เปลี่ยนแปลงได้เพราะยายแก่จนตรอก

          เมื่อข้าพเจ้าได้ทราบว่าจะต้องมาปฏิบัติธรรม   ข้าพเจ้าไม่อยากมาเลยเพราะกลัวจะเสียเวลาเรียน  ประโยคที่ข้าพเจ้าพูดคือ “มาทำไมที่วัด”  นอนอยู่บ้าน  นั่ง  นอน  เล่นเกมส์  หรือ อ่านหนังสือ  ทำการบ้านดีกว่า  ตั้ง 5 วัน  เสียเวลา

           ทันทีที่ผมลงจากรถก็ได้เห็น  “ยายแก่ๆ คนหนึ่ง”  อายุน่าจะ 80 กว่าๆ แล้วล่ะ   ทีแรกผมนึกว่าเขาคือแม่ชี   แต่แม่ชีต้องมีอาการสำรวม   แต่ยายแก่คนนี้ทำไมขี้บ่นจัง ไม่รู้ว่าบ่นอะไรนักหนา    ไม่เบื่อบ้างหรือไง   แต่ลักษณะพิเศษของยายคนนี้คือ  “ผิวขาว  ดูมีราศี  มีบารมี  ดูสวย”  พอยายแก่คนนั้นแนะนำตัวว่า   “ครูชื่อ ดร.ดาราวรรณ”   ผมถึงกับอึ้ง  หู่ย!  เป็นถึงดร. มาสอนธรรมะ  ก็เลยคิดว่าคงไปไหนไม่รอด  เลยมาทำงานที่วัด   แต่พอได้ฟังประวัติท่าน   ผมคิดผิดเป็นอย่างมาก   ท่านเป็นคนดีที่อุทิศตนเพื่อพระพุทธศาสนา   พอ 2-3 วันต่อมา   ยายคนนี้ทำให้ผมเปลี่ยนไป  ทำให้ผมมีความอดทน   รู้จักบุญละอายต่อบาป   จากนั้นผมก็เลยเปลี่ยนตนเองเพื่อพ่อแม่  จนมาถึงวันที่ 11 สิงหาคม 2558   ผมได้คำตอบแล้วว่า  เรามาวัดทำไม   ผมตอบตัวเองเลยว่า

           “เรามาที่วัด   เรามาทำบุญ
            เรามาทำความดี   เรามาทำสมาธิ
            ทำให้เรารู้จักผิดชอบชั่วดี
            และปฏิบัติตนเป็นคนดี  ตามหลักพระพุทธศาสนา”

นายกฤษณพงศ์  หน่วยจันทึก
โรงเรียนสีคิ้ว “สวัสดิ์ผดุงวิทยา”  ชั้น/ห้อง ม.4/6
เขียนไว้ ณ วันที่ 11 สิงหาคม 2558

แฟนกับแม่ ใครกันแน่ที่เราต้องรัก

          ก่อนอื่นเลย  ต้องขอบคุณ โรงเรียนสำหรับโครงการนี้มากค่ะ  ที่เปลี่ยนความคิดของหนูได้ขนาดนี้   ตอนเรียนอยู่ที่อุดรฯ   หนูเคยอยู่หอ  เป็นเด็กเกเรมาก   เกรดได้น้อย ทะเลาะกับแม่ประจำ  แม่ไม่เคยมีความสุขกับหนูเลย   แม่ร้องไห้ซ้ำแล้วซ้ำอีกกับเรื่องของหนู   แต่หนูก็หาได้สำนึกไม่   หนูอยากได้โทรศัพท์ แม่ก็ซื้อให้ค่ะ อยากเรียนพิเศษแม่ก็ให้ค่ะ  หนูหลงแสงสีในเมือง  ไม่อยากกลับบ้าน  ตอนเข้าโรงพยาบาลค่าใช้จ่ายเป็นหมื่น  แม่ก็จ่าย  หนูไม่เคยทำอะไรให้แม่หนูภูมิใจเลย  เป็นลูกที่แย่มากๆ  เอาเงินค่าเรียนพิเศษ  ค่าหอที่แม่ส่งมาให้ไปใช้จนหมด   แอบหนีแม่ไปเที่ยว กทม.  ขึ้นเครื่องไป  ไปหาแฟนในเน็ตค่ะ   เงินแม่ทั้งนั้นค่ะ  ถึงเขาจะออกค่าใช้จ่าย แต่ก็ไม่เท่าแม่เราให้หรอกค่ะ   หนูไม่เคยสำนึกกับสิ่งที่ทำ  ทั้งกินเหล้า  สูบบุหรี่  โกหกต่างๆ นานา  จนวันหนึ่ง  แม่ร้องไห้หนักมากตอนที่รู้ว่าหนูไม่มีที่เรียน    แม่บอกว่าอยากให้หนูกลับไปเป็นเด็กดีของแม่  เป็นลูกคนเดิม  ที่สอบได้  เข้าโรงเรียนดีๆ   เคยตั้งใจเรียนมากๆ ดิฉันรู้สึกแย่มาก ๆ  เรียนไม่จบ!

          จนได้มาปฏิบัติธรรมก็พบว่า  แม่รักหนูมากค่ะ  หนูมันแย่มาก ๆ  ถึงตอนนี้หนูจะเริ่มเป็นเด็กดีแล้วก็ยังดีไม่พอค่ะ   อยากดีให้มากกว่านี้   อยากทำให้แม่ยิ้มได้   อยากทำให้แม่ภูมิใจ  อยากให้แม่มีหน้ามีตา

          เพื่อน ๆ พี่ ๆ ลองคิดดูตอนที่เรากำลังไปเที่ยว  กำลังไปหาแฟน   แม่ต้องทำงานหาเงินให้เราไปเที่ยว  ซื้อของให้แฟน  สนใจแฟน  กับแฟนเราพูดกับเขาดี   เขาจะทิ้งเราไปร้องไห้จะเป็นจะตาย   แต่ไม่เคยสนใจแม่  ลองคิดทบทวนดูนะคะ   ที่คิดได้เพราะแฟนทิ้งค่ะ   แฟนบอกไม่อยากอยู่กับคนไม่มีอนาคต  เราเลยรู้ค่ะ ว่าอนาคตสำคัญ การเรียนสำคัญ   แม่อยากให้มีอนาคต  รักแม่ให้มาก ๆ นะคะ  เราจะรู้ว่าทุกสิ่งที่ท่านให้มันมากมายจริงๆ ค่ะ  อย่าลืมทำให้แม่ยิ้มได้ด้วยความภูมิใจอีกครั้งนะคะ  มันมีความสุขมากจริงๆ ค่ะ

น.ส.ปรียาภัทร  จันทร์กำจร
โรงเรียนสีคิ้ว “สวัสดิ์ผดุงวิทยา”  ชั้น/ห้อง ม.4/2
เขียนไว้ ณ วันที่ 11 สิงหาคม 2558

ประสบการณ์การปฏิบัติธรรมที่วัดวะภูแก้ว

          ในการที่มาเข้าค่ายอบรมเพื่อพัฒนาจิตครั้งนี้  บอกเลยว่าได้บุญเยอะจริงๆ   ได้แง่คิดอะไรต่างๆ มากมาย  ได้ปลูกฝังให้มีจิตสำนึกมากขึ้น  ได้รู้ว่าบุญ-บาปมีจริง   ไม่ได้เสกสรรปั้นแต่งขึ้นมา   การที่มาปฏิบัติที่นี่ไม่เหมือนที่อื่น เพราะที่นี่เป็นที่สงบทำให้จิตใจสงบไปด้วย   บอกเลยว่าเมื่อก่อนไม่เคยคิดที่จะกราบพ่อกับแม่เลยสักครั้ง   ทำให้ท่านต้องเสียน้ำตาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง  แต่พอได้มาอบรมครั้งนี้  5  วัน ได้อะไรเยอะแยะ  และทำให้มีความคิดว่ากลับไปจะทำให้พ่อกับแม่ยิ้มให้ได้   จะไปกราบท่านแล้วพูดว่า  พ่อครับ  แม่ครับ  ลูกคนนี้ขอโทษในทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำให้ต้องเสียใจ  เสียน้ำตา  ขอโทษจริงๆ ที่ทำตัวแบบนั้น  สัญญาว่าจะไม่ทำแบบนั้นอีก  จะทำตัวให้เป็นคนดี  จะเชื่อฟังพ่อและแม่  และจะไม่ทำตัวแบบนั้นอีก  ลูกแย่ ๆ คนนี้สำนึกได้แล้ว  จะไม่ทำอีกแล้ว  รู้และเข้าใจว่า พ่อกับแม่เหนื่อยขนาดไหน  จะตั้งใจเรียน จะเรียนให้สูงๆ  เพื่อจะหาเลี้ยงพ่อกับแม่   พ่อกับแม่เหนื่อยมามากแล้วจะทำให้ท่านสบายบ้าง  ลูกแย่ๆ  คนนี้จะเลี้ยง พ่อกับแม่เอง  จะทำให้สุขสบาย  ไม่ต้องเหนื่อยอีกแล้ว   และต่อจากนี้ไปจะไม่ใช้เงินฟุ่มเฟือย  และจะทำตัวดีเพื่อพ่อกับแม่จะได้มีความสุขมาก ๆ   และจะได้ไม่ต้องร้องไห้อีกแล้ว  จะนอนตายตาหลับสักที  ลูกที่แย่คนนี้ขอโทษพ่อกับแม่นะ  และขอสัญญาว่าจะทำให้ได้ตามที่พูดไว้

นายชาญชัย  คำจันทึก
โรงเรียนสีคิ้ว “สวัสดิ์ผดุงวิทยา”  ชั้น/ห้อง ม.4/9
เขียนไว้ ณ วันที่ 11 สิงหาคม 2558

ประสบการณ์การปฏิบัติธรรมที่วัดวะภูแก้ว

           เมื่อไม่นานมานี้มีเรื่องที่ข้าพเจ้าทุกข์ใจมาก  เป็นเรื่องปัญหาครอบครัวของข้าพเจ้าเอง   พ่อและแม่ของข้าพเจ้าทำงานต่างจังหวัด  ข้าพเจ้าจึงต้องอาศัยอยู่กับตาและยาย  ทุกเดือนท่านทั้งสองจะส่งเงินมาให้ข้าพเจ้าใช้จ่าย  แต่แล้ววันหนึ่งแม่ก็กลับมาบ้านอย่างกะทันหัน  ข้าพเจ้าไม่รู้ว่าแม่เป็นอะไร   แม่ร้องไห้กับยาย  ส่วนพ่อของข้าพเจ้าไม่ได้กลับมาด้วย   แม่บอกกับข้าพเจ้าว่า  พ่อหนีไปแต่งงานใหม่ปล่อยให้แม่อยู่คนเดียวโดยไม่บอกแม่สักคำ  วินาทีนั้นผมบอกได้เลยว่า  “ผมเกลียดพ่อมาก”  ทำไมถึงทำแบบนี้  ตั้งแต่วันนั้นผมสัญญากับตัวเองเลยว่า  ผมจะไม่ยุ่งอะไรกับพ่ออีก  ประหนึ่งว่าไม่เคยเป็นพ่อลูกกัน

           หลังจากนั้นพ่อก็โทรมาหาผมบ่อยมาก   แต่ผมมันเลว  ผมไม่เคยรับโทรศัพท์พ่อเลย   ไม่เคยเลยแม้สักครั้งเดียวจนพ่อต้องกลับบ้านมาหาผม   พ่อเปิดประตูเข้ามาหาผมในห้อง  คำแรกที่ผมพูดกับพ่อ  “มาทำไม”  พ่อไม่ตอบ  และแล้วคำถามมากมายที่ผุดขึ้นมาจากหัวผมก็พร่างพรูออกมาอย่างห้ามไม่ได้   พ่อไม่ตอบผม   แต่ยื่นเงิน  300  บาท มาให้ผม  ผมเกลียดโกรธมาก  ผมกำเงิน  300  บาท  แล้วพูดคำที่ลูกเลวๆ  คนหนึ่งสามารถพูดออกมาได้  “ถ้าเลือกได้ ไม่มีพ่อยังดีกว่า”   แล้วผมก็ปิดประตูใส่หน้าพ่ออย่างแรง  ตอนนั้นผมไม่สนใจเลยว่าพ่อจะรู้สึกอย่างไร  เพียงแค่ความโกรธ  ผมก็พูดคำที่ไม่สามารถเอากลับมาคืนได้   หลังจากนั้นคำถามมากมายก็ถาโถมใส่ผมอย่างมากมาย   พ่อจะเสียใจไหม?  พ่อจะโกรธไหม?  เราทำอย่างนั้นทำไม?   ทำไมเรามันเลวอย่างนี้

           จากวันนั้นจนถึงวันนี้   ผมบอกได้เลยว่าวัดวะภูแก้วสอนอะไรหลาย ๆ อย่างให้กับผม  ไม่ได้สอนธรรมะอย่างเดียว  สอนการใช้ชีวิต  สอนเรื่องบุญ-บาป  และที่ผมประทับใจมากที่สุดก็คือ  การที่ดร. เอาเรื่องผู้มีพระคุณมาบรรยาย  คำถาม คำพูดบางคำที่ ดร.บรรยายบางคำมันตรงกับเรื่องของผมจริง ๆ   ผมสำนึกได้เลยว่าที่ทำไปนั้นผิดมหันต์จนไม่สามารถลบล้างได้  เสมือนรอยดำในใจที่ลบยังไงก็ไม่อาจลบออกได้   เมื่อกลับจากวัดวะภูแก้ว  ผมจะโทรไปหาพ่อ  ขอโทษท่าน  และบอกรักท่านถึงแม้จะรู้สึกอายๆ บ้าง แต่ขอสัญญาว่าจะพยายาม  เพราะถ้าไม่มีท่าน ก็คงไม่มีเราในวันนี้  ส่วนเรื่องครอบครัวนั้น  ผมทำใจได้แล้วว่าเป็นเรื่องของผู้ใหญ่สองคน  ไม่เกี่ยวกับเรา  เรามีหน้าที่ทำอะไรก็ควรทำอย่างนั้น

นายนครินทร์  บุญทอง
โรงเรียนบัวหลวงวิทยาคม  ชั้น/ห้อง ม.5/1
เขียนไว้ ณ วันที่ 11 สิงหาคม 2558

อยากกลับมาที่ที่เปลี่ยนหนูได้  

           หนูมาที่นี่เพื่อมาเปลี่ยนนิสัยและสันดานที่ไม่ดีของตัวเอง  จากการปฏิบัติธรรม  ทำให้หนูได้คิด  ได้สำนึกอะไรหลาย ๆ อย่าง  สิ่งแรกที่หนูอยากทำคือ อยากรีบกลับบ้านไปกราบ   ไปกอดพ่อกับแม่มาก  มันทำให้หนูสำนึกกับสิ่งที่หนูเคยทำไม่ดี  ไม่เชื่อฟังท่าน  เคยดื้อ  เคยทำให้ท่านเสียใจ  และเคยทำให้แม่เสียน้ำตา  แม้เพียงครั้งเดียวก็ยังคงเป็นตราบาปอยู่กลางใจหนูตลอดมา  อยากจะรีบกลับบ้านไปกราบแม่และบอกกับท่านว่า  “แม่จ๋า  หนูจะไม่ทำตัวและทำนิสัยแบบเดิมอีกแล้ว  หนูจะเป็นคนใหม่  จะทำให้แม่ภูมิใจจะไม่ทำให้แม่เสียใจอีกแล้ว  ที่เคยไม่เชื่อคำของแม่  หนูจะเชื่อฟังทุกอย่าง  หนูรู้แล้วว่า คำที่แม่พูดมาทุกคำล้วนแล้วแต่จริงทั้งนั้น"  วัดวะภูแก้วทำให้หนูเปลี่ยนได้จริง ๆ นะ  ต้องขอบคุณคณะครูและวิทยากรทุกท่าน  ที่ทำให้หนูคิดได้  และยังกลับตัวกลับใจทัน  และต้องขอบคุณทางคุณครูที่ได้พามาอบรมที่วัดวะภูแก้ว  ถ้ามีโอกาสหนูก็อยากจะกลับมาอีกครั้ง  กลับมาในที่ที่สามารถเปลี่ยนนิสัยของหนูได้

นางสาวสิรินญา  สายแก้ว
โรงเรียนบัวหลวงวิทยาคม  ชั้น/ห้อง ม.5/2
เขียนไว้ ณ วันที่ 11 สิงหาคม 2558

อย่ากลัวที่ต้องมาวัด  แต่ควรกลัวว่าจะไม่ได้มา

           พอได้รู้ว่าต้องมาเข้าค่าย “อบรมพัฒนาจิต” ของวัดวะภูแก้ว  มีความรู้สึกว่าไม่อยากมาเป็นอย่างยิ่ง  ขนาดนั่งรถยังอยากให้รถถึงวัดช้าๆ   พอถึงวัดผมไม่อยากลงจากรถ

           ได้ฟัง ดร.ดาราวรรณ และทีมงานวิทยากรบรรยายเรื่องบาปบุญคุณโทษ  ดร.ดาราวรรณ ได้บอกว่า เวลา 5 วันน้อยมาก  ต้องทำจริงจัง  ไม่ให้พักนาน  วันที่สาม ก็บรรยากาศเหมือนเดิม  เบื่อหน่ายเหมือนเดิม ทรมานเหมือนเดิม  แต่ผมเริ่มรู้สึกเริ่มกลัวบาป

           วันที่สี่  มีการเปลี่ยนแปลงคือ รู้สึกอยากทำบุญ  เริ่มทำสมาธิได้   ไม่ทรมานเหมือนแต่ก่อน  เนื้อตัวเริ่มเบา  ฟังดร.ดาราวรรณบรรยายอีกรู้สึกว่าเรามาถูกทางแล้วที่ได้อบรมที่วัดวะภูแก้วนี้  เพราะเราเริ่มคิดว่าที่นี่สงบจิตใจดีมาก  ลานธรรมก็บรรยากาศดีน่านั่งสมาธิเจริญภาวนา  รู้ผิดชอบชั่วดี  อยากขอบคุณ ดร.ดาราวรรณ และวิทยากรทุกท่าน ที่ช่วยสอนให้ผมรู้จักเดินถูกทาง ไม่หลงทาง  ทำให้รู้ว่าชีวิตเราควรทำความดีสะสมบุญดีกว่าสะสมเงิน   ผมได้อะไรที่ดีมากมาย  ได้ปรับความคิดใหม่  รู้จักบุญคุณพ่อแม่  วันที่ 5 ผมตั้งใจทำทุกอย่าง  ทำวัตรเช้า  สวดมนต์  นั่งสมาธิเพื่อสะสมบุญให้ได้มากที่สุด  อยากบอกผู้ที่จะมาเข้าอบรมว่าไม่ต้องกลัวที่ได้มาวัดวะภูแก้ว  ไม่ต้องเสียใจ  แต่ควรกลัว เสียใจ  เสียดายที่ไม่ได้มาวัดวะภูแก้ว

นายเจษฎา  ประโลมรัมย์
โรงเรียนบัวหลวงวิทยาคม  ชั้น/ห้อง ม.6/4
เขียนไว้ ณ วันที่ 11 สิงหาคม 2558

พุทธศาสนามีวิธีเข้าถึงพระนิพพาน

           ข้าพเจ้ารู้สึกหนักใจที่ต้องมาวัด   แค่คำว่า  วัด  ทำให้ข้าพเจ้าไม่ชอบเลยเพราะมันน่าเบื่อ มีแต่ปฏิบัติธรรม  ปวดขา

           หลายวันต่อมา  ข้าพเจ้าเริ่มชอบการนั่งสมาธิ  ทำให้เรามีสมาธิ  มีสติ  เมื่อทำแล้วข้าพเจ้าก็รู้สึกดี  สบายใจขึ้น  ชอบวิทยากรบรรยาย  ทำให้รู้ว่าพระพุทธศาสนาเป็นยังไง  รู้เรื่องหลายเรื่องที่ไม่ได้รู้   ได้ทำหลาย ๆ สิ่งที่ไม่เคยทำ  ซึ่งข้าพเจ้าคิดว่าศาสนาพระเจ้าสบายไม่ต้องทำอะไร  ทำอะไรก็ได้ไม่ผิด  พอได้มาที่วัดวะภูแก้วนี้ทำให้ความคิดนี้เปลี่ยนไปอีกแบบเลย  เรามีวิธีที่จะเข้าถึงนิพพานนะ ซึ่งศาสนาอื่น ๆ ไม่มี   เราจะได้ไม่ต้องมาเกิดใหม่  ซึ่งข้าพเจ้าชอบและจะปฏิบัติตามที่วิทยากรสอนและพาทำ  จะขอสัญญาว่าจะนำสิ่งที่ปฏิบัตินี้ไปใช้ในชีวิตประจำวัน และจะพัฒนาตัวของข้าพเจ้าเองเพื่อให้สังคมและประเทศชาติมีคนดี ๆ มากขึ้น และจะไม่ทำให้ประเทศชาติของเราต้องตกต่ำ   ไม่ทำให้ศาสนาพุทธของเรานี้ต้องเสื่อมและล่มสลายไป

นางสาวสุธาทิพย์  ดาวไดรัมย์
โรงเรียนบัวหลวงวิทยาคม  ชั้น/ห้อง ม.5/3
เขียนไว้ ณ วันที่ 11 สิงหาคม 2558