หลวงพ่อพุธ ฐานิโย Thaniyo.com

มาเพื่อส่งบุญให้แม่

           ผมเกิดในครอบครัวที่อบอุ่น  มีพ่อพี่แม่อยู่พร้อมหน้าพร้อมตา  พ่อกับแม่รักผมมาก  พ่อกับแม่เลี้ยงดูผมอย่างทนุถนอม  เหมือนไข่ในหิน  วันหนึ่งข่าวร้ายๆ ก็เกิดขึ้นกับครอบครัวผม  เมื่อแม่ไม่สบายหมอบอกว่าแม่เป็นมะเร็ง  พอแม่รู้ว่าตัวเองเป็นมะเร็งก็ได้แต่ร้องไห้เพราะแม่ทำใจไม่ได้  อาการของแม่ก็ทรุดลงเรื่อยๆ จากที่เดินได้ก็เดินไม่ได้  แม่ได้แต่บอกกับผมเสมอว่า  “ถ้าแม่ไม่อยู่แล้วลูกจะอยู่อย่างไร  ใครจะทำกับข้าวให้กิน  เวลาไม่สบายใครจะเช็ดตัวให้” เพราะผมเป็นคนไม่ค่อยแข็งแรง  ไม่สบายบ่อยๆ และวันนั้นผมไม่สบาย  แม่ยังพยายามที่จะมาเช็ดตัว  มาพัดวีให้  ทั้งๆ ที่ตัวของแม่เองก็อาการหนักมาก  ทำให้ผมได้รู้ว่าความรักของแม่ยิ่งใหญ่แค่ไหน  จนวันที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตก็มาถึง  วันที่แม่ได้จากผมไป  ผมเสียใจมากจนถึงทุกวันนี้ก็ยังทำใจไม่ได้  ก็ได้แต่บอกตัวเองว่าเรายังมีพ่อ  ต้องตั้งใจเรียนให้มากแม่จะได้ภูมิใจ

           จนถึงวันหนึ่งคุณครูได้มาบอกว่าจะพาไปวัดวะภูแก้ว  ใจจริงผมก็ไม่อยากไป  แต่ก็ต้องไปเพราะครูบังคับ  แต่อีกใจหนึ่งก็ดีใจคิดว่าไปทำบุญ  เพื่อบุญจะส่งไปถึงแม่  พอมาถึงวัดที่วัดอากาศดีมากเหมาะแก่การทำสมาธิ  นั่งสมาธิยกแรกก็รู้สึกว่าน่าเบื่อ  ปวด  เมื่อย  แต่ผมก็นั่งสมาธิติดอันดับที่ 5  ยกต่อๆ มาก็รู้สึกปวดมากกว่าเดิม  แต่ก็รู้สึกว่ามีสมาธิมากกว่าเดิม  จนนั่งเป็นแชมป์ในยกที่ 3  ความรู้สึกน่าเบื่อนั้นหายไป  และรู้สึกดีที่เราตั้งใจทำ  เอาชนะตัวเองได้  และก็ได้บุญใหญ่อีกด้วย

อนุรักษ์  อินทะโส
ม.5/1 โรงเรียนพระทองคำวิทยา

ชีวิตนี้สั้นนัก  รีบทดแทนบุญคุณพ่อแม่กันเถิด

          ตั้งแต่พ่อเสียไป  ตอนฉันอายุ 6-7 ปี  ฉันยังเด็กมาก  ก่อนหน้านี้ฉันไม่เคยคิดแม้แต่นิดเดียวว่าพ่อที่เห็นอยู่ทุกวันจะเกิดอุบัติเหตุรถชนพ่อเสียคาที่  ฉันที่ยังอ่อนต่อโลกมาก  จะต้องมารับรู้อะไรแบนี้มันเกินใจฉันมากไป  ฉันคิดถึงพ่อทุกวัน  ตอนที่ศพมาถึงวัดฉันเข้าไปดูพ่อที่นอนหมดลมหายใจอยู่ในโลง  จากท่อที่เคยยิ้มให้พาฉันไปนู่นไปนี่  ต้องมาทำนิ่งเฉยใส่ฉัน  ฉันเข้าใจว่าพ่อไม่อยู่อีกแล้ว  ฉันร้องไห้โฮ  ทั้งชักไปเพราะเสียใจมาก  ชักไม่หยุด  ร้องไห้จนไม่มีน้ำตา  ตั้งแต่นั้นฉันก็ไม่มีโอกาสได้กราบพ่ออีกเลย  เห็นเพื่อนเขามีพ่อกับแม่เราก็อดอิจฉาไม่ได้  ฉันก็ชอบทำบุญให้พ่อบ่อยๆ เพราะไม่อยากให้พ่อต้องทนหิวอยู่ในภพภูมิอื่น  ฉันชอบที่จะไปทำบุญให้ท่านเสมอ

           มาวันนี้ฉันได้มาฝึกอบรมที่วัดวะภูแก้ว  การสงบจิต  การบรรยายเรื่องคุณบิดา-มารดา  ทำให้ฉันเห็นภาพตอนที่โลงศพของพ่ออยู่ตรงหน้าฉัน  ใบหนาของพ่อที่นิ่งเฉยมันทีแผลเก่าในใจของฉันเหมือนมีเลือดมาใหม่อีกครั้ง  แต่การที่มาฝึกนี้ทำให้ฉันเข้าใจในเรื่องการเกิด, แก่, เจ็บ, ตาย  ฉันได้เรียนรู้ว่าเรามีเวลาไม่นานนัก  เหมือนกับที่ฉันไม่เคยได้ทำให้พ่อเลยไม่เคยได้บอกรัก  ไม่เคยทดแทนบุญคุณเลย  จนสายเกินไป  จึงอยากให้คนที่อ่านข้อความนี้ถ้ายังมีพ่อ, แม่อยู่ ให้ทดแทนบุญท่านเถิดนะ  ก่อนที่จะเป็นแบบฉันที่ไม่ได้ทดแทนคุณพ่อเลย

จินตนา  จำรัสประเสริฐ
ม.4/1  โรงเรียนพระทองคำวิทยา

ค่ายนี้ทำให้พ่อลูกคืนดีกัน

           วันสุดท้ายของการเข้าค่ายผ่านไปเร็วมาก  เมื่อ 2 ปีที่แล้วฉันเคยมาที่วัดวะภูแก้วแล้วครั้งหนึ่ง  ก่อนหน้านั้นฉันเคยมีอคติกับคนที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อของฉันเอง  เพียงเพราะพ่อทิ้งฉันกับแม่และพี่อีก 3 คนไปมีภรรยาใหม่  แต่นั่นไม่ทำให้ฉันโกรธเท่าวันที่ฉันได้รับรางวัลลูกดีเด่นและพ่อก็ได้รับรางวัลพ่อดีเด่น  แต่พ่อกลับไม่มารับรางวัลให้กับฉัน  คนอื่นเขารับรางวัลพร้อมกับพ่อแต่ฉันกลับเป็นแม่ที่มารับรางวัลแทน  ฉันรับรางวัลทั้งน้ำตา  ทำให้ฉันโกรธพ่อมากแม้กระทั่งเงินที่พ่อส่งให้  ฉันก็ส่งคืนกลับไป  ฉันรู้ว่าพ่อเสียใจ  แต่ฉันก็คิดว่าก็พ่อเป็นคนทิ้งฉันไปเอง 

           จนฉันมาที่วัดได้ทั้งการอบรม  ฉันได้ย้อนคิดว่าพ่อเป็นคนทำให้ฉันเกิดมาก็มีพระคุณมากมายแล้ว  แล้วฉันจะโกรธพ่อไปทำไม  หลังจากที่ฉันกลับไปจากวัดฉันก็ได้พูดคุยกับพ่อ  พ่อขอโทษฉันทั้งน้ำตา  ทำให้สำนึกได้และกลับมาคุยกับพ่อเหมือนเดิม  เมื่อมีการเข้าคายในครั้งนี้ฉันมีความรู้สึกอยากมาปฏิบัติธรรม  ฉันรู้สึกดีมากที่ได้มาวัดในครั้งนี้  แม้บางครั้งอาจจะปวดขา  นอนดึกตื่นเช้าไปบ้างแต่ก็ได้ฝึกความอดทนของตัวฉันเองอีกด้วย  อยากขอบคุณโรงเรียนที่ได้จัดกิจกรรมดีๆ นี้ขึ้นมา

ศกลรัตน์  คุณสันเทียะ
ม.6/2  โรงเรียนพระทองคำวิทยา

ประสบการณ์เข้าค่ายบวชใจ

           ข้าพเจ้าเป็นลูกสาวคนเดียวของพ่อและแม่  ตั้งแต่เด็กพ่อและแม่ตามใจมาตลอด  ข้าพเจ้าอยากได้อะไรก็ซื้อให้หมด  แต่ก็อย่างว่าตอนนั้นข้าพเจ้าอายุยังน้อยพ่อแม่ก็ตามใจเป็นธรรมดา  แต่พอข้าพเจ้าโตขึ้นพอสมควร  พ่อกับแม่ก็ไม่ตามใจเหมือนเมื่อก่อน  ท่านมักจะบอกกับข้าพเจ้าว่าเราเกิดมาไม่ได้รวยเหมือนคนอื่นเขา  อะไรไม่จำเป็นก็ไม่ต้องซื้อมาและบอกให้ข้าพเจ้าเก็บออมเงินเพื่อที่จะซื้อของที่อยากได้เองเพราะข้าพเจ้าโตแล้ว  พ่อกับแม่บอกให้ดิฉันช่วยประหยัดเงินในการใช้จ่ายในแต่ละวันเพราะพ่อทำงานคนเดียว  ในใจของดิฉันอยากได้นุ่นอยากได้นี่ไปหมด  แต่ทำอย่างไรได้ครอบครัวเราเกิดมาจน  ตัวข้าพเจ้าก็ตั้งหน้าตั้งตาเก็บเงินที่เหลือจากการไปโรงเรียน  และหารายได้เสริมด้วยการไปทำงานรับจ้างวันเสาร์-อาทิตย์ 

           จนมาถึงวันที่โรงเรียนพามาอบรมวัดวะภูแก้วทำให้ข้าพเจ้านึกถึงแต่เรื่องที่คุยกับพ่อกับแม่ด้วยน้ำเสียงที่ดังและโมโหใส่  จนถึงกรรนั่งสมาธิยกที่ 5  มีพระมาเทศน์ให้ฟังเกี่ยวกับพระคุณของแม่จนทำให้ข้าพเจ้านึกถึงหน้าแม่ขึ้นมาแล้วน้ำตาก็ไหลทั้งๆ ที่นั่งหลับตาอยู่  ที่ข้าพเจ้าได้มาปฏิบัติธรรมในครั้งนี้ทำให้ข้าพเจ้าใจเย็นมากขึ้น  มีอารมณ์เสียน้อยลง  ถ้ากลับไปแก้ไขอดีตได้  ดิฉันจะไม่พูดเสียงดังใส่แม่จะไม่อารมณ์เสียใส่แม่และข้าพเจ้าจะพูดคุยกับแม่ดีๆ อย่างที่แม่พูดกับข้าพเจ้า  ข้าพเจ้าอยากขอโทษทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำให้พ่อแม่เสียใจ

สุภาวรรณพิแย่ง
ม.6/3  โรงเรียนพระทองคำวิทยา

รู้แล้วทำไมแม่ไม่ชมหนู

          หนูเป็นเด็กไม่ค่อยดีเท่าไรค่ะ  เป็นลูกที่ไม่ดีด้วยหนูไม่ค่อยมีความผูกพันกับพ่อแม่เพราะตอนอายุได้ 3 ขวบ  หนูอยู่กับย่า  แม่อยู่กับหนูไม่นานนักเพราะพ่อกับแม่ต้องไปทำงานที่กรุงเทพฯ แต่ว่าพออายุได้ 4 ขวบก็ไปอยู่กับยายจนหนูอายุได้ 12 ปี  แม่ก็กลับมาอยู่กับหนู  หนูก็ไม่ค่อยได้ผูกพันกับท่านเท่าไรเพราะเพิ่งจะได้อยู่ด้วยกัน  แต่หนูรู้สึกว่าแม่ท่านเป็นห่วงหนูมาก  เวลาที่หนูไม่สบายแต่หนูก็มองข้ามไม่สนใจสักเท่าไร  จนมาวันหนึ่งแม่ของหนูคลอดน้อง  แม่รักน้องมากแม่ไม่ค่อยสนใจหนูเลย  หนูน้อยใจมาก  พ่อท่านเข้าใจหนู  พ่อบอกกับหนูว่า  อย่าน้อยใจเลยลูก  เมื่อก่อนแม่ก็รักหนูอย่างนี้แหละ  น้องยังเล็กแม่ต้องคอยเอาใจอย่างนี้แหละ  จนเมื่อเวลาผ่านไปหนูอยู่ม.4  หนูตั้งใจเรียนมากจนหนูสอบได้ที่ 1  แต่หนูก็ไม่เคยได้รับคำชมจากแม่เลย  หนูก็มีน้อยใจแม่บ้างจนถึงทุกวันนี้

           แต่เมื่อหนูได้มาในวัดนี้  ได้อบรมจิตใจทำให้หนูรู้ถึงคุณของพ่อแม่  ทำให้หนูเลิกน้อยใจโดยสิ้นเชิง  หนูรู้ว่าที่แม่ไม่ชมหนูในตอนนี้แม่อาจจะรอชมหนูในวันที่หนูเรียนจบมีงานทำก็เป็นได้  หนูอยากจะขอขอบคุณพระคุณในโครงการอบรมจิตในครั้งนี้ที่ทำให้หนูคิดได้

           ตอนแรกหนูก็ไม่อยากมาอบรมหรอกค่ะ  เพราะหนูเป็นคนไม่ชอบสวดมนต์  นานๆ ตอนอยู่ที่โรงเรียนทุกวันศุกร์สวดมนต์แค่ชั่วโมงเดียวหนูก็เบื่ออยู่แล้วนี่ให้มาตั้ง 3 คืน  หนูคิดในใจว่า  โอ้ย!  ดุตายแน่  แต่พอได้มาหนูรู้สึกว่าหนูได้อะไรหลายอย่างทั้งการนั่งสมาธิ  การสวดมนต์  ทำให้หนูใจเย็นลงหลับสบายขึ้น  ไม่ยึดติดกับโทรศัพท์ไม่ต้องคิดถึงโลกภายนอกอยู่กับปัจจุบัน  เป็นตัวของตัวเอง  หนูรู้สึกดีขึ้น  และรู้สึกรักที่นี่ค่ะ

สาวิตรี  ชัยบุรัมย์
ม.5/2  โรงเรียนพระทองคำวิทยา