หลวงพ่อพุธ ฐานิโย Thaniyo.com

ผมต้องดีกว่านี้

          ผมไม่อยากมาวัดวะภูแก้วเลย  แต่พอมาแล้ว  ผมชอบและรู้สึกดีมากเพราะว่าวัดวะภูแก้วเป็นสถานที่ที่สวยมาก  และวิทยากรก็ใจดี  พูดสนุก  ก่อนมาผมเป็นคนที่กินเหล้า  ดูดบุหรี่  แต่ผมมาที่นี่แล้ว  ผมอยากจะเลิกทันที   แต่มันเลิกยาก  คนที่อยากจะเลิกคงรู้ว่ามันเลิกยากขนาดไหน   แต่ผมก็จะพยายามเลิกให้ได้  มันเป็นของไม่ดี    ที่ผมมาสูบบุหรี่เพราะเพื่อนชวน

          ผมนั่งสมาธิได้แชมป์ตั้ง 2 ยก  ผมได้รางวัล  ผมดีใจมาก  พอจิตสงบ  ผมเห็นภาพเทียนเล่มหนึ่งมีแสงสว่างจ้ามาก  สว่างไปทั่ว  แล้วผมก็เห็นประตูอยู่ด้านหน้า  ผมจึงเดินเข้าไป  ผมเห็นภาพตัวเองในอดีต  มันคือภาพเราตอนเด็กๆ มองผมทำให้ผมตกใจมาก  ขณะนั้นตัวเองทำบาป  ฆ่าสัตว์ตัดชีวิตไปเยอะมาก  ไม่ค่อยเห็นตัวเองทำบุญเลย  พอเดินต่อไปมันมืดมาก ผมเห็นคนมากมายมาจับผมเอาไว้  ผมจึงดิ้นคิดจะหนีไปแต่ผมไปไม่ได้  ผมไม่รู้จะทำอย่างไร  พอออกจากสมาธิ  ผมน้ำตาไหลออกมาก  ผมนึกถึงแม่   จากนี้ไปผมจะกลับตัวกลับใจ   ผมจะไม่เป็นแบบเดิม   ผมจะดีกว่านี้

นายณัฐวุฒิ  เล่ขุนทด
โรงเรียนขามสะแกแสง  ชั้น ม.4/8
เขียนไว้ ณ วันที่ 4 พฤศจิกายน 2557

สมาธิเป็นเรื่องน่าเบื่อ?...  ผมว่าไม่ใช่

          ผมไม่ชอบในการนั่งสมาธิเพราะเป็นเรื่องที่น่าเบื่อมาก  แต่ผมมาถึงวัดมันไม่ใช่อย่างที่คิดเลยครับ    เมื่อผมได้เข้ามาในวัดแห่งนี้  ผมรู้สึกถึงความสงบของธรรมชาติ  ความเยือกเย็น  ความมีสติ  พอผมเริ่มนั่งสมาธิและฟังธรรมไปด้วยในครั้งแรกผมมีความรู้สึกปวดเมื่อยไปทั่วร่างกายจนผมรู้สึกทนไม่ไหว  ผมจึงได้ภาวนาไปว่า  “กูตายแน่ ๆ ๆ”  เรื่อยๆ จนผมรู้สึกสงบ  ความเจ็บปวดก็หายไป  ผมรู้สึกสบาย

          พอนั่งสมาธิยกที่ 2  ผมก็ภาวนาไปเหมือนเดิมว่า “กูตายแน่ ๆ ๆ”    พอจิตสงบ  ผมเห็นภาพนิมิตปรากฏขึ้นว่าผมได้เดินเข้าไปในงานศพที่มีหีบทองที่บรรจุร่างอันไร้วิญญาณ  ผมสงสัยว่าเป็นงานศพของใคร  ผมจึงเดินไปดูรูปหน้าศพ  ปรากฏว่าคนที่อยู่ในรูปคือรูปของผมเอง  ผมตกใจออกจากสมาธิอย่างรวดเร็ว  ผมรู้สึกปวดหัวและเวียนศีรษะมาก  จึงเริ่มนั่งสมาธิอีกครั้ง  แต่ครั้งนี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น  ผมรู้สึกถึงความมีสมาธิของตัวเอง ทำให้ตัวเบาจนไม่มีความรู้สึกเจ็บปวดแต่อย่างไร   การนั่งสมาธิเป็นการสำรวมจิตใจที่ดี  ให้ระลึกรู้อยู่ว่าทำอะไร  คิดอะไร ทำให้จิตใจสบายและสงบอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน    ผมจึงคิดได้ว่าการนั่งสมาธิไม่ใช่เรื่องน่าเบื่ออีกต่อไปแต่เป็นการเจริญสติที่ดีที่สุด และความสงบทำให้เกิดปัญญา  มีความรอบรู้ จะทำอะไรก็สำเร็จผลทุกประการ

นายพนมกร  มูลสันเทียะ
 โรงเรียนขามสะแกแสง  ชั้น ม.4/2
เขียนไว้ ณ วันที่ 4 พฤศจิกายน 2557

ลูกสาวที่ลืมพ่อ

          หนูเป็นเด็กกำพร้า พ่อกับแม่แยกทางกันมาตั้งแต่เด็กๆ  พ่อมีเมียใหม่  แม่มีผัวใหม่ แต่หนูก็สุขสบาย  มียายมีตา มีน้าซึ่งหนูก็เรียกว่าแม่และพ่อ   หนูไม่เคยขาดความอบอุ่น  แม่จริงๆ หนูก็ติดต่อมาตลอด  หนูโชคดีมากที่มีแต่คนเอาใจใส่และดูแลเป็นอย่างดี  มีทุกๆ อย่างเหมือนคนมีพ่อมีแม่   มีมากกว่าด้วยซ้ำไป  หนูลืมไปแล้วว่าหนูมีพ่อด้วย  หนูไม่เคยคิดถึงเขา  เขามาตั้งชื่อให้หนูว่า “นุ่น”  แล้วก็ทิ้งหนูไป  ทำให้หนูโกรธและไม่ชอบเขา   หนูจำหน้าพ่อไม่ได้เลย  รูปก็ไม่มี

          จนกระทั่งมาวัดวะภูแก้ว  หนูนั่งสมาธิแล้วก็นึกถึงบุญคุณของพ่อแม่  หนูนั่งไปก็ร้องไห้ไป  หนูเคยโกรธพ่อ  แต่พอมาคิดถึงครั้งสุดท้ายที่ได้อยู่กับพ่อ  พ่อมาเยี่ยม พาหนูไปบ้านย่า พ่อสอนหนูขับรถ  พ่อซื้อขนมให้หนู   พ่อลูบผมหนู  เหตุการณ์เหล่านี้หนูไม่เคยจำและไม่อยากจำ   แต่อยู่ๆ ก็นึกขึ้นมาได้ตอนนั่งสมาธิ  หนูเสียใจมากที่หนูเคยคิดแบบนั้นกับท่าน  หนูสำนึกได้ว่าพ่อรักหนู  หนูขับรถเป็นก็เพราะท่าน  ก่อนจะกลับพ่อบอกว่า  ลูกสาวพ่อสวยด้วย  ใช่หนูจำได้แล้ว  หนูขอขอบคุณวัดวะภูแก้วที่ทำให้หนูรู้จักบุญคุณคนที่ทำให้เราเกิดมา  วันนี้หนูกล้าพูดได้เต็มปากเลยว่า  หนูรักพ่อนะ  หนูอยากเจอพ่อนะ  หนูจะขอโทษ หนูจะกราบพ่อ เพราะตั้งแต่เกิดมาหนูไม่เคยกราบพ่อเลย....

นางสาวดารารัตน์  ช่างโคกสูง
 โรงเรียนขามสะแกแสง  ชั้น ม.4/1
เขียนไว้ ณ วันที่ 4 พฤศจิกายน 2557