หลวงพ่อพุธ ฐานิโย Thaniyo.com

พ่อ – แม่ ล้อลมหายใจ

          ในวันสุดท้ายของการเข้าค่าย  ผมรู้สึกสงบลงมากจากที่เคยเป็นคนพูดมาก  ก็สงบลงมาก  ผมยังสงสัยตัวเองเลยว่า  ความซนของเราหายไปไหน  การปฏิบัติธรรมแบบนี้  ผมเคยปฏิบัติมาแล้ว  การสวดมนต์นาน ๆ  การนั่งสมาธินาน ๆ  ผมเคยนำมาแล้ว  ดังนั้นพอผมนั่งสมาธิครั้งแรก  (ยกแรก)  ผมก็รู้สึกสงบทันที  สงบในที่นี้คือ  “ใจสงบ”  แต่กายยังปวดยังเจ็บ  ผมก็เคยทำแบบที่อาจารย์บอก  ถ้าใจสงบแล้วลองมองจิต  มองตัวตนของตนเอง  แม้ผมไม่เคยเป็นแชมป์  แต่ผมก็ได้สมาธิมาก  ตอนผมนั่งอธิษฐาน  ผมไม่ท่องพุทธ-โธ  แต่ผมท่อง  พ่อ-แม่  ตั้งแต่ยกแรกสำหรับผมคิดถึงพ่อตลอด  พ่อผมไปทำงานต่างประเทศตั้งแต่ผมอยู่ ป.4  กลับมาบ้าน  ปีละครั้ง  ผมจึงคิดถึงพ่อมาก  และแม่ผมก็อยู่บ้านเลี้ยงลูก  3  คน  (ผมเป็นคนโต)  ผมจึงกำหนดลมหายใจว่าพ่อ-แม่  การทำแบบนี้ถึงบางครั้ง  อาจจะยังไม่เป็นสมาธิ  แต่มันจะทำให้เราระลึกถึงพ่อ-แม่อยู่เสมอ  ผมรู้สึกดีที่มาที่นี่แม้จะไม่เต็มใจมาเหมือนคนอื่นนั้นแหละ

          คติที่ได้จากการทำสมาธิ  คือ  รู้จิตเหมือนรู้แสงไฟส่องทาง

นายภาคิน  เจริญรักษ์ 
โรงเรียนครบุรี  ม.4/3
เขียนไว้  ณ  วันที่  3  มิถุนายน  พ.ศ.2557  

คิดได้ก็สายไปแล้ว

          มาวันแรกรู้สึกว่ามาทำไม  มาแล้วได้อะไร!!  ถามตัวเองอยู่สักพัก  พอวันที่สองก็ยังคล้าย ๆ  กับวันแรก  ยังคิดว่ามันหน้าเบื่อ  ความรู้สึกตอนนั้นบอกเลยว่า...อยากกลับบ้านม๊าก มาก  แต่ก็ต้องทนอยู่ต่อไป  พอได้วันที่สามงงตัวเองมาก  เพราะได้ไปนั่งสมาธิลานธรรม  รู้สึกได้ว่าข้างบนนี้น่าอยู่มากเป็นความรู้สึกว่าที่แบบนี้แหละเหมาะกับการปฏิบัติภาวนา  มันเป็นความรู้สึกที่แตกต่างกับ  2  วันแรกโดยสิ้นเชิง  รู้สึกผ่อนคลายปล่อยวางทุกสิ่ง  ดิฉันนั่งได้ประมาณ  1  ชั่วโมง  เกิดมาไม่เคยนั่งสมาธิที่ไหนนานเท่านี้มาก่อน  ดิฉันเคยเข้าค่ายธรรมะมาแล้วนะ  แต่ไม่เคยมีสมาธิมาก่อน  วอกแวกตลอด  พออยู่มาจนถึงวันที่สี่มันรู้สึกว่าอยากอยู่ต่อ  อันนี้เป็นความรู้สึกจริง ๆ  นะ  มันเป็นความรู้สึกที่ดิฉันอธิบายไม่ถูก  พอตกค่ำ  ดร.ดาราวรรณ  เปิดวิดีโอพระคุณแม่และพระคุณพ่อให้ดูดิฉันรู้สึกว่าเราเกิดมาเติบโตขนาดนี้  เพราะพ่อและแม่ดิฉันไม่ได้อยู่กับพ่อแม่เลย  เพราะพอเกิดมาลุงก็ไปรับดิฉันจากร้อยเอ็ดมาอยู่โคราชกับย่า  พอจำความได้รู้แค่ว่าแม่ป่วยเป็นมะเร็งปากมดลูก  แม่เสียตั้งแต่ดิฉันอายุ  5  ขวบ  ดิฉันก็อยู่กับย่ามาตลอด  ต่อมาพ่อก็พาไปอยู่หนองกี่  จ.บุรีรัมย์  ก็อยู่กับพ่อได้ไม่ถึงอาทิตย์ก็ให้พ่อพากลับมาอยู่กับย่า  เพราะดิฉันไม่ติดพ่อ  ดิฉันเลยไม่เคยรู้เลยว่าความอบอุ่นจากพ่อและแม่เป็นความอบอุ่นแบบไหน  จนกระทั่งดิฉันอายุได้  13  ปี  พ่อของดิฉันก็ตาย  ฉันเลยกลายเป็นเด็กกำพร้าทั้งพ่อและแม่  ก็อยู่กับย่ามาโดยตลอด  พอ  ดร.ดาราวรรณ  พูดถึงบุญคุณของพ่อแม่ดิฉันรู้สึกว่าตอนที่พ่ออยู่กับฉันนั้นไม่เคยดูแลท่านเลย  ไม่เคยได้ตอบแทนบุญคุณของท่านทั้งสอง  ดิฉันรู้สึกเสียใจจนกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่  และดิฉันอยากบอกว่าคนที่พ่อแม่ยังมีชีวิตอยู่ก็ควรจะดูแลท่านทั้งสองให้ดี  เพราะถ้ามันสายไป  “เราจะย้อนมันกลับมาไม่ได้อีกเลย”

นางสาวนิยะดา  แป้นดวงเนตร์ 
โรงเรียนครบุรี  ชั้น ม.4/6
เขียนไว้  ณ  วันที่  3  มิถุนายน  พ.ศ.2557  

  ได้กลับบ้าน (เก่า) จริง ๆ

          ...เช้าวันที่ 3  ตื่นเช้ามาร้องบอกเพื่อนเลย  อยากกลับบ้าน ๆ  พอเข้ามาในศาลามาเดินจงกรม  นั่งสมาธิ  นั่งไปก็คิดไป  ตอนแรกก็พุทโธ  แต่พอนั่งไปเรื่อยนี้สิ  ใจมันก็คิดแค่จะกลับให้ได้  อยู่ ๆ  ใจมันก็ร้องมาเองว่า  กลับบ้าน  กลับบ้าน ๆ ๆ ๆ  พอจิตสงบก็เกิดภาพนิมิต  มีชายคนหนึ่งใส่ชุดขาว  น่านับถือ  ชายวัยกลางคน  เดินชายเข้ามา  แล้วถามข้าพเจ้า  นี่หนูเป็นอะไรถึงได้มานั่งอยู่ตรงนี้  ข้าพเจ้าก็ตอบไปว่า  หนูปวดเมื่อยตัวเหลือเกิน  หนูอยากกลับบ้าน  ชายคนนั้นจึงตอบกลับมาว่า    มาสิเดี๋ยวฉันจะพาไป  ข้าพเจ้าก็เลยเดินตามชายคนนั้นไป  เขาพาไปหยุดอยู่ที่บ้านไม้หลังหนึ่ง  แล้วบอกว่า  ถึงแล้วบ้านของเจ้าเข้าบ้านไปสิ  ข้าพเจ้าจึงปฏิเสธไปทันทีว่า  บ้านหลังนี้ไม่ใช่บ้านของหนู  ชายคนนั้นก็พูดต่อมาอีกว่า  ดูก่อนเถิดเจ้าเห็นเด็กน้อยผู้นั้นไหม  ข้าพเจ้าก็ตอบรับไปว่าเห็นค่ะ  เขาเป็นใครหรือ  ชายคนนั้นก็บอกกับมาอย่างหนักแน่นทันทีว่า  ก็ตัวเจ้านะสิจะใครซะอีก  ข้าพเจ้าคิดว่าเขาคงล้อเล่นแน่ ๆ  จึงบอกไปว่า  คุณลุงดูหนูให้ดีก่อนสิคะ  หนูเป็นผู้หญิง  ส่วนเด็กน้อยผู้นั้นเขาเป็นชาย  ชายคนนั้นพูดขึ้นมาในทันทีว่า  งั้นเจ้าดูเองเถิดนะ  พอมองไปก็เห็นเด็กผู้ชายคนนั้นกำลัง  รังแกสัตว์เล็กสัตว์ใหญ่อยู่  ข้าพเจ้าก็กลับไปถามคุณลุงว่า  ให้หนูดูเด็กคนนั้นทำไมหรือคะ  นิสัยไม่ดีเลย  ชายคนนั้นจึงตอบกลับมาว่า  นี้ละคือเหตุที่เจ้าป่วยเป็นโรค  ทั้ง ๆ ที่พ่อแม่เจ้าก็ไม่เป็นเจ้ารู้หรือยังล่ะ  ข้าพเจ้าจึงถามต่อว่า  ในเมื่อหนูรังแกสัตว์ขนาดนั้นแล้วทำไมหนูยังได้เกิดมาอีกล่ะคะ  ชายคนนั้นบอก  ก็เพราะเจ้าไม่ดื้อกับพ่อแม่แถมยังได้บวชอีกไงล่ะ  งั้นเจ้ารีบกับไปเถิดนะคนอื่นเค้าจะรอนาน

หมายเหตุ     ผู้เขียนป่วยเป็นโรคทาลัสซิเมียขั้นรุนแรง  ต้องถ่ายเลือดเป็นประจำ  เคยเกิดอาการ  วิกฤตจนเกือบตายมาแล้ว

นางสาวกาญจนา  ปุ๊กสันเทียะ 
โรงเรียนขามทะเลสอวิทยา   ชั้น ม.5/3 
เขียนไว้  ณ  วันที่  3  มิถุนายน  พ.ศ.2557