พระรูปหนึ่งลงเขาไปแสดงธรรม  ขณะที่พักในโรงเตี๊ยมก็เห็นพระพุทธรูปทองแดงองค์หนึ่ง   ฝีมืองช่างละเอียดประณีตมาก  เหมือนจริง  และดูสงบนิ่งน่าเลื่อมใส   พระรูปนี้พอใจยิ่งนัก   จึงคิดจะอัญเชิญพระพุทธรูปองค์นี้ขึ้นไปประดิษฐานในวัด   แล้วทำพิธีเบิกเนตรและกราบไหว้บูชา

           เถ้าแก่โรงเตี๊ยมมองออกว่าพระรูปนี้พอใจ   จึงเปิดปากบอกราคาห้าพันหยวน   โดยไม่ยอมลดให้แม้แต่หยวนเดียว
           พระรูปนี้หมดปัญญา   จึงต้องกลับวัดมือเปล่า
           เมื่อกลับถึงวัด   พระรูปนี้ได้นำเรื่องไปบอกเล่ากับลูกศิษย์ในสำนัก  และพูดปิดท้ายว่า
           “เราต้องหาวิธีเช่าพระพุทธรูปนั้นมาในราคาห้าร้อยหยวนให้ได้”
            ศิษย์วัดทั้งหลายต่างถอนใจ  ก่อนจะพึมพำว่า  “จะเป็นไปได้ยังไง”
           “หลักการแห่งสวรรค์ยังคงอยู่  ต้องมีทางออกแน่นอน   โลกมนุษย์ที่แสนกว้างใหญ่   เต็มไปด้วยสิ่งมีชีวิตที่หลากหลาย   หุบเขาแห่งความโลภถมอย่างไรก็ไม่เต็ม   เราเป็นพระที่มีเมตตาธรรม  จะใช้วิธีโปรดสัตว์เพื่อให้เถ้าแก่ขายพระในราคาห้าร้อยหยวน”   พระผู้เป็นต้นคิดตอบ
            “ท่านจะโปรดสัตว์อย่างไร”   ศิษย์วัดคนหนึ่งถาม
            “เราจะทำให้เถ้าแก่เสียใจลงเรื่อย ๆ”
             หลังซักซ้อมกุศโลบายสำคัญกันเสร็จ    ศิษย์วัดแต่ละคนก็ลงจากเขาไปต่อราคาพระพุทธรูปกับเถ้าแก่โรงเตี้ยมทุกวัน
             ศิษย์วัดคนแรกต่อราคาลงเป็นสี่พันห้าร้อยหยวน   เมื่อไม่ได้ก็กลับขึ้นเขามาอย่างไม่แยแส
             วันต่อมา   ศิษย์วัดคนที่สองลงเขาไปต่อราคากับเถ้าแก่อีก   คราวนี้ให้ตาคาแค่สี่พันหยวน   เมื่อไม่ได้ก็กลับขึ้นเขามาอย่างไม่ไยดี
             ศิษย์วัดคนต่อ ๆ มาก็ทำเช่นนี้อยู่เรื่อยๆ   กระทั่งถึงวันที่เก้า   ศิษย์วัดคนสุดท้ายลงจากเขาไปต่อราคาลงเหลือเพียงสองร้อยหยวน
             เถ้าแก่เห็นลูกค้ามาต่อราคาทุกวัน   แต่ละวันราคาก็ลดลงไปเรื่อยๆ  เขาจึงรู้สึกเสียดายมากที่ไม่ขายให้คนแรก ๆ  ทุกวันเขาต้องนั่งเสียใจว่าน่าจะขายไปตั้งแต่เมื่อวาน  เพราะราคาดีกว่าวันนี้   เขาด่าตัวเองที่โลภเกินไป  ทำให้ราคาตกลงเรื่อยๆ  จนถึงวันที่สิบ  เขาก็ตั้งใจว่า   ถ้าวันนี้มีคนมาต่อราคาอีก   ไม่ว่าให้เท่าไหร่ก็จะรีบขายออกไป
             วันที่สิบ  พระรูปนั้นลงเขามาด้วยตัวเอง  บอกว่าจะซื้อพระพุทธรูปในราคาห้าร้อยหยวน  เถ้าแก่โรงเตี๊ยมดีใจมากที่ราคาเพิ่มสูงขึ้นจากสองร้อยเป็นห้าร้อย   จึงบอกว่าจะแถมแท่นบูชาให้ด้วย
             แต่พระรูปนั้นปฏิเสธแท่นบูชา   ท่านให้เหตุผลด้วยรอยยิ้มว่า
             “ความปรารถนาของมนุษย์ไม่มีที่สิ้นสุด   แต่ทุกเรื่องย่อมมีขอบเขตของมันอยู่    อาตมาขอจำกัดความต้องการของตัวเองไว้เพียงเท่านี้  อมิตาพุทธ”

ลดความต้องการอันไม่สิ้นสุด

          พระพุทธรูปราคาห้าพันหยวนในตอนแรก   แต่สุดท้ายกลับขายได้ค่าห้าร้อยหยวน  ที่เป็นเช่นนี้ก็เพราะเถ้าแก่โรงเตี๊ยมต้องการกำไรอย่างไม่สิ้นสุด  เห็นพระรูปนั้นอยากได้มากจึงโก่งราคาไว้สูงลิ่ว  นึกไม่ถึงว่าพระจะใช้กุศโลบายทำให้ราคาพระพุทธรูปตกลงมาอย่างน่าใจหาย  จนกระทั่งแม้แต่ขายได้ห้าร้อยหยวนก็ยังดีใจแทบจะแถมแท่นบูชาให้ด้วย   หากเถ้าแก่ค้ากำไรแต่พองามตั้งแต่แรก   บอกขายในราคาที่พระรูปนั้นพอซื้อได้   บางทีอาจได้ราคาดีกว่าห้าร้อยหยวนก็เป็นได้

           หากเราลดระดับความต้องการลงอีก   ความสุขก็จะเกิดขึ้นได้ง่าย
           เรามีชีวิตอยู่ในโลกแห่งวัตถุนิยม   จำเป็นต้องดิ้นรนเพื่อความอยู่รอด  การมุ่งแสวงหาความก้าวหน้าเป็นการแสดงออกถึงความกระตือรือร้นเพื่อให้ได้สิ่งที่ดีกว่า    แต่ขณะเดียวกัน   ความคาดหวังที่สูงมากเกินไป  กำทำให้เราเกิดความเครียดได้ง่าย

           ความคาดหวังที่สูงเกินไปทำให้คนเราลืมเลือนความพอเหมาะพอดี   ส่งผลให้เราละเลยความสุขที่มีอยู่แล้วในกำมือ  ชีวิตกับความต้องการทางวัตถุควรเคลื่อนไปอย่างสอดคล้องกัน   เราต้องรู้จักปรับใจให้เกิดความสมดุล   ถ้าทำได้  หนทางแห่งความสุขที่แท้จริงก็อยู่แค่เอื้อม

           นักศึกษาคนหนึ่ง  ฐานะยากจนมาก   ไม่มีเงินพอซื้อหนังสือใหม่มาอ่านได้เลย   เขาจึงต้องหาซื้อจากร้านหนังสือเก่า    แต่ก็ยังอ่านหนังสือเหล่านั้นได้อย่างมีความสุข   เขาบอกว่า   “สำหรับผมแล้ว   หนังสือเล่มไหนที่ผมยังไม่เคยอ่าน  มันก็คือหนังสือใหม่ทั้งสิ้น”  สำหรับนักศึกษาคนนี้   การไม่มีเงินซื้อหนังสือใหม่ไม่ได้หมายความว่าจะไม่มีหนังสืออ่าน  ถ้าเรารู้จักความพอดี   รู้จักเลือกทำในสิ่งที่เหมาะสมกับฐานะของตนเอง   รอยยิ้มจะปรากฏบนใบหน้าของเราได้ตลอดไป

           ความปรารถนาไม่มีที่สิ้นสุด   ความต้องการไร้ขอบเขต   อย่ามัวแต่พร่ำบ่นว่าเรามีน้อยเกินไป  แต่จงค่อยๆ ลดระดับความต้องการลงเรื่อยๆ  เพียงเท่านี้ชีวิตก็มีความสุขได้ง่าย ๆ