น.ส.บุปผา  มิตรสันเทียะ
โรงเรียนบำเหน็จณรงค์วิทยาคม  ชั้น  ม.4/2
เขียนไว้  ณ  วันที่  18  มิถุนายน  พ.ศ. 2556

          ก่อนที่จะมาอบรมค่ายวะภูแก้ว  ข้าพเจ้าลูกที่ขึ้นชื่อว่า  แย่มากคนหนึ่ง  แย่ถึงขนาดคิดถึงทีไรก็นึกในใจเสมอว่า  “แกทำลงไปได้ไง”  เรื่องมันมีอยู่ว่าข้าพเจ้าเป็นคนเอาแต่ใจ  เวลาไม่ได้อะไรดังใจ  หรือแม่ทำอะไรไม่ได้ดังใจ  สิ่งแรกที่ทำคือไม่พูดกับแม่  แม่พูดด้วยก็ทำเป็นเหมือนว่า  แม่ไม่มีตัวตนขนาดพ่อที่อยู่ห่างกัน  ข้าพเจ้าก็ยังทำให้ท่านเสียใจ  แค่เรื่องที่พ่อผิดนัดส่งเงินมาให้ข้าพเจ้าเลี้ยงวันเกิด  ข้าพเจ้าโกรธจนไม่อยากคุยกับพ่อ  แค่เรื่องนิดเดียวแค่นั้นทำให้ความสัมพันธ์ของข้าพเจ้ากับพ่อไม่ค่อยดีนักถึงเกือบ  3  อาทิตย์  จนข้าพเจ้าได้มาเข้าค่ายธรรมะที่วัดวะภูแก้ว

         ในคืนที่ 4  สิ่งที่ข้าพเจ้าไม่เคยคิดเลยก็เกิดขึ้น  เมื่ออาจารย์ให้นึกถึงคุณของพ่อแม่  สิ่งแรกที่เข้ามาในสมองและจิตของข้าพเจ้าคือ  บาปทั้งหมดที่ข้าพเจ้ากระทำไว้กับ  “บุพการี”  ของข้าพเจ้า  พอนึกแล้ว  น้ำตาก็ไหล  ออกมาโดยไม่รู้ตัวไหลไม่หยุด  หากกลับไปถึงบ้าน  ถ้าข้าพเจ้าจะก้มลงกราบขอขมาข้าพเจ้าคงรู้สึกเขิน  เพราะไม่เคยทำมาก่อน  ข้าพเจ้าขอบอกรักพ่อแม่โดยการทำตัวใหม่  เลิกละสิ่งที่ทำให้ท่านเสียใจ  และหากวันที่ใจกล้ามากพอก็จะเดินไปบอกแม่ด้วยตัวอย่างว่า  หนูรักแม่

          และขอบพระคุณคณะครูและวิทยากรทุกท่านที่ทำให้สำนึกของลูกที่ดีบังเกิดแก่ข้าพเจ้า  ข้าพเจ้าขอขอบพระคุณจากใจจริง ๆ

น.ส.เพ็ญอักษร  หมื่นพรมไพร
โรงเรียนบำเหน็จณรงค์วิทยาคม
เขียนไว้  ณ  วันที่  18 มิถุนายน  พ.ศ. 2556

          ผมเคยมาอบรมที่วัดวะภูแก้วเมื่อปีที่แล้วครั้งหนึ่ง  พอกลับไปผมเปลี่ยนแปลงไปนิดหนึ่ง  จากที่ไม่ตั้งใจเรียน  (แต่ถึงจะไม่ติด ร)  ไม่ส่งงานอาจารย์  ก็สนใจทำการบ้านมากกว่าเมื่อก่อน  จนทำให้ผมรู้สึกดีมาก  พ่อแม่ก็พอใจ 

          แต่ก่อนไปผมติดเพื่อนมาก  ห่วงเล่นมากกว่าเรียน  แต่เมื่อผมรู้เลยว่าพ่อแม่  หวังมากกับผลการสอบ  พ่อบอกเลยว่าต้องติด  มันจึงทำให้ผมกดดัน  แล้วยังมีคนดูถูกว่ายังไงผมก็ไม่มีทางสอบติดทำให้ผมกดดันเป็น  2  เท่า  แต่เมื่อผมคิดว่า  ถ้าผมตั้งใจแล้วมันไม่ได้  เราทำเต็มที่แล้ว  ผมคิดว่าผมต้องทำอะไรสักอย่างนั้น  คือ  ทำใจยอมรับผล

          เมื่อเข้าไปเรียนและติวเพื่อสอบ  ผมลองใช้วิธีเรียนที่ได้จากวัดวะภูแก้ว  คือ  ชอบจดจดจ้อง   ผมเอาไปใช้ในการติวในครั้งนี้  ทำให้ผมเข้าใจเร็วขึ้น  ถึงผลออกมามันไม่ผ่าน  แต่ความรู้ในการติวผมก็มีติดตัวมากขึ้น  เมื่อเรียน ม.5  ก็เข้าใจในเรื่องที่ไม่เคยเข้าใจ  ผมตัดสินใจว่า  ถ้าผมสอบไม่ติดจะเรียเป็นวิศวะ  ในมหาวิทยาลัยเอกชน  แต่ก็ไม่รู้ว่าจะได้เรียนไหม  คงจะได้ส่งตัวเองเรียนแน่  เพราะพ่อแม่ไม่มีเงินส่งแน่  ต้องใช้หนี้ที่มีเกือบ  8  แสน  แต่ตั้งแต่รู้ว่าอาจารย์มาอบรมที่วัดอีก  ก็ดีใจมาก  เพราะมาครั้งนี้  5  วัน  เหมือนใช้เวลาเพียงแค่วันเดียว  มันสนุกและได้ความรู้  ได้ความท้าทาย  ว่าเราสามารถชนะตัวเองได้ในที่สุดผมก็ชนะตัวเองได้ครับ

นายธนัฐชัย  ขอขุนทด
โรงเรียนบำเหน็จณรงค์วิทยาคม  ชั้น ม.5/1
ณ  วันที่  18  มิถุนายน  พ.ศ. 2556