|
อย่ารับประทานมากเกินไป
เมื่อข้าพเจ้ามาถึงที่วัดวะภูแก้ววันแรก รู้สึกว่าที่วัดวะภูแก้วมีบรรยากาศที่ดีมาก ทำให้ข้าพเจ้าอยากจะอยู่หลาย ๆ วัน แต่เมื่อข้าพเจ้าได้ปฏิบัติธรรมรู้สึกว่าอยากจะกลับบ้าน แต่เมื่อทำต่อมารู้สึกว่าสบายและอยากที่จะปฏิบัติต่อ แต่ตอนที่จิตยังไม่มีสมาธิเห็นเพื่อน ๆ ที่มาด้วยกันที่เขามีสมาธิก่อน เห็นเขาร้องไห้บ้าง ตัวโยกบ้าง รู้สึกกลัว แต่เมื่อมาทำเองก็รู้สึกว่า จิตเวลามีสมาธิช่างสบายและมีสมาธิแต่ตอนที่ข้าพเจ้าทำสมาธิได้ ได้ร้องไห้หรือที่เรียกว่า"อาการปีติ" ข้าพเจ้ารู้สึกดีใจ เมื่อข้าพเจ้าทำได้และทำได้เรื่อย ๆ เวลาที่ถอนจากสมาธิรู้สึกสบาย ข้าพเจ้าขอฝากข้อคิดเล็ก ๆ น้อย ๆ ว่า เวลาที่จะนั่งสมาธิ อย่ารับประทานอาหารมากเกินไปเพราะจะทำให้ง่วงและทำให้จิตไม่มีสมาธิ เมื่อไม่มีสมาธิจิตก็ไม่สงบ แล้วจะทำให้เรานั้นมีจิตใจฟุ้งซ่านไม่มีสมาธิ
น.ร.ร.ร. โคราชพิทยาคม บัวเหล่าที่สาม
เมื่อผมทราบจากทางโรงเรียน ผมรู้สึกทันทีไม่อยากมา แต่ถูกอาจารย์บังคับ เมื่อมาถึงผมรู้สึกอยากจะมาอยู่เลย เพราะที่นี่สบาย ตอนแรกผมนั่งสมาธิปวดเมื่อยขาไม่มากเท่าไร เพราะอยู่บ้านผมได้ไปนั่งที่วัดข้างบ้านจนเคย เมื่อมาถึงยกที่ 2 ผมมีสมาธิมากขึ้นจนถึงขั้นปีติ และเมื่อนั่งสมาธิทุกครั้งก็เกิดปีติทุกครั้ง และอยากจะนั่งอีกนานโดยไม่มีใครรบกวน ครั้นถึงยกที่ 4 เกิดปีติมีนิมิต เห็นทางสองแพร่ง โดยให้เลือก 1 ทาง โดยมีคนเล่นดนตรีและมีคนนั่งสมาธิ เมื่อผมเลือกทางมีคนนั่งสมาธิจากนั้นคนที่นั่งสมาธิพาไปเดินจงกรม เดินไปที่บ่อน้ำที่มีดอกบัว 4 เหล่า และคนนั้นได้ให้ผมทายว่าคนนั้นได้จัดเป็นดอกบัวเหล่าใด เข้าจึงบอกว่าเป็นเหล่าที่ 3 และเขาก็ได้ถามว่าผมเป็นดอกบัวเหล่าใด ผมไม่รู้ จึงยืนเพ่งมองดอกบัวอยู่นาน ผมยังไม่รู้ว่าเป็นบัวเหล่าใด เขาจึงบอกว่าผมเป็นบัวเหล่าที่ 3
น.ร.ร.ร. โคราชพิทยาคม คิดว่าน่าเบื่อ แต่กลับสนุก
มาวัดวะภูแก้วครั้งนี้ ที่มาเพราะถูกอาจารย์บังคับ ไม่อยากจะมาเลย คิดว่าสมาธิเป็นเรื่องน่าเบื่อมาก แต่ในตอนนี้เปลี่ยนใจแล้ว รู้สึกว่าสมาธิมีประโยชน์มาก ไม่น่าเบื่ออย่างที่คิดเลยสักนิดกลับดูเป็นเรื่องสนุก ในตอนแรกคิดว่าอยากจะอยู่บ้าน ดูหนังยังจะดีกว่าอีก แต่ตอนนี้นึกขอบคุณอาจารย์ที่พามา ทำให้รู้ว่าการที่เราทำอะไรลงไปนั้นบางอย่างเราอาจจะทำไม่ดี บางอย่างก็อาจจะดีโดยไม่รู้ตัว คิดว่าต่อไปนี้การเรียนคงจะดีขึ้นมากเพราะเท่าที่ผ่านมาการเรียนแย่ลงเรื่อย ๆ จิตใจก็ไม่ค่อยมีสมาธิในการเรียน คิดว่าประโยชน์ในการทำสมาธิ เราคงจะได้ประโยชน์บ้างไม่มากก็น้อย
น.ร.ร.ร. โคราชพิทยาคม สมาธิมีความจำเป็นกับชีวิตประจำวัน
ตอนแรกที่รู้ตัวว่า จะได้มาที่วัดวะภูแก้ว รู้สึกว่าไม่อยากมาเลย อยากนอนดูทีวีอยู่กับบ้าน เวลาทำอะไรก็ตาม มีความรู้สึกว่าไม่อยากทำ เบื่อไปเสียทุกอย่าง อยากกลับบ้านอย่างเดียว แต่เพราะความที่ว่าทำติดต่อกันเป็นเวลาหลายวัน ทำให้เกิดอาการชิน เริ่มรู้จักสมาธิดีขึ้นและดีขึ้นเรื่อย ๆ มีความรู้สึกว่ากลัวและกลัวมาก ในขณะที่เพื่อนหลาย ๆ คนมีความปีติ ตอนนั้นมีความรู้สึกว่ากลัวและกลัวมากเลย
ตอนมาครั้งแรก ๆ มีความรู้สึกว่ามืด มืดมากไม่มีความสว่างเลยแม้แต่น้อย แต่พออยู่ไปหลาย ๆ วันมีอาการชิน ทำอะไรดีกว่าวันแรก ๆ มากเลย ข้าพเจ้าพยายามจะให้เกิดความปีติ อยากรู้ว่ามันเป็นอย่างไรแต่ข้าพเจ้าก็ไม่เป็นสักที แต่ก็มีความสว่างมากกว่าเก่าเยอะ
ในการนั่งสมาธิมีประโยชน์มากในการเรียนทำงานต่าง ๆ เป็นต้น ฉะนั้นการทำสมาธิจำเป็นกับชีวิตประจำวันมาก และพอมาวันใกล้จะกลับบ้านข้าพเจ้ากลับไม่อยากจะจากที่นี่ไปเลย ถ้ามีเวลาจะนั่งสมาธิที่นี่อีกครั้ง
น.ร.ร.ร. โคราชพิทยาคม ขอบคุณพระผู้เป็นเจ้า
จากการที่ข้าพเจ้าได้ย่างก้าวเข้ามาในวัดวะภูแก้วสิ่งที่ข้าพเจ้าประทับใจมากที่สุดคือ สภาพแวดล้อมครั้งแรกที่ข้าพเจ้านั่งสมาธิ จิตใจของข้าพเจ้าไม่เป็นสมาธิเลย ถึงแม้ข้าพเจ้าจะนึกถึงคำบริกรรมถี่ ๆ ว่า พุทโธ หรือ พ่อ - แม่ และอื่น ๆ ก็ตาม จิตใจของข้าพเจ้าไม่สงบ พอวันที่ 5 ข้าพเจ้าได้นึกถึงพระเยซูคริสต์และนึกถึงไม้กางเขนแล้วบริกรรมคำว่า พระเจ้า แล้วข้าพเจ้าก็รู้สึกตัวโยกและเป็นสมาธิตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา
น.ร. ร.ร. สังขะ เชื่อแล้ว
ตอนที่อาจารย์จะพามาอาจารย์เล่าให้ฟังว่าคนที่มาบางคนมีนิสัยที่ไม่ดี พอจะกลับไปก็มีนิสัยที่ดีขึ้น ข้าพเจ้ากับเพื่อนก็พากันไม่เชื่อ แต่พอมาที่นี่ก็ได้รู้ว่าการนั่งสมาธิเป็นสิ่งสนุก มีสาระประโยชน์ตอนวันแรก ๆ ก็รู้สึกปวดเมื่อย พอหลัง ๆ มาก็รู้สึกสบาย ๆ ในวันหลัง ๆ และเกิดอาการปีติคือ ตัวโยกร้องไห้ และจากการที่ข้าพเจ้าได้เป็นก็รู้สึกว่า การนั่งสมาธิเป็นสิ่งที่ดีมีประโยชน์และช่วยให้คนเป็นคนดีได้
น.ร.ร.ร. สังขะ จะกราบเท้าพ่อแม่
การมาในครั้งนี้ ข้าพเจ้าไม่เต็มใจมาเท่าไหร่นักแต่ก็ต้องมาเพราะอาจารย์บังคับ และห่วงเรื่องคะแนนมาก มาถึงที่นี่ชอบบรรยากาศวัดนี้มากเย็นสบายดีก่อนนั้นร่างกายของข้าพเจ้าไม่ค่อยแข็งแรงเท่าใดนัก เป็นคนที่พูดเก่ง เวลาเรียนชอบกวนอาจารย์ และด่าคนเก่ง เมื่อได้เข้าถึงสมาธิ รู้สึกนิสัยเปลี่ยนไปบ้างเล็กน้อย เมื่อกลับไปก็จะไปตั้งใจฝึกสมาธิ และจะไปกราบเท้าพ่อแม่ด้วย
น.ร.ร.ร. ตาคงวิทยา รัชมังคลาภิเษก ทำจิตให้แจ่มใสด้วยสมาธิ
ครั้งแรกก่อนมาที่นี่ อาจารย์ที่โรงเรียนมารีย์วิทยาบอกว่าจะพานักเรียนชั้น ม. 4/1 - ม. 4/4 มาทำสมาธิที่วัดวะภูแก้ว ข้าพเจ้ามีความรู้สึกทั้งอยากมาและไม่อยากมา ใจหนึ่งก็กลัวคิดถึงบ้าน อีกใจหนึ่งก็อยากมาเห็น อยากลองมาฝึกสมาธิ เพราะเห็นผู้มีประสบการณ์เล่าว่าสมาธิสามารถช่วยในการเรียนได้ ข้าพเจ้าจึงตัดสินใจเลือกที่จะมาที่วัดวะภูแก้ว เพราะโอกาสเช่นนี้หาได้ยากกับการที่ต้องเสียค่ารถเพียง 180 บาท ข้าพเจ้าคิดว่ามันคุ้มแสนคุ้ม เมื่อข้าพเจ้ามาถึงที่วัดวะภูแก้ว พอลงจากรถก็ได้พบกับอากาศที่สงบ เย็นสบาย ร่มรื่น ซึ่งผิดกับอากาศในตัวเมืองโคราชซึ่งมีแต่อากาศเป็นพิษ พอหลังจากนั้นในช่วงเย็น เมื่ออาบน้ำกินข้าวเรียบร้อยแล้ว ก็เป็นการปฏิบัติธรรมเป็นครั้งแรก ได้สวดมนต์ ได้ฟังธรรมะ และได้นั่งสมาธิ ซึ่งในช่วงการนั่งสมาธิวันแรกข้าพเจ้าคิดว่ามันน่าเบื่อ เพราะมันปวดเมื่อยมากจริง ๆ ปวดเหมือนชิ้นส่วนของร่างกายจะหลุดเป็นชิ้น ๆ แต่ก็พยายามอดทนจนถึงที่สุด จนในที่สุดก็สามารถเอาชนะมันได้ แต่ก็เป็นแค่บางช่วงเท่านั้นจิตใจก็ยังไม่สงบพอ แต่ข้าพเจ้าก็ภูมิใจ ถึงจะยังไม่ดีนัก พอวันที่สองก็ได้สวดมนต์ ฟังธรรมะ ทำสมาธิ วันนี้ก็ทำได้ยังไม่ดีนัก แต่ตอนนั่งสมาธิก็เกิดอาการปีติ มีอาการตัวโยกเหมือนตัวลอยบ้าง แต่ก็เป็นระยะ ๆ แล้วก็เห็นแสงสว่างเป็นสีขาวเหมือนลืมตาแต่ก็ไม่ใช่ลืมตา เพราะตอนที่เห็นแสงสว่างข้าพเจ้ายังหลับตาอยู่ พอหลังจากนั้นได้บ่อย ๆ ครั้งก็เริ่มชินทำได้นานเป็นชั่วโมง เมื่อถอนสมาธิขึ้นมา ข้าพเจ้าจะรู้สึกเย็นสบาย สงบ อารมณ์ดี แจ่มใส และหลังจากนี้เป็นต้นไปเมื่อกลับไปที่บ้านหรือโรงเรียนข้าพเจ้าก็จะนำสมาธิในการทำสติให้แจ่มใส สามารถไปใช้ในชีวิตประจำวัน ถ้าเราตั้งใจจริงมันก็จะทำให้สิ่งที่เราปฏิบัติเกิดประโยชน์กว่าคนที่ทำอะไรไม่มีสมาธิ ไม่มีสติ และข้าพเจ้าคิดว่าเมื่อมีโอกาสข้าพเจ้าจะมาที่วัดวะภูแก้วอีก ถึงไม่ได้มาข้าพเจ้าก็จะไปทำบุญตักบาตร ทำสมาธิที่วัดอื่น ๆ ที่ใกล้บ้านเพราะข้าพเจ้าไม่ค่อยได้ไปวัดเท่าไรนัก แต่เมื่อมาที่วัดวะภูแก้วข้าพเจ้าก็มีความรู้สึกอยากไปวัดอีก ขอให้เราตั้งใจทำอะไรด้วยสติ แล้วเราจะพบว่า มันคุ้มค่ายิ่งนัก
น.ร. ร.ร. มารีย์วิทยา
แล้วประชาชนจะรักตำรวจ
กระผมมาอยู่วัดวะภูแก้ว ๓ วัน มีความรู้สึกว่าวัดแห่งนี้มีความเงียบและมีพลังบางอย่าง โดยเฉพาะพระสงฆ์และสามเณรในวัดวะภูแก้วเป็นผู้ปฏิบัติ น่าเลื่อมใสพอสมควร ส่วนในการนั่งสมาธินั้น ตั้งแต่วันแรกที่เริ่มปฏิบัติ ผมคิดว่าพวกที่นั่งสมาธินี้ปัญญาอ่อน เพราะตามนิสัยส่วนตัวของผมเป็นคนชอบต่อต้านสิ่งที่พิสูจน์ไม่ได้ แต่เมื่อได้มาอยู่วัดวะภูแก้ว ผมมีความเห็นว่าการทำสมาธิเป็นการบังคับใจของตนเองให้สงบ เมื่อใจสงบแล้วทุกสิ่งทุกอย่างจะดีขึ้นตามไปด้วย โดยไม่ต้องพิสูจน์ สำหรับการฝึกอบรมการพัฒนาจิตที่ทางวัดวะภูแก้วได้จัดทำอยู่นี้ตามความคิดเห็นส่วนของผมคิดว่าเป็นโครงการที่ดีมากโครงการหนึ่ง เพราะข้าราชการบางคนไม่เคยเข้าวัด - ฟังธรรมเลย โดยเฉพาะตำรวจบางท่าน การเข้าวัดอย่างน้อย ๆ ก็ได้รู้ว่าในแต่ละวันวัดเขาทำอะไรกันบ้าน โครงการนี้จะเป็นโครงการที่จะทำให้ข้าราชการแต่ละหน่วยงานรู้จักวัด - รู้จักศาสนาพุทธมากยิ่งขึ้น อีกทางหนึ่ง โครงการนี้น่าจะจัดให้เป็นโครงการที่บรรจุอยู่ในโครงการอบรมข้าราชการทั่วประเทศเต็มรูปแบบ อย่างน้อย ๆ จะทำให้ข้าราชการทั่วประเทศมีคุณธรรมประจำใจ และบริการประชาชนด้วยความเป็นธรรม ประเทศชาติก็จะพัฒนาก้าวหน้าไปได้ไกล เพราะทุกวันนี้ข้าราชการทั่วประเทศจะเห็นแก่ตัว ไม่ค่อยมีคุณธรรม บางครั้งจะทำให้ประชาชนเกลียดข้าราชการ โดยเฉพาะตำรวจ
ส.ต.อ. บัณฑิต เทพรส
สภ.อ. บึงบูรพ์ จ.ศรีสะเกษ
พัฒนาจิต......พัฒนางาน
การอบรมครั้งนี้ กระผมก็คิดว่าดีนะครับ เป็นการพัฒนาจิตใจของข้าราชการตำรวจได้ดี ถ้าตำรวจให้ความร่วมมือมากกว่านี้ก็ยิ่งจะดีมาก สามารถนำความรู้ที่ได้รับการอบรมมาไปพัฒนางานที่โรงพักได้ หรืออาจจะนำเอาหลักศาสนาไปปฏิบัติต่อเพื่อนข้าราชการตำรวจด้วยกัน ก็จะดี สรุป กระผมคิดว่า มีประโยชน์ดีครับ ในการอบรมครั้งนี้ เพียงแค่ ๓ วัน ประสบการณ์มันคงเพียงแต่เศษเสี้ยวหนึ่งเท่านั้นแหละครับ ไม่ใช่ว่าไม่มี มีครับแต่มันน้อย เพราะกระผมคงตั้งใจยังไม่เพียงพอเลยไม่เข้าสมาธิ
ขอขอบคุณคณะผู้บรรยายอบรมครั้งนี้มากครับ
ส.ต.ท. ประสาร หลิมวานิช
ผบ. หม สภ.อ. พิบูลมังสาหาร จ.อุบลราชธานี ไม่เหลือบ่ากว่าแรง
ข้าพเจ้าเคยนั่งสมาธิมาก่อน เพราะข้าพเจ้าเองก็เคยบวชมาแล้ว (นานแล้ว) การทำสมาธิจึงไม่ถึงกับว่าลำบากนัก แต่การทำสมาธิในครั้งแรกคิดว่าทุกคนก็คงมีความคิดเหมือนกัน คือความปวดเมื่อยตามร่างกายแต่สิ่งเหล่านี้คงเป็นสิ่งที่ไม่เหลือบ่ากว่าแรง ข้าพเจ้าเองก็เช่นกัน เมื่อข้าฯ คิดว่าจะนำไปพัฒนาจิตต่อไปเพื่อนำไปใช้ในชีวิตประจำวัน และจะแนะนำผู้ที่ต้องการจะรู้ในเรื่องสมาธิต่อไป
พลฯ สันติ ศรีคำ
สภ.กิ่ง อ.บ้านด่าน จ.บุรีรัมย์
ถ้าคิดว่าทำได้.......ก็ทำได้
ตอนเข้ามาที่วัดใหม่ ๆ ข้าฯ ก็งงว่าทางผู้บังคับบัญชาพามาวัดทำไมมาอบรมการสืบสวนทำไมต้องมาที่วัดด้วย พอเข้ามาก็ได้ฟังท่านอาจารย์และพิธีกรต่าง ๆ ให้ความรู้เรื่องสมาธิไม่ได้เลย พอยกต่อมา ข้าฯ ก็ค่อย ๆ ปรับตัวเองได้และรู้ว่าทำไม่ได้เพราะอะไร ก็คือเพราะใจของเราเองว่าทำไม่ได้มันจึงทำไม่ได้ ดังนั้น ข้าฯ จึงมีความคิดว่าจะต้องทำให้ได้ จะต้องชนะใจตนเองให้จงได้ และจะต้องสู่คนอื่นเขาให้ได้ เพราะเขายังทำได้แล้วเราก็คนกับเขาด้วย ดังนั้น ข้าฯ จึงพยายามตั้งใจในยกสุดท้ายว่าจะต้องทำให้ได้ ก็เลยต้องสู่เพื่อชนะใจตนเอง ผลสุดท้าย ข้าฯ ก็สามารถทำสมาธิได้ และเข้าใจในการทำสมาธิ มันทำให้เกิดความคิด เกิดความอดทน สามารถแก้ปัญหาได้ และรู้จุดสำคัญของสมาธิคือ ใจหรือจิตนั้นเอง เพราะเข้าใจเราว่าทำอย่างนั้นอย่างนี้ไม่ได้ ก็ขึ้นอยู่กับใจของเรา ถ้าใจเราคิดว่าเราต้องทำได้และอาศัยความอดทน ความเพียรพยายาม ก็จะสามารถทำได้
ส.ต.ต. เดชา ทักษิณ
สภ.อ.บ้านใหม่ไชยพจน์ จ.บุรีรัมย์
สู้สุดใจขาดดิ้น
!…ในการมาอบรมฝึกจิตหรือการนั่งสมาธิเพื่อให้มีจิตใจที่เข้มแข็งครั้งนี้ กระผมมีความรู้สึกว่าทำให้ตัวเองมีความรู้สึกว่าทำให้ตัวเองมีความอดทนขึ้น และมีความสะบาย เพราะนานหลายปีแล้วที่กระผมไม่ได้มีโอกาสมาฝึกสมาธิและมานั่งฟังคำบรรยายของพระหลาย ๆ ท่านที่แนะแนวทางในการดำรงชีพและจิตใจก็ครุ่นคิดแต่เรื่องงาน เลยไม่มีสมาธิที่จะนั่งสมาธิเลย ในวันแรก พอได้รับฟังคำบรรยาย ของพระเลยมีกำลังใจที่จะสู้กับปัญหาข้างหน้าได้บ้าง และในคืนที่สามกระผมมีความรู้สึกว่าจิตจะสงบได้อยู่สักพักหนึ่ง แต่ก็ยังไม่สำเร็จเท่าที่ควร เสียดาย เวลาอบรมน้อยไป ถ้ามีโอกาสวันข้างหน้ากระผมจะขอมาอบรมใหม่ ก็ขอขอบคุณ ท่านวิทยากรที่พยายามให้แต่สิ่งดี ๆ แก่พวกกระผมในการมาอบรมครั้งนี้
ส.ต.ต. มงกุฎ พร้อมสันเทียะ
ผบ.หมู่ สภ.ต.โคกกระชาย อ.บ้านกรวด จ.บุรีรัมย์
ได้แนวทางพัฒนาตัวเอง
ในการอบรมครั้งนี้ข้าพเจ้าก็รู้สึกดีขึ้นมาก ดีกว่ามาวันแรก วันแรกก็คิดเบื่อหน่ายอยู่เหมือนกัน พอมาถึงวันที่จะจากไปก็กลับคิดถึง คิดว่ามาอบรมสืบสวน แต่ทำไมมานั่งสมาธิ นั่งวันแรกก็รู้สึกง่วงนอน ทั้งหลับทั้งตื่น ทั้งเหนื่อยมาก รู้สึกเบื่อหน่าย แต่พอเข้าวันที่ ๒ วันพุธก็รู้สึกดีขึ้นมาหน่อยหนึ่ง นั่งไปก็คิดไปเรื่อย ๆ คิดถึงบ้าน คิดถึงเพื่อน พอตกวันที่ ๓ ก็รู้สึกไม่ค่อยเจ็บเท่าไร รู้สึกว่าจิตใจดีขึ้น ตอนพระเทศน์สั่งสอนก็คิดถึงเรื่องบาปบุญคุณโทษอยู่เหมือนกัน และมาอยู่ที่นี่ก็ได้ความคิดแปลกใหม่มากอยู่เหมือนกัน เพื่อที่จะได้นำไปปฏิบัติแก้ไขปรับปรุงตัวเองให้ดีขึ้น สรุป ในการอบรมครั้งนี้ก็รู้สึกเป็นแนวคิดแนวทางไปสู่ความสำเร็จในด้านการงานดีขึ้น ทำให้จิตใจดีและสงบได้ และข้าพเจ้าจะนำไปพัฒนาจิตใจตัวเองและสามารถแนะนำให้คนอื่นได้
จ.ส.ต. บัญชา อุปเถย์
สภ.อ.ภูสิงห์ จ.ศรีสะเกษ
|
เรื่องเล่าตอนเข้าค่าย 
