ชนะได้เพราะให้โอกาสตัวเอง

          นับเป็นครั้งที่ 2 แล้ว ที่ข้าพเจ้าได้เข้ารับการอบรมพัฒนาจิตที่วัดวะภูแก้วแห่งนี้  ข้าพเจ้ารู้สึกยินดี  และปลื้มใจเป็นอย่างยิ่งที่ได้มีโอกาสมาเอาบุญใหญ่ในครั้งนี้  โดยส่วนตัวแล้วข้าพเจ้าไม่ใช่คนที่ดีนัก   ข้าพเจ้าไม่เคยรักษาศีล 5 ได้บริสุทธิ์เลย  ทำผิดในหลายๆ เรื่อง  ข้าพเจ้ามักจะพูดประโยคหนึ่งว่า  “ดีชั่วรู้หมด  แต่อดไม่เคยได้”   ข้าพเจ้ารู้ว่าเหล้าเป็นสิ่งไม่ดี  แต่ข้าพเจ้าก็ยังกิน  รู้ว่าการพนันเป็นสิ่งไม่ดี  แต่ข้าพเจ้าก็ยังเล่น   รู้ในหลายๆ สิ่งที่ไม่ดี  แต่ข้าพเจ้าก็ยังทำ   ทั้งรู้ตัวบ้าง   ไม่รู้ตัวบ้าง   ทำไปเพราะความนึกสนุก  คึกคะนอง  คงเป็นเพราะข้าพเจ้าขาดสติ   ขาดการยั้งคิด   และไม่รู้จักเอาชนะใจตัวเอง  ข้าพเจ้าถึงต้องแพ้พ่ายให้กับกิเลสตัณหาต่างๆ   แต่ในส่วนที่ดีของข้าพเจ้าก็ยังพอมีอยู่บ้าง   ข้าพเจ้าทำบุญตักบาตรทุกเช้า   เข้าวัดทำทานในวันพระ   ฟังธรรมบ้างตามโอกาส  ดูแลเลี้ยงดูบุพการีด้วยความเต็มใจ

           ตั้งแต่ที่ข้าพเจ้าได้รู้ว่าจะได้มาวัดวะภูแก้ว   ข้าพเจ้าก็ได้บอกกับตัวเองว่าข้าพเจ้าจะตั้งใจ  เพราะในครั้งแรก ข้าพเจ้าทำไม่เต็มที่เลย   ตั้งแต่ที่ข้าพเจ้าได้มาเจริญสมาธิภาวนาที่นี่   ข้าพเจ้าได้ตั้งใจทำทุกอย่างที่ทางวิทยากรพาทำ   ไม่ว่าจะเป็นการสวดมนต์ทำวัตรเช้า – เย็น  การนั่งสมาธิ  การเดินจงกรม  ข้าพเจ้าได้ทำเต็มกำลังความสามารถ  ทุก ๆ ครั้งที่ข้าพเจ้านั่งสมาธินั้น  มักจะเกิดความเจ็บปวด  เมื่อยล้าตามส่วนต่างๆ ของร่างกาย  แต่ข้าพเจ้านึกถึงประโยคหนึ่งที่ครูประกายได้กล่าวไว้ว่า  “ใครจะให้โอกาสเราถึง 10 ครั้ง ก็ไม่เท่าเราให้โอกาสตัวเองเพียงครั้งเดียว”  ข้าพเจ้าเลยพยายามอดทนอดกลั้น  ฝืนใจตัวเอง  อยากจะรู้ว่าเราจะสามารถเอาชนะใจตัวเองได้หรือไม่  และสุดท้ายข้าพเจ้าก็สามารถเอาชนะใจตัวเองได้สำเร็จ   ข้าพเจ้ารู้สึกปลื้มใจมากที่สามารถทำได้  ว่ากันว่า  “เอาชนะสิ่งใดไม่เท่าการเอาชนะใจตัวเอง”  ข้าพเจ้าเพิ่งเข้าใจความรู้สึกนั้นก็ตอนที่มาอยู่วัดวะภูแก้วนี่เอง   สถานที่ก็สงบสุข  เหมาะสมแก่การเจริญสมาธิภาวนา  ห้องน้ำก็สะอาด  รวมถึงบรรยากาศ  และสิ่งแวดล้อมที่นี่ด้วย  หลังจากที่ข้าพเจ้าได้ทำสมาธิแล้ว รู้สึกถึงความสงบที่มีอยู่ในจิตใจ   ได้รู้จักตัวเองมากยิ่งขึ้น  ข้าพเจ้าจะไม่ขอพูดถึงเรื่องราวในอดีตของข้าพเจ้าอีก  เพราะต่อไปนี้จะอยู่กับปัจจุบัน  ดำรงชีวิตอย่างมีสติ  เพื่อความสุขที่แท้จริงของชีวิต

นางสาวพรนภา  คำสิงห์
ร.ร.ลำปลายมาศ  ชั้น ม.6/1
เขียน ณ วันที่  17 มีนาคม 2558

นิสัยแย่ๆ อย่างนี้จะไม่มีอีกแล้ว

           หนูเป็นคนที่เอาแต่ใจ   อยากได้อะไรก็ต้องได้  แต่ตอนนี้หนูรู้แล้วว่าพ่อแม่เหนื่อยแค่ไหนที่ต้องหาเงินซื้อนั่นซื้อนี่ให้เรา   แต่เราก็ด่าท่าน เถียงท่านเมื่อไม่ได้ของที่ต้องการ  จะโกรธท่านแล้วเดินกระทืบเท้าใส่  ปิดประตูแรงๆ  ทำของในบ้านกระจัดกระจาย  ทุกวันคล้ายวันเกิดต้องได้ของที่อยากได้   ไม่รู้เลยว่าท่านเหนื่อยแค่ไหน   ในเมื่อวันเกิดของเรานั้น เท่ากับ “วันตายของแม่”  แต่ตอนรู้แล้วว่าท่านเหนื่อย  อยากตอบแทนท่าน   อยากให้ท่านสบายใจว่าลูกคนนี้ทำให้แม่ภูมิใจได้  ถ้ารู้ว่าแม่เหนื่อยจะไม่ทำให้แม่เสียใจตั้งแต่แรก  อยากให้แม่คนนี้รู้ว่า  “ลูกรักแม่”  มากนะ  จากลูกคนที่เคยทำให้แม่เสียใจ  ลูกคนนี้จะไม่ทำนิสัยแบบนี้อีกแล้ว  จะตั้งใจเรียน  จะไม่เกเร   จะไม่กินเหล้า  ให้แม่คนนี้เสียใจอีกแล้ว...
 จะตั้งใจทำความดีเพื่อแม่คนนี้  และจะไม่ทำให้เสียใจอีก  “ลูกรักแม่นะ”

ด.ญ.ชฎาพร  ราษฎร์เจริญศรี
ร.ร.ลำปลายมาศ  ชั้น ม.3/4
เขียน ณ วันที่  17 มีนาคม 2558

ฝากกลอนให้แม่และยาย

          หนูยอมรับนะค่ะว่า ก่อนที่หนูจะมาวัดวะภูแก้ว  หนูเป็นคนขี้เถียง  ขี้วีน  เอาแต่ใจ   แต่พอหนูได้เข้ามาปฏิบัติธรรม  หนูรู้สึกว่าหนูสงบมากขึ้นและตอนที่หนูอยู่ที่บ้านและโรงเรียน  หนูเป็นเด็กที่แย่มากเลยค่ะ  อยู่โรงเรียนก็ชอบหนีเรียน  เถียงอาจารย์  งานไม่ส่งเลยจนหนูติด  0, ร, มผ   ผลการเรียนของหนูทำให้ม๊าหนักใจมากเลยค่ะ  หนูเถียงม๊า  กระทืบเท้าใส่บ้าง  จนวันหนึ่งม๊าพาไปซื้อโทรศัพท์  หนูอยากได้เครื่องละ  21,000  แต่ม๊าบอกว่าเป็นเด็กใช้แพงไปมันไม่ดีนะลูก  ป๊าทำงาน  ม๊าก็ทำงาน  ที่ป๊ากับม๊าใช้แพงได้เพราะทำงาน   รอให้หนูโตก่อนหนูค่อยใช้   หนูโกรธไม่พูดอะไร   ตะคอกว่ากลับบ้าน   หนูโกรธจนกลางคืนหนูแอบไปเที่ยว  Speed hall music  ม๊าขับรถร้องไห้ตาม  แต่หนูไม่สนใจปิดเครื่องใส่

           พอมาถึงวันนี้ หนูรู้แล้วค่ะว่าพ่อแม่ลำบากแค่ไหนกว่าลูกจะโต  ม๊าเคยบอกหนูว่า ม๊ามีลูกคนเดียว  ม๊ารักหนูมากรู้ไหม   ถ้าหนูเป็นอะไรไป ม๊าคงตายก่อนหนูแน่   แต่หนูก็ยังไม่สำนึกจนหนูได้มาวัดวะภูแก้วนี่แหละค่ะ  ทำให้หนูคิดอะไรได้หลายอย่าง   ยิ่งตอนที่ อาจารย์ประกายเปิดคลิปแม่คลอดลูกให้ดู หนูร้องไห้โฮเลยค่ะเพราะคลิปที่ผ่าคลอดมันคือตอนที่หนูนั้นออกมามองตาดูโลกเลย  หนูเลยสำนึกในพระคุณของแม่  พระคุณแม่ยิ่งใหญ่จนหาอะไรเทียบไม่ได้จริงๆ   หนูขอบคุณ  “ดร.ดาราวรรณ” นะค่ะที่ทำให้หนูกลับตัวกลับใจได้  อาจารย์เปรียบเสมือนนางฟ้าที่สวรรค์ส่งมาสั่งสอนพวกหนูเลยค่ะ  อาจารย์ประกายถึงจะดุแต่หนูก็ชอบนะค่ะ  เพราะท่านให้ความรู้แถมให้รอยยิ้มตลอด   อาจารย์ทุกคนในวัดวะภูแก้วเปรียบเสมือนแม่คนที่สองของหนูเลยค่ะ  หนูฝากกลอนไว้นะค่ะ  หนูแต่งให้ยายกับแม่

“พระคุณแม่ยิ่งใหญ่  ใจลูกรู้
ท่านคอยอยู่เคียงข้างไม่ห่างหาย
ถึงลูกเจ็บลูกป่วยจะปางตาย
แม่และยายคอยอยู่สู้ไม่กลัว”

นางสาวสุนันทา  เหินสะเกษ
ร.ร.ลำปลายมาศ  ชั้น ม.2/6
เขียน ณ วันที่  17 มีนาคม 2558

คิดผิดที่เล่นกับไฟ

          ก่อนอื่น ข้าพเจ้าต้องขอบอกก่อนเลยว่า  ข้าพเจ้าไม่ได้ตั้งใจจะมาวัดวะภูแก้วเลย  คิดว่าติดคะแนนพฤติกรรมแล้วคุณครูจะให้ไปข้าค่ายทหาร แต่แล้วก็ไม่ใช่  ข้าพเจ้าก็หนีไม่พ้นวัดวะภูแก้ว  จะว่าข้าพเจ้าตั้งใจจะติดคะแนนพฤติกรรมมันก็ไม่เชิง  เพราะตอนนั้นข้าพเจ้าคิดอยู่อย่างเดียวคือข้าพเจ้าอยากลอง  เลยทำให้ข้าพเจ้าขาดสติ  ขาดความรับผิดชอบ   ในใจคิดว่าเกิดมาเป็นวัยรุ่นครั้งเดียวจะต้องใช้ให้ครบรส  มีทั้งด้านดี  ด้านไม่ดี  ข้าพเจ้าก็ลอง  จากที่เคยเป็นคนมีระเบียบ  ไม่เคยโดดเรียน  ไม่เคยกินเหล้า  ไม่เคยปีนกำแพง  ไม่เคยมาสาย  ไม่เคยติดคะแนนพฤติกรรม  ข้าพเจ้าก็ทำทั้งหมดในสิ่งที่ไม่เคยทำ   เพราะคิดว่าเข้าสู่รั้วมหาลัยแล้ว  คงไม่กล้าทำแบบนี้เพราะกลัวไม่จบ  ถึงข้าพเจ้าจะอยากรู้ อยากลองในสิ่งที่ไม่ดี  แต่ข้าพเจ้าก็ไม่เคยละทิ้งการเรียน   จนข้าพเจ้าได้มาปฏิบัติธรรมที่วัดวะภูแก้ว   ข้าพเจ้ารู้เลยว่าข้าพเจ้าคิดผิด  แทนที่ข้าพเจ้าจะช่วยสร้างชื่อเสียงให้โรงเรียน  ทำตัวดีๆ ทำเรื่องดีๆ ก่อนจบ  ข้าพเจ้าก็หลงผิดจนได้   แต่วันนี้ข้าพเจ้าได้สติจากสิ่งที่ทำแล้ว  เพราะได้ฟังตัวอย่างที่วิทยากรเล่าให้ฟังแล้ว  ข้าพเจ้าก็ตั้งใจว่าจะประพฤติปฏิบัติตัวใหม่  จะกลับไปกราบขอโทษพ่อกับแม่ที่ทำให้ขายหน้า  ทำให้ผิดหวังในตัวข้าพเจ้า    ข้าพเจ้ามาที่นี่อาจจะทำยังไม่ได้ร้อยเปอร์เซ็นต์  แต่ข้าพเจ้าก็จะพยายามทำตัวใหม่ให้ดีที่สุด  แล้วก็จะนำหลักธรรมที่วัดวะภูแก้ว   ได้นำมาสอน  ก็จะเอาไปปฏิบัติใช้ให้เกิดประโยชน์

          ขอขอบคุณวัดวะภูแก้ว   ค่ะ...

นางสาวเกษนรินทร์  ยวดยาน
 ร.ร.ลำปลายมาศ  ชั้น ม.6/6
เขียน ณ วันที่  17 มีนาคม 2558