หลวงพ่อพุธ ฐานิโย Thaniyo.com

หายคาใจ

          ก่อนที่ผมจะมาวัดวะภูแก้ว   ผมก็ได้ยินข่าวเกี่ยวกับวัดนี้มาบ้างแล้ว  รุ่นพี่ที่เคยมาวัดวะภูแก้วบอกว่าวัดวะภูแก้วดีอย่างไร  เมื่อมาแล้วต้องทำอะไรบ้าง  ผมจึงเตรียมใจมาแล้ว  พอมาถึงผมก็รู้สึกเฉยๆ  ต่อมาเมื่อได้ทำกิจกรรม  จากความรู้สึกที่ว่าเฉยๆ   ก็เปลี่ยนไปทันทีโดยไม่รู้ตัว

          กิจกรรมที่ผมได้ทำวันแรกผมก็รู้สึกว่ามันหนักอยู่แต่ผมก็ไม่ยอมแพ้  พยายามจะทำให้ดีที่สุด  ตอนที่ผมคิดว่าหนักก็คือตอนนั่งสมาธิ  ผมรู้สึกว่าทรมานอะไรเช่นนี้   แต่ผมก็อดทนจนชนะใจตัวเองไปได้ตอนหนึ่ง

          พอวันต่อมาผมได้เข้าใจถึงการที่เรานั่งสมาธิว่า   การที่เรานั่งสมาธิได้นานๆ นั้นจะทำให้จิตใจเราสงบ  มั่นคง  ไม่คิดฟุ้งซ่าน   แต่ที่ผมเข้าใจผิดคือผมคิดว่าการนั่งสมาธิจะทำให้เราเห็นสิ่งต่างๆ ได้  แต่ไม่ใช่เลย  คือพอผมนั่งไปก็ไม่เห็นอะไร  ต่อมาผมก็เอะใจว่าทำไมเราไม่เห็นอะไร   มีแต่ปวดเมื่อยขาเท่านั้นผมก็ตั้งเป็นคำถามในใจ  พยายามค้นหาแต่ก็ไม่เจอคำตอบ  พอ ดร. ได้มาอธิบายหลักการนั่งสมาธิว่า  นั่งสมาธิทำไม  นั่งเพื่ออะไร   ผมก็เข้าใจอย่างแจ่มแจ้งว่าการนั่งสมาธินั้นไม่ใช่เพื่อเห็นสิ่งต่างๆ  แต่การนั่งสมาธิจุดมุ่งหมายคือการทำจิตใจให้สงบ  ให้เราได้พิจารณาเรื่องราวต่างๆ   ไม่ว่าเรื่องที่เราทำไม่ดี หรือ ทำดี  และ ดร.ก็ยังบอกอีกว่าการนั่งสมาธินั้นได้บุญ   ผมจึงได้คำตอบที่ผมคาใจ  ผมจึงเปลี่ยนความคิดใหม่   ผมใช้ความคิดที่ว่าการที่ผมนั่งสมาธิครั้งนี้  ผมจะเปลี่ยนให้เป็นบุญ  เวลาที่ผมปวดขา ผมก็คิดว่า ถ้าการปวดนี้จะเป็นบุญได้ผมขอนั่งต่อไปไม่ว่าจะปวดแค่ไหนก็ตาม   ขอให้บุญนี้ส่งไปถึงพ่อแม่ปู่ย่าตายาย พี่ป้าน้าอา  ผู้มีพระคุณและเจ้ากรรมนายเวร

นายปฐมพร  หนองนงค์
โรงเรียนจักราชวิทยา  ชั้น ม.5/10
เขียนไว้ ณ วันที่ 26 สิงหาคม 2557

ของขวัญที่แม่อยากได้

          ข้าพเจ้าเป็นคนหนึ่งที่คิดอยากที่จะมาวัดนี้แต่ก็ไม่ถึงกับ 100% หรอกค่ะ เพราะรุ่นพี่เขามักพูดให้ฟังว่าวัดนี้สิ่งศักดิ์สิทธิ์เยอะ  และเน้นแต่เรื่องการทำสมาธิเป็นส่วนมาก   เหตุผลที่อยากมาเพราะข้าพเจ้าไม่ค่อยได้เข้าวัดเลย  เลยอยากมารู้เรื่องบุญเรื่องบาปให้มากกว่านี้  อยากจะมารู้เรื่องบุญคุณของแม่เพราะวันแม่ที่ผ่านมาข้าพเจ้าได้ทำให้แม่เสียใจโดยที่ข้าพเจ้าไม่รู้ว่าสิ่งที่ข้าพเจ้าทำนั้นมันถูกหรือผิดกันแน่  แต่พอได้มาฝึกอบรมนี้แล้ว  ข้าพเจ้าก็ได้รู้ชัดแล้วว่า  สิ่งที่ข้าพเจ้าทำไปมันผิดมากถึงมากที่สุด

          ตอนที่ฟังบรรยายเรื่องพระคุณแม่  ข้าพเจ้าก็นึกถึงตอนที่ข้าพเจ้าถามแม่ก่อนถึงวันแม่ว่า  “วันแม่ แม่อยากได้อะไร”  แต่ข้าพเจ้าถามด้วยน้ำเสียงที่เล่น ๆ เพราะข้าพเจ้าเป็นคนขี้อายไม่กล้าถามแบบซึ้งๆ  และได้คำตอบกลับมาว่า  “แม่ไม่ได้อยากอะไรมากหรอก  ขอแค่ลูกไหว้แม่และไม่ดื้อกับแม่ก็พอ”  แม่ตอบมาด้วยน้ำเสียงเล่นๆ เช่นกัน   แล้วก็พากันหัวเราะ  พอถึงวันแม่ ข้าพเจ้าได้บอกความจริงกับแม่เรื่องหนึ่งที่ทำให้แม่เสียความรู้สึกกับการกระทำนี้มาก  แม่มาพูดกับข้าพเจ้าว่า  “การที่ไม่พูดความจริงตั้งแต่แรก  พอมาบอกให้รู้ทีหลังมันเสียความรู้สึกมากกว่ารู้ตอนแรกอีกนะ”  ข้าพเจ้าน้ำตาแทบไหล และก็เดินออกจากบ้านไปโดยไม่คิดเลยว่าแม่จะรู้สึกยังไง  ข้าพเจ้าเสียใจมากในตอนนั้น  แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร และในวันนั้นข้าพเจ้าก็ไม่ได้ไหว้แม่อย่างที่หวังไว้   ข้าพเจ้ารู้สึกผิดมาก  แต่พอได้มาเข้าอบรมแล้ว  ข้าพเจ้าตั้งใจว่ากลับไปข้าพเจ้าจะซื้อพวงมาลัยไปไหว้ท่านแล้วบอกว่ารักท่าน (ถึงจะไม่เคยพูดมาก่อนก็เถอะ แต่จะพยายามให้ถึงที่สุด)

นางสาวจิราภรณ์  ประเสริฐศรี
โรงเรียนจักราชวิทยา  ชั้น ม.5/5
เขียนไว้ ณ วันที่ 26 สิงหาคม 2557

ประสบการณ์การอบรมพัฒนาจิต

          ดิฉันมาที่วัดนี้ด้วยความมืด คือ  มาแบบไม่เต็มใจมา  แต่พอมาอยู่หลายๆ วัน แล้วรู้สึกว่าที่วัดนี้ดีกว่าที่ฉันคิดไว้มาก   เป็นสถานที่ที่สงบร่มรื่น เย็นสบายเหมาะกับการทำสมาธิ  วัดนี้สอนอะไรให้กับฉันหลายๆ อย่างเลยค่ะ  สอนให้ฉันนั่งสมาธิ  สอนให้ฉันระลึกถึงบุญคุณของพ่อแม่ครูบาอาจารย์และผู้มีพระคุณ   นับเป็นบุญที่ฉันได้มาที่วัดแห่งนี้เพราะฉันรู้สึกประทับใจมากที่ได้มาที่นี้   ฉันได้อะไรหลายๆ อย่าง และการนั่งสมาธิทำให้จิตใจของฉันสงบยิ่งขึ้น  และมีพลังจิตที่แข็งแรงมากขึ้นอีกด้วย  นึกถึงที่ต้องกลับไปที่โรงเรียนแล้วฉันไม่อยากกลับเลยเพราะ ที่นี่ทำให้ฉันประทับใจมาก  ฉันขอสัญญาว่าฉันจะไม่ลืมวัดแห่งนี้  และจะนำเรื่องราวที่ได้จากวัดวะภูแก้วไปเล่าให้ผู้ที่ไม่รู้บาปไม่รู้บุญฟังว่าการที่ทำบาปมันเป็นอย่างไรและทรมานแค่ไหน

นางสาววจี  อินนคร
โรงเรียนจักราชวิทยา  ชั้น ม.5/8
เขียนไว้ ณ วันที่ 26 สิงหาคม 2557