ที่ไม่เคยชอบกลับชอบแบบบอกไม่ถูก

           ผมเป็นคนไม่ชอบเข้าวัดอยู่ด้วย  มันเป็นอย่างไรไม่รู้  แต่แม่ของผมนั้นชอบเข้าวัด  แม่ชอบชวนผมไปอยู่บ่อย ๆ  ผมก็ชอบคิดว่าจะไปทำไมไม่เห็นจะดีเลย  น่าเบื่อ  ต้องไป             สวดมนต์  น่าเบื่อต้องฟังธรรม  มันดีตรงไหน  ทำไปได้ประโยชน์กว่า  สบาย  มีสาระกว่า 

           พอได้ทำกิจกรรมต่าง ๆ  ได้นั่งสมาธิ  ผมก็ชักติดใจ  ตอนแรกทำแล้วรู้สึกหงุดหงิด  แต่พอได้ทำไปวันที่ 3  วันที่ 4  ก็มีสมาธิ  พอได้ทำไปเรื่อย ๆ  ก็รู้สึกชอบแบบบอกไม่ถูก  และก็รู้ว่าการทำบุญนั้นตายไปแล้วได้จริง ๆ 

           ต่อไปนี้ผมกลับบ้านไปผมจะไปทำบุญกับแม่ทุกวันพระที่ตรงกับวันหยุด  เสาร์-อาทิตย์  ก็จะตักบาตรทุกครั้งเลยครับ  ถ้ามีโอกาสมาผมก็จะมาอีกครับเพราะวัดวะภูแก้วสอนผมมากจริง ๆ  ทำให้ผมชอบนั่งสมาธิทั้งที่ไม่ชอบ  ขอบคุณครูทุกคนที่ให้ผมได้มาครับ

ด.ช.วทัญญู    แปสันเทียะ 
โรงเรียนพงษ์ศิริวิทยา   ม. 2/2
23  กรกฎาคม  2556

เด็กดีของยาย

           ตอนอยู่ที่บ้านหนูดื้อ  ไม่ยอมเชื่อฟังใคร  ใครใช้ก็พูดว่า  “ฮึ”  “เดี๋ยวแป๊บหนึ่ง”   เวลายายสั่งหรือใช้  ก็ไม่ยอมทำ  หรือเดินหนี  ตื่นก็ตื่นสาย  นอนก็นอนดึก  จากที่ได้ไปอบรมที่วัดวะภูแก้ว  ได้นั่งสมาธิ  ตั้งสติ   พอหลับตาจำได้ว่ายายเคยเลี้ยงเรามาตั้งแต่เด็ก  คนทำให้รู้ว่ายายมีพระคุณแก่เรามาก  เราต้องรู้จักทดแทนบุญคุณของคุณยายเพราะท่านเป็นผู้อุปการะเรา  จากที่ตื่นสายก็กลับมาตื่นแต่เช้า  เมื่อกลับไปถึงบ้านหนูจะทำงานตามที่ยายสั่งไม่ว่างานนั้นจะเป็นงานหนัก  หรืองานเบาหนูจะทำงานนั้นด้วยความเต็มใจ

เด็กหญิงสกุลทิพย์   หวัดสูงเนิน
โรงเรียนพงษ์ศิริวิทยา   ม. 2/2
23  กรกฎาคม  2556

อยากรู้จักพระพุทธศาสนาให้มากขึ้น

           ในครั้งแรกผมรู้ว่าผมจะต้องมาวัด  ผมก็พอจะทำใจได้  แต่พอรู้ว่ามา  5  วัน  ก็อยากอยู่โรงพยาบาลทันที  เพราะผมคิดว่ามันเป็นอะไรที่น่าเบื่อมาก  แต่ก็ต้องมาเพราะคุณครูบังคับ  แต่ทำใจไม่ได้อยู่ดี  คุณแม่เลยบอกว่า  คิดว่ามาทำบุญก็แล้วกัน 

           เมื่อได้ฝึกทำสมาธิ  ผมเอาจิตตามลม  มันสงบมากจนนิ่ง  นานไม่รู้ตัว  จิตใจมันสงบมาก  จนเกิดอยากรู้จักพระพุทธศาสนาให้มากขึ้น  จากที่คิดว่าพระพุทธศาสนาก็เป็นแค่ความเชื่ออย่างหนึ่ง  กลับเปลี่ยนเป็นคิดว่า  พระพุทธศาสนามีเหตุผล  มีวิทยาศาสตร์  และทันสมัยมาก  ตอนนี้ผมเริ่มอยากจะใช้พระพุทธศาสนาเพิ่มเข้ามาในชีวิตมากขึ้นซะแล้ว

เด็กชายฐาปการ  กิจจารักษ์ 
โรงเรียนพงษ์ศิริวิทยา   ม. 2/1
23  กรกฎาคม  2556

เด็ก  (เกือบ)  หนีค่าย

          ในวันที่  2  ของการเข้าค่ายปฏิบัติธรรมครั้งนี้  เป็นวันที่ดิฉันอยากกลับบ้านมาก  จึงพากันหนีกลับ  แต่ยังไม่มีใครได้กลับ  เพราะอาจารย์จับได้เสียก่อน  ดร.ดาราวรรณ  ได้เรียกดิฉันและเพื่อน ๆ  มาตักเตือนว่า  “เราต้องอดทน  ต้องสู้เพื่อชีวิตและอนาคตของเรา  ถ้าพวกเธอไม่อดทน  ไม่สู้  แล้วอนาคตของเธอในวันข้างหน้าจะเป็นอย่างไร”  คำพูดนี้ทำให้ดิฉันสำนึกได้  จากนั้นฉันก็อดทนสู้ต่อจนมาถึงวันนี้  ตลอดเวลาที่ผ่านมา  ฉันเป็นคนที่ไม่มีสติ  ไม่มีสมาธิ  ใจร้อน  วู่วาม  เมื่อได้มาฝึกปฏิบัติธรรม  ทำให้เป็นคนมีสติ  มีสมาธิ  ไม่ใจร้อน   

          วันหนึ่งอาจารย์  ดร. ท่านเปิดธรรมะเรื่องแม่ให้ฟัง  ไม่มีน้ำตาไหลจากตาของดิฉัน  แต่น้ำตาจากใจสิมันเกิดขึ้นแล้ว  สุดท้ายนี้ดิฉันอยากให้วัยรุ่นทุกคนมีจิตสำนึก  ใครที่เคยทำตัวไม่ดี  ไม่เคยมาปฏิบัติธรรม  อยากให้มาเพราะว่ามันเป็นประโยชน์กับตัวเรามาก  ดิฉันพูดได้คำเดียวว่า  มันคุ้มมาก  คุ้มจริง ๆ  ขอให้ทุกคนยึดธรรมนี้ว่า  “ให้มีสติ  อย่าประมาทในชีวิต”  และ  “เกิดเป็นคนทั้งที  ทำดีไว้ให้มาก”        

นางสาวชุติมา  วงศ์ชาวนา 
โรงเรียนกุดจิกวิทยา  ชั้น ม.6/1
23  กรกฎาคม  2556

โรคหลายอย่างทุเลาได้เพราะสมาธิ

          ประสบการณ์ที่ข้าพเจ้าได้รับในการมาเข้าค่ายอบรมคุณธรรม ที่ วัดวะภูแก้วในครั้งนี้   ข้าพเจ้าได้รับมากมายทั้งการฝึกนั่งสมาธิซึ่งปกติข้าพเจ้าจะนั่งได้แค่ 5 นาที  เพราะข้าพเจ้ามีโรคประจำตัว คือ โลหิตจาง  ทำให้ข้าพเจ้าเป็นตะคริวได้ง่าย   แม้นั่งท่าสบาย ๆ ก็เป็น   มันจะชาเท้ามากเหมือนมีคนเอาอะไรแทง  แล้วก็ชามือ   แต่พอมานั่งสมาธิที่นี่    ข้าพเจ้ารู้สึกชาบ้างที่เท้าแต่ไม่เจ็บปวดอะไร  มือก็ไม่ชา   แต่รู้สึกปวดกระดูกหัวเข่า และ กระดูกที่หลังนิดหน่อย  เพราะได้รับอุบัติเหตุตกบันไดก่อนที่จะมาที่นี่ 2 สัปดาห์   อาการยังไม่หายดี   แต่ก็ไม่ปวดมาก  ได้ฝึกความอดทน  มีสติมากขึ้นกว่าเดิม  มีจิตใจจดจ่อกับสิ่งที่กำลังทำอยู่  ได้อุทิศบุญให้กับเจ้ากรรมนายเวรที่ติดตามข้าพเจ้าอยู่ในตอนนี้เพราะอาการปวดกระดูกที่หลังและหัวเข่าคงไม่ใช่ความบังเอิญ  แต่คงเป็นกรรมที่ข้าพเจ้าเคยทำกับเขาไว้แล้วข้าพเจ้าไม่รู้เพราะว่าข้าพเจ้าปวดหลังมาได้ 2 ปีแล้ว  แต่มาที่นี่เบาลงกว่าเดิม  อาการโรคภูมิแพ้ที่ปกติอากาศเย็นก็จะเป็นหวัดก็ไม่เป็น

          การนั่งสมาธิก็เห็นสิ่งต่างๆ  เห็นตัวเองตาย   ดิฉันกลัวมากแต่อาจารย์บอกว่าไม่ต้องกลัว  ดีแล้วที่เห็น  สิ่งที่เห็นในสมาธิบางครั้งก็ไม่อยากเชื่อ   ได้ความรู้และประสบการณ์มากมาย  ถ้ามีโอกาสจะมาทำบุญที่นี่บ่อยๆ ค่ะ

น.ส.ดวงพร   โสรัตน์
โรงเรียนกุดจิกวิทยา  ชั้น  ม.6/1
วันที่ 23 กรกฎาคม  พ.ศ.2556