ก่อนจะสายเกินไป
บอกได้เลยว่า ไม่ได้อยากจะมาวัด เพราะมันน่าเบื่อ ในเวลาที่อยู่วัดนี้อยากกลับบ้านมาก แต่พอได้ทำการฝึกจิต ฝึกสมาธิ ก็รู้สึกดีโดยเฉพาะตอนที่ให้นึกถึงบุญคุณบิดา มารดา ข้าพเจ้าร้องไห้ทุกครั้งเพราะข้าพเจ้าได้ทำผิดกับบิดา มารดา มาเยอะ เคยพยายามฆ่าตัวตายเพราะคิดว่าไม่มีใครรักเราห่วงใยเราเลย คอยแต่จะดุว่า ด่าสารพัดมากมาย
แต่เมื่อข้าพเจ้าจะทำร้ายตัวเอง คิดจะฆ่าตัวตาย แม่ของข้าพเจ้ามาเห็นและดึงมีดที่ข้าพเจ้าจะเอามาทำร้ายตนเองออกจากมือและท่านก็ร้องไห้ และพูดว่า “ไม่สงสารแม่บ้างเหรอ” ข้าพเจ้ารู้สึกผิดที่ได้ทำสิ่งที่ขาดสติ คิดว่าแม่ไม่รักเรา ข้าพเจ้าเข้าใจผิดมาตลอด ข้าพเจ้าเสียใจมากที่ทำอย่างนั้นลงไป แต่ข้าพเจ้าไม่กล้าที่จะกราบขอโทษแม่ เพราะข้าพเจ้าคิดว่ามันน่าอาย แต่เมื่อได้มาวัดนี้ทำให้ข้าพเจ้ารู้ถึงคำว่า มันจะสายไป คิดจะทำดีไม่ต้องรอเวลาเพราะเราไม่รู้ว่าชีวิตท่านจะอยู่ได้ยืนยาวขนาดไหน และชีวิตเราก็ไม่รู้จะอยู่ได้ถึงเมื่อไร เพราะไม่มีใครเกิดมาแล้วไม่ตาย กลับบ้านไป ข้าพเจ้าสัญญากับตัวเองว่าจะไม่ทำให้บิดา มารดาของข้าพเจ้าเสียใจ วัดนี้ทำให้คนเป็นมนุษย์ได้
พนมวรรณ จงนอก
โรงเรียนขามทะเลสอวิทยา ชั้น/ห้อง ม.4/5
วันที่ 9 กันยายน 2557
เล่าให้ฟังเป็นเครื่องเตือนใจ
บาปที่สุดคือการทำให้พ่อแม่เสียใจ ลำบากใจ ทำในสิ่งที่ผิดไม่ว่าจะตั้งใจ หรือไม่ตั้งใจก็เถอะ ก็บาปเหมือนกัน
ข้าพเจ้าก็ขึ้นชื่อว่าเป็นลูกที่แย่ที่สุดในโลกเลยก็ว่าได้ ข้าพเจ้าทำให้พ่อแม่เสียใจหลายอย่าง ทีแรกข้าพเจ้าว่าจะไม่กล่าวถึงประสบการณ์ที่ผ่านมา เพราะว่าเป็นเรื่องที่ไม่ควรทำอย่างยิ่ง แต่ข้าพเจ้าก็ได้เปลี่ยนความคิดใหม่ ข้าพเจ้าจะเล่าประสบการณ์ของข้าพเจ้าเพื่อให้เป็นข้อคิด และข้อเตือนใจของลูก ๆ ทุกคน
ข้าพเจ้าเป็นลูกสาวคนเดียวของพ่อแม่ แต่พ่อแม่ของข้าพเจ้าได้แยกทางกันตั้งแต่ข้าพเจ้าอายุได้ 3 ขวบ และเหตุผลนี้เองที่ทำให้ข้าพเจ้าต้องไปอยู่กับยายที่ จ.เพชรบูรณ์ เมื่อข้าพเจ้าเติบโตขึ้นในวันแม่วันพ่อ ข้าพเจ้าก็รู้สึกน้อยใจคิดว่าพ่อแม่ไม่รัก ไม่ใช่ว่าท่านจะไม่เลี้ยงดูข้าพเจ้า
ท่านก็ทำงานส่งเงินให้ข้าพเจ้าเรียน แต่ด้วยความที่ข้าพเจ้ายังเด็ก ข้าพเจ้าก็คิดว่า ทำไมชะตาฟ้าลิขิตต้องให้ข้าพเจ้าเป็นแบบนี้ ทำไมไม่มีพ่อแม่เหมือนคนอื่น หรือ พ่อแม่ไม่รักเรา ทำให้ข้าพเจ้าเกลียดฟ้าที่ลิขิตมาให้ข้าพเจ้าเป็นแบบนี้ และโกรธพ่อแม่ที่ไม่รักข้าพเจ้า
ข้าพเจ้าจึงได้เกิดความคิดที่ไม่มีการไตร่ตรอง ข้าพเจ้าจึงติดเพื่อน เห็นเพื่อนดีกว่าพ่อแม่ และไม่ไปโรงเรียนจนทำให้ข้าพเจ้าไม่มีสิทธิ์สอบ และได้พักการเรียน 1 ปี แม่พยายามทำให้ข้าพเจ้าได้เรียนหนังสือ แต่ข้าพเจ้าไม่เคยสนใจ จนแม่ต้องจ้างให้ข้าพเจ้าเรียนหนังสือ ข้าพเจ้าไปอยู่ร.ร.กาญจนาภิเษกวิทยาลัย เพชรบูรณ์ ซึ่งเป็น ร.ร.ประจำ ทำให้ข้าพเจ้ายิ่งคิดว่าแม่ไม่รัก จึงส่งไปอยู่โรงเรียนประจำ
จนข้าพเจ้าได้มาวัดวะภูแก้ว แค่ได้ยินว่าวัด ข้าพเจ้าก็ไม่อยากมา แต่เป็นความคิดที่ผิด เพราะวัดนี้ทำให้ข้าพเจ้าได้สำนึกถึงความผิดเรื่องที่เคยทำไม่ดีกับพ่อแม่ ต่อไปนี้เมื่อข้าพเจ้าจะทำอะไรจะมีสติให้มากกว่านี้ เพราะเวลามันย้อนกลับไม่ได้ พ่อแม่จะได้ไม่ต้องเสียใจอีก วันนี้ข้าพเจ้าได้รู้แล้วว่า ไม่มีพ่อแม่คนไหน ที่ไม่รักลูก
จิรภัทร จิตร์สันเทียะ
โรงเรียนขามทะเลสอวิทยา ชั้น/ห้อง ม.4/4
วันที่ 9 กันยายน 2557
ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้น
กาลครั้งหนึ่ง ก่อนที่ข้าพเจ้าจะได้มาวัดวะภูแก้ว ข้าพเจ้าไม่เคยรู้จักวัดนี้เลย และยิ่งพอ ร.ร.จะจัดมาเข้าค่าย ยิ่งทำให้งงกับชื่อวัด เป็นชื่อฟังดูเพราะแต่สับสนแปลกๆ และเท่าที่มีคนพูดต่อๆ กันมาว่าวัดนี้เป็นวัดที่เน้นปฏิบัติ ทำสมาธิ ยิ่งทำให้ข้าพเจ้าไม่อยากมา แต่พ่อกับแม่ของข้าพเจ้ากลับผลักดันให้มา เพราะท่านเป็นคนที่ชอบปฏิบัติสมาธิอยู่แล้ว
เมื่อพอมาถึงวัด สิ่งแรกที่ข้าพเจ้าคิดคือวัดนี้บรรยากาศดีมาก ดูเหมือนอุทยานแห่งชาติเลย เมื่อได้เข้ามาทำกิจกรรมต่างๆ วิทยากรได้พูดถึงหลวงพ่อพุธ ทีแรกก็นึกแปลกใจเพราะรู้สึกคุ้นมาก และเมื่อวิทยากรพูดต่อไปว่าเป็นพระสายปฏิบัติ เป็นลูกศิษย์ของหลวงปู่เสาร์ จึงทำให้ข้าพเจ้าคิดขึ้นได้ทันทีว่า ข้าพเจ้าเคยฟังธรรมที่ท่านเทศน์อยู่บ่อยๆ เพราะพ่อแม่ของข้าพเจ้ามักจะเปิดเทศน์ของหลวงพ่อพุธ หลวงปู่เสาร์ หลวงปู่มั่น และพระอีกหลายๆ ท่านให้ฟังเวลาปฏิบัติธรรมนั่งสมาธิอยู่ที่บ้าน หลังจากที่ข้าพเจ้าได้ฟังวิทยากรพูดเรื่องต่างๆ ไป และพูดถึงการปฏิบัติ เป็นการปฏิบัติที่คล้ายหรือเหมือนๆ กันกับที่ข้าพเจ้าเคยปฏิบัติทำสมาธิมา จึงทำให้ข้าพเจ้าลดอคติลงไป และตั้งใจฟังที่วิทยากรพูด และ ตั้งใจปฏิบัติมาก ข้าพเจ้ารู้สึกว่าอยู่ที่นี่สามารถเข้าสมาธิได้ง่าย ทำความสงบได้นานพอสมควร ข้าพเจ้าประทับใจมาก และข้าพเจ้าสัญญาว่าจะต้องกลับมาที่นี้อีกให้ได้ เพราะเป็นสถานที่ที่สงบและมากด้วยความรู้
อินทิรา ลดกระโทก
โรงเรียนกาญจนาภิเษกวิทยาลัย ชัยภูมิ
วันที่ 9 กันยายน 2557
หลับๆ ตื่นๆ ก็ยังได้บุญไปเยอะ
ฉันดีใจที่ได้มาวัดนี้เป็นครั้งที่ 2 แต่วันแรกที่ก้าวเข้ามาภายในวัดนี้ ความรู้สึกคือ อยากกลับบ้านเพราะคิดถึงแม่ การเข้าค่ายวันแรกเราได้ไปนั่งปฏิบัติธรรมที่ลานธรรม พอทำวัตรเย็นเสร็จ อาจารย์ก็ให้นั่งสมาธิ ฉันก็นั่งได้แต่ไม่นานเพราะเสียงคนรอบข้าง เขาคุยกันเสียงดังมาก พอมาวันที่ 2 ฉันก็ไม่ได้ตั้งใจปฏิบัติสักเท่าไร พอเขาให้นั่งสมาธิฉันก็หลับ ตอนอาจารย์ ดร.บรรยาย ฉันก็ตาสว่าง พออาจารย์คนอื่นบรรยาย ฉันก็นั่งหลับอีก พอตอนกลางวันมีนั่งสมาธิอีก ฉันก็หลับอีก พอตกเย็น ฉันก็นั่งได้แต่นิดเดียวเพราะคนข้างๆ เสียงดัง หนวกหู พอวันที่ 3 ฉันก็หลับอีก คราวนี้นั่งหลับตั้งเช้าจนถึงเที่ยง ตอนเย็นอาจารย์เปิดเรื่องแม่ให้ดู น้ำตาของฉันไหลเป็นทางเพราะฉันเคยทำไม่ดีไว้กับแม่ เคยทำให้ท่านเจ็บช้ำน้ำใจ ฉันจึงตั้งใจทำสมาธิ คราวนี้ฉันนั่งได้นานหน่อย ฉันใช้คำบริกรรมว่า “ฉันจะเอาบุญไปให้แม่” ท่องยาวติดต่อกัน ฉันก็ทำได้จนสำเร็จ พอมาวันที่ 4 ฉันก็พยายามอีก แต่ฉันก็หลับอีก พอตกเที่ยง ฉันก็พยายามดึงจิตของฉันต่อสู้กับความง่วง แต่ฉันก็หลับอีก แต่พอตกเย็นฉันก็ทำได้อีก ครั้งนี้ทำสมาธิ ฉันท่องในใจว่า “อย่าหลับ” เป็นคำบริกรรมเดิมที่ฉันเคยใช้ในครั้งที่ผ่านมา และฉันก็ทำได้ เป็นครั้งแรกที่ฉันทำได้ ฉันดีใจมากเลย ถามว่าฉันอยากได้แชมป์ไหม ตอนแรกฉันก็อยากได้ แต่คิดไปคิดมา เราคงจะไม่ได้ ก็เลยเปลี่ยนความคิดจากที่อยากได้แชมป์เปลี่ยนเป็นอยากได้บุญ และฉันบอกกับตัวเองเสมอเราว่าต้องชนะใจตัวเองให้ได้ ในที่สุดฉันก็ทำได้
สุดท้ายนี้ ฉันต้องขอขอบพระคุณท่านอาจารย์ ที่พาฉันมาวัดนี้อีก ถึงสิ่งที่ฉันได้กลับไปมันจะน้อยแต่มันก็คุ้ม และขอบคุณพระวัดวะภูแก้วและ ดร.ดาราวรรณ ที่ให้ความรู้กับฉันและให้บุญฉันไปฝากแม่ด้วย
กัญญารัตน์ นิดกระโทก
โรงเรียนเฉลียงพิทยาคม ชั้น/ห้อง ม.5/1
วันที่ 9 กันยายน 2557
เรื่องเล่าตอนเข้าค่าย 
