หลวงพ่อพุธ ฐานิโย Thaniyo.com

 

ประสบการณ์จากการอบรมพัฒนาจิต

 
 
          ก่อนมาอบรม หนูไม่ทราบด้วยซ้ำว่าคุณแม่จะพามาอบรม  รู้แค่ว่ามา จ.นครราชสีมา  พอมาถึงได้รู้ว่า  คุณแม่ต้องการให้เรามาอบรม  หนูรู้ว่าแม่หวังดี  ตอนแรกหนูก็เสียใจว่าแม่จะพามาอบรมทำไม  ในเมื่อหนูก็ไม่ใช่ เด็กไม่ดี  เมื่อได้ฟัง ดร. พูด  หนูก็เข้าใจว่าการมาอบรมครั้งนี้ล้วนแต่มีประโยชน์ทั้งนั้น  หนูเลยมองตนเองใหม่ เพราะที่นี่  สอนทั้งความรู้  คุณธรรม  กตัญญู  ได้รู้สำนึกว่ายังมีคนอีกมากมายที่ไม่มีเงินทอง  ลำบาก  แต่เขาก็ยังรักพ่อแม่  ถึงแม้พ่อแม่จะยากจน  แต่ก็เลี้ยงเขามา  แต่หนูมีทั้งเงินทอง  ทั้งการศึกษา  ทำไมต้องไปเปรียบเทียบกับเพื่อนว่า  เพื่อนมีสิ่งนั้นสิ่งนี้  พ่อแม่ทำงานยากลำบาก  ทำไมเรากลับเหนื่อยเวลาทำงานบ้านล่ะ  หนูควรต้องช่วยท่านบ้างเพราะที่ผ่านมาหนูก็ล้างแต่จานตัวเอง  ไม่ค่อยช่วยพ่อแม่ล้าง  ไม่ช่วยงานบ้าน  อ้างว่าการบ้านเยอะ
 
 
          หนูชอบเถียงพ่อแม่  พูดจากับท่านไม่ดี  ทั้ง ๆ ที่ท่านดูแล  เลี้ยงดูเรายากลำบาก แต่เรากลับก้าวร้าวไม่เคารพใส่แบบนั้น  เรากลับใช้เงินฟุ่มเฟือย  ถึงหนูจะเก็บเงินเก่ง  ประหยัดกว่าเด็กคนอื่น ๆ  แต่เมื่อได้ฟังเรื่องราวของพระเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ 9 ท่านทรงประหยัด พอเพียง  แม้แต่หลอดยาสีฟันก็ยังใช้จนหมดเกลี้ยงหลอด  และพระองค์ยังกตัญญูต่อสมเด็จย่า  แล้วทำไมหนูเรียนในสถาบันของสมเด็จย่า  ถึงไม่กตัญญูต่อแม่บ้าง   ตั้งแต่หนูมาอบรมครั้งนี้  หนูก็เข้าใจคำว่ากตัญญู อย่างถ่องแท้แล้วค่ะ  เข้าใจทั้งความกตัญญูต่อพ่อแม่  ครู  อาจารย์ ต่อพระราชา และพระบรมวงศานุวงศ์  เข้าใจบุญบาปและนรกสวรรค์  กรรมดี  กรรมชั่วต่าง ๆ  หนูจะนำประสบการณ์ครั้งนี้ไปปรับใช้เพื่ออนาคต เพื่อความสำเร็จในชีวิตต่อไป  ขอขอบคุณ ดร.ดาราวรรณ  อาจารย์หลาย ๆ ท่าน หลวงพ่อพุธและสถานที่แห่งนี้  วัดวะภูแก้วค่ะ
 
 

ด.ญ.หทัยชนก  จันทร์รุ่งฤทธิ์ (ผู้อบรมสมทบ)

โรงเรียนสตรีวิทยา 2  กทม.  ชั้น ม.3

 
 
 
 
 
 
 

ประสบการณ์จากการอบรมพัฒนาจิต

 
 
          ก้าวแรกที่หนูลงจากรถบัส  โห้... วัดวะภูแก้วเป็นวัดที่สงบสะอาดมาก  สมกับการมาปฏิบัติธรรมจริง ๆ  วันแรกที่ได้มาอยู่  หนูรู้สึกสนุกกับการปฏิบัติธรรม แต่ก็มีบางครั้งที่อยากกลับบ้านเพราะเหนื่อยเมื่อยล้า มาก ๆ ค่ะ  แต่พออยู่มาเรื่อย ๆ เหมือนหนูเป็นแก้วที่น้ำยังไม่เต็มแก้ว  ท่านวิทยากรจะคอยเติมให้หนูเรื่อย ๆ ทุกวัน ๆ มีทั้งเนื้อหาสาระแฝงความรู้ไว้มากมาย  เต็มไปด้วยเรื่อง บุญ – บาป มากมาย  อีกทั้งความรู้ที่เต็มไปด้วยคติเตือนใจ  คำสอนที่น่าจะเอาไปใช้ในการดำเนินชีวิตประจำวัน  ท่านวิทยากรสอนหนูในเวลา 5 วัน 4 คืน นี้ ถึงจะไม่กี่วันแต่ความรู้ที่ได้ไปมันมากกว่าที่จะเปรียบประเมินคุณค่าเป็นเงิน หรือ มูลค่าไม่ได้จริง ๆ  ส่วนในการนั่งสมาธิ  หนูถือว่ามีคุณค่ากับชีวิตหนูมาก ๆ  เพราะถ้าไม่ได้มาวัดวะภูแก้วนี้  ก็มีโอกาสน้อยมากที่จะได้ทำสมาธิภาวนาให้จิตสงบ  ตอนแรกเมื่อยขามาก  แต่เหมือนกับการเอาชนะใจตนเองจริง ๆ ค่ะ   มาวัดวะภูแก้วนี้ หนูไม่ผิดหวังเลยที่มาวัดนี้  ถือว่าหนูมีบุญจริง ๆ ที่ได้มา  หนูจะไม่ลืมเลยค่ะว่าครั้งหนึ่งในชีวิต ได้มาอยู่ในวัดนี้  ปฏิบัติธรรมทำสมาธิอย่างเต็มใจ  ไม่มีคำว่าไม่อยากปฏิบัติอยู่ในหัวเลยค่ะ  ถ้ามีโอกาสมาวัดนี้อีกหนูก็จะมาอีกค่ะ เพราะที่นี่เป็นมากกว่าวัดที่อบรมพัฒนาจิตเลยค่ะ
 
 

นางสาวณัชรีภรณ์  นวลงาม

โรงเรียนขามสะแกแสง ชั้น ม.4/2

ประสบการณ์จากการอบรมพัฒนาจิต

          ดิฉันเคยไปอบรมธรรมะหลายครั้ง  ต่างสถานที่   แต่ไม่มีสถานที่ใดที่เหมือนวัดวะภูแก้วแห่งนี้เลย  ตอนแรกดิฉันคิดว่ามาที่นี่ก็คงจะเหมือนสถานที่อื่น ๆ  แต่ดิฉันคิดผิด  วัดวะภูแก้วแห่งนี้  สอนและทำให้ดิฉันสำนึกในพระคุณบิดามารดาและผู้มีพระคุณทุกท่าน  ครูบาอาจารย์  และพระพุทธศาสนาอย่างลึกซึ้ง  ซึ่งแตกต่างจากสถานที่อบรมอื่นที่ดิฉันเคยไปมาก  เพราะวัดวะภูแก้วปลูกฝังสิ่งดีงามให้เป็นจิตสำนึก แต่ที่อื่นให้เพียงแค่ความรู้ทางพระพุทธศาสนา  แต่ที่ดิฉันรู้สึกสำนึกที่สุดคือ “พระคุณแม่”  เนื่องจากดิฉันเป็นเด็กกำพร้าแม่ตั้งแต่ยังจำความไม่ได้  ตอนนั้นอายุดิฉันเพียงแค่ 2 ขวบ  จนตอนนี้ดิฉันอายุ 16 ปี  ไม่เคยเจอหน้าแม่แม้แต่ครั้งเดียว  ไม่เคยติดต่อสื่อสารใด ๆ กันเลย  ดิฉันคิดเสมอว่า “แม่ไม่รักเราเลยหรือ  ถึงทิ้งเราไป”  ดิฉันไม่เคยมีความคิดที่จะตามหา  หรือค้นข้อมูลเกี่ยวกับแม่ของดิฉันเลย  ในบางครั้งดิฉันคิดไปว่า  เราไม่มีแม่  และเขาก็ไม่ใช่แม่ของเรา  ดิฉันคิดอย่างนี้มาตลอดชีวิต  จนดิฉันได้มาปฏิบัติที่วัดวะภูแก้วแห่งนี้  ทำให้ดิฉันสำนึกและรู้สึกผิดเป็นอย่างมาก  หากดิฉันไม่ได้มาที่นี่  ดิฉันก็ไม่ต่างอะไรกับลูกอกตัญญูที่เคยคิดไม่ดี  และไม่รักแม่  ตอนนี้ดิฉันได้สำนึกแล้ว   ดิฉันจะรักแม่  เทิดทูนแม่  แม้จะไม่เคยเจอกันเลยก็ตาม

นางสาวณัฐวรรณ  จงแจ้งกลาง

โรงเรียนขามสะแกแสง ชั้น ม.4/1

 
 
 
 
 
 

มีแต่สิ่งเย้ายวนชวนฟัง  ชวนอ่าน

 
 
          ก่อนที่ผมจะมาที่วัดวะภูแก้วแห่งนี้  ผมเป็นเด็กเกเร  ไม่ตั้งใจเรียน   หนังสือก็ไม่เคยอ่าน  เวลาสอบก็ไปนั่งเดา ขีดๆ กาๆ ไป   พอผมรู้ว่าจะต้องมาอบรมที่วัด   ผมถึงกับอยู่ไม่เป็นสุข  ชวนเพื่อนย้ายโรงเรียน  ม.5 ค่อยกลับมา แต่ในที่สุดก็ต้องมาเพราะถ้าไม่มาปีนี้   ปีหน้าก็ต้องมาอยู่ดี   
 
 
          พอมาถึงที่วัดวะภูแก้วแห่งนี้ก็เฉย ๆ   ผมก็คิดไว้แล้วแหล๋ะ วัดไหนๆ ก็เหมือนๆ กัน  แต่พอได้ฟังเนื้อหา กลับรู้สึกแปลกๆ   เนื้อหาสาระมันเย้ายวนชวนให้อยากฟัง   ปกติผมจะพูดแต่เรื่องไร้สาระ  เรื่องมีสาระผมจะคิดในหัวคนเดียว  นอกจากไม่รู้จริงๆ  ถึงจะเล่าและถามคนอื่น  พอถึงเวลาอ่านหนังสือ  โอ้!!!  แม้เจ้าเอ้ย!!  ขนาดสอบกลางภาค  ปลายภาค  หยิบหนังสือมาถือยังไม่เคย  ไปสอบก็ปากกาด้ามเดียว  แต่พอได้อ่านหนังสือที่พิธีกรแจก  เนื้อหาน่าอ่านมาก   อ่านแล้วทำให้อยากอ่านต่อ   เรื่องแม่นี่ทำผมเกือบร้องไห้  แต่ผมเป็นคนแบบไม่อยากร้องไห้ให้ใครเห็น   ผมอยากจะบอกว่าผมคิดได้แล้ว  แต่แม่จากผมไปแล้ว  พ่อกับแม่ผมแยกทางกันตั้งแต่สมัยผมเด็กๆ  ส่วนที่ที่ชอบก็ลานธรรม  วิวสวยมาก  ผมก็ไม่รู้จะบรรยายอย่างไรเพราะปกติไม่ตั้งใจเรียนเลยไม่ค่อยรู้เรื่อง  แต่มาที่นี่ผมได้อะไรมากมาย จะนำกลับไปใช้ในชีวิตประจำวันครับ
 
 

นายสุทธิพงศ์  พิทักษ์ใจ

โรงเรียนขามสะแกแสง ชั้น ม.4/1

 

ถ้าตั้งใจก็ได้ดี

 
 
          วันแรกที่รู้ว่าต้องมาเข้าค่ายอบรมธรรมะที่นี่   ไม่อยากมาเลยค่ะ  คิดไว้ล่วงหน้าเลย  มันต้องน่าเบื่อแน่ๆ  ต้องไม่น่าอยู่แน่ๆ  ไม่ไปดีไหม  แต่ก็ไม่ได้เพราะทางโรงเรียนบอกว่าต้องไปทุกคน  ไม่งั้นไม่ผ่าน  ก็เลยต้องจำใจมา  มาแบบคิดว่าชั่งมันเถอะแค่ 5 วัน  ทนเอา  แป๊ปเดียว  พอมาถึงก้าวแรกที่ได้สัมผัสกับบรรยากาศ  โอ้โห! ทำไมอากาศดีจัง  มันดีมากกว่าที่ฉันคิดไว้เยอะเลย  แต่ก็คิดในใจแค่อากาศดี  เดี๋ยวได้เข้าฟังแต่ธรรม  มีแต่นั่งสมาธิ  ก็น่าเบื่ออยู่ดี   สวดมนต์ทำวัตรเช้า     แต่เพื่อนคนอื่นทำได้กันหลายคนแล้ว  แต่หนูไม่ได้อะไรเลยก็เริ่มคิด  เอ้! ทำไมเพื่อนทำได้ แต่เราทำไมทำไม่ได้  ทำไมแย่แบบนี้  มาวันที่ 3 จึงเริ่มจริงจัง  เริ่มตั้งใจ  เพราะอยากได้บุญ ได้สิ่งดีๆ กลับบ้านกับเขาบ้าง  ฟังธรรมบรรยายก็ตั้งใจ  ไม่คุย  เริ่มดี  เริ่มเปลี่ยนความคิด   ครูพูดเรื่องพระคุณแม่ก็ร้องไห้โฮ  คิดได้ที่ทำไม่ดีกับพ่อแม่ไว้  แล้วก็คิดว่าจะกลับบ้านแล้วหรือ  ใจไม่อยากกลับเลย  เพราะทุกอย่างกำลังเข้าที่  จะตั้งใจทำทุกอย่างเพื่อตัวหนู เพื่ออนาคตค่ะ

นางสาวธัญวรัตน์  รักตะขบ

โรงเรียนขามสะแกแสง ชั้น ม.4/6