ตายายได้หลานดี

          การมาวัดในครั้งนี้ก็เป็นครั้งที่ 3 แล้ว  ข้าพเจ้ารู้สึกดีใจและกังวลบ้าง  เพราะห่วงตายายที่อยู่ทางบ้าน  ว่าท่านจะเป็นอย่างไรบ้าง  แต่หน้าที่  ณ  ตอนนี้  คือการปฏิบัติธรรมพัฒนาจิต  ข้าพเจ้าจึงกลายความกังวลได้เล็กน้อย

          ครั้งแรกที่เข้ามาวัดนี้  ตอนนั้นอยู่ ม.2  ก็ยังไม่ได้คิดอะไร  เพราะยังเด็กมาก  ก็สามารถนั่งสมาธิได้นาน  คุณครูส่งให้ทำอะไรก็ทำ  พอถึงวันสุดท้ายได้ฟังเรื่องพระคุณแม่  ทำให้ตัวเองได้สำนึกและได้รู้ว่าตัวเองทำผิดกับตายายไว้มาก  จากนั้นเป็นต้นมาข้าพเจ้าก็ได้ปรับปรุงตนเองใหม่  ทำตามสัญญาใจที่ข้าพเจ้าได้เขียนไว้

          ตอนนี้ข้าพเจ้ารู้สึกภูมิใจในตนเองมากที่ได้ทำหน้าที่ของตนเองได้อย่างดี  ทั้งดูแลตายาย  เวลาท่านป่วยก็พาท่านไปหาหมอ  หาข้าวหาน้ำให้ท่านกินข้าพเจ้ารู้สึกภูมิใจมาก  เพราะมีคนพูดกับข้าพเจ้าว่า  “ขนาดมันตัวแค่นี้มันยังพายายตามันไปหาหมอได้  ดูแลตายายได้”  เมื่อข้าพเจ้าได้ยินคำนี้  ข้าพเจ้าดีใจและภูมิใจมาก  การมาครั้งนี้เป็นครั้งที่ 3  แล้ว  ข้าพเจ้าก็ยังใช้สัญญาใจอันเดิมที่ข้าพเจ้าเคยเขียนไว้เมื่อตอนที่อยู่  ม.2  เพราะข้าพเจ้าคิดว่าแค่นี้ก็ทำให้ตัวข้าพเจ้าดีขึ้น  และทำให้ตายายหายเหนื่อย  ที่วัดแห่งนี้สอนให้ข้าพเจ้ารู้ทั้งในเรื่องของการพัฒนาจิต  รู้บุญคุณของพ่อแม่  มันสามารถทำให้ข้าพเจ้ารู้บาปบุญคุณโทษและกล้าที่จะเข้าไปกราบตายายได้อย่างไม่อายใคร  เปลี่ยนชีวิตคนหนึ่งจากมือให้เป็นสว่างได้  ถ้ามีโอกาสกลับมาที่นี่อีก  และอยากมีโอกาสตอบแทนพระศาสนาในการเผยแพร่ธรรมะให้แก่ผู้อื่นต่อไป

นางสาวทิพามณี  ซิกว้าง
โรงเรียนขามทะเลสอ  ชั้น ม.5/1
วันที่  2  กรกฎาคม  2556

 คำลุงสอน

           บอกตรง ๆ  เลยว่าก่อนข้าพเจ้าจะมาที่วัดวะภูแก้วแห่งนี้  ข้าพเจ้ารู้สึกไม่อยากมาเลย  รู้สึกท้อมาก  ข้าพเจ้าจึงไปบ้านลุงของข้าพเจ้า  ข้าพเจ้าเล่าเรื่องให้ลุงฟัง  ลุงสอนว่า  เกิดเป็นลูกหลาน  ทหาร  ห้ามสะกดคำว่า  เหนื่อย  ลำบาก  ให้สะกดคำว่าสู้  อดทนเพียงอย่างเดียว  เมื่อมาถึงที่นี่ข้าพเจ้าเริ่มรู้สึกอยากกลับบ้านมาก  แต่พอได้นั่งสมาธิข้าพเจ้าเริ่มชอบ  และข้าพเจ้าเริ่มนั่งติดสมาธิในยกที่ 7-12  นั่งนานเข้าก็ปวดหลัง  เมื่อย  จึงนึกถึงคำที่ลุงบอก  ห้ามสะกดคำว่าเหนื่อย  ลำบาก  ให้สะกดคำว่าสู้  อดทน  ข้าพเจ้าจึงบริกรรมว่า  อดทน ๆ  จนข้าพเจ้าได้สมาธิหลายครั้งเลยทีเดียว  วันนี้จะกลับแล้วสินะ     น่าเสียดายจัง  ยังไม่อยากกลับเลย  ถ้ากลับไปแล้วต้องหาเวลานั่งสมาธิสวดมนต์บ่อย ๆ  และจะหาเวลาชวนเพื่อนมาที่นี่อีกครั้ง

นางสาววาสนา  จันทา    
โรงเรียนสูงเนิน  อำเภอสูงเนิน  จังหวัดนครราชสีมา   ชั้น ม.4/3 
ณ  วัดวะภูแก้ว  วันที่  28  มิถุนายน – 2  กรกฎาคม  พ.ศ.2556

ต้องทำให้พ่อแม่ภูมิใจ

           ก่อนที่ข้าพเจ้าจะเข้ามาอบรมที่วัดวะภูแก้ว  ข้าพเจ้าไม่เคยโทร. หาแม่ของข้าพเจ้าเลย  ข้าพเจ้าจะโทร.  เฉพาะเวลาที่ข้าพเจ้าไม่มีเงินใช้เท่านั้น  แม่ของข้าพเจ้าเป็นแม่ค้าขายอาหารธรรมดารายได้แม่  6,000  บาทต่อเดือนเท่านั้น  หากหักเงินที่ส่งให้ข้าพเจ้าเดือนละ  2,000  บาท  แม่คงเหลือเงินแค่  4,000  บาทเท่านั้น  ข้าพเจ้าเป็นลูกสุดท้อง  พี่สาวของข้าพเจ้าเรียนไม่จบ  เพราะฉะนั้นข้าพเจ้าก็คือความหวังของแม่และครอบครัว  แม่จะบอกกับข้าพเจ้าเสมอว่า  “แม่จะทำงานมาส่งข้าพเจ้าเรียนให้จบให้ได้”  คำ ๆ นี้เป็นแรงกดดันของข้าพเจ้ามาก  เมื่อข้าพเจ้าย้ายมาเข้าชั้น ม.4  ที่โรงเรียนใหม่  ข้าพเจ้ารู้สึกเบื่อ  รู้สึกท้อในการเรียน  ข้าพเจ้าเลยบอกกับแม่ข้าพเจ้าว่าถ้าข้าพเจ้าเรียนไม่ไหว  ข้าพเจ้าจะลาออก  คำนี้  ทำให้แม่ผิดหวังกับข้าพเจ้าเหลือเกิน

           เมื่อข้าพเจ้าได้มาอบรมในวัดนี้แล้ว  ทำให้จิตใจของข้าพเจ้าสงบชั้น  ทำให้ข้าพเจ้าคิดอะไรได้หลาย ๆ  อย่าง  ข้าพเจ้าจะกลับบ้านไปทำตัวดี  เป็นลูกที่ดีของแม่  จะตั้งใจเรียน  ให้แม่และพ่อที่เสียชีวิตไปแล้ว  ภูมิใจในตัวของข้าพเจ้าให้ได้

           ข้าพเจ้าขอขอบพระคุณวัดวะภูแก้ว  ที่ทำให้ข้าพเจ้าได้ทำหน้าที่ลูกกตัญญู  ให้ข้าพเจ้าได้สำนึกในพระคุณของพ่อแม่  ทำให้จิตใจของข้าพเจ้าสงบ  ข้าพเจ้าจะกลับมาเป็นลูกที่ดีของพ่อแม่  และเป็นลูกศิษย์ที่ดีของครูบาอาจารย์

นางสาวสิริรัตน์  แก้วแก่น
โรงเรียนสูงเนิน  อำเภอสูงเนิน  จังหวัดนครราชสีมา   ชั้น ม.4/1 
ณ  วัดวะภูแก้ว  วันที่  28  มิถุนายน  – 2  กรกฎาคม  พ.ศ.2556

ขอเริ่มต้นใหม่

           ก่อนที่หนูจะมาที่นี่  หนูบอกแม่ว่าแม่พาหนูไปซื้อกางเกงหน่อย  แม่ก็พาไป  แม่ถามหนูว่าไปวันไหน  หนูก็ไม่ตอบแม่  มีแต่เพียงพ่อที่รู้  และได้แต่อารมณ์เสียใส่แม่ตลอดเวลาที่แม่ถาม

           เมื่อได้มาวัดวะภูแก้ว  หนูรู้สึกดีมาก  เพราะหนูก็อยากไปวัดทำบุญบ่อย ๆ  เพราะวัดในหมู่บ้านจะมีการสวดมนต์ทุกวัน  แม่บอกว่าอยากไปแม่ก็จะพาไป  แต่แม่ก็ไม่มีเวลาเพราะแม่ต้องทำงาน  กลับก็ค่ำแล้ว

           การปฏิบัติธรรมครั้งที่ทำให้หนูมีจิตใจสงบ  มีสติรู้  ทำให้หนูรู้สึกถึงพ่อกับแม่  ตอนนั้นหนูก็ร้องไห้นึกถึงวันที่แม่เลี้ยงดูหนูมา  แม่เคยเล่าว่า  ตอนแม่ท้องหนู  ครอบครัวของเรามีลูกอยู่  2  คนแล้ว  จึงไม่อยากให้หนูคลอดออกมา  มีแต่คนบอกให้แม่ไปเอาออก  แต่แม่ไม่เคยคิดที่จะทำอย่างนั้น  ตอนหนูนั่งสมาธิหนูก็ได้แต่ร้องไห้คิดถึงแม่ตลอดเวลา  หนูอยากกลับบ้านไปหาแม่และเริ่มต้นใหม่กับแม่  ทำในสิ่งที่ดี  การมาวัดครั้งนี้ทำให้หนูมีสติรู้  มีจิตใจที่ดีมากค่ะ

นางสาวธิดาพร เฝือสูงเนิน  
โรงเรียนสูงเนิน  อำเภอสูงเนิน  จังหวัดนครราชสีมา   ชั้น ม.4/2 
ณ  วัดวะภูแก้ว  วันที่  28  มิถุนายน  – 2  กรกฎาคม  พ.ศ.2556

รับทำดีเมื่อยังมีพ่อแม่อยู่

          การปฏิบัติธรรมในวัดวะภูแก้วครั้งนี้  ทำให้ข้าพเจ้าเข้าใจเรื่องศาสนามากยิ่งขึ้น  อยากขอบคุณท่านอาจารย์ที่นำเด็ก ม.4  ทุก ๆ  ปีได้มาปฏิบัติธรรม  ได้รู้ในเรื่องกาย  จิต  สิ่งที่ข้าพเจ้ารู้ในการมาปฏิบัติครั้งนี้คือ  การมีสติสัมปชัญญะ  และการฝึกสมาธิ  ข้าพเจ้าได้นั่งสมาธินานขึ้นเป็น  2  เท่าจากตัวที่เคยทำมา  10-15  นาที  ถ้าเป็นแต่ก่อนข้าพเจ้าทำไม่ได้หรอก  30  นาที  - 1 ชั่วโมง

           พ่อแม่ข้าพเจ้าได้เสียชีวิตลงไปแล้วข้าพเจ้าอยู่กับพี่สาว  2  คน  ก่อนที่ข้าพเจ้าจะมาที่วัดข้าพเจ้าชอบพูดกับตัวเองว่า  พ่อ-แม่  ท่านทำไมต้องรีบเสียไป  รู้ไหมว่าข้าพเจ้าต้องอิจฉาคนอื่นที่มีพ่อ-แม่ครบ  และข้าพเจ้าก็รู้สึกน้อยใจ  ทุกครั้งที่เห็นพ่อ-แม่คนอื่นมาด้วยไปไหนด้วยมารับโรงเรียน  โทรศัพท์มาถามว่าลูกอยู่ไหน  แต่พอข้าพเจ้าได้มาที่นี่ข้าพเจ้าก็ได้เข้าใจแล้ว  บุญคุณของพ่อแม่ยิ่งใหญ่  อย่าไปโทษที่ท่านเสียไปก่อน  ตอนนี้เราควรทำดีเพื่อให้ท่านรับรู้และคนที่อยู่กับเราก็เปรียบเสมือนพ่อ-แม่เหมือนกัน  ตอนที่ท่านยังมีชีวิตอยู่เขาควรทำดีให้มาก ๆ  อย่าทำให้ท่านเสียใจ  มันจะเป็นบาป  จะทำอะไร  จะพูดอะไรให้คิดก่อนทำ

นางสาวพัชรี บุณยานุเคราะห์       
โรงเรียนสูงเนิน  อำเภอสูงเนิน  จังหวัดนครราชสีมา   ชั้น ม.4/2 
ณ  วัดวะภูแก้ว  วันที่  28  มิถุนายน  – 2  กรกฎาคม  พ.ศ.2556