หลวงพ่อพุธ ฐานิโย Thaniyo.com

กาลครั้งหนึ่ง  ณ   วัดวะภูแก้ว

           ก่อนที่ข้าพเจ้าจะได้มาวัดวะภูแก้วนี้   เมื่อข้าพเจ้าทราบว่าจะได้มา  ข้าพเจ้ารู้สึกดีใจและยินดีเป็นอย่างยิ่ง   เพราะข้าพเจ้ารักการปฏิบัติธรรมมาตั้งแต่เด็ก ๆ  เหตุเนื่องมาจากตอนเด็ก ๆ  คุณยายมักพาไปปฏิบัติธรรมทุกวันพระที่ตรงกับวันหยุดทุกวันหยุด  จึงทำให้ข้าพเจ้ารักการปฏิบัติธรรมตั้งแต่นั้นมา  หนึ่งอาทิตย์ก่อนที่จะพาเข้ามาปฏิบัติธรรมนั่งสมาธิ  ณ  วัดวะภูแก้วแห่งนี้  ข้าพเจ้าตื่นเต้นมาก  ข้าพเจ้าเก็บกระเป๋า  เตรียมตัวที่จะมาเลย  เพราะข้าพเจ้าอยากมามาก

         เมื่อข้าพเจ้านั่งรถมาถึงปากทางเข้าวัด  ข้าพเจ้าชมทิวทัศน์ระหว่างทาง  ข้าพเจ้ามีความสุขมาก ที่รู้ว่าวัดวะภูแก้วแห่งนี้ตั้งอยู่บนภูเขา ซึ่งรายล้อมด้วยธรรมชาติอันสวยงาม เมื่อถึงเวลาปฏิบัติธรรมจริง ๆข้าพเจ้ารู้สึกถึงความร่มเย็นไปมากกว่าเดิมอีก แต่ที่ข้าพเจ้าได้เริ่มนั่งสมาธิ ณ  ลานธรรม ข้าพเจ้าได้แชมป์  ข้าพเจ้าจึงมีแรงบันดาลใจที่จะนั่งสมาธิต่อไปในยกถัดไป   ในวันถัด ๆ มา  ข้าพเจ้าได้รู้เกี่ยวกับเรื่องต่างๆ  ที่เป็นประโยชน์     ที่คณะวิทยากรจัดมามอบให้กับพวกเราชาวค่าย      ข้าพเจ้ามีสมาธิในการเดินจงกรม  มีความสุข  ความสบายกาย  สบายใจ ในทุก ๆ วันที่ได้มาเข้าร่วมการปฏิบัติธรรม  ณ  วัดวะภูแก้วแห่งนี้

          ข้าพเจ้าจะนำความสงบ  ความมีสติ ทีได้จากค่ายนี้ไปใช้ในชีวิตประจำวัน ไปใช้ในการเรียน ไปใช้ ในการทำงานต่าง  ๆ  ข้าพเจ้านำความสงบทางจิตใจ  นำบุญ  นำบารมีไปฝากครอบครัว  และถ้ามีโอกาสข้าพเจ้าจะมาที่วัดวะภูแก้วอีกครับ

    นายเทวา    นรินทร์รัมย์  
    โรงเรียนบัวหลวงวิทยาคม
    เขียนไว้  ณ  วันที่  6   ธันวาคม  2554

ความในใจของ   นางสาวอทิตยา    ปะโนรัมย์

           ข้าพเจ้าเป็นบุคคลอีกคนหนึ่งที่ไม่อยากมาเข้าค่ายที่วัดแห่งนี้เลย  เพราะมีความคิดว่ามาวัดแล้วจะทำอะไรให้ดีขึ้นกว่าเดิม  เพราะทุกวันก็ว่าดีพอแล้ว    แต่เมื่อใกล้ถึงวัดเข้าค่ายก่อนวันหนึ่งข้าพเจ้าได้ทะเลาะกับแม่   ซึ่งทะเลาะกันเรื่องไร้สาระมาก    มันเป็นเพียงความประมาทของข้าพเจ้าไม่มีความระวัง  แม่ก็เลยพูดเตือนแบบเสียงดัง  และ   ตัวของข้าพเจ้าคิดว่าแม่ด่าจึงพูดแบบประชดประชันใส่ท่าน  แล้วข้าพเจ้าก็ออกไปโรงเรียนตามปกติ   หลังจากกลับมาจากโรงเรียนตอนเข้าวันใหม่ของวันเดินทางข้าพเจ้า  ก็ทำภารกิจตามปกติ  แล้วเดินทางมาโรงเรียนเพื่อที่จะไปเข้าอบรม  เมื่อวันแรกที่ข้าพเจ้าได้มาถึงวัดแล้วในความคิดของข้าพเจ้าคิดว่าวัดนี้เป็นวัดที่ศักดิ์สิทธิ์แน่นอนเลย     เพราะความรู้สึกของข้าพเจ้าตอนนั้นขนลุกเลยเมื่อมาถึงวัด   พอวันแรกผ่านไป    วันที่สอง  และวันที่สาม ความเมื่อยก็เริ่มจะหายไปเรื่อย ๆ และวันที่สี่   วันที่ห้า  ข้าพเจ้าก็ได้ทำสมาธิดีขึ้นเรื่อย   และนั่งได้นานขึ้น  ภายหลังความคิดของข้าพเจ้าเปลี่ยนมีความสึกดีขึ้นมากกับวันแห่งนี้    วัดแห่งนี้ทำให้ข้าพเจ้ามีความอดทน   และรู้ในธรรมมากขึ้นในคุณของบิดามารดามากขึ้น  หลังจากกลับบ้านไปนี้ข้าพเจ้าจะนำพวงมาลัยไปกราบเท้าพ่อแม่เพื่อขอโทษท่านที่ข้าพเจ้าทำผิดกับท่านมามากและตลอดไปนี้ข้าพเจ้าจะเป็นคนดีของพ่อแม่และสังคม

     นางสาวอทิตยา    ปะโนรัมย์  
    โรงเรียนบัวหลวงวิทยาคม
    เขียน ไว้ ณ  วันที่  6   ธันวาคม  2554

รู้ไหมว่าพ่อแม่ห่วงเรายิ่งชีวิต

           ตอนแรกที่รู้ก็ไม่อยากมาพอมาถึงจิรง ๆ     ก็เห็นวัดที่มีแต่ความเงียบสงบวันแรกที่มาปฏิบัติก็รู้สึกเหนื่อยมากอยากกลับบ้าน  พอได้ทำสมาธิก็มีความสึกว่าจิตใจสงบมากขึ้น  ทำให้ข้าพเจ้านึกถึงแม่มากขึ้น เพราะตอนจะมาวัดข้าพเจ้าได้ทะเลาะกับแม่ เพราะอยากไปเที่ยวกับเพื่อน  แม่บอกไม่ให้ไปก็จะไป แม่ก็นั่งร้องไห้   แม่บอกกับข้าพเจ้าว่าวันนี้แม่หาบข้าวมาทั้งวันแทนที่จะไปพักผ่อนแต่ก็กลับมาเห็นข้าพเจ้าทำตัวแบบนี้ยิ่งเหนื่อยเข้าไปใหญ่    ข้าพเจ้าไม่ได้คิดสงสารแม่แม้แต่นิด      พอกลับมาจากเที่ยวประมาณตีสอง เห็นแม่นั่งรอแล้วก็ร้องไห้    แล้วก็บอกข้าพเจ้าว่าให้ไปนอน      คิดว่าทำไมแม่กับพ่อถึงต้องทนเหนื่อยมานั่งรอข้าพเจ้า แต่ข้าพเจ้าก็ไม่ได้คิดอะไรนอกจากนอนหลับ  แต่ตอนนี้ได้พังธรรม  นั่งสมาธิข้าพเจ้าก็รู้สึกสงสารพ่อแม่ และอยากกลับไปกราบเท่าท่าน เพื่อเป็นการขอโทษ   และทำให้ข้าพเจ้ารู้แล้วว่าพ่อแม่เป็นห่วงเรามากกว่าชีวิตของท่านเอง  ข้าพเจ้าขอขอบคุณวัดวะภูและอาจารย์ที่ได้พาข้าพเจ้ามาปฏิบัติธรรมและทำให้ข้าพเจ้ามีสติมากขึ้น

    นางสาววิภาพร    อุทสิง
    โรงเรียนบัวหลวงวิทยาคม
    เขียน ไว้ ณ  วันที่  6   ธันวาคม  2554

ที่นี่สอนให้มีความอดทน

           หนูเคยมาวัดวะภูแก้วแล้วครั้งหนึ่งตอนอยู่ ม.3  และไม่เต็มใจมาเลย แต่ก็ต้องจำใจมา  พอมาถึงบรรยากาศที่วัดร่มรื่นดี สงบเย็นสบาย  วันแรกนั่งสมาธิไม่ได้เลยปวดขา และอยากกลับแต่บ้าน วันที่สอง นั่งได้ เข้าถึงสมาธิ พอได้กลับบ้านหนูพูดกับเพื่อนว่าไม่เคยนั่งสมาธิที่ไหนจะนั่งได้นานขนาดนี้ และอยากนั่งอีก อยากมาวัดวะภูแก้วอีก

           และแล้ว    ม. 5   หนูก็ได้มาที่วัดวะภูแก้ว     หนูอยากนั่งสมาธิให้ดีกว่าตอนที่อยู่  ม. 3 บางครั้งก็นั่งได้บ้าง   ไม่ได้บ้าง แต่ทุกครั้งนั้นสอนให้หนูมีความอดทนมาก  จะปวดขาขนาดไหนหนูก็ทนทุกครั้งเจ็บแค่นี้ไม่ทำให้ตายได้  พ่อและแม่ต้องทุกข์ทนกับความยากลำบากมากกว่านี้ ทำให้หนูรู้จักความอดทน และมีสติทุกครั้ง  หนูชอบวัดนี้มากทำให้เด็กนักเรียนเกือบทุกคนมีความอดทนต่อความยากลำบากหนูคิดว่าเพื่อน ๆ  ทุกคนคงจะคิดแบบหนู  เพราะทุกคนไม่อยากมาเลยแต่ถ้าไม่มาก็ไม่ได้  แต่พอมาแล้วก็เห็นเพื่อน ๆ   เข้าถึงสมาธิได้หลายคน    บางคนได้บ้างไม่ได้บ้าง     แต่ก็ทำให้เพื่อนมีความอดทนกันมาก เพราะเวลานั่งทำวัตรเช้า – เย็น  จะต้องนั่งเทพธิดาจนจบ   ก็เห็นเพื่อนนั่งกันได้เกือบหมด  ประสบการณ์ครั้งนี้ทำให้หนูรู้ในหลายสิ่งหลายอย่าง  บุญคุณของพ่อแม่  ผู้มีพระคุณได้ทำให้หนูสำนึกมากขึ้น กลัวบาปมากแล้วอยากทำบุญ  ภาวนาอุทิศส่วนบุญส่วนกุศลให้แก่เจ้ากรรมนายเวร

           ขอขอบคุณคณะวิทยากรทุกท่านและ ดร.ดาราวรรณ ที่ทำให้หนูรู้ในสิ่งที่ไม่เคยรู้มาก่อน  หนูขอให้โครงการนี้อยู่คู่สังคมไทยไปนาน ๆ  เพื่อคนที่ยังไม่เคยคิดอยากทำความดี 

นางสาวฐิตินันทา    กะการดี
โรงเรียนบัวหลวงวิทยาคม  
เขียนไว้ ณ  วันที่  6 ธันวาคม   2554

บันทึกความในใจ  นายวรุฒ   แบบรัมย์

           ประสบการณ์ที่ผมได้มาเข้าค่ายอบรมที่วัดวะภูแก้ว    วัดที่ข้าพาเจ้ารู้ตัวว่าจะมานั้นก็คิดว่าไปตั้ง  5  วัน  ข้าพเจ้าคงจะนั่งสมาธิได้ไม่ค่อยนาน   เลยคิดว่าจะนั่งสมาธิได้ไม่ค่อยนานเลยคิดว่าไม่ไป แต่คิดไปคิดมาเราก็น่าจะไปลองปฏิบัติธรรมนั่งสมาธิ   รักษาศีล   วันแรกที่ข้าพเจ้ามาถึงก็รู้สึกตื่นเต้นและก็ได้เห็นธรรมชาติ  ความร่มเย็นของวัดวะภูแก้ว  สภาพบรรยากาศเงียบมาก  และข้าพเจ้าที่ได้นั่งสมาธิวันแรกนั่งสมาธิก็มีการเจ็บปวดบ้างเล็กน้อย    แต่ข้าพเจ้าก็อดทน และวันต่อ ๆ มา   ข้าพเจ้าก็สามารถนั่งสมาธิได้อย่างไม่เจ็บปวด เพราะอาจจะมีสมาธิหรืออาจจะมีความอดทนมากขึ้นแล้ว และคระท่านวิทยากรก็ได้เปิดเทปเรื่องพระคุณพ่อแม่ให้ดู     ข้าพเจ้าได้ดูก็รู้สึกการที่คนเราจะเกิดมานั้น   คุณแม่ของเราลำบากแค่ไหน กว่าจะอุ้มท้องของเรามาจนถึงเวลาคลอด และคลอดเลี้ยงดูเรามาจนถึงทุกวันนี้   และข้าพเจ้าก็ได้รู้ว่าต้องตอบแทนบุญคุณพ่อแม่และข้าพเจ้าขอสัญญาว่าจะดูแลท่าน  จะตอบแทนบุญคุณท่าน

  นายวรุฒ   แบบรัมย์ 
โรงเรียนบัวหลวงวิทยาคม  
เขียนไว้ ณ  วันที่  6 ธันวาคม   2554

บันทึกความในใจ  นายอนันต์   ประวรรณรัมย์

 ประสบการณ์ก่อนมา  
            ตอนแรกที่ผมรู้ว่าจะได้มาวัดวะภูแก้วตั้งแต่ ม. 4  แล้ว  ผมรู้สึกว่าไม่อยากมามันน่าเบื่อน่ารำคาญ  และคงจะทรมานเหมือนเดินทางไปนรก  แต่พอมาถึงรู้สึกว่าทำไมถึงไวจังไม่อยากให้ถึงเลย อยากกลับบ้าน

 ประสบการณ์ตอนอยู่วัดวะภูแก้ว
          วันที่  2  ธันวาคม  2554    รู้สึกว่าบรรยากาศน่าอยู่มาก แต่ตอนทำวัตรเย็นรู้สึกเมื่อยมาก  ยิ่งตอนนั่งสมาธิยิ่งไปใหญ่  วันแรกบอกได้เลยว่าน่าเบื่อมาก

          วันที่  3  ธันวาคม  2554  เห็นคนอื่นทำได้เราก็น่าจะทำได้  จึงลองดูตั้งใจนั่งสมาธิแต่ไม่รู้สึกอะไร  ได้แต่ความเมื่อยและคิดว่าชาตินี้คงไม่เป็นสมาธิ

          วันที่  4  ธันวาคม  2554  ตั้งใจขึ้นรู้สึกว่าไม่ค่อยเมื่อยและสบายมากขึ้น  คงจะเริ่มชิน

         วันที่  5  ธันวาคม  2554  รู้สึกดีเริ่มเป็นสมาธิและไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างผมจะทำได้  เริ่มเห็นแสงสว่างเหมือนกับอยู่บนสวรรค์ในละครเลย     มันสว่างจ้ามากตอนแรกก็คิดว่าเราคิดไปเองคงไม่มีอะไรหรอก  พอได้ฟังอาจารย์ ดร.  พูดก็รู้ว่าเป็น ปิติ

          วันที่  6  ธันวาคม   2554   รู้สึกว่ายังไม่อยากจะกลับอยากอยู่ต่ออีกสัก  1  สัปดาห์ แต่ต้องกลับไปเรียนจึงต้องกลับ

นายอนันต์   ประวรรณรัมย์
โรงเรียนบัวหลวงวิทยาคม 
เขียนไว้ ณ วันที่  6   ธันวาคม   2554