบนั้น  แต่ตอนเป็นเด็กข้าพเจ้าไม่เคยทำอะไรแบบนี้หรอก   จนกระทั่งวันหนึ่ง  (เป็นวันที่ 17 สิงหาคม 2554)  พ่อของข้าพเจ้าหายไป  แม่ก็ไปหาที่สวนบ้าง  ที่ทุ่งนา  ที่สระน้ำ  แต่ก็ไม่เจอพ่อเลย  แม่หาทั้งวันทั้งคืนจนไม่ได้หลับได้นอน   พอรุ่งเช้า  แม่ก็มาพักก่อนแล้วจึงไปหาพ่อต่ออีก  ส่วนฉันกับน้องสาวก็ไปโรงเรียน  พอถึงคาบเรียนแรกคือวิชาวิทยาศาสตร์ เรียนไปสักพัก   ก็มีคุณครูคนหนึ่งเรียกข้าพเจ้าไปที่หน้าห้อง  แล้วก็บอกกับข้าพเจ้าว่า  พ่อของหนูเสียแล้ว  ความรู้สึกแรกของข้าพเจ้าคือทำอะไรไม่ถูกนอกจากจะไปโอบกอดคุณครูที่มาบอกข่าวกับข้าพเจ้า  แล้วข้าพเจ้าก็กลับบ้านไปกอดกับแม่  ร้องไห้คร่ำครวญ  ตั้งแต่จากนั้นมาข้าพเจ้าก็รักพ่อมากขึ้น  ข้าพเจ้าพูดจากใจจริงเลยว่า  แต่ก่อนข้าพเจ้าไม่เคยรักพ่อเลยเพราะว่าพ่อชอบดื่มเหล้า  อาละวาด  มาชอบทำลายข้าวของ  ข้าพเจ้าก็จะกลัวมาก เวลาพ่อมาข้าพเจ้าก็จะรีบอาบน้ำ แล้วก็เข้านอนทันที  ข้าพเจ้ารู้สึกผิดมาก เวลาใครพูดถึงพ่อ ข้าพเจ้าก็จะน้อยใจขึ้นมา และก็จะเงียบทันที

           ดังนั้นไม่ว่าพ่อหรือแม่ของใครจะอยู่หรือไม่อยู่  ก็ควรกตัญญูต่อพ่อแม่เข้าไว้  ไม่ต้องรอให้ถึงวันพ่อวันแม่หรอก  มีอยู่ทุกๆ วัน  ก็บอกรักให้ได้ทุกวัน  กราบเท้าท่าน  หรือถ้าใครไม่กล้าที่จะบอกรัก  ไม่กล้าที่จะกราบเท้าท่าน  แค่ไม่ด่าว่าถกเถียงกับพ่อแม่ก็ถือว่าเรากตัญญูมากแล้ว  ใครที่ไม่เคยทำก็ทำซะเถอะค่ะ  อย่ารอให้ท่านจากเราไปก่อน

ด.ญ.จันทนิภา  คะเรรัมย์
โรงเรียนบัวหลวงวิทยาคม ชั้น ม.3/2
เขียนไว้ ณ วันที่ 9 ธันวาคม 2557