แม่คือคนที่รักเรามากที่สุด

          ตอนที่อาจารย์เปิดธรรมบรรยายเดียวกับแม่ให้ฟังอาจจะไม่ร้องไห้เหมือนคนอื่นแต่ลึก ๆ เราก็ร้องนะ  ที่บ้านไม่เชื่อฟัง  แม่ด่าท่อท่านทำให้ท่านร้องไห้  บางครั้งไม่เข้าใจท่านว่าท่านใช้แต่เรา  น้องมีไว้ทำไมไม่ใช้  ตอนนั้นฉันอยู่ ม.1  แม่ให้ฉันไปทำงานนอกบ้านไปฝากงานที่ตลาดทำตั้งแต่  06.00 – 17.00  น.  หรือมากกว่านั้น  บางวันต้องยกของหนักมาก  เลยรู้ว่าการหาเงินนั้นลำบากขนาดไหน  แต่ก็ไม่เคยเข้าใจแม่เลย  บางครั้งก็นึกอิจฉาคนที่เขามีพ่อให้กอด  ถึงแม้ว่าฉันจะมีพ่อเลี้ยง  แต่ก็ไม่เคยพูดกันดี ๆ  เลย  บางครั้งนึกอยากจะวางยาฆ่าคนทั้งบ้านให้รู้กันไปเลยจะได้อยู่คนเดียว  บางทีก็คิดจะฆ่าตัวตาย  แต่ก็นึกเสมอว่าการฆ่าตัวตายเป็นบาป  แม่เคยบังคับให้เลิกกับแฟนมาแล้วแต่เราไม่ฟัง  แต่ถึงอย่างนั้นฉันกับแฟนก็เลิกกันจนได้  แต่พอได้มาเข้าค่ายในวันนี้ทำให้รู้ว่าคนที่รักเรามากที่สุดคือแม่นั่นเอง

          ถ้ากลับไปจะไปกราบเท้าแม่ที่เคยด่าแม่ก็จะพยายามอดกลั้น  แต่ก่อนเป็นคนสมาธิสั้น  นั่งสมาธิไปนาน ๆ  ไม่ได้  แต่พออดทนไปก็ทำได้  ที่นี่สอนอะไรเยอะแยะเลยไม่ว่าจะเป็นคุณธรรม  ความเป็นคน  รู้คุณพ่อแม่  เราควรจะทำดีตอบแทนท่านเพราะท่าทำเพื่อเรามามากพอแล้ว  สิ่งที่ได้มาง่ายมักจะหมดง่ายสิ่งที่ได้มาอยากมักจะอยู่กับเรานาน  เหมือนความดีที่ทำ  หากแต่มันจะติดตัวเราไปตลอด

นางสาวศิริลักษณ์  เจริญศิริ 
โรงเรียนหนองกี่พิทยาคม  ชั้น ม.4/3 
เขียนไว้ ณ วันที่ 14 พฤษภาคม 2556 

 ได้รู้ในสิ่งที่ไม่เคยรู้

          ปกติข้าพเจ้าเป็นคนชอบธรรมะ ชอบไปวัดอยู่แล้ว  เมื่อมาปฏิบัติธรรมที่วัดวะภูแก้ว  ทำให้ข้าพเจ้าได้ความประทับใจอะไรหลาย ๆ  อย่างในวัดนี้  เพราะวัดแห่งนี้ให้อะไรหลาย ๆ  อย่างที่ข้าพเจ้าไม่รู้ไม่เคยเข้าใจมาก่อน  ทั้งในเรื่องของธรรมะ  การรักษาศีล  การปฏิบัติธรรมเจริญภาวนา  ซึ่งตอนอยู่ที่บ้านไม่เคยรู้เลยว่า  ธรรมะคืออะไร  การรักษาศีลคืออะไร  และการเจริญสมาธิภาวนาดีอย่างไร  ซึ่งเมื่อข้าพเจ้าได้ลองมาปฏิบัติ  มันก็ทำให้ข้าพเจ้ามีสมาธิและมีสติปัญญา  จะทำอะไร  ก็มีสติและสมาธิตลอดเวลา  ที่วัดวะภูแก้วนี้  ไม่ใช่จะฝึกเฉพาะสมาธิ  สติเพียงอย่างเดียว  แต่ยังปลูกฝังให้ข้าพเจ้าเป็นคนดี  มีคุณธรรม  จริยธรรม  และยังปลกฝังให้ข้าพเจ้าเป็นบุตรที่กตัญญูต่อบิดา  มารดา  ซึ่งมันทำให้ข้าพเจ้ารู้ว่าบุคคลที่สำคัญที่สุดในชีวิต  คือ  บิดา  มารดา  กลับไปบ้านผมก็คงต้องไปกราบพระคุณท่านอย่างงาม ๆ  แล้ว

นายวัฒนา  พ้นภูมิ 
โรงเรียนหนองกี่พิทยาคม  ชั้น ม.4/2
เขียนไว้ ณ วันที่ 14 พฤษภาคม 2556 

ขอให้ความสุขพ่อแม่ทั้งกายและใจ

สัญญาใจของ 
นายภุชงค์  ทีปชมภู 
โรงเรียนหนองกี่พิทยาคม  ชั้น ม.4/4 
เขียนไว้ ณ วันที่ 14 พฤษภาคม 2556 

ต้องเปลี่ยนชุดความคิด

          หนูเกลียดพ่อของตัวเองมากไม่ว่าจะข่มใจยังไงก็ไม่สามารถลดความรู้สึกนี้ได้สักนิดถึงจะรูว่ามันบาปและบาปมากด้วย  แล้วความเกลียดชังนี้ก็ทำให้แม่ต้องเสียใจ  ถึงจะรู้ขนาดนี้แต่หนูก็ยังคงเกลียดเขาอยู่ดี  จนมาได้ปฏิบัติธรรมที่นี้วัดวะภูแก้ว  หนูได้รู้ความจริงที่หนูไม่รู้เกี่ยวกับพ่อ  ในความคิดที่ผ่านมาหนูคิดว่าเวลาท้อง  แม่ต้องลำบากคนเดียวแต่ไม่ใช่เลยพ่อต้องลำบากคอยหาเงินมารักษาแม่เพื่อเป็นค่าทำคลอด  เป็นค่ายาต่าง ๆ  มันทำให้หนูอึ้ง!  และรู้ว่าหนูคิดผิดทุกสิ่งทุกอย่างที่พ่อทำกับหนูเพราะความรักไม่ใช่เกลียดชัง  ตอนนี้หนูรู้แล้วและต่อจากนี้  หนูจะเปลี่ยนความคิดใหม่ให้หมด  ถึงมันจะไม่ง่ายก็ตาม  หนูจะเอาคำสอนทั้งหมดที่ได้มา  มาปรับใช้ประโยชน์ต่อไป

นางสาวอุไรวรรณ  ทิมิน 
โรงเรียนหนองกี่พิทยาคม  ชั้น ม.4/2
เขียนไว้ ณ วันที่  14 พฤษภาคม 2556