หลวงพ่อพุธ ฐานิโย Thaniyo.com

ภูมิใจสุดได้นับถือพุทธด้วยหัวใจ

          ข้าพเจ้านับถือศาสนาพุทธมาตั้งแต่เกิด  แต่ไม่เคยรู้เลยว่า  ศาสนาพุทธเป็นเช่นใด  ทำไมต้องไปวัด  ทำไมต้องทำบุญ  ตอนที่ข้าพเจ้าเป็นเด็ก ข้าพเจ้าอยู่กับยาย  ยายก็จะนำไปวัดทุกวันพระ  ข้าพเจ้าไปตามยายแต่ก็ไม่รู้เลยว่าไปทำไม

          เมื่อโตขึ้นข้าพเจ้าเข้าโรงเรียน   เมื่ออยู่ชั้นประถมคุณครูก็ให้ความรู้เรื่องพระพุทธศาสนาแต่ข้าพเจ้าก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี   เมื่อตอนนั้นมีข่าวเรื่องพระ  บ้างก็หนีตำรวจมาบวช  บ้างก็ผิดศีล และที่วัดบ้านข้าพเจ้าก็มีพระที่เล่นไพ่กินเหล้าในวัด  ทำให้ข้าพเจ้าหมดความศรัทธาในพระศาสนาเลยทีเดียวจนอยากที่จะเปลี่ยนไปนับถือคริสต์  แต่แม่ของข้าพเจ้าบอกข้าพเจ้าว่าศาสนาพุทธเป็นศาสนาที่ดีที่สุดแล้ว  ข้าพเจ้าไม่อยากเถียงแม่จึงเลือกที่จะเงียบแต่ก็ยังสงสัยว่าศาสนาพุทธดีอย่างไร   แต่ไม่อยากถาม  แม่ชอบให้ข้าพเจ้าไปทำบุญให้อยู่บ่อยๆ เนื่องจากแม่อยู่เมืองนอก  แต่แม่ของข้าพเจ้าก็สวดมนต์  นั่งสมาธิทุกวันและบอกให้ข้าพเจ้าสวดมนต์ทุกคืน   ข้าพเจ้ารับปากแต่ก็ไม่ทำ  รับปากไปอย่างนั้นเองเพื่อให้แม่สบายใจ   เวลาทำบุญก็ทำไปแบบทำไปอย่างนั้นแค่ทำตามคำสั่ง

          แต่เมื่อได้มาวัดวะภูแก้วทำให้ข้าพเจ้าเข้าใจลึกถึงหัวใจของพระพุทธศาสนา  ทำให้ข้าพเจ้ารู้ว่าศาสนาพุทธเป็นศาสนาที่ดีที่สุดแล้วและข้าพเจ้าภูมิใจที่ได้เกิดมาเป็นคนไทยและได้นับถือศาสนาพุทธโดยกำเนิด

นางสาวณภัทร  สุทธิวรรณ
โรงเรียนบุญเหลือวิทยานุสรณ์
เขียนไว้ ณ วันที่ 7 ตุลาคม 2557

นี่แหละลูกผู้ชายตัวจริง

          ผมรู้สึกดีเป็นอย่างยิ่งที่มาปฏิบัติธรรม ณ วัดนี้เพราะผมเป็นคนอยากรู้ อยากลอง   ผมยอมรับเลยว่ามาวันแรกผมนั่งหลับตาตลอดไม่เอาอะไร  ไม่ตั้งใจเลย   แต่มาวันสุดท้าย ดร.ดาราวรรณได้มาเขกหัวผม 1 ที  แล้วเรียกผมออกไปนั่งข้างหน้า  ดร.บอกว่าพวกเธอเป็นผู้ชาย ทำไมไม่เข้มแข็ง  พวกเธอเป็นพวกขี้แพ้  คำพูดดร. ทำให้ผมคิดได้  ผมคิดว่าผมจะต้องเข้มแข็ง  ผมเป็นลูกผู้ชาย   มีความอดทนพอ   ผมมั่นใจ   พอมาถึงตอนกลางคืน  ผมตั้งใจปฏิบัติและสามารถนั่งสมาธิได้นานถึงหนึ่งชั่วโมงครึ่ง  เพื่อนถอนจิตจากสมาธิไปหลายคนแล้วแต่ผมก็ยังอยู่   ผมได้พิสูจน์ตัวเองว่าผมไม่ได้อ่อนแอ   ไม่ใช่พวกขี้แพ้ครับ!!  ผมทำได้แล้ว  ผมเข้มแข็งพอแล้ว  ขอบคุณ ดร.ดาราวรรณที่ทำให้ผมตั้งใจ  ขอบคุณสำหรับคำพูดที่เคยว่าผมไว้  ผมลบคำสบประมาทได้แล้ว  ขอบคุณครับ

นายเสฎฐวุฒิ  จันทร์โนนม่วง
โรงเรียนบุญเหลือวิทยานุสรณ์ ชั้น ม.4/6
เขียนไว้ ณ วันที่ 7 ตุลาคม 2557

เป็นหอยทากที่คลานไปสู่ความสุขที่แท้จริง

          ข้าพเจ้าอาศัยอยู่กับยาย  2  คน  พ่อและแม่อยู่ที่ภูเก็ตและชุมพร   กลับมาจากโรงเรียนวันนั้นข้าพเจ้าได้โทรไปหาแม่  บอกแม่ว่า  “โรงเรียนจะพาไปเข้าค่ายหนูยังไม่มีเสื้อผ้าเลย   เขาบอกให้เป็นเสื้อขาว”   แม่จึงพูดว่า  “อีก 2 วันได้ไหมลูก  แม่ไม่ได้ขายขนม  ช่วงนี้เขากินเจกัน  แม่ขายของไม่ได้”  ข้าพเจ้าจึงพูดว่า  “มันจะไม่ทัน เขาจะไปแล้วแม่”  แม่จึงบอกว่าเดี๋ยวแม่ส่งไปให้  ผ่านไปวันหนึ่งแม่ก็ยังไม่โอนตังค์มา   ข้าพเจ้าจึงโทรไปและบอกแม่ว่า  แม่โอนเงินมาหรือยัง  วันนี้เป็นวันตลาดนัด  หนูจะไปซื้อของ   แม่บอกว่ากำลังไปโอนให้  6 โมงเย็นค่อยไปกดดูนะลูก  ข้าพเจ้าจึงบอกว่า มันไม่ทัน และมีปากเสียงกับแม่จึงวางสายทิ้ง

          เมื่อข้าพเจ้ามาที่วัดวะภูแก้ว  เมื่อตอนที่ข้าพเจ้าได้นั่งสมาธิข้าพเจ้าจึงรู้สึกผิดมากจนน้ำตาของข้าพเจ้าไหลมาไม่ขาดสาย  ข้าพเจ้านึกถึงวันนั้นเมื่อตอน ป.3 แม่เคยเล่าให้ฟังว่า  แม่ท้อง 1 เดือน  แม่เลิกกับพ่อ   แม่หนีไปอยู่ที่กรุงเทพฯ  พ่อไปตามแม่กลับชุมพร แต่แม่ไม่ยอมกลับ  พ่อพูดกับแม่ว่า  “ลูกในท้องก็เอาออกเสียนะ”   เมื่อพ่อกลับไปชุมพร  แม่จึงส่งจดหมายไปให้พ่อว่า  “ลูกในท้องจะเอาออกแล้วนะ”  ทั้งๆ ที่แม่ก็ยังไม่ได้เอาออก  ทางป้า  น้า ก็กลัวข้าพเจ้าออกมากำพร้าพ่อจึงช่วยกันบีบท้องแม่  ให้แม่กินเหล้า  และจะพาแม่ไปทำแท้ง   แม่ก็ไป  ไปถึงแล้ว เขาจะเอา 5,000   แต่แม่มีอยู่ 3,000  แม่จึงตัดสินใจและพูดว่า   กูไม่ทำแล้ว  ลูกคนเดียวกูเลี้ยงเองได้  ไม่มีพ่อก็ช่างหัวมัน

          เมื่อข้าพเจ้านึกถึงเหตุการณ์นี้ ทำให้ข้าพเจ้ามีกำลังใจในการนั่งสมาธิเพื่อแม่   แม่ไม่เคยสอนข้าพเจ้าให้เกลียดพ่อตัวเอง   แม่บอกว่าถึงอย่างไรเขาก็ทำให้หนูเกิดมา

          ขอบคุณโครงการดี ๆ ที่ทำให้ข้าพเจ้าเป็นคนดี  ข้าพเจ้าสัญญากับตัวเองว่าจะตั้งใจนำความรู้ในการนั่งสมาธิในครั้งนี้ไปปฏิบัติต่อ  ถึงไม่ใช่กระต่ายที่วิ่งเร็วแต่ข้าพเจ้าจะขอเป็นหอยทากที่เดินช้าๆ  แต่ไปให้ถึงจุดหมาย คือความสุขที่แท้จริง

นางสาวปณิดา  ชูพลกรัง
โรงเรียนบุญเหลือวิทยานุสรณ์ ชั้น ม.4/5
เขียนไว้ ณ วันที่ 7 ตุลาคม 2557

ความห่วงใยของพ่อแม่

          วัดวะภูแก้วทำให้หนูรู้ถึงบาปบุญคุณโทษมากมายเลยทีเดียว   หนูทำบาปกับพ่อแม่ไว้เยอะมาก  หนูทำให้พ่อแม่ผิดหวังในตัวหนู   หนูเคยทำให้พ่อขับรถตามหาในวันที่หนูสับสน  เมื่อเริ่มเข้าสู่วัยรุ่น  ตอนนั้นหนูขอพ่อไปเที่ยวงานวัด  แล้วที่โรงเรียนมีกิจกรรมวงเมโลเดียนของโรงเรียนซึ่งคุณครูให้หนูไปช่วย  หนูขอแม่ว่าจะไปนอนบ้านเพื่อน   แม่บอกกลับมาว่า  “อย่าไปเลยลูก  อยู่บ้านดีแล้ว  นอนบ้านเราดีกว่า  แม่เป็นห่วง  เราไปนอนบ้านคนอื่นเกรงใจเขานะลูก”  แต่หนูไม่สนใจคำพูดของแม่เลย   หนูโกรธแม่มาก ๆ  พอถึงวันนั้นแม่สั่งกับพ่อว่าไม่ให้หนูไป   หนูไม่สนใจแล้วหนูก็ไปเที่ยว   พอเที่ยวเสร็จหนูก็ไม่เข้าบ้าน  พ่อโทรตาม หนูก็ไม่รับสาย   พ่อโทรมาหาหนู 58 สาย  แต่หนูไม่รับเลย  หนูบาปมากๆ  จนพ่อต้องตามหา  สุดท้ายพ่อก็ตามหาเจอ   สายตาพ่อมองหนูด้วยความเศร้าและเสียใจ  หนูผิดอย่างมหันต์เลย   เสียใจมากค่ะ จำจนวันนี้  จำตลอดไม่เคยลืมว่าวันนั้นหนูทำผิด  ทำให้พ่อผิดหวังในตัวหนู   แม่โทรมาพอดี  แม่ถามว่า  ลูกอยู่ไหนด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือเหมือนร้องไห้   แม่เสียใจที่แม่พูดอะไร ลูกไม่ฟังแม่เลย  แต่หนูรู้แล้วคะว่าสิ่งที่หนูทำมันเลวทรามอย่างบอกไม่ถูกเลย     หนูได้แต่คิดว่าจะทำอย่างไรให้พ่อกับแม่มีความสุข  แต่ตอนนี้หนูรู้แล้วว่าจะทำอย่างไร   วันนี้หนูได้มาเข้าค่ายที่วัดวะภูแก้ว  ทำให้หนูรู้อะไรหลายๆ อย่างเลยว่าความลำบากเป็นอย่างไร  ความรัก ความห่วงใยที่พ่อกับแม่มีให้เป็นแบบไหน  ต่อไปนี้หนูจะทำดีกับพ่อแม่จนถึงวันที่พ่อแม่ไม่อยู่กับหนู   หนูจะทำแบบนี้ตลอดไปเลย  ขอบคุณนะคะที่ทำให้หนูคิดได้   กลับไปหนูจะกลับไปกราบพ่อกับแม่ด้วยจิตใจที่กลับตัว  ขอบคุณมาก ๆ คะ

นางสาวมาลีวรรณ  เยมสันเทียะ
โรงเรียนบุญเหลือวิทยานุสรณ์ ชั้น ม.4/7
เขียนไว้ ณ วันที่ 7 ตุลาคม 2557