รวมรูปภาพ สไลด์โชว์ ของหลวงพ่อพุธ ฐานิโย

หัดตาย...  ก่อนที่จะถูกบังคับให้ตาย

           โดยพื้นฐานแล้ว  หลวงพ่อพุธเป็นคนที่สุขภาพไม่ค่อยจะสู้ดี   แต่ดูเหมือนว่า   การที่ท่านสุขภาพไม่ดีนั้นจะกลับกลายเป็นว่าให้คุณมากกว่าโทษ

           ประมาณพรรษาที่ 3-4  หลวงพ่อพุธเดินทางไปปักหลักจำพรรษาอยู่ที่วัดบูรพาราม   จังหวัดอุบลราชธานี  ที่นั่นท่านได้ป่วยเป็นวัณโรค    แม้แพทย์จะจัดยาให้อยู่เนืองๆ  แต่อาการก็ยังไม่ดีขึ้น

           ถูกโรคร้ายกัดกินเช่นนี้   จิตใจที่เข้มแข็งมาแต่ต้นของหลวงพ่อพุธคงจะอ่อนเปลี้ยลงไปมากตามประสามนุษย์  แต่เมื่อท่านไปยึดเหนี่ยวธรรมะเป็นที่พึ่ง  ธรรมะนั้นก็คือ  "พลัง"  ที่ช่วยหล่อเลี้ยงชีวิตให้กล้าที่จะเผชิญหน้ากับความตาย  

           หลวงพ่อพุธเล่าถึงประสบการณ์ในวันนั้นว่า ...

          "หลวงพ่อป่วยเป็นวัณโรคที่เมืองอุบลฯ เมื่ออายุ ๒๒ ปี ภาวนาลูกเดียว ภาวนาจนกระทั่งตัวหาย พอตัวหายบ่อย ๆ ใจมันก็ทะนงขึ้นมา โรคภัยไข้เจ็บมันเป็นที่กาย มันไม่ได้เป็นที่ใจ

           ภายหลังมา ถ้ามันหงุดหงิดรำคาญเพราะความเจ็บป่วย ใจมันมักจะนึกว่า ฉันไม่ได้จ้างแกมาเกิด ไม่ได้จ้างแกมาตาย อยากตายก็เชิญเลย มันท้าทายอย่างนี้ มันก็สบาย บางทีก็ลองตายเล่น ๆ ลองดู  วิธีตายเล่น ๆ นี้ทำยังไง   ภาวนาจนกระทั่งจิตมันสงบ ร่างกายตัวตนหายไปหมด เหลือแต่จิตดวงเดียวสว่างไสวอยู่

            อันนี้เขาเรียกว่า "ตายเล่น" หรือ "หัดตาย"  ก่อนที่เราจะตายจริง

           เมื่อเราตายมันก็มีลักษณะอย่างนี้เหมือนกัน ถ้าจิตมันเข้าสมาธิ มันไม่สัมพันธ์กับร่างกาย มันแยกตัวออกไปอยู่ต่างหาก นั่นคือตาย แต่ในช่วงนั้นเราไม่รู้หรอกว่าเราตาย คนเราทุกคนตายไม่รู้ตัวว่าตัวตาย   ฉะนั้น  บางคนไม่รู้ว่าตัวตาย ยังไม่ได้ไปไหน บุญบาปยังไม่ให้ผล จึงไปเที่ยวเคาะประตูบ้าน ก๊อก ๆ แก๊ก ๆ อยู่นั่น เขาถือว่าเขาเป็นคนอยู่    คนตายธรรมดา พอวิญญาณออกจากร่าง มีตัวตนเดินออกหนีไป ถ้าอยู่ในสมาธิละเอียด มีแต่จิตวิญญาณลอยออกไปเป็นดวงสว่าง

              เพราะฉะนั้นการปฏิบัติสมาธิคือการ  "หัดตาย"   เอาไว้ก่อนที่เราจะ  "ตายจริง"...

           ...บางทีก็จะคิดอยากตายท่าเดียว   ไปๆ มาๆ  จิตมันนึกขึ้นมาว่า   ก่อนจะตาย   เราควรจะได้รู้ก่อนว่า  "ความตายมันคืออะไรกันแน่"  ก็พยายามเร่งฝึกสมาธิหามมืดหามค่ำ  ในที่สุด  มันก็  "รู้เห็น"   ความตาย...

           จะเห็นว่า   ธรรมะที่หลวงพ่อพุธนำมาใช้สยบความเจ็บป่วยก็คือหลัก  "มรณสติ"   อันเป็นวิธีคิดที่มีเนื้อหาส่วนหนึ่งเป็นการพิจารณาว่า   ความตายสามารถเกิดขึ้นได้เสมอ   และสามารถเกิดได้กับคนทุกคน

           คนที่เตรียมตัวที่จะเผชิญหน้ากับความตายมาดีแล้วด้วยหลัก  "มรณสติ"  เมื่อความตาย  (หรือโรคภัยไข้เจ็บ)  กระโจนพรวดพราดเข้ามาหา   ก็ย่อมจะมีสติควบคุมตนเองได้

          ในคัมภีร์ของศาสนาพุทธนั้นกล่าวถึงผู้มีประสบการณ์ในการตระเตรียมตนมาอย่างดีในเรื่องความตายว่า   เวลาใกล้ตาย  แทนที่คนผู้นั้นจะหวาดกลัว    กลับรู้สึกตื่นเต้นที่จะได้ลิ้มลองประสบการณ์แปลกใหม่ของชีวิต

           จะเห็นว่า  วิธีรับมือกับความตายด้วยหลัก  "มรณสติ"  แบบนี้เป็นวิธีที่ช่วยประคองจิตใจของหลวงพ่อพุธให้นิ่งและเย็นได้มาก

          ทุกขเวทนาอันร้อนรุ่มจึงถูกหลวงพ่อพุธแปรสภาพให้เป็นโอกาสในการที่จะได้เข้าถึงบางมิติของชีวิตที่ลึกซึ้งและละเอียดอ่อนเกินกว่าที่คนที่ไม่เคยเจ็บป่วยต่อเนื่องกันนานๆ  จะรับรู้ได้  (และไม่อยากรับรู้)

ที่มาจาก  หนังสือ "วินาทีบรรลุธรรม  พระอรหันต์มีจริง" เล่ม 5