หลวงพ่อพุธ ฐานิโย Thaniyo.com

พ้นจากหลุมดำของชีวิต

          ผมคิดว่าการปฏิบัติธรรมมีผลดีต่อผมเพราะว่า  ก่อนที่จะมาที่นี่  ผมได้สร้างสิ่งชั่ว ๆ  มาตั้งหลายอย่าง  ไม่ว่าจะเสพยา  การพนัน  กินเหล้า  เที่ยวเตร่  จนผมโดนจับมาแล้ว  3  ครั้ง  ทั้งทำบาปกับแม่มาตั้งนานกว่า  1  ปี  ทั้งโวยวาย  เถียงแม่  เถียงยาย  ขอตังค์ไม่ได้ก็โวยวาย  ทุบบ้านทุบของทุบข้าวของในบ้าน  เพราะอาการติดยาผมเป็นอย่างนี้มาตั้งนานแล้วครับ  ได้ตังค์ไปก็ไปซื้อยาเสพไปวัน ๆ  จนวันหนึ่งผมถูกจับจนไปอยู่ในคุกตั้ง  22  วัน  ลองคิดดูนะครับว่านกที่อยู่ในกรงมันทรมานใจขนาดไหน

          เพราะความรักลูก  แม่จึงดัดนิสัยผมโดยไม่ประกันตัวผม  ครบกำหนดผมก็ออกมา  แม่ดีใจนึกว่าผมคิดได้  แต่ผมกลับเป็นเหมือนเดิมอีก  รอบนี้หนักกว่าเดิมอีกผมจมลึกไปจนถึงขั้นขายเอง 

          ตอนนั้นไม่ได้เรียนในโรงเรียน  แต่เรียน กศน.แทน  ผมเห็นน้องสาวผมไปโรงเรียน  แต่งชุดนักเรียน  ผมรู้สึกอาย  ผมเลยมาสมัครเรียนที่โรงเรียนสูงเนินกับน้องผมจนได้มาอบรมที่วัดวะภูแก้ว  ดร.  ได้สอนอะไรหลายอย่างจนผมคิดว่าผมจะเลิกทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อแม่ของผม  และจะเป็นคนดีของแม่และสังคม    ขอขอบคุณคุณครูโรงเรียนสูงเนินที่พาผมมาอบรมครับ  กลับไปผมจะไม่ไปยุ่งกับยาเสพติดอีกครับ

เด็กก้นหลุม
โรงเรียนสูงเนิน  ชั้น ม.4
เขียนไว้  ณ  วันที่  10  มิถุนายน  พ.ศ.2557  

ความห่วงของพ่อแม่แม้ลูกจะผิดเพศ

          แต่ก่อนหนูเคยเป็นคนที่ชอบเถียงพ่อแม่  เวลาอยู่บ้านพ่อกับแม่ชอบสอน  ชอบอบรม  ชอบแนะนำ  เวลาทำอะไรผิดพ่อแม่ก็จะสอน  จะแนะนำชี้ทางที่ถูกที่ควร  แต่ความคิดตอนนั้นคือ  ทำไมพ่อแม่ชอบบ่น  ชอบพูดมาก  บอกนิดบอกหน่อยก็น่าจะพอแล้ว  ทุกครั้งที่พ่อแม่สอน  หนูมักจะเถียงด้วยอารมณ์ที่รู้สึกรำคาญ  แล้วก็ทำอาการโมโหฉุนเฉียว  ทำอารมณ์ร้าย  กระทืบเท้าเสียงดัง  ประชดประชัน  ถอนหายใจแรง ๆ  ขว้างของบ้าง  วิ่งหนีเข้าห้องนอนปิดประตูเสียงดัง  บางทีก็วิ่งหนีออกจากบ้าน  หนูไม่เคยคิดว่าการที่ทำอย่างนั้นพ่อแม่จะรู้สึกยังไง

          อีกหนึ่งเรื่องคือเรื่องการเรียน  หนูมีความสามารถทางด้านการเรียนค่อนข้างดี  เกรด/ผลการเรียนไม่เคยตกจาก  3.5  ทำระดับผลการเรียนของตัวเองได้ค่อนข้างดีมาตลอด  แต่อย่างที่กล่าวมา  คือหนูเป็นคนอารมณ์ร้าย  เวลาหนูออกอาการนี้จะมีประโยคหลังที่พ่อมักจะพูดเสมอคือ  “ถ้าเรียนเก่งแต่เป็นคนนิสัยไม่ดีก็จะไม่มีวันประสบความสำเร็จหรอก”  แต่หนูก็ยังคงหัวแข็งไม่เชื่อฟัง 

          อีกอย่างหนึ่ง  คือ  เรื่องสุดท้ายที่เป็นเรื่องติดตัวหนูมาตั้งแต่เกิด  คือ  อาการอยากเป็นผู้หญิง  หนูไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันแต่มันไม่สำคัญ  มันสำคัญตรงที่ว่า  ที่หนูเป็นอย่างนี้หนูรู้ว่าพ่อกับแม่คิดมากในเรื่องนี้  ไม่ใช่ว่าพ่อแม่จะอายกลัวคนอื่นนินทาว่ามีลูกเป็นคนผิดเพศ  เป็นกระเทย  แต่พ่อแม่กลัวว่าหนูจะอยู่ในสังคมนี้ยังไง  แม่กลัวหนูถูกหลอกลวงผู้ชายที่หมายเพียงเงิน  พ่อห่วงว่าถ้าลูกเป็นแบบนี้แก่เฒ่าไปจะมีใครดูแลในเมื่อไม่มีลูก  ตอนนั้นหนูสับสนมากได้แต่คิดว่า  นั้นจะพิสูจน์ว่าฉันอยู่ได้  จากนั้นก็ได้มาอบรมพัฒนาจิตที่วัดวะภูแก้ว  ทำให้หนูรู้ถึงบุญคุณของพ่อแม่ที่เป็นพระคุณอันยิ่งใหญ่  หนูร้องไห้และบอกกับตัวเองว่าจะไม่ทำให้พ่อแม่เสียใจ  จะไม่เถียงแม่เถียงพ่ออีก  จะเป็นลูกกตัญญู  และทำให้พ่อแม่ภูมิใจ  หนูอยากขอบพระคุณการอบรมพัฒนาจิตวัดวะภูแก้ว  ที่ทำให้หนูได้เป็นลูกกตัญญูอย่างสมบูรณ์แบบ  กลับไปบ้านหนูจะเป็นลูกที่ดีของพ่อของแม่  และหมั่นเจริญจิตภาวนาตลอดไป

นายชัยสิทธิ์  สุวรรณ 
โรงเรียนสูงเนิน  ชั้น ม.4/1  เลขที่ 1
เขียนไว้  ณ  วันที่  10  มิถุนายน  พ.ศ.2557  

ทำดี...ตอนนี้คงไม่สาย

          ตอนแรกที่รู้ว่าจะมาที่นี่ก็ท้อใจแล้ว  เพราะการที่เด็กอายุ  16-17  ที่จะเข้าวัดมันเป็นเรื่องยากมาก  นี่รู้ว่าจะมา  5  วัน  4  คืน  เด็กที่ไหนมันจะอยากมา  ถ้าครูไม่บังคับจริงมั้ย?  อาสามาเองคงจะมีน้อยมาก  พอมาถึง  ป๊าด!!  สวยมาก  นี่วัดหรืออุทยานท่องเที่ยวล่ะเนี่ย  สวยมากอ่ะ  สวยจริง ๆ  แถมอากาศบริสุทธิ์ผุดผ่องเย็นสบายไม่ร้อนเหมือนที่บ้าน  เอาเหอะ!!  มาแล้วก็ตั้งใจปฏิบัติละกัน

          วันแรกนั่งสมาธิ  รู้สึกว่าปากแห้ง  กลืนน้ำไม่ลง  อยากจะอาเจียน  พอถอนจากสมาธิกลับเป็นปกติทั้งร่างกาย

          วันที่ 2-5  ก็เป็นเหมือนกันเป็นหนักขึ้น ๆ  เรื่อย ๆ  เป็นมาก ๆ  เข้าก็ตอนสวดมนต์ขนลุกทั้งตัวเฮ้อ!!  ทำไมถึงแปลกอย่างนี้นะ  บางครั้งนั่งสมาธิอยู่ก็มีคนเอาผมมาตีแขน  บางทีก็มีคนเอามือมาลูบที่หัวเบา ๆ  หนักสุดมีคนถีบตกหน้าผาหรือมีคนเอาเท้าถีบที่หน้าแล้วหลุดจากสมาธิ  ไม่กล้านั่งต่อเพราะกลัว  ตั้งสติได้เมื่อนึกถึงคำพูดของท่าน  ดร.ดาราวรรณ  ท่านกล่าวว่า  “มันเป็นเพียงภาพนิมิต  ไม่ต้องเอาจิตไปจดจ่อกับมัน  ให้เอาจิตร้อยอยู่ที่จิต”  พอนั่งไปสักพักตัวก็เย็นมาจากข้างในราวกับมีน้ำแข็งอยู่ในร่างกายเป็นสิบถุง  ใจจึงนึกขึ้นมาว่า

          ความดีก็เหมือนสายน้ำ                ถ้าหมั่นทำสายน้ำก็ไม่มีวันลดหรือแห้งไป
          หากหยุดกระทำเมื่อใดนั้น            สายน้ำอาจจะแห้งเหือดไปได้
          รู้อย่างนี้แล้วยังจะช้าอยู่ทำไม       มาร่วมใจกันทำความดีตอนนี้ก็คงไม่สายหรอกนะ

นางสาวหัทยา   จันทา 
โรงเรียนสูงเนิน  ชั้น ม.4/4  เลขที่ 1
เขียนไว้  ณ  วันที่  10  มิถุนายน  พ.ศ.2557  

บุญใหญ่อย่างนี้จะมีอีกเมื่อไรก็ไม่รู้

          ขอขอบคุณ  ดร.ดาราวรรณ  ที่ได้ทำให้หนูมีสติมากขึ้น  ชีวิตความคิด  อารมณ์ของหนูตอนนี้เปลี่ยนไปจากแต่ก่อนมาก  ก่อนที่จะมาที่นี่  ความคิดของหนูก็ไม่อยากมา  แต่มันเป็นกิจกรรมของโรงเรียน  แต่ก่อน  แม่สอนอะไร  หนูก็ชอบเถียงท่าน  ชอบขึ้นเสียงใส่ท่าน  พอท่านจะใช้อะไร  หนูก็ทำท่าไม่พอใจ  คิดว่าจะใช้เราอะไรกันนักหนา  พี่ชายก็นั่งอยู่ทำไมไม่ใช่  งานบ้านหนูก็ทำบ้างไม่ทำบ้าง  แล้วแต่อารมณ์  พอมาคิดได้ตอนนี้ความดีเรามีน้อยมาก  ความทุกข์ของแม่เยอะกว่ามากนัก  หนูมีแม่เพียงคนเดียว  พ่อเสียชีวิตตั้งแต่หนูได้  5  เดือน  มีเพียงแม่เท่านั้นที่หาเลี้ยงหนูและพี่ชาย  แม่ลำบากมาก  แต่พอได้อบรมที่วัดวะภูแก้วทำให้หนูคิดได้ว่าหนูอยากขอโทษท่าน  ทำให้หนูได้รู้ถึงความเจ็บปวดของท่าน  ทำให้หนูอารมณ์เย็นขึ้น  มีสมาธิ  สติ  ได้ฝึกความอดทน  ใช้สติเอาชนะใจตัวเอง

          วันนี้วันที่  5  ของการอบรม  มันช่างแตกต่างกับวันแรกนัก  วันแรกรู้สึกเหนื่อย  ความอดทนก็ไม่มี  มีแต่อยากกลับบ้าน  อยากพัก  แต่พอมาเรื่อย ๆ  ความเหนื่อยก็เริ่มหมดไป  เริ่มรู้ว่าใจของตัวเองดีขึ้น  พอถึงวันสุดท้ายรู้สึกแค่อยากกลับไปบ้าน  เพียงเพื่อกลับไปกราบเท้าแม่  ดร.ดาราวรรณทำให้หนูรู้ว่า  แม่ไม่ได้อยู่กับเราไปตลอดหรอก  ตัวเราก็เหมือนกันจะอยู่จนถึงวันพรุ่งนี้หรือเปล่า   ก็ไม่รู้  ส่วนตัวหนูบุญใหญ่อย่างนี้จะได้ทำอีกเมื่อไหร่  ก็ไม่รู้นาน ๆ  จะได้มาครั้ง  รีบเก็บเกี่ยวประสบการณ์ไว้เยอะ ๆ ดีที่สุด  ตายไปเราเอาอะไรไปไม่ได้หรอก  นอกจากบุญกับบาป  ขอขอบคุณ  ดร.ดาราวรรณอย่างยิ่งที่ทำให้หนูเป็นคนใหม่ได้  ประสบการณ์ครั้งนี้จะจำไม่เคยลืม  ดีใจอย่างยิ่งที่มีโอกาสมาที่นี้  วัดวะภูแก้ว

นางสาวกาญจนา   มาลาไธสง 
โรงเรียนสูงเนิน  ชั้น ม.4  เลขที่ 36
เขียนไว้  ณ  วันที่  10  มิถุนายน  พ.ศ.2557  

แล้วผมจะกลับมาอีก

          ยอมรับเลยว่าตอนแรกผมกับเพื่อนอยากมามากครับ  แต่ว่าพอมาถึงกลับเบื่อที่ต้องมานั่งสมาธิ  นั่งสวดมนต์ทั้งวี่ทั้งวัน  ถึงแม้ว่าจะชอบทำบุญชอบเข้าวัด  ผมเคยได้ยินที่วัดพูดถึงวัดวะภูแก้ว  ว่าเป็นที่ปฏิบัติธรรมที่ดีมีอากาศร่มรื่น  แต่วันแรกที่ผมมารู้สึกว่ามันน่าเบื่อ  ผมปวดเมื่อยมากครับที่จะต้องมานั่งสมาธิ  นั่งทำวัตรเช้า – เย็น  นอนก็ดึก  ตื่นก็เช้ามาก 

          พอผ่านไปได้  2-3  วัน  ผมก็รู้สึกว่า  นั่งสมาธิได้  และมีความสุขสนุกมาก  มีวิทยากรที่อารมณ์ดีตลกและมีสาระ  และ ดร.ดาราวรรณ  สอนเรื่อง  พระคุณพ่อแม่  ทำให้ผมคิดได้  และสำนึกอย่างที่ว่า  ทำดีกับท่านซะก่อนที่ท่านจะไม่อยู่ให้ทำอีกต่อไป  ทำให้ผมมีสติและคิดได้ว่าไม่มีอะไรสำคัญเท่ากับพ่อแม่  ผมรู้สึกอยากมาอีกครับ  ผมว่าตอนผมขึ้น ม.3  น่าจะได้มาอีก  ผมสัญญาว่า  ต่อไปนี้จะทำดีกับพ่อแม่  ครูอาจารย์  ผมจะทำบุญให้มากกว่าบาป  หลังจากที่ฟังแล้วกลัวบาปมากครับ  เพราะตอนเด็กผมทำบาปไว้เยอะมาก  ผมมีความศรัทธาต่อวัดวะภูแก้วมากครับ  และผมจะกลับมาทำบุญอีกครั้ง  ผมเชื่อแล้วว่าบุญบาปมีจริง...

เด็กชายธีระชัย  ทิมจำลอง 
โรงเรียนคลองไผ่วิทยา  ชั้น ม.2/1 
เขียนไว้  ณ  วันที่  10  มิถุนายน  พ.ศ.2557