หลวงพ่อพุธ ฐานิโย Thaniyo.com

ขอบคุณโชคชะตาที่นำพาให้มาที่นี่

          แสงแดดตอนเช้าอันสดใสของวันนี้ยังไม่มี   มีแต่สายฝนและสายลมที่แสนจะเบาบาง   สายฝนวันนี้เปรียบดังน้ำเย็นชโลมจิตใจของข้าพเจ้าและสายลมนี้เปรียบดังอ้อมกอด  ความห่วงใยและความเอาใจใส่ของอาจารย์ทุกท่านที่มีต่อข้าพเจ้า   มันทำให้ข้าพเจ้าหวนกับไปนึกถึงวันแรกก่อนที่ข้าพเจ้าจะย่างกายเข้ามาอยู่  ณ  สถานที่อันสงบ ร่มรื่น  แห่งนี้    ข้าพเจ้าพูดกับเพื่อนของข้าพเจ้าว่าเราไม่อยากจะไปเข้าอบรมครั้งนี้เลยเพราะวันเวลาที่ทางคุณครูได้กำหนดมามันนานเกินไป ทำให้จิตใจของข้าพเจ้ารู้สึกท้อแท้และอ่อนไหว    ข้าพเจ้าพูดกับเพื่อนว่าขอให้คณะครูเปลี่ยนใจไม่พาเราไปด้วยเถิด   เราจะได้อยู่พักผ่อนที่บ้าน  อยู่ดูโทรทัศน์  ฟังเพลง   นั่งเล่น   เล่นคอมพิวเตอร์   ข้าพเจ้าเป็นคนที่ชอบฟังเพลง   ถ้าไม่ได้ฟังเพลงจะนอนไม่หลับ  แต่ทุกสิ่งทุกอย่างที่ข้าพเจ้าเคยกระทำก็ได้เปลี่ยนแปลงไปหลังจากที่ข้าพเจ้าได้ย่างกายเข้ามาอยู่ ณ ที่แห่งนี้   ข้าพเจ้าอยากขอขอบพระคุณคณะครู  วิทยากร  และโชคชะตาที่ได้ทำให้ข้าพเจ้าได้มายืนอยู่ ณ จุดนี้  ที่นี่   วันนี้  เวลานี้และวินาทีนี้มันช่างมีคุณค่าแก่ข้าพเจ้าเหลือเกิน  ทำให้ข้าพเจ้ารู้จักคำว่าสติ  และได้ระลึกถึงพระคุณของพ่อแม่อันยิ่งใหญ่ จะหาสิ่งใดมาเปรียบเทียบมิได้และสิ่งสำคัญคือได้ทำให้ข้าพเจ้าสงบทั้งทางกาย   วาจา ใจ  และสามารถอยู่ได้โดยใช้สติเหมือนดังคำสุภาษิตที่ว่า  “สติมาปัญญาเกิด  สติเตลิดจะเกิดปัญหา”

น.ส.นิตยา  อ่ำสันเทียะ 
ชั้น ม.4   โรงเรียนบุญเหลือวิทยานุสรณ์

สาวกพี่แบงค์ได้สำนึก

          ข้าพเจ้าเคยเข้าอบรม – เข้าค่าย  ธรรมะพัฒนาจิตในหลายปี  หากนับได้ก็ประมาณ 6 ปีแล้ว   ทุกที่ที่ไปเข้ามาก็สอนแตกต่างกันไป   และที่สอนเหมือนกันก็เรื่องสมาธิ   บุญคุณของบิดา-มารดา  ผู้มีพระคุณ   แต่ครั้งนี้ได้มาปฏิบัติที่วัดวะภูแก้ว    ก่อนจะมาก็รู้สึกตื่นเต้นและอยากมามาก    เมื่อมาถึงก็ชอบมาก รู้สึกประทับใจโดยเฉพาะเรื่องของ พ่อ  แม่  ข้าพเจ้าชื่นชอบพี่แบงค์ (clash) มากถึงกับบ้ามากที่สุดเลยก็ว่าได้   ในห้องนอนก็มีแต่รูปพี่แบงค์เต็มฝาผนังห้อง, บนเตียงนอน,  ในห้องน้ำ, บนโต๊ะคอมฯ  และยังมีสมุดที่เป็นประวัติและรูปพี่แบงค์เล่มใหญ่เล่มหนึ่ง   และตู้โทรทัศน์ก็มีแต่ ซีดี/คอนเสิร์ต ของพี่แบงค์ตั้งแต่ชุดแรกยันชุดสุดท้าย    แต่ไม่เคยมีรูปพ่อ-แม่ เลย   เงินทุกบาทที่ซื้อของพวกนี้ก็มีแต่เงินของแม่เท่านั้น   แม่ก็ชอบบ่นว่าจะซื้ออะไรนักหนา   คนหาจะเป็นบ้าตายแล้วนะ     ข้าพเจ้าไม่สนใจเพราะชอบพี่แบงค์มาก

          ครั้งหนึ่งเคยหนีแม่ไปดูพี่แบงค์ที่งานกาชาดประจำจังหวัด    แม่ของข้าพเจ้านั่งรอจนกว่าข้าพเจ้ากลับมาตอนประมาณ 22.35 น.  ได้  และวันนั้นก็ได้เถียงกับแม่หนักมากว่า   “ไปไหนทำไมไม่บอกดีๆ   ว่าไปไหน”  ข้าพเจ้าไม่สนใจและเงียบ   แม่เลยบอกว่า  “เงินหามาได้ก็ใช้อย่างเดียว  ไอ้แบงค์ดีกว่าแม่ตรงไหน  หนูจะชอบอย่างไรแม่ไม่ว่า   แม่ไม่ห่วงอะไรมากห่วงแค่เรื่องนี้  (เรื่องพี่แบงค์มันเกินไป หนูเป็นลูกสาวคนเดียวเป็นอะไรมามันคุ้มไหม”    แล้วแม่ก็ไปนอน   ข้าพเจ้าก็ไปนอน   และในวันนี้ได้รู้และสำนึกในคำสอนของแม่และเข้าใจแม่    ข้าพเจ้าจะทำในสิ่งที่แม่ต้องการและไม่ทำให้แม่เสียใจอีกและก็เพราะการอบรมในครั้งนี้ทำให้ข้าพเจ้ามีสติที่จะคิดได้  ขอบคุณค่ะ

น.ส.รัชนีกร  โคตรภักดี
ชั้น ม.4/2   โรงเรียนบุญเหลือวิทยานุสรณ์

หน้าใสโดยไม่ต้องใช้ครีม

           เมื่อได้ยินข่าวจาก รอง. สม ว่า จะมีการเข้าค่ายฝึกพัฒนาจิตที่วัดวะภูแก้ว   ดิฉันเกิดอาการเบื่อหน่ายขึ้นมาในทันที  เพราะรู้แน่นอนเลยว่าต้องไปนั่งสมาธิเกือบครึ่งวัน   ถอนหายใจอย่างเต็มแรงคิดว่ามันเป็นเรื่องที่น่าเบื่อ   อดเที่ยวไปตั้ง 5 วัน   น่าเบื่อสุดๆ

           แต่พอได้ลองมานั่งปฏิบัติธรรม   สวดมนต์   เกิดอาการชอบมากๆ ถึงมากที่สุด   รู้สึกว่าตนเองมีจิตใจนิ่งสุขุม    เป็นคนนิ่งๆ ได้   จากที่ดิฉันเป็นคนกระโดกกระเดกพูดจาโผงผาง   แต่ก็ยังมีอยู่บ้างเล็กน้อย

         วันที่ 4  ดิฉันฟังเรื่องดวงใจแม่    น้ำตาดิฉันไหลนอง ความรู้สึกเย็นชา  เสียงภายในศาลาเงียบกริบ   ราวกับดิฉันนั่งอยู่คนเดียวบริเวณศาลา   เมื่อ ดร.ดาราวรรณ  บอกให้ถอนจิต   หลายคนแน่นิ่งไม่ถอนจิต   น้ำตาเต็มหน้า   หนึ่งในนั้นมีดิฉันด้วย   คิดถึงแม่   อยากกราบแม่(ไม่เคยกราบแม่เลยเพราะอาย)

         ส่งท้ายกับความรู้สึกที่ดีกับวัดแห่งนี้   โล้งโล่งใจ  หลายอย่างที่อึดอัดใจทุกอย่างกลับสบายออกมาหมด    หน้าตาแลดูสดใสทั้งๆ ที่ไม่ได้ทาครีม    ไม่เคยนั่งสมาธิได้น๊านนานขนาดนี้

น.ส.วรกานต์  โครงชัย
ชั้น ม.4/1   โรงเรียนบุญเหลือวิทยานุสรณ์

ยอมรับกรรม

          ตอนแรกที่ได้รู้ว่าจะได้มาปฏิบัติธรรมที่วัดวะภูแก้ว  ผมก็คิดว่าคงไม่มีอะไรมาก   เพราะผมเคยเดินทางมาที่วัดนี้แล้วก็ดูไม่เห็นจะมีอะไร  มีแต่ความสงบกับป่าไม้และทิวทัศน์ที่สวยงาม    แต่พอผมได้มาปฏิบัติจริงๆ   ผมก็รู้ว่ามันมีอะไรตั้งมากมาย   2 วันแรก ผมรู้สึกเหนื่อยและท้อมาก   ผมนั่งสมาธิไม่ค่อยอยู่ เพราะมันเมื่อย  หนาวก็หนาว   พอวันที่ 3 เริ่มปรับตัวได้เล็กน้อย    ก็ไม่ค่อยปวดมาก  แต่ก็ยังสัปหงกอยู่ดี   พอวันที่สี่เริ่มนั่งได้นานขึ้น ไม่รู้เพราะเหมือนกับว่ามันเริ่มชินแล้ว

          พอถึงตอนกลางคืนได้ฟังธรรมเรื่องแม่และหนังเรื่องแม่    ผมก็รู้สึกขำตัวเองมากเพราะเกิดมาเคยเจอหน้าแม่ไม่กี่ครั้ง   พอฟังบรรยายถึงบุญคุณของแม่    ก็ทำให้ผมรู้ว่า  ผมรู้สึกโกรธแม่มากว่าทำไม ไม่เลี้ยงดูผม    เมื่อก่อนผมเห็นพี่กับย่ากอดกัน    ผมนั่งร้องไห้ ผมบอกตัวเองว่าทำไม ผมไม่มีแม่อย่างคนอื่นบ้าง  แต่พอ ดร.ดาราวรรณได้บอกว่าการที่เราถูกทอดทิ้งไปเพราะว่ามันเป็นกรรมเก่า  คือกรรมพรากสัตว์   ผมจึงเข้าใจและไม่โกรธแม่แล้ว   ทำให้ผมรักแม่มากขึ้น  ผมประทับใจมาก

          ผมประทับใจวิทยากรทุกท่าน  โดยเฉพาะ ดร.ดาราวรรณ  ท่านบรรยายให้ผมได้อะไรมากขึ้น   ได้แนวทางการปฏิบัติตัว  การใช้ชีวิต   การตอบแทนบุญคุณบุพการี   ผมประทับใจมาก   พอมาถึงวันที่ 5  ผมก็รู้สึกสบาย  ไม่เหนื่อย    ไม่เมื่อยเท่าไร   ก็รู้สึกดีที่ได้มาวัดวะภูแก้ว    จากตอนแรกแล้วที่คิดว่ามาคงไม่มีอะไร    แต่ได้ปฏิบัติจริงทำให้ผมได้รู้อะไรมากมายว่า มันมีอะไรอีกเยอะที่เราไม่รู้มาก่อน   ทำให้ผมประทับใจมากเลย   ผมรู้สึกว่าการมาในครั้งนี้ได้ประโยชน์มากจริงๆ   ทำให้ผมได้คิด และมีสติในการดำรงชีวิต

นายสราวุธ   กลมกล่อม
ชั้น ม.4/2  โรงเรียนบุญเหลือวิทยานุสรณ์