รักพ่อแม่จับใจ

          จากการที่หนูได้ปฏิบัติธรรมที่วัดวะภูแก้ว  ทำให้ได้อะไรหลาย ๆ อย่างเหมือนที่ท่านคณะวิทยากรได้บอกว่า  “มามืดไปสว่าง”  หนูเชื่อในคำนี้แล้ว  เพราะหนูเป็นคนหนึ่งที่ไม่ค่อยดีสักเท่าไร  ครอบครัวของหนู     คุณพ่อและคุณแม่ชอบทะเลาะกันมาก  เวลาท่านทะเลาะกัน  หนูจะอยู่ฟังจะรีบเข้าห้องไม่พูดกับท่านทั้งสอง   เวลาท่านเรียกหนูก็จะตะคอกใส่  บางครั้งคุณแม่ถึงกับนั่งร้องไห้   หนูรู้สึกเสียใจอยู่ลึก ๆ แต่หนูไม่รู้ว่าจะขอโทษท่านอย่างไร  นับวันหนูยิ่งมีพฤติกรรมไม่ดีมากขึ้น  จนแม่เริ่มทนไม่ได้  ต้องด่าหนูอย่างรุนแรง  หนูโกรธท่านมาก  ไม่พูดด้วย  ไม่มองหน้า  ไม่กินข้าว  ท่านถึงกับป่วย  เพราะคุณแม่เป็นโรคเบาหวาน  โรคความดันโลหิต  ส่วนพ่อเป็นโรคประสาท  ท่านทั้งสองจะต้องรับประทานยาตลอดเวลา  วันนั้นคุณแม่ป่วยอย่างหนักถึงกับลุกไม่ได้ หนูสงสารแม่มาก  ไม่รู้จะทำอย่างไร  ได้แต่คอยดูแลท่าน  ทายาและอาหารให้ท่าน  และยังต้องดูคุณพ่อ  เพราะถ้ามีสิ่งที่มากระทบใจท่านเล็กน้อยจะปวดหัวและเริ่มออกอาการจึงต้องดูแลท่านให้กินยาตรงเวลา  หนูรู้สึกรักคุณพ่อคุณแม่ขึ้นมาจับใจ  มองเห็นบุญคุณของคุณพ่อคุณแม่ที่ทำงานอย่างหนักเพื่อส่งให้หนูและพี่ได้เรียนหนังสือจนท่านได้ล้มป่วย  พระคุณของท่านนั้นมากมายมากแต่หนูไม่เคยสัมผัสได้เลย  รู้แค่เพียงว่าหนูมีความสุข  แต่ไม่รู้ว่าพ่อแม่ลำบากแค่ไหน  รู้สึกถึงความรักของพ่อแม่  รักมาก  กลับไปบ้านหนูจะไปกราบคุณพ่อคุณแม่และขอให้ท่านได้อโหสิกรรมในสิ่งที่หนูได้ล่วงเกินท่านทั้งทางกาย  วาจา  และใจ

นางสาวนันทพร  อินทร์สูงเนิน
โรงเรียนห้วยแถลงพิทยาคม    ม.4/2
9  กรกฎาคม  พ.ศ. 2556

ประสบการณ์ การปฏิบัติธรรม

          หนูได้มาเข้าค่ายที่วัดวะภูแก้ว  ทำให้หนูรู้ว่าความรักของพ่อแม่ยิ่งใหญ่  บุญคุณพ่อแม่ยิ่งใหญ่  ทำให้รู้ว่าการที่หนูเถียงพ่อแม่มันบาป  เวลาที่หนูขออะไรแล้วพ่อกับแม่ไม่ให้หนูก็จะบอกว่า เพื่อนเขามีกันหมด  ไม่มีแต่หนูพ่อกับแม่ก็บอกว่า  เรามันฐานะยากจนจะไปเอาอย่างเขาได้อย่างไร  แม่จะชอบพูดว่า  “อย่าเห็นช้างขี้ขี้ตามช้าง  เพราะเรามันขี้กองไม่เท่ากัน”  เวลาที่พ่อกินเหล้ามา    หนูก็จะชอบบ่นว่าจะกินอะไรหนักหนา  เอาเงินที่กินเหล้ามาซื้อขนมให้หนูจะดีกว่า  แล้วพ่อก็บอกกินแก้เหนื่อยเท่านั้นเองลูก  กินแค่นี้หรือกินทุกวัน ๆ ละ  20-40  บาท  หนูจะชอบเถียงพ่อทุกครั้งที่พ่อกลับมา  ต่อไปนี้หนูจะเลิกบ่นอีกแล้ว  เพราะการที่หนูได้มาเข้าค่ายที่ทำให้หนูได้รู้ว่าพ่อแม่รักและยอมทำเพื่อเราได้ทุกอย่าง

          วันนี้ได้ดูหนังเรื่อง  “บันทึกแม่”  ซึ่งเป็นเรื่องราวของพ่อที่ขับรถบรรทุกส่งเงินให้ลูกเรียน  หนูคิดถึงพ่อ  เพราะพ่อก็ขับรถส่งหนูเรียนเหมือนกัน  ทำให้หนูรู้ว่าเงินที่พ่อหามาให้หนูคงต้องทำให้พ่อลำบากมากค่ะ

นางสาวพรพิมล  ตาปะสี  ชั้น ม.4/4
โรงเรียนห้วยแถลงพิทยาคม
9  กรกฎาคม  พ.ศ.2556

ตามรอยพ่อ 

            ฉันอาศัยอยู่ในหมู่บ้านใน อ.ห้วยแถลง  ครอบครัวของดิฉันต่างดิ้นรนเพื่อความก้าวหน้าของชีวิต  จากคนยากจนที่ไม่มีอะไรเลยมาเป็นครอบครัวที่สามารถเลี้ยงดูตัวเองได้  พ่อเป็นคนดีมาก  ถึงแม้ท่านจะจน  แต่ท่านก็รับอาสาเลี้ยงพ่อแม่พี่ชายที่พิการที่ช่วยตัวเองไม่ได้  และน้องชายที่ต้องการใช้เงินในการเรียนหนังสือมาก  พ่อสอนฉันให้ทำทานและนั่งสมาธิ  ทำให้ฉันมีความรู้มาก  มีสติ  สัมปชัญญะ  ฉันถามพ่อว่าทำไมจะต้องทำอะไรมากอย่างนี้  พ่อว่ามันเป็นกุศล  ผลบุญอันสูงสุด  ตอนแรกดิฉันไม่เชื่อ  แต่พอมาเข้าอบรมที่วัดวะภูแก้วแล้ว  5  วัน  ทำให้ฉันรู้ว่าพ่อแม่มีพระคุณต่อเรามากมายมหาศาล  เมื่อฉันกลับไปฉันจะปฏิบัติเหมือนพ่อของดิฉันทุกประการ  ก็อยากสวดมนต์  แผ่เมตตา  เดินจงกรม  และที่สำคัญ  การนั่งสมาธิ  ทำให้จิตใจสงบ  บริสุทธิ์  เมื่อดิฉันประสบความสำเร็จในชีวิต  ดิฉันจะไม่มีวันลืมเลยว่าวัดวะภูแก้ว  เป็นสถานที่นำแสงสว่างแห่งธรรม  ให้ข้อคิดและคติเตือนใจมากมายหลายอย่าง

นางสาวสุณิสา  วงศ์คำ 
โรงเรียนห้วยแถลงพิทยาคม  ชั้น ม.4/2
9  กรกฎาคม  พ.ศ.2556

พ่อแม่เหนื่อยเพื่อหนู

          จากการที่หนูมาเข้าค่ายครั้งนี้  ทำให้หนูได้มองย้อนกลับมาดูตัวเองในสิ่งที่ทำเคยทำต่อบิดามารดา  และผู้มีพระคุณของหนู 

          แม่ของหนูขายอาหารตามสั่ง  ทุกเช้าแม่จะไปซื้อของที่ตลาดระยะทาง  9  กิโล  กลับมาแม่ต้องเตรียมของ     พอหนูจะช่วยแม่ก็บอกไม่ต้องช่วยหรอก  แม่บอกว่าไปอาบน้ำเตรียมตัวไปโรงเรียนดีกว่าเดี๋ยวแม่ทำเอง   หนูถามแม่ว่าทำไมแม่ไม่ให้ช่วย  แม่ตอบหนูว่า  เดี๋ยวไปโรงเรียนสาย  ถ้าอยากช่วยแม่ขอให้ตั้งใจเรียนดีกว่า

         ตอนเย็นเลิกเรียนหนูลงจากรถรับส่ง  ซึ่งจะมาจอดที่หน้าร้านของแม่  เห็นแม่ยืนทำอาหารให้ลูกค้าอยู่  แม่มีความอดทนมาก  หนูเห็นจานข้าวซึ่งแม่ทำไว้ตั้งแต่เที่ยงแต่แม่ยังไม่ได้กินเลย  หนูกลับมาบ้านทำงานบ้าน  จนถึงเวลาประมาณ  17.00  น.  แม่กับพ่อก็ยังไม่กลับบ้าน  หนูกับน้องจึงไปดู    ภาพที่เห็นทำให้หนูน้ำตาจะไหล  คือ  แม่ของหนูยังทำอาหารขายอยู่  พอแม่กลับบ้านหนูถามแม่ว่าแม่ขายอย่างนี้แม่มีกำไรไหม  หนูเห็นแม่ขายตลอดเลย  แม่ตอบว่าถ้าไม่ขายแล้วจะเอาเงินที่ไหนส่งให้หนูเรียน พ่อกับแม่จะกลับบ้านประมาณ  21.00  น.  ทุกวัน  พอถึงบ้านพ่อก็อาบน้ำนอน  เราไม่ค่อยได้คุยกัน 

          พอถึงวันแม่หนูไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี  หนูไม่กล้ากราบแม่กับพ่อ  แต่หนูจะทำอย่างอื่นตอบแทน  เช่น  การทำงานบ้านต่าง ๆ  ตามความถนัดของหนู

          ในชีวิตของหนูใช้เงินฟุ่มเฟือยมาก  แต่ต่อจากนี้หนูคงไม่กล้าแล้วเพราะเท่าที่เห็นแม่ต้องลำบากทำงาน  แม่ต้องอดข้าวกลางวัน  แต่หนูกินอย่างสบายใจ  หนูนั่งเรียนแต่แม่ต้องยืนขายของตลอดทั้งวัน  หนูเข้าใจแล้วว่ามันเป็นอย่างไรและหนูต้องขอโทษในสิ่งที่ทำ

          หนูอยากให้เพื่อน ๆ ลองย้อนดูตัวเองนะคะ  ขนาดแม่ของหนูเป็นแม่ค้าขายอาหารตามสั่งหนูยังไม่อายเลย    แล้วเพื่อน ๆ บางคนที่พ่อแม่มียศฐาบรรดาศักดิ์เคยให้ความสำคัญกับท่านหรือเปล่า

 นางสาวชลธิชา  ฉาบสูงเนิน 
โรงเรียนห้วยแถลงพิทยาคม   ชั้น ม.4/7
วันที่ 9  กรกฎาคม  พ.ศ.2556

แก้ไขที่ตัวเอง

          ก่อนที่ดิฉันจะได้มาที่วัดวะภูแก้วแห่งนี้  ดิฉันรู้สึกไม่ค่อยดีเกี่ยวกับการทำงาน  รู้สึกว่าทำแล้วมันวุ่นวาย  งานเยอะไปหมดและมีสังคมในที่ทำงานที่หลากหลาย  จนบางครั้งกลับที่พักก็จะนั่งร้องไห้อยู่คนเดียวบ่อยครั้ง  จนกระทั่งล่าสุด  ดิฉันถูกคนในที่ทำงานพูดจาส่อเสียดจนดิฉันต้องหนีกลับที่พักและคิดในใจว่า  ดิฉันจะไม่ทำงานที่นี้แล้ว  ดิฉันหวังว่าจะกลับบ้านในตอนเย็นวันนี้  เมื่อเรื่องที่ดิฉันหนีกลับรู้ถึงผู้จัดการ  ผู้จัดการจึงเรียกกลับมาทำงาน  และบริษัทมีนโยบายให้พนักงานมาเข้าค่ายอบรมพัฒนาจิตใจ  ดิฉันจึงยินดีเป็นอย่างมาก

          พอได้มาถึงได้เห็นน้อง ๆ  จึงทำให้เรานึกถึงสมัยตอนเรียนหนังสือ  ซึ่งดิฉัน  พึ่งเรียนจบในระดับปริญญาตรีและพึ่งเรียนจบในระดับปริญญาตรีและพึ่งเข้าทำงานได้ไม่กี่เดือน  และได้ฟังธรรมที่ท่านวิทยากรได้เล่าให้ฟังมากมายพร้อมกับน้อง ๆ  ทำให้ดิฉันคิดว่าดิฉันหลงลืมสิ่งสำคัญหลายอย่างในการใช้ชีวิต  ทั้งหลักธรรมที่ดิฉันน่าจะใช้ในตอนเกิดปัญหาที่ทำงานคือ  อริยสัจ 4  ทำให้เราคิดได้ว่า  ความคิดมากของเราเองมันคือทุกข์  เราต้องหาสาเหตุและหาทางดับทุกข์นั่นเอง  ไม่ใช่การหนีปัญหาอย่างที่ดิฉันได้ทำไป  และดิฉันจะต้องมีความอดทน  อดกลั้นให้มากกว่านี้  จะต้องมีสติในการทำงานมากขึ้น  และดิฉันคิดได้ว่าที่ทำงานเยอะเพราะดิฉันทำให้มันวุ่นวายเอง  เพราะขาดสติในการทำงาน  ดิฉันจะกลับไปเปลี่ยนแปลงตัวเองใหม่  ทำงานอย่างมีสติต่อไป

นางสาวกมลรัตน์  ทศสูงเนิน
บริษัท เขาใหญ่ การ์เด้น ลอคจ์ จำกัด
วันที่ 9  กรกฎาคม  พ.ศ.2556