หลวงพ่อพุธ ฐานิโย Thaniyo.com

 

ได้ความรักในครอบครัวคืนมา

 
 
 
ตอนที่ได้รับใบอนุญาตไปค่าย  หนูรู้สึกเบื่อและเซ็งมาก  ขึ้นชื่อว่าวัด ปฏิบัติธรรม นั่งสมาธิ  หนูเชื่อว่าวัยรุ่นทุกคนคงไม่ชอบเท่าไหร่  และนอกจากวัดแล้ว  การทำความรู้จักกับเพื่อนใหม่ๆ  เป็นอะไรที่หนูไม่ชอบมาก ๆ  แต่พอได้มาสัมผัสที่นี่  ได้เรียนรู้กลับทำให้หนูชอบธรรมะมากขึ้น  ก่อนจะมาที่นี่  หนูมีความคิดว่าจะเปลี่ยนศาสนาเป็นศาสนาคริสต์หรือไม่ก็ไม่มีศาสนาไปเลย  เพราะความเสื่อมโทรมของศาสนาในปัจจุบัน   แต่พอได้มาที่นี่กลับทำให้หนูเปลี่ยนความคิดจากหน้ามือเป็นหลังมือ  ที่นี่สอนอะไรในหลาย ๆ อย่าง   ทำให้หนูไม่กล้าที่จะตบยุง ตีแมลง หรือ ฆ่ามด เหมือนแต่ก่อน  ทำให้หนูคิดตลอดเวลาว่าอย่าทำบาปๆ  และหนูก็ตั้งสัญญาใจกับตนเองว่า กลับบ้านไปต้องทำบุญตักบาตรในทุก ๆ เช้า   ไม่ใช่นอนกินบ้านกินเมืองเหมือนแต่ก่อน
 
 
 
พ่อแม่หนูแยกทางกัน  บ้านแตกสาแหรกขาด  ทุกอย่างเป็นเพราะพ่อ  หนูโทษพ่อและเกลียดพ่อมาตลอด  แต่หลังจากดูคลิปทำให้หนูเข้าใจพ่อมากขึ้น  หนูโทรไปขอโทษพ่อและบอกว่าเข้าใจพ่อ  แต่ที่ผ่านมาพ่อก็ดูแลหนูดีมาตลอด  ไม่เคยโกรธ  ไม่เคยตีหนูเลยด้วยซ้ำ  ที่นี่ทำให้หนูรู้สึกว่าหนูได้ครอบครัวที่อบอุ่นกลับมา   คลิปแม่คลอดลูกทำให้หนูเห็นความเจ็บปวด  ทำให้หนูต้องคิดถึงแม่ว่า  แม่เจ็บแค่ไหน   หนูเคยถาม  แม่บอกว่าถึงจะเจ็บ แต่ก็เป็นความเจ็บปวดที่งดงามเพราะแม่กำลังจะได้เห็นหน้าคนที่แม่รักที่สุดในชีวิต  หนูเห็นแม่ทุ่มเทกับงาน  อดทน  อดหลับอดนอน เพื่อหนูและครอบครัว   หนูโทรไปบอกแม่ว่าที่นี่ทำให้หนูคิดอะไรหลายๆ อย่างได้  หนูมีคำสัญญากับแม่  หนูเห็นความลำบากของแม่ทำให้หนูต้องตั้งใจเรียนให้มากขึ้น  หนูไม่รู้ว่าจะได้เจอแม่อีกตอนไหนหรือเมื่อไหร่ หรืออาจไม่ได้เจอกัน  หนูขอให้แม่ดูแลตัวเอง ดูแลสุขภาพให้ดีๆ  ใช้ชีวิตบนความไม่ประมาท  หนูบอกแม่ว่าหนูรักแม่ที่สุดในชีวิต  หนูมีความคิดที่ดีมากขึ้น  ตอนนั่งสมาธิ  จิตหนูก็คิดถึงแต่แม่จนหนูร้องไห้  หนูต้องขอบคุณที่นี่มากๆ  ที่ทำให้หนูได้ครอบครัวกลับมา  ถึงแม้จะอยู่กันคนละทิศละทาง  จากตอนแรกที่หนูไม่อยากมาที่นี่  ตอนนี้ หนูกลับมีความคิดว่าอยากพาแม่กับครอบครัวมาที่นี่ด้วยกัน  ขอบคุณที่นี่มากค่ะที่ให้อะไรหลายๆ อย่างกับหนู
 

นางสาวธวัลรัตน์  เพ็งเจริญ

โรงเรียน เฉลิมขวัญสตรี ชั้น/ห้อง   ม.4/2 จ.พิษณุโลก

 
 

สุขที่ได้ชนะใจตัวเอง

 
 
เมื่อโรงเรียนมีใบอนุญาตให้นักเรียนมาเข้าค่ายธรรมะ   ตอนนั้นความรู้สึกเฉยๆ มาก  ไม่ได้รู้สึกเบื่อหรือคิดอะไร  รู้สึกแค่เขาให้ไปก็ไป  พอใกล้ถึงวันไปเริ่มมีความรู้สึกไม่อยากมา  ขี้เกียจเดินทาง  อยากอยู่บ้าน   พอมาถึงครั้งแรกยอมรับเลยว่าอากาศร้อนค่อนข้างมาก  พอได้เข้ามาข้างในศาลาก็รู้สึกเย็น
 
 
 
ตอนนั้นทั้งเหนื่อยจากการเดินทาง  ยังต้องมานั่งสวดมนต์อีก  ความรู้สึกตอนนั้นทั้งอยากนอน  อยากอาบน้ำ   แต่ในใจก็คิดว่า  เอาว่ะมาวัดทั้งทีแค่ 4 วัน  ลองอดทนดู  พอเริ่มตั้งใจจะสวดมนต์หรือนั่งสมาธิ ในใจก็จะคิดเรื่องอะไรเยอะแยะมากมายจนจิตใจเริ่มไม่อยู่กับเนื้อกับตัว  แต่หนูก็ทนทำจนจบ   พอวิทยากรให้อ่านหนังสือประสบการณ์ของผู้ที่เคยมา  หนูรู้สึกประทับใจ  แต่ก็คิดกับตัวเองไว้เสมอว่า  ไม่ว่าเราจะมาสถานที่ดีขนาดไหน  คุณครูสอนดียังไง  ถ้าเราไม่รับ  ใจเราไม่สู้  มันก็ไม่เกิดอะไรขึ้นมา
 
 
 
เมื่อนั่งสมาธิ  หนูพยายามจะแข่งกับตัวเอง   แต่ก็ต้องยอมรับว่าเป็นเรื่องที่ยาก  ยกแรกหนูทำไม่ได้เลย  หนูรู้สึกท้อมากจริงๆ   ที่ลืมตามาแล้วยังเห็นเพื่อนนั่งอยู่  พอวันที่ 3 หนูตั้งใจว่าวันนี้หนูจะทำให้ได้  หนูอยากรู้ว่าจิตใจที่สงบมันเป็นยังไง  หนูนึกถึงพ่อแม่ตอนนั่งสมาธิ  หนูเริ่มมีสมาธิมากขึ้นในขณะที่จิตใจก็ฟุ้งซ่านเป็นช่วงๆ   หนูรู้สึกว่าต้องสู้กับมัน   ถ้ายังฟุ้งซ่านอยู่  หนูจะไม่ลืมตาออกมา  หนูทำไปเรื่อยๆ  จนคุณครูบอกถ้าใครไม่ไหวให้ออกจากสมาธิ  หนูนั่งต่ออีกประมาณ  3 นาที  แล้วจึงออกจากสมาธิ  หนูรู้สึกมีความสุขมาก  มันไม่ได้สุขจากสิ่งที่หนูสร้างขึ้น  แต่มันสุขที่ใจ  หนูจะมีสมาธิและตั้งใจมากเมื่อนั่งที่ลานธรรม   หนูรู้สึกว่าตัวเองโชคดีที่มาที่นี่   ตอนแรกหนูก็คิดว่าค่ายไหนก็เหมือนกัน   แต่ค่ายนี้แตกต่าง  วิทยากรพูดตามหลักความจริง  ดูน่าเชื่อถือ  หนูชอบค่ายนี้มากและอยากกลับมาอีกครั้ง  หนูรู้สึกว่าความอดทนที่เรามีมันทำให้เราชนะใจเราได้  ถ้าใจหนูคิดฟุ้งซ่าน  หนูก็จะปล่อยมันและสวดมนต์เสียงดังๆ  หรือ ภาวนาถี่ ๆ ไปเรื่อย ๆ   โดยไม่สนใจความคิดนั้น  และสักพักใจหนูก็เริ่มสงบลง  ขอบคุณค่ายนี้มากค่ะที่ทำให้หนูเข้าใจศาสนาพุทธที่แท้จริง
 

นางสาวปุณณกานต์  นิลนาค

โรงเรียน เฉลิมขวัญสตรี ชั้น/ห้อง   ม.4/2 จ.พิษณุโลก

 
 

 

ตามรอยพระพุทธเจ้าแล้วมีความสุข

 
 
ค่ายนี้เป็นค่ายที่หนูตั้งใจมาตั้งแต่แรก เพราะหนูอยากลองไปปฏิบัติธรรมดู   เลยคิดจะไปหลายครั้งแต่ก็ยังไม่มีโอกาส  พอดีเป็นเวลาเหมาะใกล้จะช่วงสอบเข้ามหาวิทยาลัย   หนูจึงตัดสินใจมาค่ายนี้   เผื่อว่าจิตใจจะได้เย็นและสงบลงบ้าง  พอมาวันแรกรู้สึกว่าวัดที่นี่ร่มรื่นมาก  ถึงตอนกลางวันอากาศจะร้อนแต่ตอนกลางคืนลมเย็นมาก ทำให้นอนหลับสบายทุกคืน   หนูเคยลองนั่งสมาธิหลายครั้ง  แต่ก็ทำได้ไม่เคยนานเกิน 5 นาที  มันจะรู้สึกเมื่อยและปวดหลังตลอดเวลา   จนมาที่นี่หนูอยากลองเอาชนะใจตัวเอง   ทุกครั้งที่หนูคิดว่าหนูทำได้  หนูก็จะทำได้จริงๆ   เวลานั่งสมาธิหนูชอบเวลาที่ตัวเราโยกเหมือนเราตกจากที่สูง  แล้วมันก็มีแสงขาว ซึ่งดูแล้วมีความสุข  ดูแล้วสบายใจ   เวลานั่งสมาธิหนูจะแผ่บุญให้พ่อแม่พี่น้องปู่ย่าตายาย  หนูไม่รู้ว่าเขาจะได้รับหรือเปล่า   แต่ตัวหนูเองรู้สึกสบายใจอย่างมาก
 
 
 
แต่ก่อนหนูไม่เห็นความสำคัญของพระพุทธศาสนา  เวลาสวดมนต์ที่โรงเรียนหนูก็สวดแบบไม่มีสติ   เวลาไปทำบุญ  อธิฐานจิตหนูก็ไม่รู้ว่าต้องพูดว่าอะไร   จนมาค่ายนี้ หนูกลับรู้สึกว่า บทสวดมนต์มีทำนองที่ไพเราะน่าฟัง  ทำให้หนูมีสติจดจ่ออยู่กับมัน  เวลาฟังบรรยายจาก ดร.  หนูรู้สึกว่าครูเขาเป็นคนพูดแล้วน่าสนใจ  หนูไม่รู้สึกเบื่อแต่กลับคิดตามและเพลินเวลาฟังครูเขาเล่าเรื่องนานๆ  หนูเคยสงสัยหลายอย่างเกี่ยวกับการตรัสรู้ของพระพุทธเจ้า  รวมถึงเหตุการณ์เหลือเชื่อต่าง ๆ  หนูไม่รู้ว่ามันคือความจริงหรือไม่   แต่มาวันนี้หนูเลิกที่จะตั้งคำถาม  แต่คิดเพียงแค่ว่า ไม่ว่าจะจริงหรือไม่จริง  แต่เมื่อเราปฏิบัติตามคำสอนของพระพุทธเจ้าแล้ว เราสบายใจรู้สึกมีความสุข   ก็ทำไปแค่นั้นเอง   หนูรู้สึกว่าค่ายนี้ไม่ใช่ความบังเอิญที่ทุกคนได้มาเจอกัน  เราต่างมีความผูกพันกับสถานที่แห่งนี้  สุดท้ายนี้   หนูรู้สึกดีใจมากที่ตัดสินใจมาค่ายนี้  และพร้อมที่จะกลับไปสู้กับการเตรียมตัวสอบเข้ามหาวิทยาลัย   วันไหนที่หนูรู้สึกไม่มีสมาธิ  จิตใจว้าวุ่น  หนูจะนำวิธีการทำสมาธิที่ครูสอนมาใช้
 

นางสาวณัฐสุรีย์  บรรเจิดศิลป์

 โรงเรียน เฉลิมขวัญสตรี ชั้น/ห้อง   ม.6/1 จ.พิษณุโลก

 
 

 

เปลี่ยนทัศนคติได้หลายอย่าง

 
ในตอนแรกก็เหมือนกับทุกคนที่ไม่อยากมาที่นี่  รู้สึกไม่ดีเท่าไหร่นัก  เพราะว่าฉันไม่ค่อยเข้าวัด  ไม่ชอบสวดมนต์ไหว้พระ หรือ แม้แต่นั่งสมาธิ  แต่คุณแม่ท่านชอบเรื่องนี้มากๆ  ท่านชอบทำบุญ  ปฏิบัติธรรม  นั่งสมาธิ  สวดมนต์ ทุกวัน  ขนาดกลับจากการทำงานตอนตี 3  ท่านก็ยังมานั่งสวดมนต์  นั่งสมาธิ   ตอนแรกคิดว่าท่านดูงมงาย  เพราะฉันอยู่กับพ่อ  คุณพ่อของฉันไม่ค่อยสวดมนต์  นั่งสมาธิ  หรือทำอะไรพวกนี้สักเท่าไหร่  ฉันเลยไม่ค่อยชินกับการปฏิบัติธรรมมากนัก   คุณแม่มักจะชวนฉันไปปฏิบัติธรรมอยู่เสมอ  แต่ฉันมักจะปฏิเสธอยู่บ่อยครั้ง   ฉันมักไปทำโรงทานกับแม่   พอฉันบอกคุณแม่ว่าโรงเรียนจัดค่ายให้มาที่นี่  คุณแม่โทรถามฉันตลอดว่าเป็นอย่างไรบ้าง  ในตอนแรกฉันก็ไม่ค่อยชอบเพราะรู้สึกปวดเนื้อปวดตัว  ปวดเมื่อยร่างกายเนื่องจากการเดินทาง   แต่พอนั่งไป  ฉันรู้สึกสงบมากขึ้น  มีสติมากขึ้น  พอยิ่งตกเย็น  คุณครูพาไปนั่งสมาธิบนลานธรรม   มันสงบมาก   ฉันรู้สึกไม่วอกแวก  ลมพัดเย็นมากๆ  ฉันแอบรู้สึกขนลุกทุกครั้งเวลาสวดมนต์  แล้วบทสวดเป็นชื่อของเทพเทวดาทั้งหลาย  หลังจากที่นั่งมาหลายวัน   ฉันรู้สึกสงบมากขึ้น  มีสติคิดอะไรได้มากขึ้น  ฉันรู้สึกกลัวที่จะฆ่าสัตว์  ถ้าฉันไม่รู้ตัวหรือฉันจะเดินแล้วมดมันเยอะ  ก็จะพูดขอโทษอยู่บ่อยครั้ง  ฉันรู้สึกผิดมาก  ตอนนี้ฉันไม่คิดว่าการนั่งสมาธิลำบากอีกต่อไป   วัดวะภูแก้วทำให้ฉันเปลี่ยนความคิดหรือทัศนคติหลายๆ อย่างเกี่ยวกับชีวิตของฉัน  และยังคิดถึงคนอื่นมากขึ้น   ฉันเห็นคุณค่าหรือพระคุณของคุณพ่อคุณแม่และผู้มีพระคุณมากขึ้น  ฉันอยากจะชวนครอบครัวมาที่นี่อีกครั้งให้ได้  และกลับไปฉันก็จะนั่งสมาธิฝึกจิตใจให้สงบ
 

นางสาวพรรณภัทร  อุดม

 โรงเรียน เฉลิมขวัญสตรี ชั้น/ห้อง   ม.4/1 จ.พิษณุโลก

ถึงจะหลวมตัวมาแต่ก็ได้อะไรไปมาก

ข้าพเจ้านับถือศาสนาคริสต์   ก่อนมาที่นี่เคยอยู่ในโรงเรียนคริสต์มาตลอด  ก็เลยไม่ค่อยรู้จักศาสนาพุทธสักเท่าไร แต่ข้าพเจ้าสวดมนต์เป็นเพราะแม่ของข้าพเจ้าเป็นพุทธ   เลยโดนแม่พาเข้าวัดไปทำบุญอยู่เสมอ  แต่ข้าพเจ้าไม่ได้ใส่ใจนัก
 
 
 
ในวันที่ย้ายมาโรงเรียนเฉลิมขวัญนี้   ซึ่งเป็นโรงเรียนพุทธซึ่งแม่ของข้าพเจ้าอยากให้ข้าพเจ้าเข้าเรียนที่นี่   ข้าพเจ้าจึงเข้าห้อง IEP ของที่นี่ และเพิ่งมารู้ว่าต้องมา "เข้าค่ายธรรมะ"  ตอนแรกไม่อยากเลย  แต่จำใจต้องมาเพราะกลัวว่าถ้าไม่มาจะโดนตัดชื่อออก  แต่พอเดินทางมาครึ่งทางแล้วมันไม่ใช่   ที่จริงไม่มาก็ได้   ยิ่งเป็นเด็กติดบ้านอยู่แล้วแทบจะไม่ออกไปไหนเลย  แต่ก็นะช่างมันเถอะมาแล้วก็ต้องลองสักครั้งก็ได้
 
 
บอกตรง ๆ  ชอบท่องบทสวดมนต์มาก ๆ  เพราะท่องเป็นจังหวะเพลงจนจำได้  แต่ก็ยังไม่ชอบเวลานั่งสมาธิอยู่ดี    วันที่ 3 วันนี้อาจารย์ดาราวรรณเปิดเรื่องเกี่ยวกับการคลอดลูกมีทั้งผ่าและคลอดแบบปกติ  และความกตัญญูของสัตว์  ความรักของพ่อแม่ที่มีต่อลูก ดูถึงช่วงนั้นแล้วน้ำตามันก็ไหลลงมาเอง   วันที่ 4  วันนี้เป็นวัดปิดอบรมถึงช่วงเที่ยงก็จะเดินทางไปกัน  อยากจะบอกว่าได้เรียนรู้อะไรหลายๆ อย่างจากที่นี่   ณ  ตอนนี้ ข้าพเจ้าจะได้กลับไปสู่อ้อมกอดของแม่อีกครั้ง  ขอขอบคุณคณะวิทยากรที่สอนอะไรหลายๆ อย่าง ตอนที่อยู่ที่นี่

นางสาวณัฐรดา  บัวหลวง
 โรงเรียน เฉลิมขวัญสตรี ชั้น/ห้อง   ม.4/2 จ.พิษณุโลก

ขโมยกลับใจ

หนูเป็นคนหนึ่งที่ดื้อ  เถียงเก่ง  นิสัยไม่ดี  ชอบด่าย่าจนย่าต้องร้องไห้  หนูรู้สึกบาปมากตอนที่ทำให้ย่าร้องไห้   ก็แอบร้องไห้ว่าทำไมถึงว่าท่านไปแบบนั้น  และหนูก็ยังชอบขโมยเงินไปซื้อพวกเสื้อผ้า
 
อยู่มาวันหนึ่ง  ป้าโทรมาบอกว่ามีวัดแห่งหนึ่งสอนการฝึกจิต  หนูบอกป้าว่าไม่มาได้ไหม   น่าเบื่อ  ป้าบอกว่าน้องดีต้องมา   ป้าอยากให้น้องดีมา  หนูก็เลยจำใจมา
 
พอมาถึงที่วัดวะภูแก้ว  วันแรกเป็นอะไรที่น่าเบื่อนะ   ฉันไม่ชอบสวดมนต์   แต่ฉันชอบนั่งสมาธิ  ฉันชอบ ดร.ดาราวรรณ เพราะท่านเป็นคนเล่าเรื่องที่สนุก   ฉันชอบเรื่อง  "ตายแล้วไปไหน"  มากที่สุด  ทำให้ฉันกลัวที่จะทำบาป  กลัวที่จะขโมยของคนอื่น   ถ้ากลับบ้านไป  ฉันจะเป็นคนดี  ถือศีล 5  นั่งสมาธิ  เจริญภาวนา  จะไม่เถียง   จะไม่กระทำบาป  จะตั้งใจเรียนจะเชื่อฟังผู้ใหญ่
 

นางสาวภริดา  เหล่าดี (ผู้อบรมสมทบ)

 โรงเรียนมัธยมวัดหนองแขม

 

 

ประสบการณ์ที่มาอบรมที่วัดวะภูแก้ว

 
ดิฉันมีความประทับใจมากที่ได้มาปฏิบัติธรรมที่วัดวะภูแก้ว  ได้ฟังและศึกษาวิธีการปฏิบัติตนตามหลักพุทธศาสนา   มีความเข้าใจถึงขั้นตอนการเจริญสมาธิภาวนา  ทั้งที่ความจริงว่าจะมาเป็นเพื่อนลูกชายเท่านั้น   ความตั้งใจอยากให้ลูกได้มีโอกาสสัมผัสความมีสติ  สมาธิ  แทนการทานยาเพื่อบำบัดสมาธิ  เพื่อให้การเรียนดีขึ้น และก็ได้ยาวิเศษกลับไป คือ คำว่า "จด-จ้อง"  คงได้กลับมาปฏิบัติอีก  เพราะทั้งสถานที่  วิธีการปฏิบัติ  คำสอน  มีความเหมาะสมและถูกใจเป็นยิ่งนัก  ได้รู้ถึงชีวิตหลังความตาย  การกำหนดจิตสุดท้ายเพื่อความไม่ประมาท
 
ขอขอบคุณคณะวิทยากรทุกๆ ท่านที่ให้ความรู้และหลักการปฏิบัติตนให้เป็นมนุษย์ได้ 100%  ว่าทำอย่างไร  กลับไปจะปฏิบัติหน้าที่ทั้งการงาน  ความเป็นแม่  การเป็นบุตรของบิดามารดาให้สมบูรณ์และมีสติ  ในการแก้ปัญหา  และอุปสรรคต่างๆ  จะใจเย็นและทำการพิจารณาสาเหตุและผลของปัญหาให้ถ่องแท้ ด้วยใจที่ตั้งมั่นว่าจะทำความดี

         "คิดดี   ทำดี  พูดดี"

นางพิศสม  ขาวผ่อง (ผู้อบรมสมทบ)

 
 
 
 
 
 
 

โอกาสมาควรคว้าไว้

 
วันแรกที่มาค่าย  ณ  วัดวะภูแก้ว  ฉันรู้สึกอึดอัดมาก  เพราะ  คุณแม่อยากให้ฉันดูจิตดูใจของตนเองเพื่อให้มีสมาธิ   สติปัญญา  เพิ่มมากยิ่งขึ้น  แต่ตอนแรกที่คุณแม่บอกฉันว่าจะให้มาปฏิบัติธรรม   ฉันก็ไม่ค่อยเต็มใจ   แต่พอมาถึงวันนี้ที่เป็นวันสุดท้าย  ฉันรู้แล้วว่าคุณแม่หวังดีกับฉันมาก  เพราะฉันได้ฝึกฝนอะไรหลายๆ อย่างจากค่ายนี้
 
 
ตอนที่ฉันเรียนอยู่ที่แคนาดา  ฉันมีนั่งสมาธิก่อนนอนบ้าง   แล้วเทอมนั้น ฉันได้เกรด A  ในทุกวิชา  แต่ในเทอมต่อมา ฉันเป็นนักกีฬาบาสเกตบอลของโรงเรียนจึงทำให้ต้องซ้อมทุกวัน  และบางวันต้องเดินทางไปแข่งที่โรงเรียนอื่น   ฉันจึงไม่ค่อยได้นั่งสมาธิ   เมื่อจบ ม.6 จากแคนาดาแล้ว   ฉันกลับมา   คุณแม่ให้ฉันมาค่ายนี้  ท่านบอกฉันว่าถ้าฉันมีสมาธิมากขึ้น  จะทำให้ประสบความสำเร็จ ในการเรียน และทุก ๆ อย่างในชีวิต   ในค่ายนี้ฉันได้นั่งสมาธิ  สวดมนต์  และอื่นๆ อีกมากมาย   ทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำในค่ายนี้ทำให้ฉันฝึกความอดทน  สมาธิ  สติ  และมีประโยชน์มาก ถ้านำไปใช้ในชีวิตประจำวัน
 
 
ในวันนี้ ฉันรู้สึกโชคดีมากที่ได้มาปฏิบัติธรรม  ณ  วัดวะภูแก้ว  เพราะไม่ใช่ทุกคนจะมีโอกาสแบบนี้   และโอกาสแบบนี้ก็ไม่ได้มีมาบ่อยๆ  ฉะนั้นถ้าใครมีโอกาสแล้วก็ควรที่จะคว้าเอาไว้
 

นางสาวสุทธิกานต์ เอี่ยมธนพรรณ  (ผู้อบรมสมทบ)

โรงเรียน Cowichan, Canada

 
 
 
 

สมชื่อจริง ๆ ครับ

เมื่อเข้ามาในวัดวันแรก  ผมรู้สึกว่าที่นี่สงบมาก   น่าจะเป็นที่ที่ทำสมาธิได้ง่าย  แล้วก็เป็นอย่างที่ผมคิด  แต่ก่อนผมไม่สามารถนั่งสมาธิได้ นาน ๆ   แต่พอมาอยู่ที่นี่รู้สึกใจมันสงบ  อาจจะเป็นเพราะบรรยากาศของที่นี่ด้วย  ตอนผมนั่งนาน ๆ มันเจ็บขามาก รู้สึกชา กับ ปวดหลังและไหล่เพราะนอนผิดท่า  แต่ก็ไม่รู้ทำไมใจมันสงบลงได้ทั้งที่กายเป็นทุกข์แต่ใจสงบรู้สึกดี  สดชื่น  แต่ที่รู้สึกดีๆ ตอนนั่ง  มันก็ต้องใช้เวลากว่าจะรู้สึกอย่างนี้ได้  ช่วงที่นั่งแรก ๆ ก็ยังรู้สึกใจไม่สงบอยู่  เลยต้องใช้อุบายว่า  "ทุกสิ่งทุกอย่างต้องมีเกิดและมีดับสูญไป"  ที่ขาชาเดี๋ยวมันก็หายไปเอง  ผมใช้อุบายนี้มาตลอด  บางครั้ง ก็เมิน ๆ ความรู้สึกเจ็บนี้  จนนั่งได้และผมชอบที่ที่นี่สอนเรื่อง บุญ - บาป  และที่สำคัญความกตัญญูต่อผู้มีพระคุณอย่างพ่อและแม่  ได้อย่างลึกซึ้งกินใจ  มีเหตุผล  สุดท้ายอยากให้มีค่ายอย่างนี้ไปเรื่อย ๆ ครับ เพราะเป็นค่ายตามชื่อเลยครับ   พัฒนาจิต ซึ่งพัฒนาได้จริง ๆ ผมยืนยันครับ
 

นายนวมินทร์  เรืองจินดาประชา  (ผู้อบรมสมทบ)

โรงเรียนสามเสนวิทยาลัย

 
 
 
 

หลักสูตรอบรมลงตัว

 
22-24  เมษายน 2559  เป็นการพาลูกๆ มาอบรมปฏิบัติธรรมแบบเป็นทางการครั้งแรกในชีวิต   วัดวะภูแก้ว...  ดิฉันเข้ามาแล้วรู้สึกสงบไม่เหมือนวัดในกรุงเทพฯ
 
วัดที่นี่สงบ สัมผัสได้ถึงธรรมะ  การปฏิบัติที่เป็นธรรมชาติไม่เคร่งจนเกินไป  ไม่หย่อนจนเกินไป  ไม่ได้สอนธรรมะที่ลึกซึ้งมากจนไม่เข้าใจ   แต่สอนในสิ่งที่นำไปปฏิบัติได้จริงในชีวิตประจำวัน   มีกิจกรรมที่ต่อเนื่องเนื้อหาเหมาะกับนักเรียนวัยนี้  ท่าน ดร.ดาราวรรณก็เล่าเรื่องที่สนุก  สอดแทรกธรรมะน่าฟังตลอดการบรรยาย
 
การนั่งสมาธิของดิฉันก็เป็นครั้งแรกในชีวิตเช่นกัน   แต่ก็ได้พบกับสิ่งไม่คาดคิดขึ้นได้เหมือนกัน  วันแรกดิฉันนั่งสมาธิก็ปวดเมื่อยมาก  นั่งได้ไม่ถึง 10 นาทีก็มีอาการเจ็บปวด  เมื่อยขา และฟุ้งซ่าน  ขยับพลิกซ้ายพลิกขวา  แต่ก็พยายามอดทนให้ผ่านไปได้ในทุกครั้ง  บอกตัวเองว่า จะต้องทำให้ได้  จะต้องข้ามผ่านความเจ็บปวด  และความคิดที่ฟุ้งซ่านไปสู่ความว่างเปล่าให้ได้  เพื่อให้ลูกเห็นว่าแม่ทำได้  เพื่อลูกจะได้อดทนทำตามบ้าง  ไม่ใช่แค่บอกให้ลูกทำให้ได้  แต่แม่เองยังทำไม่ได้   ก็เลยฮึดสู้  แล้วดิฉันก็ทำได้ในที่สุด  นั่งสมาธิได้นานไม่ฟุ้งซ่าน  ตัวเบา  แล้วก็รู้สึกมีแสงสว่างสีฟ้าขาวที่เปลือกตา  แล้วน้ำตาก็ไหลพรากเป็นทางยาวมาถึงคอเรื่อย ๆ  และนั่งต่อจนเด็กๆ ได้ออกไปทานข้าว  ดิฉันก็ยังนั่งต่อได้อีกสักพัก  ก็ออกจากสมาธิ  (แค่นี้ก็ดีใจอย่างมากแล้วค่ะกับครั้งแรก)
 

นุชบา ฉวีสุข (ผู้อบรมสมทบ)

97  ม.7 ต.เสาธงหิน  อ.บางใหญ่  จ.นนทบุรี

 
 
 
 
 

แม่ลูกผูกพัน

 
ความตั้งใจแรกที่ได้ยินเรื่อง วัดวะภูแก้ว  คือ  อยากพาลูกมาจังเลย  เพราะช่วงนี้ลูกกำลังเป็นวัยรุ่น  มีการเปลี่ยนแปลงหลายอย่างที่ลูกต้องเผชิญทั้งด้านร่างกาย  จิตใจ  อารมณ์  รวมทั้งกระแสของสิ่งแวดล้อมรอบๆ ด้าน  ทำให้ลูกมีพฤติกรรมแข็งกระด้าง  สายตาที่มองคนในครอบครัวคล้ายผู้ไม่หวังดี   ทั้ง ๆ ที่จริงแล้วลูกไม่ใช่คนแข็งกระด้างเลย  จิตใจลูกอ่อนโยน  ยังมีคนเอ่ยฝากคำชมมาเป็นระยะ ๆ  ซึ่งแม่ก็แอบชื่นใจ  ภูมิใจ  สุขใดไหนจะเท่าสุขที่มีลูกดี
 
 
แล้ววัดวะภูแก้ว  ซึ่งมีทีมวิทยากรที่ดี  มีธรรมะที่ลึกซึ้งจะช่วยทำให้แม่ได้ลูกดี ๆ กลับไปบ้างหรือเปล่าหนอ  ที่เน้นคำถามที่แต่ตั้งไว้ในใจตลอดเวลา 2 คืน 3 วันที่นี่  มันมีแต่ความสงบ  การมีเวลาให้ย้อนคิดกลับไปมองตนเอง  เรียนรู้จากภาพภายในตัวเอง   รู้สติ  รู้ตัวตลอดเวลา   มีเรื่องราวดี ๆ เรื่องเล่าของคนอื่นเพื่อสร้างการเรียนรู้ให้ตัวเอง  และแม่ก็เน้นว่าลูกมีความอดทนมากขึ้น   สามารถทำกิจกรรมดี ๆ จนเสร็จสิ้นโดยไม่ลุกหนีหรือแสดงกิริยาอาการที่ทำให้วงแตกออกมา  ลูกเก่งมากค่ะ   แม่เองก็ได้สติที่จะสงบตัวเอง  ลดความคาดหวังลง   แม่ว่าแม่น่าจะกลับไปใช้ชีวิตที่เย็นมากขึ้น  ดำรงตนเองด้วยเครื่องมือง่าย ๆ คือ ศีล 5 ได้มากขึ้น
 
ขอกราบขอบพระคุณทีมงานวิทยากร  ดร.ดาราวรรณ  และทางวัดวะภูแก้ว  ที่เปิดโอกาสให้เราแม่ลูกได้มีเวลาดี ๆ แบบนี้ในชีวิต และจำนำคำสอนดี ๆ ไปใช้ให้เกิดประโยชน์ทั้งต่อตนเอง ครอบครัว และผู้ที่ต้องเกี่ยวข้องต่อไป
 

นางปานจันทร์  จิตรีพรต  (ผู้อบรมสมทบ)

พยาบาลวิชาชีพชำนาญการ  รพสต.หนองตูม  จ.ขอนแก่น

 
 
 
 

 

ประทับใจแม้เพิ่งรู้จักกัน

 
ดิฉันเป็นคนสนใจธรรมะพอสมควร  แต่มาวันนี้สงสัยว่าตัวเองไปอยู่ที่ไหนมา จึงไม่รู้จักวัดวะภูแก้ว  และ ดร.ดาราวรรณ
 
จนน้องสาวโทรมาชวนลูกชายดิฉัน  ให้มาปฏิบัติธรรมเป็นเพื่อนลูกสาวของเขาและเล่าเรื่องย่อๆ ของวัดให้ฟัง  ดิฉันเลยถามน้องสาวว่ามีผู้ใหญ่ร่วมอบรมไหม  ไหนๆ ทั้งลูกและหลานก็มาแล้ว  ยังไงเราก็ต้องมาส่ง  น้องสาวสอบถามให้  ดิฉันจึงได้มาร่วมอบรม  ดิฉันประทับใจการอบรมของที่  ชอบการบรรยายของ ดร.ดาราวรรณ  ชอบความร่มเย็นของวัด  ชื่นชมคณะวิทยากรทุกท่าน ที่ทุ่มเท  เพื่ออบรม สั่งสอน เยาวชน ซึ่งปัจจุบันมีน้อยมาก  ถึงมีก็หาสถานที่ที่ทำด้วยใจยากมาก  ดิฉันภูมิใจที่ยังมีคนทุ่มเท  สร้างเยาวชน  และ ขัดเกลา  ถึงแม้จะเป็นระยะเวลาสั้น ๆ แต่หลายคนก็ได้มาดูตัวเอง  และได้สิ่งดี ๆ กลับไป
 
 
ส่วนตัวเอง  ร้างกายเป็นอุปสรรคบ้าง  แต่ดิฉันก็ตั้งใจปฏิบัติ  และยิ่งเห็น ลูก  หลาน และเยาวชน  ที่มาร่วมอบรมมีความตั้งใจ  ยิ่งทำให้ดิฉันรู้สึกว่า  ทำอย่างไร  สิ่งดี ๆ อย่างนี้  จะเกิดขึ้นให้มากกว่านี้  เพราะเด็ก ๆ สมัยนี้น่าเป็นห่วง  ทั้งจิตใจ  และไม่เข้าถึงพระพุทธศาสนา
 

ผู้อบรมสมทบ