หลวงพ่อพุธ ฐานิโย Thaniyo.com

จะหญิงหรือชายแม่ก็รัก

          ครอบครัวของข้าพเจ้ามี  5  คน  คือ  พ่อแม่  พี่  และน้อง  ข้าพเจ้าเป็นลูกคนที่ 2  ของครอบครัว  พอข้าพเจ้าอายุได้  6  ขวบ  แม่ก็ตั้งท้องน้องคนที่ 3  ตอนแรกข้าพเจ้าก็รู้สึกน้อยใจที่พ่อแม่ไม่รักจึงอยากมีน้องใหม่  แต่จริง ๆ  แล้ว  พ่อกับแม่  อยากได้ลูกผู้ชาย  แต่ข้าพเจ้าเป็นผู้หญิง  ข้าพเจ้าจึงคิดน้อยใจพ่อแม่ที่ไม่รักข้าพเจ้าเพียงเพราะว่าเกิดเป็นผู้หญิง  ข้าพเจ้าก็เลยแอบไปร้องไห้อยู่หลังบ้าน  พ่อกับแม่ก็เรียกหา  แต่ด้วยความที่แม่กำลังท้องแก่ประมาณ  7 – 8  เดือน  แม่ก็เลยให้พ่อมาตามหา  พอพ่อเห็นว่าข้าพเจ้ากำลังนั่งร้องไห้อยู่  พ่อก็เลยเข้ามาถามว่าเป็นอะไร  ใครทำอะไร  ข้าพเจ้าก็ได้แต่ส่ายหน้า  บอกว่าไม่เป็นอะไร  พ่อก็เลยอุ้มไปหาแม่  แม่ก็เลยปลอบเมื่อข้าพเจ้าบอกสาเหตุที่ร้องไห้  แต่ถึงแม่จะปลอบ     ข้าพเจ้าก็ไม่ค่อยจะเชื่อสักเท่าไหร่  เพราะใคร ๆ  ก็บอกว่าเวลาน้องออกมาแม่จะลืมข้าพเจ้า  ข้าพเจ้าก็จะกลายเป็นหมาหัวเน่า  ตอนนั้นข้าพเจ้าไม่ได้ใส่ใจอะไร  แต่ก็มีแอบร้องไห้อีก  จากนั้นใครพูดอะไร  ข้าพเจ้าก็จะไม่เชื่อหรือเชื่อก็แอบเก็บไว้ในใจไม่แสดงออกมา  เพราะแม่บอกว่า  แม่ไม่มีวันลืมลูกได้  ลูกของแม่แม่ก็รัก  แม่จะไม่มีวันทิ้งลูกของแม่เด็ดขาด  ข้าพเจ้าก็เชื่อแม่  จวบจนแม่คลอด  แม่ก็ให้ข้าพเจ้าอุ้มน้องเป็นคนแรก  ตอนนั้นข้าพเจ้าดีใจมากที่ได้เห็นน้องเป็นผู้ชายหน้าตาจิ้มลิ้ม  ข้าพเจ้าชอบหยิกแก้มน้อง  แม่ก็บอกว่าเดี๋ยวน้องไม่กินข้าว  ข้าพเจ้าก็ไม่ทำอีก  จนน้องโตมาเรื่อย ๆ  ได้เข้าอนุบาล  น้องเป็นคนสมาธิสั้น  สนใจในสิ่งใดไม่ได้นาน  แม่ก็พาไปหาหมอทุกเดือน  น้องอยากได้อะไร  อยากกินอะไร  แม่ก็ซื้อให้  แต่พอข้าพเจ้าขอบ้าง  แม่ก็บอกว่าแม่ไม่มีเงิน  ไม่ต้องซื้อหรอก  ความน้อยใจที่มันหายไปตั้งแต่น้องลืมตาดูโลกได้หวนคืนมาอีกครั้ง  ข้าพเจ้าก็แอบไปร้องไห้อีก  แล้วก็ไปถามแม่ว่าแม่รักใครมากกว่า  ระหว่างเด็กผู้ชาย  กับเด็กผู้หญิง  แม่บอกว่าถ้าเป็นลูกแม่  แม่รักทุกคน  แม่ได้ได้รักใครมากกว่าใคร  แม่รักลูกแม่ทุกคนไม่ว่าจะเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง

          ข้าพเจ้าสอบเข้าโรงเรียนนางรองได้  ตอนนั้นแม่ดีใจมาก  พี่สาวของข้าพเจ้าก็สอบเข้าได้  แม่ก็บอกว่ามาเรียนอยู่โรงเรียนใหญ่ ๆ  ก็ขอให้ตั้งใจเรียนให้ดีที่สุด  อย่าหนีเรียน  อย่าเถลไถล  ข้าพเจ้าก็เชื่อฟัง  ด้วยความที่ข้าพเจ้า  เป็นคนที่ไม่โกรธใครง่าย ๆ  จึงทำให้มีเพื่อนมาก  เพื่อนแกล้งข้าพเจ้าก็ไม่โกรธ 

          วันหนึ่ง  ครูบอกว่าจะพานักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2  มาวัดวะภูแก้ว  ข้าพเจ้าก็ดีใจที่จะได้มาวัด  แต่พอครูบอกว่ามา  5  วัน  4  คืน  โอ้โห!  ทำไมนานจัง  แต่พอข้าพเจ้าได้เข้ามาข้าพเจ้าก็คิดว่า  ทำไมวัดนี้น่าอยู่  เงียบสงบ  สมกับเป็นวัดกรรมฐาน  สถานที่ปฏิบัติธรรม ตอนแรกข้าพเจ้าก็กลัวเพราะว่าเข้ามาก็เห็นเมรุเลย  แต่พอได้ปฏิบัติจริง ๆ  ข้าพเจ้าก็เข้าใจว่าการปฏิบัติจริง ๆ  แสนจะทรมาน  เมื่อยก็เมื่อย  เจ็บก็เจ็บ  และพอมาถึงวันที่  2, 3, 4  ข้าพเจ้านั่งร้องไห้เลยในวันที่  3,  4  เพราะครูพูดถึงพระคุณของพ่อ-แม่  ว่าพ่อแม่ลำบากขนาดไหนกว่าจะให้เราเกิดมาเป็นคนได้  แม่หนักขนาดไหน  กว่าจะอุ้มท้องครบ  9  เดือน  ต่อแต่นี้ไปข้าพเจ้าจะไม่น้อยใจแม่อีกเพราะว่า  แม่รักลูกทุกคน  ไม่ว่าลูกจะเกิดมาเป็นอย่างไรก็ตาม  ข้าพเจ้าสัญญาว่าข้าพเจ้าจะรักแม่และพ่อ  จะดูแลท่าน  จนกว่าจะหมดลมหายใจในชีวิตนี้

เด็กหญิงอุมาพร  บุตรงาม  ชั้น ม.2/3
โรงเรียนนางรอง
วันที่  12 พฤศจิกายน  พ.ศ.2556

ดวงใจแม่

          ข้าพเจ้าเป็นลูกกำพร้าแม่ตั้งแต่เด็ก  ย่าเคยเล่าให้ฟังว่า เมื่อคลอดข้าพเจ้าได้  1  ปีกับอีก 11  เดือน  แม่ก็ได้ไปทำงานที่ต่างประเทศเป็นเวลานานแสนนาน  ย่าเล่า  ตั้งแต่เล็กจนโตข้าพเจ้าถามหาแม่ทุก ๆ วัน  และวันที่แม่เดินทางไปทำงานที่ต่างประเทศ  คืนนั้นข้าพเจ้าร้องไห้จนถึงเช้า  ข้าพเจ้าถามย่าว่า  แม่รักข้าพเจ้าหรือเปล่า  ย่าก็ตอบว่า  “รักสิทำไมจะไม่รัก  ก็เราน่ะเป็นลูกคนเดียวของเขา” 

          จนกระทั่งวันที่  2  เมษายน  2552  ข้าพเจ้ายังจำเหตุการณ์วันนั้นได้ดี  วันนั้นเป็นวันเกิดของข้าพเจ้าพอดีแม่ได้กลับมาหาข้าพเจ้าตลอด  10  ปี  ซึ่งข้าพเจ้าเฝ้ารอที่จะได้พบหน้าแม่  แต่พอข้าพเจ้าได้เห็นหน้าแม่จริง ๆ  แม่พูดว่า  “ขอแม่กอดสักทีได้หรือเปล่า”

          แต่ข้าพเจ้ากลับตอบว่า  “อย่ามายุ่งกับเรา  เราไม่มีแม่แบบนี้”  แล้วข้าพเจ้าก็เดินหนีไป  หลายครั้งที่แม่ชวนไปอยู่ด้วยแต่ข้าพเจ้าก็ไม่สนใจ  ไม่รู้อะไรดลใจให้เกลียดแม่อย่างนี้

          เรื่องที่น่าเศร้าก็คือ  แม่ของข้าพเจ้าถูกด่าถูกว่าทำไมถึงทิ้งข้าพเจ้าไป  แม่โดนด่าสารพัด  ข้าพเจ้ากลับสงสารแม่  ไปหาแม่ทุกเดือนโดยที่ญาติพี่น้องของพ่อไม่รู้เพราะถ้ารู้แม่ต้องโดนด่าอีกแน่ ๆ  ญาติของพ่อเกลียดแม่ของข้าพเจ้า  แต่ในชีวิตข้าพเจ้า  ข้าพเจ้าไม่เคยสนิทกับแม่  ไม่เคยที่จะทำอะไรให้แม่ภูมิใจเลยสักครั้ง

          เมื่อวันที่  12  สิงหาคม  2546  ที่ผ่านมา  ข้าพเจ้าได้กราบเท้าท่าน  ข้าพเจ้าเห็นน้ำตาท่านไหล  แต่ข้าพเจ้าก็ไม่เคยสนใจอะไร  แม่บอกว่า  “ถ้าวันไหนไม่มีแม่  เข้มแข็งนะ  อดทน  ตั้งใจเรียน”  ข้าพเจ้าจึงถามแม่ว่า  “แล้วแม่จะไปไหน”  คำตอบที่ข้าพเจ้าได้ยินคือ  “แม่ต้องกลับไปช่วยงานเพื่อนที่ต่างประเทศเหมือนเดิม  และยังไม่มีกำหนดข้าพเจ้า  ยังไม่สำนึกอีก

          จนกระทั่งได้มาอบรม  ณ  วัดวะภูแก้ว  ข้าพเจ้าจึงได้สำนึกและคิดถึงแม่  ข้าพเจ้าได้อยู่กับแม่ไม่ถึง  4  ปี  ด้วยซ้ำ  ท่านก็ต้องไปทำงานที่ต่างประเทศอีก  ถ้าท่านต้องไปอีก  ข้าพเจ้าต้องขาดอีกนานเท่าใดกัน  ข้าพเจ้าเฝ้ารอมาตลอด  10  กว่าปี  ข้าพเจ้าไม่เคยทำอะไรให้แม่ภูมิใจเลยสักครั้ง  กลับไปข้าพเจ้าจะไปกราบเท้าท่าน  ขอโทษท่าน  และขอให้ท่านอยู่กับข้าพเจ้าแต่ถึงยังไงท่านก็เป็นแม่ของเรา  คงจะไม่มีใครแทนได้

          ตอนนั่งสมาธิ  ข้าพเจ้าเห็นภาพแม่โดนด่าสารพัด  มันทำให้คิดว่า  “ทำไมแม่ไม่ฆ่าเราตั้งแต่เล็ก ๆ  เป็นเพราะเรา  ทำให้แม่ต้องเจ็บขนาดนี้  ถ้าไม่มีเราแม่คงจะสบายกว่านี้”

          คำถามนี้ข้าพเจ้าเคยถามแม่  แม่ตอบว่า  “เพราะลูกเป็นลูกที่แม่รักมากที่สุด  แม่จะไม่มีทางทำร้ายดวงใจของแม่หรอก”

ด.ญ.ประภาวิณี  ตรีเมฆ  ชั้น ม.2/3 
โรงเรียนนางรอง
วันที่  12  พฤศจิกายน  พ.ศ.2556

ควรกราบไหว้พ่อแม่ทุกวัน

          ก่อนมาวัดวะภูแก้ว  หนูได้ทะเลาะกับแม่อย่างรุนแรง  และได้ใช้คำพูดที่ไม่สมควรพูดออกไปอย่างไม่ทันคิด  (ขอไม่บอกเพราะเป็นประโยคที่รุนแรง)  พอพูดออกไปแม่ของหนูถึงกับต้องหยุดพูด  และแม่ก็เงียบไม่พูดกับหนูอีกเลยเป็นอาทิตย์  และหนูก็ไม่พูดกับแม่อีกเลยเหมือนกันตอนนั้น  หนูรู้สึกโกรธแม่มาก  พอหนูกำลังจะเข้านอนหนูก็เห็นแม่นั่งดื่มเหล้าคนเดียว  หนูก็ไม่สนใจ  พอหนูไปโรงเรียนคุณครูได้ประกาศบอกว่าจะได้ไปปฏิบัติธรรมที่วัดวะภูแก้วที่โคราช  หนูรู้สึกดีใจมาก  เพราะจะได้ไม่ต้องอยู่กับแม่

          พอถึงวันที่มาวัดหนูรู้สึกดีเพราะหนูชอบปฏิบัติธรรมอยู่แล้ว  พอได้ฟังเรื่องต่าง ๆ  ที่ ดร.ดาราวรรณ  ได้เล่าให้ฟังหนูรู้สึกดีมากเพราะได้ข้อคิดมากมาย  และยังได้ฝึกสมาธิ  พอมาถึงวันที่  3-4  ดร.ดาราวรรณ  ได้เล่าเรื่องพระคุณของพ่อแม่ให้ฟัง  หนูก็รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนที่บาปมากและหนูก็ได้สำนึกแล้ว  ถ้าหนูกลับไปถึงบ้านสิ่งแรกที่หนูจะทำก็คือ  หนูจะเข้าไปกราบแม่  ขอโทษแม่  และจะสัญญาว่าจะไม่ทำตัวแบบนี้อีก  จะเป็นเด็กดีของพ่อแม่ตลอดไป

          ถ้าหนูไม่ได้มาที่วัดวะภูแก้วนี้  หนูคงจะเป็นคนที่บาป  และคงเป็นเด็กไม่ดีแน่เลย  หนูดีใจมากที่ได้มาพบกับ  ดร.ดาราวรรณ  เพราะท่านช่วยให้หนูสำนึกและกลับตัวกลับใจได้  สิ่งที่หนูได้รู้ก็คือ  พ่อแม่ของเราเป็นเสมือนพระอรหันต์และพระพรหมของลูก  เราควรเคารพบูชาเป็นอย่างยิ่ง  เราควรกราบไหว้ทุกวันไม่ใช่จะมากราบไหว้เฉพาะวันพ่อวันแม่  หรือวันที่ท่านทั้งสองจากเราไปแล้ว  วันนี้อาจจะยังไม่สายที่เราจะทำดีเพื่อพ่อแม่  แต่บางทีวันข้างหน้าอาจจะสายก็ได้

ด.ญ.พิจิตรา  เอกอมร  ชั้น ม.2/3
โรงเรียนนางรอง
วันที่  12  พฤศจิกายน  พ.ศ.2556
  

บ้าเรียนจนลืมพ่อลืมแม่

          ดิฉันก็เคยคิดเหมือน ๆ  กันกับทุกคนที่มาเข้าค่ายว่าถูกบังคับให้มา  มาแล้วได้อะไร  แต่!  ทุกคนรู้ไหมคะ  ว่าถ้าคุณได้มาเห็นได้มาดู  ได้มาสัมผัสด้วยตัวเอง  คุณจะรู้เลยว่าคุณคิดผิด  เพราะสถานที่นี้  เป็นสถานที่ที่ทำให้ดิฉันสงบจิตของตนได้อย่างง่ายมาก  สามารถนั่งสมาธิได้นาน  วิทยากรก็สอนในสิ่งที่ดีและแปลกใหม่ให้ดิฉันทุก ๆ  วัน  ทำให้เกิดความคิด  เกิดความคำนึงในเหตุการณ์ในอดีตว่าเป็นอย่างไร  สมควรทำไหม  เพราะในอดีตดิฉันทำไม่ดีไว้กับบุคคล  2  คน  ซึ่งเป็นผู้ให้กำเนิดดิฉันมา

          ในหลาย ๆ  ครั้ง  ดิฉันเคยทำทั้งในสิ่งที่ผิด  และในสิ่งที่ถูก  แต่สิ่งที่ดิฉันทำถูกนั้น  ดิฉันทำแค่ตามหน้าที่อย่างเช่น  กวาดบ้าน ทำงานบ้านต่าง ๆ  ตั้งใจเรียน  ทบทวนการเรียน  แต่!  สิ่งที่ผิดนั้น  ดิฉันก็รู้ตัวดีว่าทำผิดแต่ดิฉันไม่เคยแก้ไขมันเลย  ดิฉันเอาแต่สนใจอยู่กับการเรียน  เพราะต้องขยันเมื่อมาอยู่ห้อง 1  เลยทำให้ดิฉันลืมไปว่ายังมีบุคคลอีก  2  คน  ที่คอยสนับสนุน  ดิฉันในการเรียนจนกระทั่งสอบได้เกรดดี ๆ  ได้มาอยู่ห้อง 1  บุคคลทั้ง 2 คนนั้น  คือ  พ่อกับแม่  ดิฉันมักจะมองข้ามความสำคัญของพ่อแม่  ตั้งแต่ที่ดิฉันเรียนมาจนถึง ม.2  นี้  ดิฉันไม่มีเวลาอยู่กับพ่อแม่เลย  กลับมาจากโรงเรียนดิฉันก็ติดเรียนพิเศษ  วันหยุดเสาร์-อาทิตย์  ก็ต้องไปเรียนพิเศษ  ทำให้ฉันลืมพ่อแม่  ไม่ให้ความสำคัญ  ลืมพระคุณของท่าน

          แต่พอดิฉันได้มาที่วัดวะภูแก้ว  นั่งสมาธิสำรวมจิต  มา  2-3  วัน  ดิฉันก็คิดไตร่ตรองได้ว่าสิ่งที่ดิฉันทำในตอนนั้นกับพ่อแม่มันสมควรไหม  สมควรที่จะทำอย่างแบบนั้นต่อไปไหม  ที่ไม่ให้ความสำคัญแก่ท่าน  เมื่อคิดไตร่ตรองได้แล้ว  ดิฉันก็สัญญากับตนเองว่า  เมื่อกลับไปดิฉันจะไปกราบเท้าพ่อแม่  จะให้ความสนใจท่านมากขึ้น  และจะไม่มองข้ามความรักที่ท่านมอบให้  สุดท้ายนี้  ดิฉันจะสัญญาต่อหน้าท่านว่าจะเป็นลูกที่ดีของท่านตลอดไป

ด.ญ.ธันยภรณ์  เที่ยงนา  ชั้น ม.2/1
โรงเรียนนางรอง
วันที่  12  พฤศจิกายน  พ.ศ.2556

แม่ฉันก็รู้จักวัดวะภูแก้ว

          เมื่อที่คุณครูประกาศว่าจะพาไปปฏิบัติธรรมที่วัดวะภูแก้ว  ฉันก็งงว่าที่นี่คือที่ไหน  เพราะไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน  ฉันจึงไปถามแม่ว่าวัดนี้อยู่ที่ไหน  ทีแรกฉันคิดว่าแม่คงจะไม่รู้เหมือนกัน  แต่ที่ไหนได้  แม่กลับรู้จักสถานที่แห่งนี้  และอยากให้ฉันมามาก  ท่านบอกว่าสถานที่แห่งนี้เหมาะแก่การปฏิบัติธรรม  ฉันก็ยังงงว่าแม่เคยไปตอนไหน  ทำไมถึงรู้จักสถานที่แห่งนี้  แต่แม่กลับบอกว่าแม่ไม่เคยไป  แต่ได้ฟังคำบอกเล่าจากเพื่อน ๆ  ของแม่ที่เขาเคยไปกัน  หลังจากนั้นฉันจึงเริ่มสนใจและอยากมา  เพราะแม่เล่าว่า  สถานที่แห่งนี้สามารถฝึกเด็กที่ดื้อ ๆ  ให้เปลี่ยนแปลงเป็นนิสัยใหม่ได้และดีกว่าเดิม  จึงอยากให้ฉันมา  เพราะนิสัยของฉันตอนนี้มักโมโหง่าย  พูดจาถกเถียงพ่อแม่อยู่บ่อย ๆ  เป็นคนขี้เกียจ  และยังมีอีกมากมาย

          จนกระทั่งมาถึงวันแรกของการเข้าค่ายอบรม  ครั้งแรกนั้นฉันยังรู้สึกเบื่อหน่าย  เมื่อย  ปวดไปหมด  ทั้งปวดหลังปวดขา  จนแทบทนไม่ได้  แต่ว่าในการปวดเมื่อยครั้งนี้ยังมีคุณประโยชน์  และมีคุณค่าแก่เราเพราะได้ฝึกสมาธิมากเลยทีเดียว  ได้ทั้งบุญและได้ทั้งสมาธิ  จนถึงวันสุดท้ายของการอบรม  ฉันรู้สึกไม่อยากกลับ  รู้สึกผูกพันกับที่นี่  และฉันยังเชื่อว่าหากเพื่อน ๆ  ได้มาที่นี่คงเป็นเหมือนฉันด้วย  อีกทั้งยังเชื่อว่าหลายคนที่มาที่นี่ได้รับความรู้ทั้ง  เรื่อง  บาปบุญคุณโทษ  ที่ตนได้กระทำมา  สิ่งที่สำคัญคือ  ที่นี่สอนให้รู้จักกับคำว่า  “สายเกินไป”  ซึ่งหลายคนคงผิดหวังกับคำนี้  และต่อจากนี้  คำว่าสายเกินไปสำหรับฉันนั้นจะไม่มีอีกแล้ว  เพราะฉันจะทำวันนี้และวันต่อๆ  ไปให้ดีที่สุด....

ด.ญ. ดาริกา  ด้วงตะกั่ว  ชั้น ม.2/11
โรงเรียนนางรอง
วันที่  12  พฤศจิกายน  พ.ศ.2556