หลวงพ่อพุธ ฐานิโย Thaniyo.com

อดีตย้อนไม่ได้  ต้องแก้ไขที่ปัจจุบัน

           ก่อนหน้าที่ผมจะได้มาฝึกจิตที่วัดวะภูแก้ว  ผมเป็นคนที่จิตใจไร้ศีลธรรม  ผมทำให้พ่อแม่เสียใจกับผมบ่อยมาก  ผมเที่ยวกลางคืน  บางคืนผมก็ไม่กลับบ้าน  ติดสุรายาสูบ  และชอบเชื่อเพื่อนมากกว่าพ่อกับแม่  แม่บอกอะไรผมไม่เคยฟังผมมีแต่ว่าพ่อแม่กลับอีก  “อย่ามาพูดกับผม   ผมโตแล้ว”  นี่คือคำพูดที่ผม  พูดกับแม่ ชาวบ้านมองผมไม่ค่อยดี  แต่ผมก็ไม่เคยสนใจ  ยิ่งทำตัวแย่กว่าเดิม  ผมติดเที่ยวมาก  แบบว่าหาเงินเที่ยวไปวัน ๆ  ผมจะไปขอเงินแม่เพื่อไปเที่ยวเล่นสนุก  ทั้ง ๆ  ที่แม่ไม่ได้ทำงาน  แต่แม่ยังหาเงินมาให้เราได้  ผมเคยขโมยเงินพ่อแม่  อาจไม่มากแต่บ่อยครั้งมาก  เพราะเอาไปคุยโทรศัพท์กับแฟน  พ่อแม่ว่า    ผมก็ด่าคืน  ชีวิตผมกิน ๆ  นอน ๆ  ไปวัน ๆ 

          แต่พอผมได้มาฝึกตนที่  “วัดวะภูแก้ว”  เวลา  5  วัน  ผมได้รู้ถึงสันดาน  และนิสัยที่ผมเคยทำมา  ผมสำนึกได้ว่าพ่อแม่เหนื่อยกับเรามากเท่าไหร่  เจ็บกับเรามากขนาดไหน  แต่ผมจะทำวันนี้และวันต่อ ๆ  ไปให้ดีที่สุด  แม้ไม่สามารถลบล้างความผิดที่ผ่านมาได้ก็ตาม  ขอให้ผมได้ตอบแทนคุณของท่าน  และขอให้ท่านสบายใจมากกว่าเดิมเท่านั้นก็พอ

สิทธิพงศ์  เอี่ยมโป้ย
ม.5/4  โรงเรียนลำปลายมาศ
วันที่ 29  ต.ค. 2556

ตั้งใจทำดีชดเชยความผิด

           ตอนผมอายุ  15  ปีได้มีโอกาสบวชเณรฤดูร้อน  ตอนนั้นผมอยู่ชั้น ม.3  กำลังเตรียมสอบเข้า ม.4  ผมจึงไม่อยากบวช  เพราะมันจะทำให้ผมไม่ได้อ่านหนังสือเตรียมสอบ  ดังนั้นผมจึงไม่พอใจอย่างมากและไปขอผลัดยายว่าขอบวชตอนจบ ม.4  ได้ไหม  ยายบอกว่าบวชตอนนี้นี่แหละ  เผื่อยายไม่ได้อยู่บวชหลาน     คำพูดของยายจึงทำให้ผมต้องจำใจบวช  พอตอนบวชผมสารภาพเลยว่าตอนปฏิบัติธรรมผมตั้งใจบ้างไม่ตั้งใจบ้าง  ตามประสาเด็กๆ  แหละครับ 

          เช้าวันหนึ่ง  ขณะสวดมนต์  ผมก็มองไปทางประตูและเห็นพวกแม่ครัว  ที่สับเปลี่ยนหมุนเวียนกันมาทำกับข้าวที่โรงครัวของวัดหนึ่งในนั้นมีแม่ผม  ทีแรกผมนึกมาว่าแม่กลับไปทำงานที่โคราชแล้ว  เพราะผมอาศัยอยู่กับตายาย  แต่แม่ยังไม่กลับไปทำงาน  แถมยังตื่นมาตอนตีสี่เพื่อมาทำกับข้าวให้ผมกิน  ผมเห็นความตั้งใจของแม่ผมจึงรู้สึกผิดมาก 

          พอผมมีโอกาสมาปฏิบัติธรรมที่วัดวะภูแก้ว  ผมก็ปฏิบัติเหมือนเดิม  คือ  ตั้งใจบ้างไม่ตั้งใจบ้าง  พอ  ดร.ดาราวรรณ  พูดถึงเรื่องของแม่  ผมจึงนึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมา  จึงตั้งใจนั่งสมาธิ  และสวดมนต์  เพื่อชดเชยความผิดครั้งนั้น  ผมคิดว่าน่าจะชดเชยได้  แถมยังได้บุญเพิ่มอีก  ผมขอขอบคุณวิทยากรของวัดวะภูแก้ว  และคุณครูที่พาผมมารู้จักกับวัดวะภูแก้ว  ทำให้ผมได้เคล็ดลับของการเรียนดีเรียนเก่งด้วย

สหรัฐ  โฉมทอง
ม.5/2  โรงเรียนลำปลายมาศ
วันที่ 29  ต.ค. 2556

 
ใครว่าศาสนาไม่สำคัญ

           “ท้องฟ้าในคืนใดไร้ซึ่งดวงดาว  ท้องฟ้านั้น  หาได้มีความงามไม่  สังคมใดไร้ซึ่งศาสนา  สังคมนั้นไซร้  หาได้มีสิ่งใดเหลือ”

           ข้าพเจ้าเคยเข้าค่ายในลักษณะนี้มาหลายครั้ง  ซึ่งในแต่ละครั้งก็แตกต่างกันออกไป  แต่ข้าพเจ้ามาเข้าค่ายที่วัด  “วะภูแก้ว”  ในครั้งนี้ข้าพเจ้ามีความรู้สึกแปลกมาก  เนื่องจากหลักและแนววิธีในการปฏิบัตินั้นแตกต่างมาก 

          ในแต่ละขั้นตอนของปฏิบัติในครั้งแรก ๆ  ข้าพเจ้าเบื่อหน่ายมากคิดอยู่เพียงว่าทำไปแล้วได้อะไร  ถามเพื่อนที่นั่งสมาธินาน ๆ  ว่านั่งแล้วเห็นอะไรเพื่อนบอกมาก็ไม่เชื่อ  พอถึงวันที่ 3  ของการเข้าค่ายข้าพเจ้าจึงตั้งใจทำดูลองดูว่าจะได้ตามที่เพื่อนบอกหรือเปล่า  ผลปรากฏว่า  จิตเบาสบาย  มีสติในการทำงานมากขึ้น  จากนั้นก็เกิดความชอบที่จะนั่ง  ความคิดเปลี่ยนไป  ข้าพเจ้าค้นพบว่า  ชีวิตเรานั้น  “จิตเป็นนาย  กายเป็นบ่าย”

          บางคนคิดว่า  ศาสนาไม่สำคัญในการดำรงชีวิต  เป็นสิ่งงมงายไร้ซึ่งสาระ  เสียเวลา  แต่ได้ มาปฏิบัติธรรมที่วัดวะภูแก้วแล้ว  จึงรู้ว่าความคิดแบบนั้นมันเป็นความคิดของคนบาป  คนที่มีจิตใจที่มีกิเลสมาก  ดวงตาไม่เห็นธรรมะที่แท้จริง

          “ในความเป็นจริงแล้วธรรมะหรือศาสนานั้นเป็นสิ่งที่สำคัญมากในการดำรงชีวิตในยุคโลกาภิวัฒน์  หากไม่มีศาสนาแล้วจะทำให้คนมีจิตใจต่ำช้า  เน้นวัตถุมากจนทำให้จิตใจต่ำลง  สิ่งที่จะช่วยได้นั้นคือ  ศาสนา  ธรรมะนั่นเอง”

นายธนวัฒน์  ทองเต็ม
ม.5/2  โรงเรียนลำปลายมาศ
วันที่ 29  ต.ค. 2556

คำสารภาพจากหัวขโมย

            ตอนแรกที่มาเข้าค่าย  ผมก็แค่คิดว่ามาเข้าเฉย ๆ  เพราะอยากจบ ม.6  เพราะอาจารย์บอกว่าใครไม่มาเข้าค่ายจะไม่จบ  ก็เลยคิดว่ามาเข้าให้พอผ่าน ๆ  ไป  แต่พอฟังคำสอน  เรื่อง  บุญบาปกฎแห่งกรรม  ทำให้ผมก็คิดว่า  ผมเคยทำไม่ดีกับพ่อแม่  แต่ก่อน  พ่อผมกินเหล้า  (แต่เดี๋ยวนี้ท่านเลิกกินไปแล้ว)  พอเมากลับมาบ้าน  ชอบมาด่าผม  ตอนที่ผมเล่นคอมอยู่  บางครั้งผมก็ทำเป็นฟังเฉย ๆ  ไม่เถียงอะไร  แต่ก็มีบางครั้ง  ผมก็ด่าท่านในใจกลับคืนไป  กับแม่  ผมเคยขโมยเงินแม่ไปเติมเกม  ตอนแรก ๆ  ก็ขโมยครั้งละ  10-100  บาท  ช่วงหลัง  2,000 – 3,000  บาท  ขโมยไปเติมเกมบ้าง  ไปซื้อของบ้าง  แต่พอตอน ม.2  พ่อผมมาพูดกับผมว่า  “เงินนะเอาไปเถอะ  เพราะถ้าพ่อแม่ตายไปก็เอาไปไม่ได้หรอก  มันเป็นของลูกนั่นแหละที่พ่อแม่ทำงานเก็บเงินมาก็เพื่อลูก”  ผมได้ยินคำนี้ผมก็คิดได้เลยว่า  เราทำให้พ่อกับแม่เสียใจที่ทำตัวแบบนี้  ผมก็เลิกขโมยจนถึงปัจจุบัน

          พอมาเข้าค่ายครั้งนี้ทำให้ผมคิดว่า  ผมควรจะไปสารภาพกับท่าน  ถึงท่านจะรู้อยู่แล้วว่าเราเป็นคนเอา  แต่ท่านคงอยากได้ยินคำสารภาพจากปากเรามากกว่า  กลับไปนี้ผมควรกลับไป  ขอโทษท่านไปกราบท่าน  และผมตั้งใจว่า  จะเรียนให้จบมหาวิทยาลัย  หางานดี ๆ  ทำ  และผมจะดูแลท่านไม่อยากให้ท่านต้องทำงานหนัก ๆ  แบบนี้  และผมก็ตั้งใจอีกว่า  ตอนผมอายุ  20  ผมจะบวชให้ท่าน  อยากให้ท่านภูมิใจในตัวผม  ผมดีใจที่เป็นลูกของท่าน  ท่านไม่เคยทำให้ผมรู้สึกด้อยกับเพื่อน ๆ!  ผมไม่เคยคิดอยากย้อนเวลากลับไปแก้ไขตัวเอง  แต่อยากเร่งเวลา  เพื่อวันที่ผมมีฐานะ  จะดูแลท่านได้อย่างเต็มที่

นายนันทพล  แก้วรัตน์
โรงเรียนลำปลายมาศ  ชั้น ม.5/10
วันที่  29  ตุลาคม  2556

ใครกันแน่ที่เหนื่อยและหนัก

          เมื่อได้ยินว่าทางโรงเรียนจัดให้มาเข้าค่ายธรรมะที่วัดวะภูแก้ว  แล้วยกเลิกการไปเที่ยว  ดิฉันก็เซ็งมาก  แค่คิดอีกทีก็รู้สึกว่าดีเหมือนกันที่ได้ไปเข้าค่ายอยู่ตั้ง  5  วัน  ดีกว่าอยู่บ้าน  อยู่บ้านน่าเบื่อจะตาย  รำคาญเสียงด่าเสียงบ่นของพ่อแม่จะตาย  ดิฉันยอมรับเลยว่าดิฉันเบื่อพ่อและแม่มาก  เพราะเอะอะท่านก็ด่าก็บ่น  ทำอะไรไม่ถูกใจก็ว่า  หลายครั้งดิฉันก็คิดน้อยใจว่าทำไมต้องเกิดมาเป็นลูกของท่านด้วย  ทำไมท่านถึงไม่รักเราบ้าง  หรือจะเป็นเพราะท่านไม่ได้เลี้ยงเราหรือเพราะตอนที่ดิฉันมีอายุได้  3  เดือน  พ่อแม่ก็ส่งไปอยู่กับตาและยาย  นาน ๆ  ครั้งท่านจะไปเยี่ยม  เมื่อดิฉันจบ  ป.5 พ่อก็ไปรับดิฉันมาอยู่ด้วย ดิฉันต้องรับภาระมากมาย เมื่อทำไม่ถูกใจก็โดนว่าและพวกท่านทั้ง 2  จะเข้มงวดกับดิฉันมาก  ขออะไรก็ไม่ให้ไม่ได้  ขอไปเปิดหูเปิดตากับเพื่อนบ้างก็ไม่ให้ไปทั้ง ๆ  ที่พ่อแม่คนอื่นเขาก็ยังให้ลูกไปเลย  ดิฉันจึงไม่พอใจทำมารยาทที่ไม่ดีใส่ท่าน  แล้วก็แอบไปร้องไห้คนเดียว  แล้วก็มีความคิดต่าง ๆ  นานาว่าทำไมท่านถึงไม่รักเราเหมือนที่รักพี่ชายกับน้องสาวของดิฉันบ้าง  ดิฉันไม่เคยได้รับความรักจากท่านเลย  ดิฉันโหยหาความอบอุ่นนั้นมาจนทุกวันนี้ความรู้สึกเหล่านั้นไม่ได้มีผลต่อจิตใจของดิฉันแล้ว  เพราะดิฉันคิดว่า  ไม่ได้รักท่านแล้ว

          จนเมื่อดิฉันได้มาเข้าค่ายที่วัดวะภูแก้วดิฉันก็คิดได้  ถึงท่านไม่แสดงความรักออกมาแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าท่านไม่รักเรา  ไม่มีพ่อแม่คนไหนหรอกที่จะไม่รักลูกตัวเอง  และที่ท่านเข้มงวดกับเราเพราะท่านหวังดีกับเรา  การที่เราคิดว่าทำงานช่วยท่านแค่นี้ลำบากเป็นภาระหนัก  แล้วที่ท่านทำงานหนักเลี้ยงเราจนเติบใหญ่ล่ะ  อันไหนจะหนักกว่ากัน

          ต้องขอขอบคุณท่านนี้ที่ทำให้ดิฉันได้มีโอกาสตั้งจิตเจริญภาวนาอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน  เมื่อนำบุญไปฝากคุณพ่อ – คุณแม่  คุณตา – คุณยาย  เมื่อดิฉันกลับไป  ดิฉันจะไปกราบเท้าท่าน  กอดท่านและบอกรักท่านทั้งสองผู้มีพระคุณอันล้นหัวของดิฉัน  ดิฉันจะตั้งใจเรียนและสานฝันของพวกท่านให้เป็นจริงให้ได้  ไม่ว่าจะยากเพียงใด  มีอุปสรรคมากแค่ไหนดิฉันก็จะไม่ท้อและจะไม่สร้างความเดือดร้อนและจะไม่ทำให้พวกท่านเสียใจ

เนตรนัฏฐา  บุญทอง
ชั้น ม.5/11 โรงเรียนลำปลายมาศ 
วันที่  29  ตุลาคม  2556

8 ความประทับใจ

          นับเป็นครั้งที่ 2  ในชีวิตที่เข้าอบรมธรรมะ  ครั้งแรกสมัยที่เรียนปี 1  ที่วิทยาลัยครูนครสวรรค์จัด  เมื่อปี 2524  ซึ่งเป็นการบังคับ  มีแต่การฟังธรรมะอย่างเดียว  แต่การอบรมครั้งนี้  เมื่อทราบคำสั่งไม่อยากจะมา  เพราะคิดว่าวิธีการคงเหมือนเดิม  แต่มาแล้วความคิดความรู้สึกเปลี่ยนไป  แล้วจะบอกตัวเองว่า  “คงเสียดายตลอดชีวิต”  ที่ไม่ได้มาอบรมที่วัดวะภูแก้วในครั้งนี้  เพราะ

          1) สถานที่เป็นใจเหลือเกินเหมาะกับการอบรมธรรมะ

         2) นับเป็นครั้งแรกในชีวิตก็ว่าได้  ที่ได้สวดมนต์เกือบเป็นเล่ม  จากที่เคยรู้สึกว่า  สวดมนต์โดยไม่ทราบสาระ  ไม่ทราบความหมายไม่รู้ว่าจะสวดไปทำไม  รู้แต่ว่าทำให้สบายใจ  สงบขึ้น  แต่พอเข้าอบรม  รู้สึกว่าการสวดมีสาระ    รู้ความหมาย  เห็นความงาม  ความไพเราะของภาษาที่ใช้สวด  เหมือนคีตดนตรี  เสียงสูง ๆ  ต่ำ ๆ  ซาบซึ้งกับภาษาที่ใช้สวด  หลายคำใช้คำซ้ำ ๆ  เช่น  “วิคัจฉันตุ” 

          3) การอบรมครั้งนี้ในฐานะครูสอนวิชาภาษาไทย  ชื่นชมมากที่ท่านวิทยากร  เน้นย้ำให้นักเรียนอ่านหนังสือที่จัดให้  เป็นการส่งเสริมการอ่านให้นักเรียนอย่างยอดเยี่ยม  เพราะทุกวันนี้ผลการวิจัยนักเรียนไทยไม่รักการอ่าน  การอ่านเปรียบเหมือนยาขมหม้อใหญ่สำหรับเด็กไทย

          4) ภูมิใจที่ตนเองทำสมาธิได้  แม้จะไม่เต็ม  100%  แต่อย่างน้อยก็สามารถชนะใจตนเองได้  ซึ่ง  2  วันแรกยังทำไม่ได้  พอวันที่ 3  เริ่มมีสมาธิทำได้ครั้งแรกทั้งเมื่อย  ทั้งชา  พอทำได้รู้สึกโล่งสบายตัว

          5) ภูมิใจที่เห็นวิทยากรทุกท่าน  ล้วนแล้วแต่มีความตั้งใจที่จะให้ผู้เข้าอบรมทำให้ได้  พูดให้กำลังใจ  และไม่ลืมเน้นย้ำให้นักเรียนนำไปใช้ในชีวิตประจำวัน  โดยเฉพาะ  ดร.ดาราวรรณ  เด่นอุดม  ท่านกล่าวว่า  “ในร่างเดียวเป็นทั้งแม่พระและแม่มด”  แต่ทั้งหมดนี้ลึก ๆ  ก็คือ  ความรัก  ความเมตตา  ต่อผู้เข้าอบรม

          6) ด้านความรู้ทุกครั้งที่ฟังบรรยาย  ข้าพเจ้าไม่ลุกไปไหนเลย  แม้ปวดปัสสาวะก็กลั้นไว้  เพราะรู้สึกว่า  ทุกวลี  ทุกประโยคล้วนมีสาระ ฟังแล้วเพลิน  ท่านบอกให้จดผมก็จดเต็มสมุดเลย  ได้ความรู้เกี่ยวกับ  สมาธิ  การถวายน้ำปานะ  การถวายสังฆทาน  การไม่ถวายพืชผักดิบที่งอกได้  ซึ่งไม่เคยทราบมาก่อน  และหลายเรื่องจะนำไปบอกเล่า  สอนนักเรียน  และญาติพี่น้องต่อไป

          7) ขอบคุณโรงเรียนลำปลายมาศ  ที่นำเด็กวัยรุ่นคนรุ่นใหม่ที่นับวันจะห่างไกลศาสนา  เพราะทราบแล้วว่าเด็กยุคนี้เป็นยุควัตถุติดกับเทคโนโลยี  ติดกับความสะดวกสบาย  สามารถนำมานั่งสวดมนต์เป็นเล่ม ๆ  นั่งสมาธินาน ๆ  เป็นภาพที่เห็นแล้วชื่นใจ  ซึ่งถ้าเขาไม่มาในชีวิตนี้เขาคงไม่ได้ทำอย่างนี้แน่นอน  เป็นการกล่อมเกลาจิตใจของเขาให้ซึมซับกับคำสอนคำสวด  แม้จะไม่ได้ผลมากนักในตอนนี้  แต่อย่างน้อยก็คงสะกิดใจบ้าง  ความดื้อรั้นแข็งกระด้างจะได้ลดลง  นำวิธีการเรียนไปใช้

          8) ซาบซึ้งเหลือเกินกับบทบรรยาย  ชมภาพพระคุณแม่จนก้อนสะอึกขึ้นมาน้ำตาไหล  เห็นความลำบากของแม่  เจ็บปวดเหลือเกินในฐานะที่ตัวเองแม่เสียชีวิตตั้งแต่อายุ  9  ปี  ไม่คุ้นหน้าแม่  อยากกราบแม่แต่ไม่รู้จะกราบใคร  ได้แต่อธิษฐานเอา

คุณครูธนาเมธ  เชิญรัมย์
โรงเรียนลำปลายมาศ
วันที่  29  ตุลาคม  2556
 

ทำไมแม่รีบจัดกระเป๋าให้หนู

          บอกตรง ๆ  เลยนะคะว่าหนูอยากกลับบ้านตั้งแต่วันแรกที่หนูมาจนถึงวันสุดท้ายหนูก็อยากกลับอยู่เช่นเคย  แต่กลับไปทำอะไรคะ  หนูอยากไปหาผู้หญิงคนหนึ่ง  อยากไปกอดให้หายคิดถึงเพราะหนูไม่เคยห่างจากแม่เลย  จนทุกวันนี้หนูยังนอนอยู่กับผู้หญิงคนนี้อยู่ก่อนที่จะมาที่นี่  1  วัน  แม่บอกให้หนูลงไปข้างล่าง  หนูบอกว่าหนูจะเก็บกระเป๋า  แม่บอกว่าพรุ่งนี้ก็เก็บทัน  แต่พอหนูไปขนาดนั้นเลยหรือ  แม่บอกว่าทำดีทำง่ายนิดเดียวในเมื่อโรงเรียนให้โอกาสหนูแล้วทำไมหนูไม่รีบที่จะทำสิ่งนั้น  การมาวัดในครั้งนี้มา  4  คืน  5  วัน  ได้ประโยชน์เกินคาด  สอนให้เรารู้ถึงจิตใจที่มุ่งมั่นในการทำสมาธิ  การมีสมาธิที่แน่วแน่ตั้งมั่น  วันแรกหนูยังนั่งไม่ได้หรอกค่ะ  พอถึงวันที่ 2  จิตเริ่มสงบไม่คิดถึงเรื่องอะไร  และไม่ยึดติดกับสิ่งใด ๆ  ทำให้หนูรู้สึกเหมือนตัวหนูลอย

          พอวันที่ 3  ตอนเช้าหนูไม่มีสมาธิเท่าไร  แต่พอได้ฟังเรื่องแม่เท่านั้น  สมาธิหนูเริ่มมาแล้ว  แล้วจิตของหนูบอกว่าแม่เตรียมกระเป๋าให้เพราะท่านตั้งใจให้ทำความดีเพื่อท่านหรือตอนแรกหนูใช้คำที่กำหนดที่ลมหายใจคือ  พ่อทน  แม่ทน  เราต้องทน  แล้วคำเหล่านั้นก็เริ่มหายไปจากจิต  แล้วเหมือนตัวหนูเดินขึ้นบันได  4-5  ชั้น  หนูก็แปลกใจว่าเราขึ้นมาได้อย่างไรในเมื่อบันไดนั้นไม่มีเสาเป็นที่ยึดเลย  แล้วมีผู้หญิงคนหนึ่งเดินมาบอกว่าทำไมจะไม่มีที่ยึดล่ะ  ก็จิตของหนูไง  ผู้หญิงคนนั้นสวยมากราวกับเป็นนางฟ้า  สวยทั้งกาย  ทั้งใจ  ทั้งวาจา  แล้วจิตหนูก็ไม่รู้สึกอะไรเลยไม่คิดอะไรเลย  สุดท้ายนี้ขอขอบคุณอาจารย์ที่ให้โอกาสดี ๆ  กับหนูและขอขอบคุณวิทยากรทุกท่านที่ให้ความเข้าใจเรื่องพระพุทธศาสนาและการฝึกสมาธิและฝึกถึงความอดทน  สอนในเรื่องผิดชอบชั่วดี  และขอขอบคุณ  คุณแม่ที่ตั้งใจให้หนูมาวัดวะภูแก้วแห่งนี้  แม่คือบุคคลที่ดีที่สุดในโลกนี้ของหนู

มุกดา  พรมหงษ์
ม. 5/6  โรงเรียนลำปลายมาศ
วันที่  29  ตุลาคม  2556

บุญใหญ่เป็นอย่างไร

วัด...รื่นรมย์กลมกลืนคืนธรรมชาติ
วะ...กายใจใสสะอาดดังคาดฝัน
ภู...เนินสูงพร้อมแบกไม้นานาพันธุ์
แก้ว...สารพันคือธรรมนำชีวี

 

          จำได้ว่าสมัยเป็นเด็ก  เวลามีเทศกาลงานบุญ  “งานกฐิน”  พวกเราประสาเด็กมักจะดีใจเป็นพิเศษ  เพราะมีโอกาสไป  “เอาบุญ”  หรือไป  “กินบุญ”  นั่นเอง  จะมีอาหารพิเศษ  (ปีหนึ่งมีไม่กี่เรื่อง)  อาหารหวานคาว  อาหารหลักคือขนมจีน  (ข้าวปุ้น)  และลาบวัว  (ดิบ ๆ)  บางครั้งกินบุญถึง  3-4  หลังคาบ้าน

          จวบจนอายุจะครบหกสิบปี  เพิ่งรู้แจ้งเห็นจริงว่า  การมาเอาบุญโดยเฉพาะอย่างยิ่ง  “บุญใหญ่”  (มหากุศล)  จะต้องประพฤติปฏิบัติอย่างไร  ก็ต่อเมื่อได้รับฟังประสบการณ์และบันทึกใบเกล็ดชีวิตของท่าน ดร.ดาราวรรณ  เด่นอุดม  ณ  วัดวะภูแก้วนี่เอง

          ขอบคุณ  วัดวะภูแก้ว  พระคุณเจ้าทุกรูป  โดยเฉพาะอย่างยิ่ง  ดร.ดาราวรรณ  และคณะ  ที่ได้ชี้แนวทางประพฤติปฏิบัติที่ถูกต้องไม่หลงทาง  ทำให้พวกเราได้พบ  “ขุมทรัพย์แท้จริงของชีวิต”

          พวกเราขอสัญญาว่า  จะทำแนวทางปฏิบัติธรรมที่ถูกต้องไปใช้ในการศึกษาเล่าเรียน  และการดำเนินชีวิต  เพื่อประโยชน์ต่อตนเองและสังคมสืบไป

รองฯ นราภพ  ปรัชญาวงศ์ชัย
โรงเรียนลำปลายมาศ
วันที่  29  ตุลาคม  2556

จะไม่ย้อนอดีตไม่รออนาคต

“โอ้น๋อ...
คุณมารดามีล้นฟ้า
คุณบิดามีล้นฟ้า
ไม่สามารถหาอะไรมาเปรียบเท่า
กว่าจะคลอดลูกน้อยเก้าเดือนคล้อยแม่ค่อยทน
สารวนอดทนสู้มารดาท้องลูกน้อยอ่อน
พ่อก้อหมั่นหาเลี้ยง  กล่อมเกลี้ยงจนใหญ่มา
ความรักพ่อแม่  มีต่อข้าเปรียบเท่าภูผา
สุดจะพรรณนา  หาคำใดมาคัดค้าน
คุณแม่พ่อ  เท่าฟ้าคณาท่าน  ไปถึงลงล่างไม่ได้"

          ในอดีต...ผมนึกเสมอว่าพ่อแม่จะอยู่กับเราจนกว่าเราจะสามารถดูแลตนเองได้  ท่านจะต้องหาเลี้ยงเราจนกว่าเราจะออกทำงานอย่างเอาจริงเอาจัง  ท่านจะต้องประคับประคองเราจนกว่ารู้ผิดชอบชั่วดีต่าง ๆ  นานา  ที่ลงความคิดและความเชื่อมั่นของผม

          ไม่นานมานี้ผมได้ศึกษาหรือได้เข้าอบรมมาบ้างแล้ว  ในที่สุดวินาทีที่ผมคิดว่าเลวร้ายที่สุดก็มาถึง  เมื่อทางโรงเรียนแจ้งมาว่าจะพานักเรียนมาอบรมเป็นเวลาถึงห้าวัน  ซึ่งเป็นระยะเวลาที่นานที่สุดที่เคยได้เข้าอบรมมา

          เมื่อการอบรมได้เริ่มต้นขึ้นผมก็รู้สึกเบื่อหน่ายในวันแรก ๆ  จนกระทั่งมาถึงวันท้าย ๆ  ท่านวิทยากรได้อบรมเรื่องพระคุณอันยิ่งใหญ่  มันทำให้ผมรู้สึกและมั่นใจแล้วว่าสังขารทั้งหลายทั้งปวงไม่เที่ยง

          สุดท้ายนี้ผมก็อยากฝากข้อความไว้สักเล็กน้อยว่า  “ต้นไม้ที่ใกล้ฝั่งมีหรือห้วงหยั่งลงได้  วันหนึ่งคงล้มไป  ทิ้งฝั่งไว้ให้วังเวง”

          จะให้ข้าวแม่พ่อกินตอนยังมีชีวิต  หรือจะเคาะฝาโลงเรียกท่านมากินจะบอกรักตอนท่านยังมีชีวิต  หรือจุดธูปบอกรัก  พ่อแม่จะมีวันพรุ่งนี้หรือจะมีชาติหน้าผมก็คงไม่รู้  แต่ที่รู้แน่ ๆ  ตอนนี้คือ  “ผมรักพ่อและรักแม่มาก”  ผมจะไม่รออนาคตและจะไม่ย้อนอดีตอีกต่อไป...

นายณรงค์ฤทธิ์  หวังนอก 
ม.5/1  โรงเรียนลำปลายมาศ
วันที่  29  ตุลาคม  2556