เด็กดีต้องมีวินัย

           มาที่นี่ได้รับประสบการณ์ที่ดีมากมายเลยค่ะ  ที่นี่สอนให้มีระเบียบวินัยรู้จักตรงต่อเวลามากขึ้น  เพราะว่าตัวเองเป็นคนไม่ค่อยตรงต่อเวลาด้วย  การตรงต่อเวลาเป็นสิ่งที่สำคัญมากจริง ๆ  เพราะในอนาคตเรื่องของระเบียบวินัยเราก็ต้องมี  เมื่อเราทำงานเราก็ต้องมีความรับผิดชอบ  นอกจากนี้ยังได้รับความรู้เกี่ยวกับคุณธรรมการปฏิบัติตัวที่ดีอีกด้วย  หนูจะนำวิธีปฏิบัติการนั่งสมาธิไปใช้ในชีวิตประจำวันไปฝึกนั่งที่บ้านด้วยค่ะ

น.ส.ปิยมาศ  วาดเขียน
ห้อง ม.6/1  ร.ร.กุดจิกวิทยา
25  มิถุนายน  2556

ยังไม่สายเกินไปสำหรับนักตบ

           หนูเป็นเด็กที่นิสัยไม่ดี  พูดจาก็ไม่เพราะเลย  ชอบเที่ยวกลางคืนเป็นประจำ  ถึงหนูจะดูเหมือนคนเงียบแต่กลับกันหนูไม่ใช่คนอย่างที่ทุกคนส่วนมากคิดหนูร้ายกว่าที่คิด  สมัยก่อนกิจวัตรประจำวันของหนูคือการชอบหาเรื่องตบกับคนอื่น  ยุยงคนอื่นให้ตบกันบ้าง  ตบเองบ้าง  พ่อแม่กลุ้มใจมากบอกหนูยังไงหนูก็ไม่สนใจ  หนูไม่แคร์ค่ะ  โดดเรียนหนูโดด  หนูไม่คิดมากค่ะ

           แต่พอได้เข้ามาเรียนที่โรงเรียนครบุรี  หนูอยากขอบคุณโรงเรียนครบุรีมากค่ะที่นำพวกหนูมาเข้าค่ายปฏิบัติธรรมที่วัดวะภูแก้ว  ทำให้หนูได้รู้อะไรอีกหลายอย่าง  ทำให้หนูได้ได้รู้จักคำว่า  สำนึกผิด  ซึ่งคิดว่าอาจสายไปแล้ว

          หนูกลับจากค่ายปฏิบัติธรรมเมื่อไร  หนูจะไปบอกเพื่อน ๆ  ต่างโรงเรียนให้รู้ว่าที่วัดวะภูแก้วสอนเด็กให้เป็นคนดี  รู้จักรับผิดชอบชั่วดี  สอนให้รู้จักสำนึกผิด  และให้รู้ว่ากว่าเราจะเกิดมาได้พ่อแม่เขาเหนื่อย  ลำบาก  ทรมาน  ขนาดไหน

น.ส.สิริลักษณ์  ผ่องใส
โรงเรียนครบุรี  ชั้น/ห้อง ม.4/8 
เขียนไว้  ณ  วันที่  25  มิถุนายน  2556

ฉันเข้มแข็งแล้ว

           ดิฉันได้มาอบรมที่วัดวะภูแก้วเป็นครั้งที่ 2  แล้ว  ประสบการณ์ที่ได้รับก็คือจากเป็นคนสมาธิสั้น  ก็กลับกลายว่ามีสมาธิดีกว่าเดิม  ตอนแรก ๆ  ก็รู้สึกปวดเมื่อยบ้าง  แต่ก็นำเอาวิธีการของ  ดร.ดาราวรรณ  มาใช้คือ  บอกกับตัวเองว่า  “ถึงกายจะปวดแต่จิตไม่ปวด” 

          ดิฉันขอสารภาพว่าดิฉันเคยริลองเล่นยาเสพติด  พอดิฉันเริ่มรู้ตัว  ไม่รู้จะพึ่งใคร  จึงกลับไปที่บ้านยอมเล่าความจริงให้แม่ฟัง  พอแม่รู้เรื่องฉันเห็นแววตาของแม่  รู้สึกว่าแม่กำลังทุกข์ทรมานใจ  แต่แม่ก็ได้ให้คำปรึกษา 

          ก่อนวันมาเข้าค่าย  แม่ได้ถามว่า  ตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง  ดิฉันก็บอกกับแม่ว่า  ดิฉันเลิกได้แล้ว  แต่คิดว่ายังไม่เข้มแข็งพอ  แต่พอได้มาอบรมแล้ว  ได้แง่คิดอะไรมากมาย  จนดิฉันคิดว่าวันนี้  ดิฉันเข้มแข็งพอ  และคิดว่าจะไม่ไปยุ่งกับมันอีกแล้ว  ขอขอบคุณคณะครูอาจารย์ที่นำมาอบรม  และขอขอบคุณคณะวิทยากรทุกท่านที่ให้ความรู้นำมาพบทางที่สว่าง  ขอบคุณค่ะ

สัญญาใจของ  น.ส.กานติมา  เจริญครบุรี
โรงเรียนครบุรี  ชั้น  ม.4/5
เขียนไว้  ณ  วันที่  25  มิถุนายน  2556

เกิดมาเพื่อแทนคุณพ่อแม่

           เมื่ออาจารย์ประกาศว่าจะนำนักเรียนชั้น ม.4  ไปเข้าค่ายธรรมะ  ณ  วัดวะภูแก้ว  ผมก็รู้สึกดีใจเพราะผมชอบเข้าวัดทำบุญกับพ่อแม่  เสมอมา  ถูกปลูกฝังมาตั้งแต่เล็ก ๆ 

          ผมเป็นคนที่ชอบสวดมนต์  แต่ไม่ชอบทำสมาธิ  เพราะน่าเบื่อ  เคยนั่งสมาธินานสุด  10  นาที  ก็ลืมตาแล้ว  แต่มาที่นี้ให้นั่งสมาธิ  30  นาที  รู้สึกท้อใจ  พอสวดมนต์จบก็นั่งสมาธิครั้งแรกรู้สึกดีครับ  ภาวนาและมีพระมาเทศน์ให้ฟัง  ทำให้จิตใจสงบ  ผมแปลกใจมากกว่าผมนั่งสมาธิได้  ขณะที่คนอื่นนอกจากสมาธิแล้ว  ผมกับไม่ได้ยินเสียงอาจารย์บอกให้ถอนจิต  คงเป็นเพราะจิตผมสงบมั้งครับ 

          พอวันที่ 2  ตอนเช้าก็สวดมนต์เสียงดังเพราะเป็นคนชอบพูดโกหกกับพ่อแม่บ่อยครับ  ผมเลยคิดว่า  เราน่าจะพูดเสียงดังในสิ่งที่ดี  พอถึงตอนนั่งสมาธิก็นั่งหลับ  หัวกระแทกแก้วน้ำ  ผมตกใจตัวเองนึกว่า  พระสลัดน้ำมนต์ให้รู้สึกเหนื่อยเพราะนอนดึก  เลยนั่งหลับ  พอตอนกลางวันก็ฟังบรรยายจาก  ดร.ดาราวรรณ  ก็รู้สึกเฉย ๆ  น่าเบื่อ  แต่ผมลองคิดดูดี ๆ  สิ่งเหล่านี้มีประโยชน์แก่เรามาก ๆ  ถ้าเราตั้งใจเราก็ได้ประโยชน์ก็เลยตั้งใจ

          พอวันที่ 3  ก็รู้สึกอยากกลับบ้าน  เพราะคิดถึงพ่อแม่  แต่ฟังคำพูดจากวิทยากรก็เป็นคำที่ผมประทับใจมากก็คือ  วันไหนที่เราไม่เหลือใครจงจำไว้เสมอ  ยังมีพ่อแม่ที่คอยห่วงใยเราเสมอ  ผมฟังแล้วรู้สึกว่า  อยู่ที่ไหน ๆ  ก็ควรทำแต่ความดี  หรือนำบุญกลับไปฝากพ่อแม่  ผมก็เลยตั้งใจทำทั้งสวดมนต์  เดินจงกรม  นั่งสมาธิ 

          วันที่ 4  อาจารย์เปิดเกี่ยวกับคลอดลูกให้ดู  ผมคิดว่ากว่าจะมาเป็นคนทุกวันนี้  พ่อแม่เราแสนลำบากยากเข็ญ  เพราะฉะนั้นเราเกิดมา  ผมคิดว่าสิ่งที่ประเสริฐที่สุดในชีวิตก็คือ  การเกิดมาเพื่อตอบแทนบุญคุณพ่อแม่  ใบปริญญาของลูกคือความภาคภูมิใจของพ่อแม่คนเก่งหาที่ไหนก็ได้  แต่คนดีมีน้ำใจหายาก  และผมจะตั้งใจศึกษาเล่าเรียนหนังสือเพื่ออนาคตที่ดีในวันข้างหน้า  เราลำบากวันนี้เพื่อความสุขสบายในวันข้างหน้า  หยาดเหงื่อของพ่อแม่  คือ  ความตั้งใจที่จะส่งลูกศึกษาเล่าเรียน  ลูกจะขอสัญญาว่าจะไม่ทำให้พ่อแม่  ต้องเสียหยาดเหงื่อไปฟรี ๆ  แน่นอนครับ

          วัดแห่งนี้  สอนให้รู้ถึงความกตัญญู  การมีสติ  ความดีอะไรเป็นบาป  ผมขอสัญญาว่าผมเมื่อกลับไปผมจะตั้งใจทำความดี  นั่งสมาธิ  สวดมนต์เป็นลูกที่ดีของพ่อแม่  การกลับบ้านในวันนี้  อาจพลิกชีวิตของใครอีกหลายคนก็ได้

สัญญาใจ  นายไพรัตน์  เมี้ยนมิตร
โรงเรียนครบุรี  อำเภอครบุรี  จังหวัดนครราชสีมา  ม.4/5  (แผนทั่วไปฯ)
เขียนไว้  ณ  วันที่  25  มิถุนายน  2556