หลวงพ่อพุธ ฐานิโย Thaniyo.com

 
คิดได้ด้วยบารมีพระศาสนา

          ผมเป็นคนหนึ่งที่อยู่กรอบสี่เหลี่ยมกำแพงสูงในคดี พ.ร.บ.ยาเสพติด  โดนตัดสินมา 4 ปี 6 เดือน  ต้องใช้ชีวิตที่ทรมานลำบากในเรือนจำ  เพื่อชดใช้กรรมเก่าแน่เลย  (คุณแม่ท่านบอกอย่างนั้น ให้สู้ๆ กับมัน ทำดีๆ เข้าไว้) และอโหสิกรรมให้กับเขาคนนั้นที่ทำให้ผมโดนจับโดยไม่ได้ตั้งใจ   เพื่อนเขาเอาตัวรอดจากตำรวจ   โดยยัดสิ่งนั้นไว้กับผม  ผมเลยต้องรับเคราะห์กรรมแทนเขา   ถึงจะอยู่ในกรอบสี่เหลี่ยมกำแพงสูงที่ลำบาก   ผู้คนอยู่ร่วมกันร้อยพ่อพันแม่  สี่พันกว่าคน นิสัยแตกต่างกันทั้งเจ้าถิ่น  เจ้าพ่อ  มาเฟีย  ผมต้องสู้ปากกัดตีนถีบเพื่อความอยู่รอด และที่สำคัญผมได้กำลังใจจากคุณแม่พี่สาว ครอบครัวของผมที่มาเยี่ยมตลอดเวลา   ท่านจะสอนผมเสมอให้ทำดีเข้าไว้  คบเพื่อนดี ๆ  และอย่ายุ่งเกี่ยวกับสิ่งไม่ดี  และเพื่อนๆ ก็สอนผมเสมอว่า  อยู่ที่นี่ ถ้าอยากอยู่รอดและพ้นโทษต้องรักษา 3 สิ่งเอาไว้คือ

          1. รักษาช้อนเท่าชีวิต  เอาไว้ทานข้าวและป้องกันตัว
          2. รักษาชั้น  อย่าทำผิดกฎ ถ้าถึงชั้นเยี่ยมจะมีวันลดโทษให้และทำเรื่องพักโทษได้
          3. รักษาชีวิต  ให้อยู่รอดปลอดภัยจนพ้นโทษ

          ผมจึงปฏิบัติอย่างนี้เสมอ  และวันที่ผมต้องเสียใจอีกครั้งและใหญ่หลวงมากคือการที่ผมเสียคุณแม่ไปด้วยโรคเก่ากำเริบ   ท่านสัญญากับผมว่าจะรอผมพ้นโทษ  ให้ผมได้กราบเท้าท่านและบวชทดแทนคุณท่าน   ผมล้มทั้งยืนเลยครับ  มันวูบหมดแรงไปเลย  ท่านจากผมไปเมื่อวันที่ 30 มี.ค. 56   กว่าผมจะทำใจได้ก็นานทีเดียว   ความหวังผมพังทลายหมดเลย

          แต่ก่อนผมเป็นคนที่ไม่ค่อยชอบเข้าวัดไหว้พระเท่าไร   เพราะผมหมดศรัทธาในพระสงฆ์สมัยนี้ ที่ทำผิดศีลเยอะมาก  ออกข่าวบ่อยๆ ไม่เหมือนพระสงฆ์สมัยก่อน   สิ่งที่ผมตั้งใจจะทำให้คุณแม่ก็หายไปจากความคิดผมเลย  จนกระทั่งผมได้รับคัดเลือกจากเรือนจำเชียงใหม่เพียงคนเดียวจากผู้ต้องขัง 4,000 กว่าคน  ได้มาเป็นนักเรียนวิวัฒน์พลเมืองราชทัณฑ์ที่เขาพริก  ซึ่งโทษของผมเหลืออีก 2 ปี  นับว่าผมโชคดีมากๆ เลยครับ

          ชีวิตใหม่ผมเกิดขึ้นอีกครั้ง  เมื่อได้เข้าอบรมฝึกจิตภาวนาของโครงการนี้ โดยคุณครูอาจารย์แม่  “ดร.ดาราวรรณ  เด่นอุดม”  และคณะ  ที่ปลุกประกายความคิดใหม่ๆให้กับผม  ทำให้ผมรู้ว่าทางพุทธศาสนายังไม่สิ้นคนดีเช่นอาจารย์แม่และพระสงฆ์ที่ปฏิบัติธรรมอย่างเคร่งครัดมีอีกมาก   ผมได้ฝึกอบรมครั้งนี้เป็นเวลา 5 วันที่พิเศษสุด  ได้รู้ซึ้งถึงรสพระธรรม  รู้จักบาปบุญคุณโทษ  รู้จักพุทธศาสนามากขึ้น  จากที่ไม่เคยอ่านบทสวดมนต์  เดี๋ยวนี้ชอบอ่านมากขึ้น   ไม่เคยนั่งสมาธิ  กลับชอบนั่งสมาธิมากขึ้น  ฝึกจิตและนั่งได้นานกว่าเดิมอีกครับและได้เดินจงกรมด้วย  รู้สึกทำให้จิตเรานิ่งสงบมากขึ้น  มีสติในการย่างก้าวแต่ละครั้ง  ทำให้ผมได้แง่คิดหลายๆ เรื่องในการดำเนินชีวิต  กลัวบาปมากขึ้นเพราะเราทุกคนมีกรรมเป็นของตัวเอง  กระทำดี กระทำชั่วก็จะได้รับผลจากการกระทำนั้น  ผมเชื่อเลยครับ   และสิ่งที่ผมตั้งใจจะทำเมื่อพ้นโทษคือ  กลับไปบวชทดแทนคุณให้คุณแม่ของผมครับ  จะบวชที่เชียงใหม่หาวัดป่าสายธรรมยุตที่สงบสักแห่ง  และจะใช้ชีวิตกับโลกภายนอกอย่างมีสติและปัญญา  จากคำสอนของอาจารย์แม่ ดร.ดาราวรรณ เด่นอุดม และคณะวิทยากรทุกท่านที่ทำให้ผมรู้แก่นแท้ของพุทธศาสนา   พุทธศาสนาช่วยเตือนสติ  ช่วยหยุดให้เราคิดว่า “ทำดีได้ดี  ทำชั่วได้ชั่ว”   ผมสัญญาครับว่าจะก้าวไปข้างหน้าด้วยสติ ธรรมะ และความดี   ผมขอขอบคุณอาจารย์แม่และวิทยากรทุกท่านที่ได้มาอบรมพัฒนาจิตภาวนาในครั้งนี้   ให้ผมได้ตาสว่างขึ้นเยอะมากทีเดียวครับและได้บุญใหญ่ด้วย

ศิวัช
โรงเรียนวิวัฒน์พลเมืองราชทัณฑ์

ก้าวหนึ่งที่พลาดไปคือก้าวใหม่ที่มั่นคง

         ชีวิตของกระผมถูกปลูกฝังทางด้านวัฒนธรรมและความเชื่อแบบชาวเขา แบบชนเผ่า  กระผมอยู่ชนเผ่าเย้าเมี่ยน  บรรพบุรุษให้นับถือผี   ไม่มีการสั่งสอนเรื่องความผิดชอบชั่วดี    ผมจึงมีความเชื่อแบบผิดๆ มาโดยตลอดและไม่เคยเกรงกลัวต่อบาปกรรมเลย   อีกอย่างบรรพบุรุษก็ไม่เคยสั่งสอนให้ไหว้พระไหว้เจ้าเลย  มีแต่สอนให้เกรงกลัวต่อผีเจ้าป่าเจ้าเขา   พูดตรงๆ เลยด้วยว่าถ้ามีพระไปบิณฑบาต   แถวบ้านก็คงไม่มีใครใส่บาตรให้อยู่ดีเพราะบรรพบุรุษและพ่อแม่ไม่เคยสั่งสอนให้ใส่บาตรหรือทำบุญเลย    นอกจากนี้ ในละแวกบ้านไม่เคยมีวัดเลย   เวลาเจ็บไข้ได้ป่วย  ถ้าไปหาหมอกลับมาแล้วไม่หายก็โทษผีป่าผีเขา  ต้องเตรียมของมาเซ่นไหว้ อย่างถูกปลูกฝังมาตั้งแต่บรรพบุรุษ

          จวบจนวันหนึ่งกระผมได้ก้าวผิดพลาดเพราะเดินทางสายอุบาทว์คือการค้ายาและสูญสิ้นอิสรภาพของชีวิตตั้งแต่ปลายปี 53   แต่ความผิดพลาดครั้งนี้ก็ใช่จะเลวร้ายไปเสียทุกอย่างเพราะเมื่อกระผมได้เข้าโปรแกรมเป็นนักเรียนวิวัฒน์พลเมืองที่เขาพริกและได้มีโอกาสเข้ารับการอบรมจิตภาวนาเป็นครั้งแรกในชีวิตเลยก็ว่าได้เพราะ กระผมยังไม่เคยได้ทำอะไรอย่างนี้มาก่อน  ได้ฟังธรรมและได้มานั่งสมาธิ   มันเป็นอะไรที่รู้สึกดีมากๆ   ผมได้อะไรหลายๆ อย่างจากการอบรมในครั้งนี้  ถึงมันจะเป็นเพียงแค่ช่วงเวลาสั้นๆ   แต่มันก็สามารถเปลี่ยนแปลงความรู้สึกและความเชื่อเดิมๆ ของกระผมไปจนหมดสิ้น   สิ่งที่ผมได้รับจากวิทยากร  กระผมสามารถนำไปปรับใช้กับชีวิตประจำวันได้เลย    เวลาที่กระผมได้นั่งสมาธิทุกครั้งมันทำให้จิตใจของผมสงบมากอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน   กระผมได้เรียนรู้อีกว่าอะไรที่เรียกว่าบุญและอะไรถึงเรียกว่าบาป   อีกแค่เดือนกว่ากระผมจะได้กลับออกไปสู่โลกภายนอกแล้ว   กระผมจะนำสิ่งที่กระผมได้ทำได้ปฏิบัติได้เรียนรู้มาในช่วงเวลา 5 วันนี้นำกลับไปใช้บอกต่อและเปลี่ยนทัศนคติของชนเผ่าผมเองและถ้ามีโอกาสกระผมจะเชิญชวนเพื่อนๆ ของกระผม มาบวชที่วัดวะภูแก้วสักครั้งเพราะกระผมอยากให้เพื่อนๆ นำสิ่งที่ได้จากการบวช  นำกลับไปพัฒนาหมู่บ้านกระผม

สิงห์ภูลังกา

โรงเรียนวิวัฒน์พลเมืองราชทัณฑ์

ได้โอกาสแล้วไม่เอา  เลยต้องเข้าคุก

          โครงการอบรมจิตภาวนานักเรียนวิวัฒน์พลเมืองราชทัณฑ์เป็นโครงการที่ดีมาก  ทำให้จิตใจสงบ   จิตเบาสบาย  ได้ฝึกสมาธิ   ทำให้จิตไม่ฟุ้งซ่าน    ทำให้ข้าพเจ้าสงบมากขึ้น  ถึงข้าพเจ้าเคยฝึกจิตภาวนามาแล้วครั้งหนึ่งที่วัดวะภูแก้ว   ตอนที่ข้าพเจ้าเรียนอยู่โรงเรียนในตัวอำเภอแห่งหนึ่งเมื่อปี 2548   แต่ตอนนั้นข้าพเจ้ายังเด็ก  ยังเป็นวัยรุ่นอยู่  เลยไม่สนใจกับการนั่งสมาธิ   เวลาเดินจงกรมก็เล่นกันกับเพื่อน    แกล้งกันไป แกล้งกันมา   เวลาฟังบรรยายก็จะคุยกันมากกว่า   ไม่เหมือนตอนที่อยู่เขาพริก   ซึ่งข้าพเจ้าตั้งใจมากกว่า ไม่คุย  ไม่เล่น  ตั้งใจฟัง   ข้าพเจ้าเสียดายที่ครั้งหนึ่งเคยอบรมจิตภาวนาแต่ข้าพเจ้าไม่สนใจเลย   ถ้าข้าพเจ้าตั้งใจ สนใจ  ข้าพเจ้าคงไม่ได้มาอยู่ในนี้   คงจะรู้ผิดชอบชั่วดี มากกว่านี้

คนอร์ 

โรงเรียนวิวัฒน์พลเมืองราชทัณฑ์

ระงับเวรด้วยการไม่จองเวร

           ผมมีภรรยาคนหนึ่ง  มีลูก 3 คน  เธอเคยสัญญากับผมว่า  เธอจะรอผม  เธอรอผมมาได้ 2 ปี แล้ว  เหลืออีกไม่กี่เดือน  ผมก็จะได้รับการปล่อยตัว  ต่อมาไม่รู้ว่าด้วยเหตุผลอะไร  เธอหายไปจากบ้านผม  วันหนึ่งแม่ของผมก็บอกกับผมว่า  เธอมีสามีใหม่แล้ว  ตอนนั้นผมโกรธมากๆ ที่ทิ้งผมกับลูกได้ลง    ผมคิดอยู่ตลอดเวลา  ผมออกไป  ผมจะไปฆ่าภรรยาผมกับสามีใหม่

          พอผมได้มาเข้าอบรมภาวนาจิต   ผมก็ได้เข้าใจว่ามันอาจจะเป็นเวรเป็นกรรมของผมที่ติดตัวผมมาในชาติก่อนก็ได้   ที่เคยไปแย่งคนรักของเขา  ชาตินี้ผมต้องชดใช้กรรมที่ผมก่อไว้   ถ้าผมไปอาฆาตเขา  ก็จะจองเวรกันไปไม่รู้จักจบจักสิ้น   ผมคือผู้ที่อบรมแล้ว   ผมจึงทำใจให้สูง  ไม่คิดอาฆาตและขออโหสิกรรมให้สามีใหม่กับภรรยา และเจ้ากรรม นายเวร  เพื่อเวรกรรมนี้จะได้จบลงตรงนี้

          พระพุทธเจ้าสอนผมอยู่เสมอว่า  ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นของไม่เที่ยง  ไม่มีอะไรเป็นของเรา  เพราะเราเกิดมาไม่มีอะไรติดตัวเรามา  มีแต่บุญกับบาปเท่านั้น

นฐกานต์

โรงเรียนวิวัฒน์พลเมืองราชทัณฑ์

เพราะความโลภ  ความหลง จึงลงเอยแบบนี้

          ชีวิตของข้าพเจ้าก่อนต้องโทษมีความสุขดี  มีพร้อมทุกอย่าง  มีครอบครัวที่อบอุ่น มีลูก 2 คน   ผมเป็นหัวหน้าครอบครัวที่ดี   ไม่ยุ่งเกี่ยวกับยาเสพติด   ผมดำเนินชีวิตอย่างนี้ได้ 7 ปี  แล้วชีวิตผมก็เปลี่ยนไป  เมื่อผมได้รับตำแหน่งหน้าที่การงานใหม่ที่ดีขึ้น   ผมจึงอยากได้บ้านสักหลัง  รถยนต์สักคัน   แต่ถ้าผมมีความอดทนรออีกสักหน่อย   ผมก็คงไม่ได้ติดคุกอย่างนี้   เพราะความโลภ อยากที่จะได้สิ่งของที่ผมอยากจะได้   ผมเลยหันมาค้ายาเสพติดโดยที่ไม่ได้มีใครชักชวน   ผมตั้งใจที่จะค้ายาเสพติดด้วยตัวเอง   เริ่มขายแรกๆ ก็ดี    ผมรู้จักเก็บเงินไว้เพราะผมอยากได้สิ่งที่ผมอยากได้   เพื่อจะให้ครอบครัวมีความสุข   อีกอย่างลูก 2 คนก็กำลังโต

         แต่มาช่วงหลัง   ผมเริ่มเปลี่ยน  จากที่เคยเป็นหัวหน้าครอบครัวที่ดีกลับบ้านตรงเวลา   ก็กลายเป็นคนที่ไม่สนใจครอบครัว   เป็นคนชอบเที่ยว   ติดผู้หญิง ไม่ค่อยกลับบ้าน   เงินที่ได้มาจากการขายยาเสพติด  ก็ใช้จ่ายไปหมดกับเหล้า  กับผู้หญิง  โดยที่ไม่สนใจลูกเมียที่รออยู่ที่บ้าน   ผมลืมทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมเคยตั้งใจ ผมลืมไปหมดเพราะผมมัวแต่หลงระเริงกับความสุขชั่วครั้งชั่วคราว เพราะเงินที่หามาได้มันง่ายเกินไป   รู้ทั้งรู้ว่าถูกตำรวจตาม  ผมก็ไม่กลัว  แล้ววันนั้นก็มาถึง  วันที่ถูกจับ  วันที่หมดอิสรภาพ  ไม่มีใครช่วยผมได้เพราะผมทำตัวของผมเอง   ผมอยากฝากเตือน พี่ๆ น้องๆ ทุกท่านที่คิดเดินทางผิดให้คิดใหม่ให้ดี  เพราะสุดท้ายจะไม่เหลืออะไรเหมือนผม

          ผมขอขอบคุณ ดร.ดาราวรรณ กับ อาจารย์วิทยากรทุกท่านที่มาช่วยอบรมจิตภาวนาในครั้งนี้มากครับ   ทำให้ผมนึกถึงคุณค่าของเวลาที่เสียไป  ให้รู้ถึง บาป  บุญ ที่ผมได้เคยทำเอาไว้   ผมจะจดจำคำสอนทุกคำนำไปใช้ในชีวิตอีกครึ่งที่เหลือของผม

ตุ๊ก น้ำพอง

โรงเรียนวิวัฒน์พลเมืองราชทัณฑ์

ถ้าไม่ถูกจับ ชีวิตคงดับแน่

              ตั้งแต่เกิดมาจนถึงทุกวันนี้   ผมไม่เคยมองเห็น บาป บุญ คุณ โทษเลย  เพราะผมไม่เคยเข้าวัดฟังธรรมเลย  ชีวิตที่ผ่านมาของผมทำให้ แม่-พ่อ เสียใจ  เสียน้ำตามานับไม่ถ้วน   ไม่เคยทำให้พ่อแม่ภูมิใจเลยสักครั้ง   ฆ่าสัตว์มาก็เยอะ   ฆ่ามาเป็นอาหารบ้าง  ฆ่าเพราะความสนุกบ้าง  จนวันหนึ่งผมอายุ 20 ได้แต่งงานกับคนที่ผมรัก   แต่ความเลวของผมยังมีต่อเนื่อง  ได้เมียมาก็รักเมียมากกว่าแม่ – พ่อตัวเอง  ไม่เคยมองเห็นความลำบากของพ่อ-แม่เลย   จนถึงวันที่ผมถูกจับเข้ามาในนี้ (คุก)  คงเป็นกรรมของผมเองที่ผมทำให้ พ่อ-แม่ ตัวเองเสียใจ เสียน้ำตา และอีกอย่างผมเคยให้เมียกินยาฆ่าลูกออกอีก  แต่ดีนะที่ลูกไม่ออก   แต่ก่อนผมไม่เคยรู้เลยว่าผมจะบาป เพราะลูกไม่ได้ออกอย่างที่คิด   เขายังมีชีวิตอยู่จนทุกวันนี้

          ตลอดที่อยู่เรือนจำ ผมคิดว่าผมคงหมดอนาคตแน่   ผมก็อยู่ไปวันๆ  อยู่แบบมองอะไรไม่ออก  มองไม่เห็นแสงสว่างเลย  จนวันหนึ่งที่ทางเรือนจำได้ประกาศชื่อนักเรียนวิวัฒน์พลเมือง  1 ในนั้นมีชื่อผมด้วย และผมก็ได้มีโอกาสเข้าร่วมโครงการอบรมจิตภาวนา จำนวน 5 วัน  ตอนแรกๆ  ผมก็ยังไม่เข้าใจตัวเอง   แต่พอถึงวันที่ 2 ที่ 3  ผมได้รู้สึกถึงบาปที่ผมกระทำไว้ซึ่งมาก  ยิ่งได้นั่งสมาธิ ซึ่งชีวิตนี้ผมไม่เคยทำเลย  ยิ่งได้รู้ว่าบาปผมมาก-น้อยแค่ไหน   ต่อไปนี้ผมจะทำแต่ความดี และจะทำความดีตลอดไป และจะไม่ทิ้งปฏิบัติธรรม  ผมจะเอาไปทำต่อที่บ้านด้วย

          ตอนแรกก็มีความโกรธให้กับตำรวจที่จับผมขังไว้   แต่ตอนนี้วันนี้ผมไม่มีแล้วความโกรธ  จะขอบคุณตำรวจด้วยซ้ำที่จับผมมา  ถ้าวันนั้นตำรวจไม่จับผม   ผมอาจจะเป็นพ่อค้ารายใหญ่ไปแล้ว  และอาจจะถูกยิงตาย หรือประหารชีวิตก็เป็นได้   อาจจะไม่มีโอกาสรู้จักบาป-บุญ จากโครงการดีๆ อย่างนี้เป็นแน่  ที่ผมถูกจับไม่ใช่ความผิดใคร   มันเป็นเวรกรรมของผมเอง  ผมเข้าใจแล้วครับ

          สุดท้ายนี้ผมก็ขอขอบคุณ ดร.ดาราวรรณ เด่นอุดม และทีมงานทุกคนที่สละเวลาส่วนตัวมาให้ความรู้แก่พวกผม   ผมได้มองเห็นทางเดินแล้วว่าชีวิตที่เหลืออยู่ของผมควรทำอย่างไร ทำอะไรต่อไป  ขอบคุณนะครับที่ทำให้ผมได้เข้าถึงคำว่าธรรมะ  ขอบคุณนะครับที่มาหยุดผมก่อนที่ผมจะทำผิดไปกว่านี้  ชีวิตต่อไปนี้   ผมจะไม่ทำให้พ่อ-แม่เสียใจอีกแล้ว  จะทำแต่ความดีครับ

สุเรนทร์

โรงเรียนวิวัฒน์พลเมืองราชทัณฑ์

ใครจะรักเราเท่าแม่

           เมื่อก่อนตอนที่ผมอยู่ข้างนอก   ผมไม่เคยคิดถึงหัวอกคนเป็นแม่เลย  มีแต่เกเรกับเพื่อนไปวัน ๆ    ผมเป็นคนที่รักเพื่อนมากๆ  ยอมทุ่มเท ยอมทำทุกเรื่องที่เพื่อนมีปัญหา   เงินที่ผมหามาได้ก็ไม่เคยคิดให้ท่านเลยมีแต่หมดไปกับเพื่อน  คิดแต่ว่าจะสนุกไปวัน ๆ จนมาถึงวันที่ผมโดนจับตั้งแต่วันที่ 16 ตุลาคม 2555   ผมก็ได้แต่คิดว่าจะมีเพื่อนสักคนมาเยี่ยมผม   แต่ก็ผิดหวังเพราะตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ไม่มีใครมาเยี่ยมผมเลยนอกจากแม่

          วันแรกที่แม่มาเยี่ยม ผมรู้สึกผิดมาก ๆ เลย เพราะผมเห็นแม่แอบร้องไห้   แม่บอกผมว่าทนหน่อยนะลูก 2-3 ปี ไม่นานหรอก และแม่ก็มาเยี่ยมผมเกือบจะทุกอาทิตย์  ไม่เคยขาดเลย  แต่พอเวลาผ่านไปประมาณ 1 ปี  แม่หายไปเป็นเดือน  แม่ไม่มาเยี่ยมผม   ผมก็รู้สึกแปลกใจและได้เขียนจดหมายกลับบ้าน แต่ก็ไม่มีใครตอบกลับ   จนวันหนึ่งผมได้ยินชื่อเยี่ยมญาติ  พอผมเดินออกไปก็เห็นแม่ยืนอยู่มีไม้ค้ำแล้วก็ใส่เฝือกมา  สรุปว่าแม่โดนรถชนเพิ่งขอเขาออกจากโรงพยาบาล  แล้วผมก็บอกแม่ว่ายังเจ็บอยู่มาเยี่ยมผมทำไม   คำที่แม่ตอบผมคำแรกทำให้ผมร้องไห้ออกมาทันที   แม่บอกว่า กลัวผมจะอด  กลัวผมจะไม่มีตังค์ใช้   กลัวผมจะไม่ได้กิน  กลัวผมจะมองหน้าคนอื่นทำให้ผมรู้สึกบาปมาก

          จนผมได้ปฏิบัติธรรม   ผมไม่เคยคิดเลยว่าผมจะทำได้ดี  วันแรกที่ผมนั่งสมาธิ   ผมรู้สึกปวดหลังและปวดขามาก   พอมาวันที่สองก็รู้สึกดีขึ้น   แต่ก็นั่งได้แค่ 30 นาทีเอง   พอมาวันที่ 3-4  ก็รู้สึกดีขึ้นเรื่อยๆ  ทุกๆ ครั้งที่ผมหลับตา  ผมก็ได้นึกถึงแต่แม่  อยากให้แม่ได้บุญด้วย   อยากให้ท่านหายเร็วๆ  ผมจะตั้งใจปฏิบัติ   และผมสัญญาว่าผมจะเป็นคนดีของแม่ให้ได้  การได้ปฏิบัติธรรม  ทำให้ผมรู้ว่าไม่มีใครรักเราจริงนอกจากพ่อ-แม่   เพื่อนกินหาง่าย  เพื่อนตายหายากครับ

รณชัย

โรงเรียนวิวัฒน์พลเมืองราชทัณฑ์

ธรรมะคือยารักษาแผลในใจ

           ความรู้สึกของผมแค่ได้ยินชื่อว่าจะได้อบรมจิตภาวนาก็รู้สึกเบื่อ เซ็ง  ขี้เกียจ และอะไรอีกที่ตามมาอีกมากมาย   แต่ผมเองก็ยังมีความหวังว่าเอานะแค่เพียงห้าวันคงจะไม่ถึงกับตายมั๊ง  ลองดู   พอถึงวันที่ไม่คิดที่จะรอก็มา   เริ่มชั่วโมงแรกอาการปวดทุกอย่างเริ่มมา   นั่งไม่เป็นสุขอยากไปโน่นไปนี่  พอจะออกไปก็ได้ยิน ดร.ดาราวรรณ ที่กำลังพูดในตอนนั้นบอกให้ไปทีละคน  ผมก็รอต่อไป  รอมาผมไม่ได้ไปสักที   ผมก็เลยเปลี่ยนใจมาฟังดีกว่า   ครูจะพูดอะไรลองฟังไปฟังมาชักสนุกเพลินดีจนผมไม่อยากที่จะลุกเดินไปไหนแม้วินาทีเดียว

          วันต่อมาผมเริ่มชอบใช้สมาธิในการฟังจดจ่อมากขึ้น  รู้สึกว่าไม่อยากให้สิ่งที่ผมได้ยินได้ฟังหยุดหรือขาดหายไป ทำให้ผมนึกถึงยาย  เพราะชีวิตของผมอยู่กับยายมาตลอดครับ   ขณะเวลาที่ครูพูด  ผมมองถึงความจริงใจในแววตาของครูทุกคนที่ไม่ต้องการอะไร   มองพวกผมเหมือนลูกๆ ที่แม่พ่อทุกคนต้องการให้สิ่งที่ดีที่สุด  ผมเหมือนได้เกิดใหม่อีกครั้ง  ได้กลับไปใช้ชีวิตด้วยตัวเองอีกครั้งทั้งที่ไม่รู้ว่าจะต้องเจออะไรอีกบ้าง   เป็นเหมือนแผลที่เกิดในจิตใจที่ยากจะรักษาหาย  เจ็บทุกครั้งที่นึกถึง  คงไม่มีอะไรที่จะช่วยรักษาเยียวยาอีกแล้วที่จะทำให้ความเจ็บปวดทุเลาเบาบางลงไปบ้าง   แผลที่เกิดในจิตใจของผมครั้งนี้คงต้องใช้ความศรัทธาที่เกิดจากใจของตัวเอง    ผมเองคงจะไม่ต้องเสาะแสวงหายาอะไรที่จะมาช่วยรสชาติจะเป็นอย่างไร  หวานหรือขมไม่ต้องไปสนใจเพราะสิ่งนี้อยู่ใกล้ตัวผมตลอดเวลา   แต่ผมเองกลับไม่เคยนึกถึงเลยด้วยซ้ำไป  คือ ธรรมะ นี่เอง รสพระธรรมเท่านั้นที่จะช่วยผมได้  อีกเรื่องคือความตั้งใจที่จะตั้งใจนั่งสมาธิควบคุมจิตใจความอยากของตัวเอง สั่งตัวเองว่าต้องทำได้   ผมเองเคยเอาชนะทุกอย่างก็มากมายแต่ส่วนมากจะไปในทางที่ไม่ดีเท่าไร   แต่ในครั้งนี้ตัวผมสามารถเอาชนะจิตใจตัวเองในทางที่ดี  มันยิ่งกว่าความภูมิใจในทุกครั้งที่ผ่านมาเสียอีกครับ  และแรงศรัทธาที่จะปฏิบัติก็มีมากเพิ่มขึ้นโดยที่ผมไม่ต้องไขว่คว้าหาความสุขที่ไม่รู้ว่าจะสุขจริง  สุขปลอมอีกต่อไปแล้ว และที่สำคัญเสียงเชียร์เสียงกระซิบต่างๆ ที่ยั่วยุให้ทำชั่ว ก็พลอยหายไปด้วย คงจะไม่เกิดขึ้นอีกแล้ว  ถ้าผมยังปฏิบัติอยู่อย่างนี้ต่อไปความสุขที่แท้จริงต้องเกิดกับผมอย่างแน่นอน

แรงศรัทธา

โรงเรียนวิวัฒน์พลเมืองราชทัณฑ์

 

 

 

เพิ่งเจอของจริง

           ตั้งแต่เกิดมา  กระผมพึ่งจะได้ปฏิบัติธรรมอย่างถูกต้อง เข้มข้น จริงจัง จริงใจ ในครั้งนี้  ซึ่งเป็นครั้งแรกในชีวิตครับ   ที่ผ่านมาเคยเข้าวัดก็ไม่ได้ปฏิบัติธรรม  ฝึกฝน ฝึกจิตภาวนาอย่างนี้   เพียงเข้าวัดเพื่อไปขอบูชาวัตถุมงคลเท่านั้น  ที่เคยบวชมาก็เพียงการบวชหน้าไฟงานศพเท่านั้นเอง   ไม่ได้ปฏิบัติธรรม นั่งสมาธิจิตภาวนาอย่างนี้  ช่างดีอัศจรรย์มากเหลือเกิน

          กระผมมีความสุขสงบใจและได้รับความรู้มากมายที่มีค่าเป็นความดีงามไม่อาจจะบรรยายให้หมดได้    แม้จะได้ปฏิบัติเพียงระยะเวลาสั้นๆ กระผมค้นพบและสามารถเปลี่ยนแปลงตัวเองได้มากเลยครับ   เลิกคิดเพ้อฝัน  ห้ามใจไม่พูดจาไร้สาระได้ดีมากๆ ครับ

          กระผมขอขอบพระคุณ อาจารย์ ดร.ดาราวรรณ เด่นอุดม และคณะครูที่ช่วยอบรมสั่งสอนทุกๆ ท่านด้วย  ท่านและคณะคือบุคคลที่มีจิตใจดีงาม เป็นคนจริงของโลก  กระผมขอยกย่องไว้เป็นครูตลอดชีวิต  กระผมขอขอบคุณที่ช่วยชี้ทางสว่าง ดีงามให้กับกระผม   ตอนนี้กระผมสามารถนั่งสมาธิภาวนาได้ถูกต้องบ้างแล้วจากคำแนะนำของทุกๆ ท่านครับ

          กระผมจะพยายามฝึกหัด  ฝึกฝนจิตใจตนเองให้ดียิ่งขึ้น  ในวันนี้หรือวันหน้ากระผมจะประกอบแต่อาชีพสุจริตเป็นลูกที่ดีของแม่  เป็นลูกศิษย์ที่ดีของครู-อาจารย์ไปตลอดชีวิต

วีรยุทธ

โรงเรียนวิวัฒน์พลเมืองราชทัณฑ์