หลวงพ่อพุธ ฐานิโย Thaniyo.com

 

เข้าใจแม่แล้วค่ะ

 
ก่อนที่หนูจะมาที่นี้ หนูทะเลาะกับแม่บ่อยมากค่ะ  เพราะหนูเริ่มขี้เกียจ  หนูเริ่มไม่ทำงาน  ท่านก็ชอบบ่นค่ะ  ตอนแรกหนูก็โมโหค่ะ  ว่าจะบ่นทำไมหนักหนา?  หนูทำการบ้านเสร็จแล้วจะไปช่วยทำ   แต่มันช้าไปค่ะ ท่านทำเสร็จแล้ว  บางครั้งหนูก็น้อยใจในชะตาชีวิตค่ะ  ทำแต่งาน   ทุก ๆ วันและเย็นวันพุธ หนูต้องตื่นไปขายของตั้งแต่ตี 1 ถึง 6 โมงเช้าค่ะ  หนูก็น้อยใจค่ะว่าทำไมหนูถึงไม่ได้นอนเต็มที่เหมือนเด็กคนอื่น ๆ  หนูเหนื่อย  แม่บอกกับหนูเสมอว่า   เหนื่อยตอนนี้  ฝึกลำบากตั้งแต่ตอนนี้  อนาคตจะได้ไม่ลำบากนะลูก  และวันหนึ่งหนูก็ได้ดูสารคดีของชาวแอฟริกันค่ะ   ถ้าเขาจะกินน้ำเขาต้องเดินทางไกลลำบากมาก  ต้องขี่อูฐไปหลายวันหลายคืนเพื่อที่จะนำอูฐไปแลกอาหาร  ทำให้หนูคิดได้ว่า  เราโชคดีแค่ไหนที่เกิดมาเป็นคนไทยมีข้าวกิน  ดีแค่ไหนแล้วที่เรามีพร้อมทุกอย่าง  ทำงานแค่นี้มันหนักหนาขนาดนั้นเลยหรือ?   แล้วคนที่เขาทำงานกะดึกแล้วไปเรียนหนังสือด้วยล่ะ  ทำไมเขาทำได้   หนูก็เป็นคนใหม่  คิดใหม่  ทำใหม่   มันยากค่ะที่เราต้องเพิ่มความขยัน  อดทน  แต่เราก็เลือกได้ค่ะคือเราไม่ต้องคิดว่ามันคืองาน  คิดว่ามันเป็นเรื่องที่สนุก  ทำให้เป็นกิจวัตรเหมือนการนั่งสมาธิค่ะ  อย่าไปโฟกัสที่จุดนั้นเหมือนเราปวดขาก็อย่าไปคิดถึงเรื่องปวดขา  ปล่อยไป  ตั้งใจทำก็พอค่ะ  ทุกวันนี้หนูเข้าใจแล้วค่ะว่าแม่ให้หนูทำงานหนักทำไมเพราะหนูจะได้มีความรับผิดชอบค่ะ  ไหนเรียน  ไหนทำงาน  ไหนเล่น  หนูจะได้รู้จักแบ่งเวลา  ขอบคุณค่ะที่ทำให้หนูเป็นคนที่อดทน  ขยัน  ขอบคุณแม่ค่ะที่ทำให้หนูเป็นคนดี  และหวังดีกับหนูเสมอ และหนูสัญญาค่ะว่าจะรักษาความดีแบบนี้ตลอดไปค่ะ   หนูรักแม่และพ่อมากค่ะ
 
 

นางสาวภัทราภรณ์  ยื่นกระโทก

 โรงเรียน ครบุรี ชั้น/ห้อง   ม.4/1

 
 
 
 
 
 
 

หนูเกลียดเหล้า  ไม่ได้เกลียดพ่อ

 
 
มาวัดได้สองวัน   ฉันอยากกลับบ้านมาก  เห็นเขาบอกว่า วันที่ 3 จะไม่อยากกลับ  แต่ความคิดฉันยังเหมือนเดิม  และอีกความคิดหนึ่งคือ  การนั่งสมาธิตลอดระยะเวลา 3 วัน  ฉันนั่งยังไงก็นั่งไม่ได้เพราะปวดขามาก    แต่พอวันที่ 3 (ตอนกลางคืน)  กลับนั่งได้เฉยเลย  มีความรู้สึกชานะแต่น้อยมาก   การกินยาขมที่ครูบอก  ฉันคิดมันกินไม่ได้  แต่คำว่า จดจ่ออยู่กับเสียง  ท่องคำภาวนาถี่ ๆ มันได้ผล  ตั้งแต่วันที่ฉันมีอาการปวดท้องแต่ไม่อยากกินยา  พอนั่งสมาธิแล้วมันหาย  มันได้ผล  อะไรหลาย ๆ สิ่งหลายอย่างที่ฉันคิดว่าทำไม่ได้  ฉันแค่ขึ้นต้นด้วยคำว่าลองแล้วตามด้วยคำว่าอดทน  ผลที่ได้คือ  มีความเชื่อว่าตนเองสามารถทำได้  เข้าใจในสิ่งที่ตนเองไม่เคยเป็นมาก่อน
 
 
 
อีกหนึ่งเรื่องที่คิดว่าฉันไม่น่าจะเปลี่ยนได้คือ  การเข้าใจผิดเกี่ยวกับพ่อของตัวเอง  เมื่อก่อนพ่อเป็นคนดีขยันทำงาน  (แม่บอกมา)  ตอนที่พ่อไปทำงานที่ภูเก็ต   พ่อติดเหล้ามาก  พอกลับมาบ้านก็กินมากกว่าเดิม  พ่อเคยทะเลาะกับแม่  ทุบตีฉัน  ตีพี่ของฉันจนพี่ต้องยกมือไหว้  แม่บอกเสมอว่าเหล้าทำให้คนเปลี่ยนไปได้นะ  อย่าไปยุ่งกับมัน  ฉันจึงเกลียดพ่อมาก  แต่พอมาถึงวัดวะภูแก้ว  คุณครูได้เล่าเรื่องเกี่ยวกับพ่อให้ฟัง  มันทำให้ฉันนึกถึงสาเหตุของเรื่อง  คือเหล้า  ใช่แล้ว  ถ้าพ่อไม่กินเหล้าพ่อคงไม่เป็นแบบนี้  เมื่อคิดย้อนดูฉันควรจะเกลียดเหล้ามากกว่า  ฉันอยากจะขอโทษที่เคยคิดแบบนี้   แต่ตอนนี้พ่ออยู่ที่ต่างจังหวัด  ฉันจึงใช้โอกาสการนั่งสมาธินี่แหละทำบุญให้พ่อให้แม่  พ่อจะได้ไม่ตกนรก   แต่กรรมใครก็กรรมมัน  ฉันคงช่วยแบ่งเบากรรมของพ่อได้สักนิดก็ดี  ตอนที่นั่งสมาธิแล้วครูบอกว่า  ให้คิดว่าพ่อกับแม่มานั่งอยู่ตรงหน้า  ในหัวของฉันเห็นพ่อกับแม่ยิ้มให้ฉัน  น้ำตาไหลเพราะเห็นรอยยิ้มของพ่อ  สุดท้ายนี้ ฉันขอให้พ่อและแม่มีความสุข  ถ้าเป็นไปได้ขอให้พ่อเลิกกินเหล้าแล้วกลับมาอยู่ด้วยกัน
 
 

นางสาวนีรนุช  เพียรเพ็ชร

 โรงเรียน ครบุรี ชั้น/ห้อง   ม.4/2

 
 
 
 
 
 

ชั่ว - ดี มิได้วัดกันที่เพศ

 
 
ตอนแรกที่พ่อรู้ว่าเราไม่ใช่ลูกชายแท้  เขาพูดคำหนึ่ง
 
 
"ไม่ว่าหนูจะเป็นอะไร  หนูก็คือลูกพ่อ"
 
 
คำพูดของพ่อทำให้เรารู้สึกว่าไม่โดดเดี่ยว เดียวดาย รู้สึกว่ามีค่า
 
 
การได้มาปฏิบัติตนเป็นอุบาสก - อุบาสิกาในวัดวะภูแก้ว ได้นั่งพินิจภาวนาดูว่า
 
 
          "ชีวิตเรานี้หนอ  เกิดมาล้วนมี กรรมดี-ชั่ว ทุกคน  แม้กระทั่งพระผู้มีพระภาคเจ้า  แต่หากเราเกิดมาแล้ว  เหตุไฉนต้องคิดว่าตนไร้ค่า  เพราะค่าของคนมิได้วัดที่บุญบาปในชาติปางก่อน  เราสามารถปฏิบัติตนในปัจจุบันให้ดีได้"
 
 
เพศที่ 3  เกิดมาถูกกีดกันทุกอย่าง  ก่อนที่ได้มาวัดนี้  คิดตลอดว่า  ตนไม่มีค่าต่อสังคม  เพราะอย่างที่รู้  ถ้าชีวิตพวกเราต้องเจออะไรมากมาย   ผู้ที่เข้ามาในชีวิตไม่เคยมีใครจริงใจทุกคน หวังผลประโยชน์ทั้งหมด
 
 
สุดท้ายนี้ ขอขอบคุณวัดวะภูแก้วมาก ๆ  ที่ทำให้รู้แจ้งเห็นสัจธรรมของมนุษย์ เกิด แก่  เจ็บ  ตาย  ทุกคน  มีบาป  ต่อจากนี้อยากให้กลอนฝากไว้เป็นธรรมทาน
 
 
 
"แม้ทั้งโลกจะตีตราว่าผิดเพศ แต่ไม่เคยทำให้ประเทศต้องผิดหวัง
คุณหญิง-ชายทำดีแล้วหรือยัง ที่ประดังคำด่า-ว่ามาหาเรา
คนจะดี ใช่ดูที่เปลือกนอก         ต้องบ่งบอกจากใจที่ยึดมั่น
คุณก็คนเราก็คนเช่นเดียวกัน ให้โจษจันที่พวกฉันทำความดี"
 
 

นายธีระพัฒน์  แก้วโพธิ์

 โรงเรียนขามทะเลสอวิทยา ชั้น/ห้อง   ม.4/1

 
 
 
 

ประสบการณ์ที่มาเข้าค่ายที่วัดวะภูแก้ว

 
 
ก่อนที่จะมาอบรมที่วัดวะภูแก้ว   ฉันเป็นคนที่ชอบเถียงพ่อแม่  หรือใครที่พูดอะไรไม่เข้าหู  ฉันก็จะเถียง  ก็จะด่าว่า  ชอบตะคอกใส่ย่าเพราะย่าก็อายุมากแล้ว    แต่เรายังเป็นวัยรุ่น  เมื่อผู้ใหญ่พูดมากๆ  หรือถามจู้จี้จุกจิกเราบ่อยๆ  เราก็จะรำคาญ  ฉันเป็นผู้หญิงที่กินเหล้า  ติดเพื่อน  เที่ยวบ่อย   เข้าห้องเรียนสายทุกคาบ  จนมีเพื่อนผู้ชายทักเราว่า   "ไปปรับปรุงตัวใหม่ซะ  โตแล้วนะไม่ใช่เด็ก ๆ ที่จะมาเข้าห้องสายทุกคาบแบบนี้"   ถึงเพื่อนจะพูดจะว่าฉันยังไง   ฉันก็ยังเข้าห้องสายทุกคาบอยู่ดี  บางทีก็ไม่เข้าเรียนเลยเพราะว่าเดี๋ยวก็แวะเข้าห้องน้ำ  แวะซื้อขนมบ้าง  นั่งกินขนมจนหมดถึงค่อยเข้าเรียน   แต่ถ้าครูประจำวิชาคนไหนโหดก็แวะเข้าห้องน้ำแป๊บเดียว   งานบ้านก็ไม่ค่อยทำ   เสื้อผ้าแม่บอกว่า 2 วันให้ซักที   ฉันก็ไม่ทำ   พอย่าเข้ามาในห้อง  ย่าเห็นเสื้อผ้ามันเยอะ   ย่าก็เอาไปซัก   ถึงฉันจะเป็นคนแบบนี้ แต่เรื่องการเรียนก็ไม่เคยตกเกรด 3   ก่อนที่จะมาวัดวะภูแก้วคุณครูก็ได้แจ้งล่วงหน้าไว้แล้วว่าจะมาอบรมที่นี่ 5 วัน  ฉันก็ไม่อยากมาเพราะเคยมาแล้ว   ตอนอยู่ตอนนั้นก็ยังไม่ค่อยคิดอะไร  แต่มาครั้งนี้เราอยู่ ม.4 แล้ว ก็เริ่มคิดได้แล้วเรื่องบาปบุญ  คุณโทษ  กลับจากวัดหนูสัญญาว่าจะเป็นเด็กดีของพ่อแม่ ของทุกๆ คน  จะไม่กินเหล้า  จะเข้าบ้านเร็ว ๆ  จะช่วยครอบครัวทำงานบ้าน  จะตั้งใจเรียนและจะไม่เข้าห้องเรียนสายค่ะ
 
 

นางสาวธนัมพร  เนียขุนทด

 โรงเรียนขามทะเลสอวิทยา ชั้น/ห้อง   ม.4/1