หลวงพ่อพุธ ฐานิโย Thaniyo.com

เข้าใจหัวอกหัวใจของแม่

          ก่อนผมจะมาที่วัดวะภูแก้วนี้   ผมเป็นเด็กอารมณ์ร้อนมาก   ใครมาว่าผมไม่ได้   ผมต้องใส่อารมณ์อยู่เรื่อย   แต่ผมก็มีความอดทนอยู่บ้าง  ผมเถียงพ่อแม่  ผมไม่เคยฟังคำสั่งสอนของท่าน   ผมไม่เคยปฏิบัติตามคำสั่งสอนของท่าน   ผมเล่นแต่เกมส์  เอาแต่เที่ยว  ใช้เงินอย่างสุรุ่ยสุร่าย   ท่านบอกกับผมเสมอว่า  ควรใช้เงินอย่างประหยัด   คิดถึงอนาคตบ้าง  วันข้างหน้าจะกินอะไร   กลับไปนี้  ผมจะเชื่อฟังท่านทุกอย่าง   ผมจะเข้าใจและเห็นใจท่าน   ท่านเป็นผู้เลี้ยงดูเรา   ต่อไปนี้เราต้องดูแลท่านเท่าที่จะทำได้

นายชลลพรรษ   พัฒนตรีคุปต์
โรงเรียนมิตรภาพวิทยา   ชั้น ม.5
เขียนไว้  ณ  วันที่  3 ก.ค. 2555

ขนาดไม่อยากมา  ยังทำได้ดีขนาดนี้

          ตอนแรกผมไม่อยากมาเพราะมีรุ่นพี่มาบอกว่ามาแล้วทรมานมาก    มากกว่ามาแก้ที่โรงเรียนวันละ 15 นาที  1 เทอม   ผมว่าไม่มาดีกว่า  พ่อแม่ผมตีจนเลือดแตกเต็มหลัง  ผมก็ดื้ออยู่   ผมก็บอกว่าผมไม่ไปเพราะไปแล้วก็ทำตัวเหมือนเดิม   พ่อมาส่งโรงเรียนก็แล้วก็ไม่อยากไป  พอดีมีเพื่อนมาบอกว่าไปเถอะเพื่อนไปด้วยกันมันไม่มีอะไรน่ากลัวหรอก   เขาไม่ได้เอาไปฆ่าหรอก   เขาจะพาไปทำบุญ   เอาบุญเยอะๆ  โอกาสมีแค่ 1 ปี เท่านั้นและก็มีแค่ 5 วันด้วย  มันคงไม่เป็นอะไรหรอก    ผมก็บอกว่าไปก็ได้ทั้งๆ ที่เพื่อนก็ไปกันหมดแล้วเหลือผมคนเดียวที่ไม่ไป

          วันแรกจิตใจผมยังไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเพราะเอาแต่คิดว่าเมื่อไรจะครบ 5 วัน   ผมอยากกลับบ้าน   วันที่ 2 มาก็ตื่นแต่เช้า   ก็นั่งสมาธิได้ประมาณ 1 ชั่วโมงครึ่ง   ผมภูมิใจมากที่สุด   อาจารย์ชมผม   ต่อมาได้รับคำชมจากเพื่อนว่า    ทำดีจังไหนบอกไม่อยากมาแต่ทำสมาธิได้ตั้ง 6 ยก   ขนาดเราตั้งใจขนาดนี้   เรายังทำไม่ได้เลย   ผมก็บอกเพื่อนว่าก็พยายามทำเอานะไหนๆ ก็มา  อย่างน้อย 1 ครั้งก็พอ   แล้วเพื่อนถามว่าแล้วไม่ปวดเลยหรอ    ผมก็บอกว่าไม่ปวดเลยถ้าเราตั้งใจทำและตั้งใจปฏิบัติ    ถ้าไม่ตั้งใจก็ทำไม่ได้

          วันที่ 3  รู้สึกสบายกายสบายจิตมาก  รู้สึกดีขึ้นเยอะ  ได้ทำสมาธิและผมตั้งใจทำมาตลอดถึงแม้เพื่อนหาว่าผมหลับแต่จริงๆ แล้ว ผมไม่เคยหลับสักนิด   วันที่ 4-5 มาก็รู้สึกภาคภูมิใจมากกว่าเดิม  อยากขอบใจอาจารย์ทุกท่านที่ทำให้ผมรู้สึกขนาดนี้ว่าบาปมันมีจริง   ผมเคยด่าพ่อแม่ทำประชดประชันพ่อแม่   ตอนนี้แผลที่หลังก็ยังไม่หายเลย   โดนตีเพราะมีคนบอกแม่ผมว่าหนีเรียน 2-3 อาทิตย์ ซึ่งมันไม่เป็นความจริง    ผมโกรธพ่อแม่มากที่มาตีโดยไม่ถามเลย    ผมเข้าเรียนทุกวันไม่เคยหนีเรียนเลย

นาย ยสินทร    กสิประกอบ  ชั้น  ม .4/7   เลขที่ 2
โรงเรียนสูงเนิน  อ.สูงเนิน  จ.นครราชสีมา
เขียนไว้  ณ  วันที่  3 ก.ค. 2555

ความรู้สึกเกี่ยวกับการปฏิบัติธรรม

          ในการปฏิบัติธรรมครั้งนี้ที่มาเพราะถูกอาจารย์บังคับและคิดว่ามันคงจะน่าเบื่อมาก    แต่พอมาถึงวัดวะภูแก้ว  บรรยากาศของวัดวะภูแก้วสวยมาก   โดยเฉพาะลานปฏิบัติธรรมซึ่งสวยมาก    แรกเริ่มที่ปฏิบัติธรรมนั่งสมาธิ  ข้าพเจ้าเมื่อยและเจ็บขามาก   แต่พอเดินจงกรมข้าพเจ้ากลับรู้สึกดีกว่าการนั่งมาก   ซึ่งมันเป็นเช่นนี้มาเรื่อยๆ

          วันที่ 4 ของการปฏิบัติธรรม   อาจารย์ได้บรรยายเกี่ยวกับพระคุณของบิดามารดา   ข้าพเจ้าร้องไห้ออกมาอย่างหนัก    ข้าพเจ้านั้นเมื่อตอนก่อนจะมาที่นี่นั้นข้าพเจ้าได้ปฏิบัติสิ่งที่ไม่ดีต่อท่านไว้มากทั้งเถียง  ทั้งขี้เกียจ    เวลาทำงานบ้านก็จะให้ท่านบอกย้ำๆ ถึงจะทำได้ และแม่ของข้าพเจ้าก็กำลังเป็นโรคความดันโลหิตสูง   ซึ่งข้าพเจ้าเองก่อนมาก็ไม่ได้คิดอะไร   แต่พอมาที่นี่แล้วได้รู้จักบาปกรรมและเห็นความไม่เที่ยงของชีวิต   ข้าพเจ้าก็อยากจะปรับปรุงตัวให้ดีขึ้น  จะเรียนหนังสือให้ตั้งใจมากขึ้นเพราะเมื่อท่านยังมีชีวิตอยู่   ท่านทั้งสองจะได้ภูมิใจในตัวข้าพเจ้าบ้าง   ไม่ต้องผิดหวังช่ำใจในตัวข้าพเจ้า   และในการมาที่นี่ทำให้ข้าพเจ้าได้ฝึกสติให้ดีขึ้นและได้เคล็ดลับในการเรียนดีมากขึ้นด้วย   ก็ขอขอบคุณวัดวะภูแก้วมากค่ะ

น.ส.พัชรี  ทุมนาหาด   ชั้น ม.4/1  เลขที่  36
โรงเรียนสูงเนิน  อ.สูงเนิน  จ.นครราชสีมา
เขียนไว้  ณ  วันที่  3 ก.ค. 2555

บอกรักแฟนได้ แต่ไม่กล้าบอกรักพ่อแม่

          ข้าพเจ้ารู้สึกว่าการมาวัดเป็นอะไรที่น่าเบื่อหน่าย   เพราะการปฏิบัติธรรมมีแต่อะไรที่ซ้ำซาก  เดี๋ยวก็สวดมนต์  เดี๋ยวก็นั่งสมาธิ  แล้วก็เดินจงกรม   แถมยังห้ามส่งเสียงดังอีก  จะทำอะไรก็ยุ่งยากไปหมด   วันแรกของการนั่งสมาธิรู้สึกว่าอยากจะปรี๊ดแตกเพราะปวดขา ทรมานมาก   พอเริ่มเข้าสู่วันที่ 3  เริ่มหายปวดและรู้สึกว่าเริ่มตัวเบาสบาย   เริ่มมีจิตใจสงบ

          ในการมาปฏิบัติธรรมครั้งนี้ทำให้คนที่เคยหลงผิดอย่างข้าพเจ้าเริ่มคิดจะกลับตัวกลับใจ   ข้าพเจ้าเคยคิดว่าเราเกิดมาจากท้องพ่อท้องแม่   ท่านทำให้เราเกิดมาท่านก็ต้องเลี้ยงดูเราเป็นอย่างดี   เราอยากได้อะไร พ่อกับแม่ก็ต้องหามาให้   ข้าพเจ้าอยากได้โน้ตบุคมาก  เห็นคนอื่นเขามีก็อยากได้  ขอคุณพ่อ  พ่อบอกว่ามันยังไม่จำเป็น   ข้าพเจ้าก็ดุด่าท่านว่า   ถ้าไม่ซื้อให้ข้าพเจ้าจะไม่ไปโรงเรียน  จะไม่คุยด้วย   2 วันผ่านไปคุณพ่อก็ซื้อมาให้    ข้าพเจ้าเคยคิดว่าทำไมแม่ชอบดุด่าว่าเรา    ไม่รักเราหรือยังไง   พอได้ฟังธรรมเกี่ยวกับคุณบิดามารดา   ข้าพเจ้าก็เริ่มคิดได้ว่าท่านเป็นผู้ให้ชีวิตเรา   เราต่างหากที่ต้องเลี้ยงดูท่าน   มีหน้าที่เชื่อฟังท่าน   ทดแทนบุญคุณท่าน   เรามีบาปติดตัวมาตั้งแต่เกิด

          ข้าพเจ้าจัดงานวันเกิดทุกปี   นับต่อแต่นี้ไปข้าพเจ้าจะเปลี่ยนจากการจัดงานวันเกิดมาเป็นวันผู้ให้กำเนิด   จะนำพวงมาลัยไปกราบคุณพ่อคุณแม่   ในการปฏิบัติธรรมครั้งนี้ทำให้ข้าพเจ้าสำนึกผิดในหลายๆ เรื่องที่เคยหลงทำผิด   ข้าพเจ้าเริ่มชอบการนั่งสมาธิปฏิบัติธรรม    ได้รู้บุญคุณบิดามารดา  ครูบาอาจารย์   การนั่งสมาธิสามารถช่วยให้จิตใจสงบ  อาจจะทรมานแค่ตอนแรก   แต่ตอนนี้การนั่งสมาธิช่วยให้ข้าพเจ้ามีจิตที่สงบขึ้น   ถ้ามีโอกาสข้าพเจ้าก็อยากกลับมาปฏิบัติธรรมที่วัดแห่งนี้อีก    มีอีกอย่างที่ข้าพเจ้าอยากจะทำกับแม่คือบอกรักพ่อกับแม่   ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยบอกรักพ่อเพราะพ่อทำงานอยู่ต่างจังหวัด   ส่วนมากจะไม่กล้า   แต่กลับบอกรักแฟนได้ทุกวันแทบตลอดเวลา   แต่กลับไม่กล้าบอกรักผู้ให้กำเนิด   กลับไปข้าพเจ้าจะโทรไปบอกคุณพ่อว่ารักท่านมากลูกจะไม่เกเรอีกต่อไปจะพยายามทำเพื่อพ่อแม่  ให้สมกับที่ท่านให้ชีวิตนี้กับเราให้เราได้มีโอกาสมาลืมตาดูโลก

น.ส. อจลญา  เย็งประโคน   ชั้น ม.4/3  เลขที่ 41
โรงเรียนสูงเนิน  อ.สูงเนิน  จ.นครราชสีมา
เขียนไว้  ณ  วันที่  3 ก.ค. 2555

ตอนนี้กล้ากราบแม่แล้ว

         หนูเคยทำให้แม่ต้องเสียใจ    เคยทำบาปแม่   เคยเถียงแม่   เคยว่าแม่  เคยด่าแม่   เคยโกหกแม่   เคยว่าแม่รักลูกไม่เท่ากัน    หนูน้อยใจมากเคยคิดว่าไม่อยากอยู่บ้าน    อยากหนีออกจากบ้าน   บางครั้งก็รำคาญที่พ่อบ่นพ่อด่า  รำคาญมากจึงเดินหนีแล้วก็เข้าไปนอนในห้อง   บางครั้งก็เถียงท่านแล้วก็ยังโกหกว่าจะไปที่โน่นที่นี่   แต่ที่จริงแล้วหนูอยากเที่ยวก็เลยต้องโกหก    หนูรู้แล้วว่ามันบาปมาก   รู้แล้วว่าพ่อกับแม่เสียใจขนาดไหน

          เมื่อหนูได้เข้ามาในโครงการอบรมพัฒนาจิตที่ทางโรงเรียนได้จัดขึ้นที่วัดวะภูแก้ว   วิทยากรสอนให้เรามีสติสัมปชัญญะเพื่อให้มีปัญญาเห็นชอบ    มีความจดจ่อ   เกิดสำนึกของความกตัญญูกตเวที   ความรับผิดชอบ    สิ่งที่หนูเข้าใจมากเป็นพิเศษคือ  ความกตัญญูกตเวที  แต่ข้าพเจ้าก็ไม่กล้าแสดงออก  อาย   กลัวตัวเองจะร้องไห้ออกมาให้พ่อกับแม่เห็น   แต่พอได้เข้าฝึกในโครงการอบรมพัฒนาจิตที่วัดวะภูแก้ว    พอวิทยากรพูดถึงเรื่องพระคุณของพ่อแม่     เราน้ำตาไหลออกมาทันที   เพราะเคยทำผิดอย่างใหญ่หลวง     เคยทำให้แม่ร้องไห้   มันบาปมากแล้วกลับไปบ้านจะไปกราบพ่อกับแม่และอยากขอโทษสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง

น.ส. อนุตตรีย์    วินิจฉัยภาครุจ    ม.4/5   เลขที่  39
โรงเรียนสูงเนิน  อ.สูงเนิน  จ.นครราชสีมา
เขียนไว้  ณ  วันที่  3 ก.ค. 2555