หลวงพ่อพุธ ฐานิโย Thaniyo.com

 กล้าในเรื่องที่ไม่ควรกล้า  อายในเรื่องไม่ควรอาย

          ฉันเป็นลูกคนเล็กค่ะ  ตอนเด็กๆ แม่ชอบพาไปวัดบ่อยๆ ก็เลยเป็นคนชอบไปวัด  ปฏิบัติธรรม  ถือศีล  เชื่อฟังพ่อกับแม่มาโดยตลอด  และทุกวันพระก็จะไปถือศีล  ช่วงเข้าพรรษาก็จะไปทำวัตรเย็นที่วัดตลอด  แต่พอขึ้นมัธยมก็ไม่ค่อยมีเวลา  ไม่ค่อยได้ไปวัด  ไม่ค่อยได้คุยกับพ่อกับแม่  หลังจากเหตุการณ์นั้น

         พอขึ้น ม.3  ฉันก็มีแฟนและเป็นจุดเปลี่ยนในชีวิตอย่างมาก  ฉันติดแฟนทำตัวเหลวไหลไม่สนใจคนรอบข้าง  ไม่ค่อยสนใจเรียน  สนใจแต่แฟนเพียงคนเดียว  จนเผลอทำผิดแบบไม่รู้ตัว  ทำผิดแบบไม่รู้เลยว่าการกระทำนั้นทำให้คน 2 คนที่อยู่ข้างหลังเราผิดหวังและเป็นห่วงเรามากแค่ไหน  ไม่เคยรู้เลยว่าทำให้คน 2 คนนั้นต้องเสียน้ำตา  มีปัญหาก็ไม่เคยปรึกษา  แต่เวลาอยากได้อะไรแบมือขอก็ได้ทุกอย่าง  พอมีเงินก็เอาไปซื้อของขวัญให้แฟน  ไม่เคยซื้ออะไรมาให้พ่อแม่เลย  ทุกครั้งที่แม่บ่น  แม่ว่าแม่สอนก็โกรธไม่พอใจ  รำคาญและเดินหนีเข้าไปนอนในห้องเปิดเพลงอัดหูดังๆ ทำแบบนี้มาตลอด

          จนมาถึงวันนี้  ที่นี่ฉันได้คิดถึงท่านทั้ง 2 คำที่ลอยอยูในหัวมีแต่คำว่า “ขอโทษ” ฉันเป็นคนขี้อาย  แต่ฉันอายผิดที่ผิดทาง  ฉันมักจะอายที่จะทำดีทำให้พ่อกับแม่ภูมิใจ  แต่เวลาอยู่กับเพื่อนกับแฟนนั้นทำอะไรไม่รู้สึกอายอะไรเลย  ทุกครั้งที่ฉันไม่สบายแม่จะคอยดูแลอยู่เสมอไม่ว่าตัวเองยุ่งขนาดไหน  ก็ยังสละเวลามาดูแล  แต่ผิดจากฉันที่ทุกครั้งที่ท่านป่วยก็ไม่ทำอะไรเลยถามแค่ว่า  “เป็นอะไรมากไหม  กินยายัง”  ที่เป็นแบบนี้ก็เพราะว่าอายไม่กล้าทำ  ฉันไม่เคยทำให้ท่านสบายใจเลยมีแต่เรื่องทุกข์ใจมาให้ท่านคิดตลอด

          แต่วันนี้คิดได้แล้วค่ะ  ว่าใครที่รักเราจริงๆ ใครที่คอยช่วยเราตลอด  ไม่ใช่แฟนที่เรารักจนแทนจะบูชา  หรือเพื่อนที่ไม่รู้ว่าเขาคิดอย่างไรกับเรากันแน่  คนที่เป็นให้เราได้ทุกอย่างทำให้ได้ทุกอย่าง  นั่นก็คือ  “พ่อกับแม่”  ขอบคุณโรงเรียนที่พามาที่นี่  ขอบคุณวัดวะภูแก้ว  ขอบคุณอาจารย์ที่ให้ความรู้  ขอบคุณกิจกรรมดีๆ ขอบคุณการนั่งสมาธิที่ทำให้ได้ฝึกความอดทน  ได้ฝึกจิตให้มีความสงบมาขึ้น  ขอบคุณที่ทำให้คิดถึงบุญคุณและความรักที่ยิ่งใหญ่ที่แท้จริง

ปิตุพร  เรียงแก้ว
ม.5/1  โรงเรียนช่องแมววิทยาคม

เหนื่อยทำนาเพื่อหาโทรศัพท์ให้ลูก

          ตั้งแต่ที่ฉันเรียนชั้น ม.1-3  ฉันเป็นคนที่ดื้อมาก  ฉันไม่ได้ดื้อกับครูอาจารย์แต่ฉันดื้อกับพ่อแม่มาก  ฉันเป็นคนที่เอาแต่ใจ  เอาความคิดของตนเป็นใหญ่  อยากได้อะไรฉันต้องได้  เช่น  ฉันอยากได้โทรศัพท์เหมือนเพื่อน  อยากได้โทรศัพท์ราคาแพงๆ ฉันจึงบอกพ่อกับแม่ว่าอยากได้โทรศัพท์เหมือนเพื่อน  พ่อกับแม่จึงบอกว่า  เดี๋ยวหลังเกี่ยวข้าวจะซื้อให้  ฉันก็รอ  รอจนฉันไม่อยากได้จึงพูดประชดประชันไปว่า  ไหนบอกว่าจะซื้อให้  แต่พอถึงเวลาทำไม่ซื้อให้และฉันก็โกรธ  โดยที่ไม่รู้เลยว่า  ข้าวที่พ่อแม่ไปเกี่ยวมา  ข้าวมันขายไม่ได้เพราะข้าวมันจมน้ำ  และข้าวมันแห้งจนขายไม่ได้  แต่พอฉันมารู้ทีหลัง  ฉันก็รู้สึกเสียใจที่ฉันพูดประชดประชันไป

         และวันนี้ฉันได้มาอบรมพัฒนาจิต  ฉันคิดอะไรได้หลายอย่าง  ฉันรู้สึกผิดต่อพ่อแม่มาก  ที่เคยเถียงที่เคยพูดประชดประชัน   ฉันอยากจะกราบขอโทษท่านที่เคยทำผิดพลาดไป

ศิริกานต์  แก้วเพ็ชร
ม.4/2  โรงเรียนท่าช้างราษฎร์บำรุง