เพิ่งคิดได้ว่าควรทำอย่างไรกับพ่อ

          ฉันรู้สึกผิดกับความคิดของฉันเป็นอย่างมาก  แม้มันจะเป็นเพียงแค่ความคิดไม่ได้กระทำก็ตาม  แต่ก็ยังเป็นตราบาปติดใจของฉัน

          ฉันเคยโกรธพ่อ  หรือในบางครั้งเรียกว่าเกลียดเลยก็ได้  เพราะพ่อฉันเป็นอารมณ์ร้อนใจร้าย  ปากเสียเป็นที่สุด  อันโกรธ  ฉันร้องไห้ทุกครั้งที่พ่อเป็นแบบนั้น  ในใจฉัน  ฉันคิดอยากจะลุกขึ้นต่อว่าพ่อ  อยากจะให้พ่อออกไปจากชีวิตฉัน  ไม่อยากเห็น  ไม่อยากคุยกับพ่อ  ฉันไม่กินข้าวกับท่าน  ไม่นั่งกับท่าน  ท่านถามอะไรฉันก็ไม่ตอบท่านเลย  วันหนึ่งพ่อนอนไม่หลับ  ฉันได้ยินเสียงพ่อแอบร้องไห้  แต่ฉันก็ไม่รู้สึกอะไร  คิดแค่ว่า  “ตบหัวแล้วอย่ามาลูบหลัง  อย่ามาทำเป็นดีด้วย  เวลาทำกับคนอื่นไม่คิด”  แต่ฉันไม่เคยคิดถึงตอนที่พ่อดีกับฉัน  ดูแลฉัน  ปกป้องฉัน  ฉันไม่เคยจำคำที่พ่อพูดกับฉันว่า  “พ่อไม่ต้องการอะไรเลย  นอกจากเห็นลูกสาวของพ่อเป็นคนดี  มีอนาคตที่ดี  มีครอบครัวที่ดี  แค่นี้พ่อก็นอนตายตาหลับแล้ว”  ฉันนึกถึงแต่คำไม่ดีของพ่อ

          แต่มาวันนี้  ฉันรับรู้แล้วว่าฉันควรคิดอย่างไร  ฉันควรทำอย่างไรกับพ่อ  ฉันควรเข้าใจพ่อ  และตอนนี้พ่อพยายามปรับตัวเพื่อฉัน  พ่ออารมณ์เย็นขึ้น  และฉันต้องพยายามปรับตัวใหม่  เป็นลกที่ดีของพ่อให้ได้  กลับจากวันนี้ไปคำที่ฉันอยากพูดกับพ่อมากที่สุดคือ  “หนูขอโทษ”

          ขอบพระคุณครูอาจารย์ทุกท่าน  ที่มาอบรมธรรมะ  ทำให้ฉันสำนึกผิดได้  ได้รู้จักบาปบุญคุณโทษ  และอันช่วยเป็นส่วนหนึ่งแนะนำสิ่งที่ดีในกับรุ่นน้องและคนที่ทำผิดอยู่  ช่วยให้เรารู้ในสิ่งที่ควรรู้ 

นางสาวสุคนธิรา  ปิงแก้ว
โรงเรียนชุมพวงศึกษา  ชั้น ม.4/1
วันที่  24  กันยายน  2556

บุญใหญ่

          สำหรับการมาที่วัดวะภูแก้ว  ข้าพเจ้าคิดว่าเป็นบุญอันยิ่งใหญ่  สำหรับตัวข้าพเจ้า  เพราะชีวิตนี้ข้าพเจ้าไม่เคยปฏิบัติธรรมที่ยิ่งใหญ่แบบนี้มาก่อน  เพราะข้าพเจ้าเป็นลูกกำพร้าแม่ตั้งแต่อายุได้  11  ปี  และน้องชายของข้าพเจ้าอายุเพียง  6  ปี  แม่ของข้าพเจ้าเสียชีวิตเพราะโรคมะเร็งกระดูกที่ขาข้างซ้าย  ตอนที่แม่บอกว่าเจ็บที่ขาข้างซ้ายทุกคนต่างไม่รู้ว่าแม่เป็นโรคอะไร  ซึ่งตายาย  พ่อ  น้า  และอาต่างช่วยกันพาแม่ไปรักษาที่ต่างจังหวัด  แต่ก็ไม่สามารถรู้ได้ว่าแม่ของข้าพเจ้าเป็นโรคอะไร  น้าเลยพาแม่ไปหาพระซึ่งเป็นพระที่มาอยู่สำนักสงฆ์ของหมู่บ้าน  พระบอกกับแม่ว่ามันเป็นกรรมเก่าที่ได้ทำมาและบอกให้ทำบุญอุทิศส่วนกุศลไปให้เจ้ากรรมนายเวรให้มาก  แต่พอแม่ของข้าพเจ้าได้ทำบุญอุทิศส่วนกุศลอาการก็ยังไม่ขึ้นจนตกให้พาแม่ไปรักษาที่โรงพยาบาลมหาราชนครราชสีมา  รักษาเป็นเวลา  1  เดือน  หมอก็ตรวจพบว่า  แม่เป็นโรคมะเร็งระยะสุดท้ายในขณะที่พ่อ  น้าและตายาย  ของข้าพเจ้ารู้ตาก็บอกกับลูกทุกคนว่าห้ามบอกข้าพเจ้าและแม่ของข้าพเจ้าเพราะตากลัวว่าถ้าแม่รู้  แม่อาจจะเสียใจมากและทำให้แม่ตรอมใจ

          ในที่สุดหมอก็ถามตาว่าจะนำลูกกลับมาตายที่บ้านหรือที่โรงพยาบาล  ตาก็บอกว่าที่บ้าน  พ่อแม่กลับมาอยู่บ้านได้  10  วันก็เป็นวันเกิดของน้อง  แม่บอกให้ข้าพเจ้าไปซื้อเค้กให้น้อง  ต่อมาและวันนั้นตาก็ตัดสินใจบอกแม่ว่า  แม่เป็นโรคมะเร็งระยะสุดท้าย  3 วันต่อมาแม่ก็เสียชีวิต  ข้าพเจ้าก็อาศัยอยู่กับตา  ยาย  และพ่อ  ทุกวันนี้  ข้าพเจ้าโกรธตามากที่ไม่บอกความจริงกับแม่และข้าพเจ้า  เมื่อได้มาปฏิบัติธรรมที่วัดวะภูแก้ว  จึงได้รู้ว่าการเกิด  แก่  เจ็บ  ตาย  เป็นเรื่องที่ทุกคนต้องยอมรับ  และข้าพเจ้าก็เข้าใจ  รู้แล้วว่าที่ตาโกหกเพื่อไม่ให้ข้าพเจ้าต้องเสียใจ  ข้าพเจ้าจะตั้งใจปฏิบัติธรรม  เพื่ออุทิศส่วนกุศลให้แม่ของข้าพเจ้าถึงไม่มากข้าพเจ้าก็จะตั้งใจทำให้แม่และพ่อ

นางสาวอภิญญา  ย้งผล  
โรงเรียนชุมพวงศึกษา ชั้น ม.4/5
วันที่  24  กันยายน  2556 

ประสบการณ์ ของ นักเรียนจากการปฏิบัติธรรม

          แต่ก่อนหนูเป็นเด็กที่ดื้อมากคนหนึ่ง  ชอบทำให้พ่อแม่ลำบากมาตลอด  ชอบเที่ยว  ชอบกินเหล้า  หนูเริ่มดื่มเหล้าตั้งแต่อายุ  12  ปี  ตอนนั้นหนูเรียนอยู่  ป.6  แต่หนูก็เป็นเด็กที่เรียนดีคนหนึ่ง  พอหนูเริ่มกินเหล้าจากที่เคยสอบได้ที่ 1 2 3  ก็กลายเป็น  6  7  แม่หนูห้ามหนูไม่ให้กินเหล้า  แต่หนูก็เถียงแม่ว่า  ทีพ่อยังกิน  พี่ยังกินทำไมแม่ไม่ด่า  บางครั้งแม่หนูก็แอบร้องไห้

          พอหนูอายุ  14  ปี  หนูมีแฟน  หนูคิดว่าหนูรักเขามาก  และเขาก็น่าจะรักหนูมากเหมือนกัน  พอวันแข่งกีฬาที่ศูนย์ฯ  จะมีโรงเรียนต่าง ๆ  มาร่วมแข่งขัน  หนูก็ได้แข่งขันเปตองด้วย  พอแข่งไป  3  โรงเรียน  หนูชนะหมด  พอพักเที่ยงหนูรีบโดดออกไปหาแฟนที่บุรีรัมย์  (อ.ลำปลายมาศ)  จนอาจารย์โทรตามกลับมาแข่งขันต่อในตอนบ่าย  พอมาถึงแม่ก็นั่งรอที่จะดูหนูแข่งขัน  หนูมองหน้าแม่  แม่ของหนูเหมือนท่านเสียใจ  แต่หนูไม่สนใจ  ก็เลยเดินไปแข่งขันต่อ

          ผ่านไปประมาณ  4-5  วัน  ยายของหนูตาย  หนูรู้สึกเสียใจมาก  เพราะหนูสนิทกับยายมากเหมือนกัน  แต่พอถึงวันที่จะเผายายหนูกลับวิ่งไปหาแฟน  หนูไปตอน  4  ทุ่ม  และกลับมาตอนตี 1  แม่หนูตามหาหนูทั้งคืน  พอหนูกลับมาพ่อกับแม่นั่งร้องไห้  แล้วท่านก็ตีหนู  แต่หนูก็ไม่สนใจ  แม่บอกหนูว่าขอให้หนูตั้งใจเรียนให้จบ  ม.3  ก่อนได้ไหม  หนูก็เลยตั้งใจเรียนจนจบแต่หนูก็ยังทำนิสัยแย่ ๆ  นี้มาตลอด  หนูจบ  ม.3  ด้วยเกรดเฉลี่ย  3.42  เกรดหนูตกมากเพราะหนูอยู่ ม.2  เกรดเฉลี่ยหนูได้ตั้ง  4  พอขึ้นมา ม.4  หนูก็ยังทำตัวแบบเดิมอยู่บ้างก็ตั้งใจเรียนขึ้นมาบ้าง  แต่ก็ทะเลาะกับแม่ทุกวัน  หนูด่าแม่

          พออาจารย์จะพามาวัดหนูไม่อยากมาเลยรู้สึกว่ามันคงน่าเบื่อ  หนูขอเงินแม่กับพ่อ  พ่อให้  500  บาท  หนูเลยคิดว่าคงไม่ได้ใช้มากหนูให้แม่คืนไป  200  บาท  พอถึงวัดหนูรู้สึกว่าวัดนี้น่าอยู่  แต่พอมาปฏิบัติธรรมหนูเหนื่อยแต่ปวดขามา  หนูคิดถึงแม่มากอยากกลับบ้าน  พอวันที่ 4  ตอนเย็น  หนูมีความรู้สึกว่าหนูทำผิดกับแม่มาก  วัดวะภูแก้วสอนให้หนูรู้จักการเคารพผู้มีพระคุณและให้ตอบแทนบุญคุณพ่อแม่  หนูสัญญาว่ากับไปหนูจะเป็นเด็กดี  และเชื่อฟังแม่

นางสาวบุษยามาศ  โพธิกำเนิด
โรงเรียนชุมพวงศึกษา  ชั้น ม.4/4

ดูหนังดูละครย้อนดูตัว

 
          หนูเคยทำตัวไม่ดีกับพ่อแม่  ป้า  และคุณครู  ตอนนั้นหนูเคยขโมยเงินแม่  เคยโกหกแม่ว่าจะเอาเงินไปทำรายงาน  แต่พอหนูได้เงินจากแม่หนูกลับไม่ได้ทำรายงาน  หนูเอาไปกินไปใช้ในสิ่งที่ไม่จำเป็น  ไปกินเหล้า  เล่นไพ่  เล่นการพนัน  จับกลุ่มกันไปขับรถเล่น  แม่โทรมา  ถามว่าทำรายงานเสร็จหรือยัง  หนูก็โกหกแม่ไปอีกว่ายังไม่เสร็จ  แล้วแม่ก็ด่าหนู  หนูก็เถียงกลับไปอย่างโน้นอย่างนี้  วางสายโทรศัพท์ใส่แม่  แต่พอได้ฟังการบรรยายเรื่องบุญ-บาป  หนูก็ได้รู้เลยว่าหนูทำบาปไปเยอะ

          หนังสั้นที่คุณครูให้ดู  ลูกสาวโกหกพ่อซึ่งเป็นคนขับรถบรรทุก  เอาเงินไปใช้ในสิ่งผิด ๆ  มันตรงกับชีวิตของหนูทุกอย่าง  พอมองย้อนมาดุตัวเอง  ก็รู้เลยว่าหนูมันเลวจริง ๆ  5  วันที่ครูให้นั่งสมาธิ  หนูก็ได้ตั้งใจตลอดเพราะหนูอยากให้บาปที่หนูทำไว้มั่นเบาบางบ้าง  แต่หนูรู้ว่ามันคงไม่หายหรอก  แต่หนูก็จะพยายามต่อไป  กลับไปอยากจะกราบเท้าแม่พ่อ  และป้าสักครั้ง  เพราะหนูกลัวว่าพ่อของหนูจะต้องตายเพราะลูกแบบในหนัง  เพราะพ่อหนูขับรถสิบล้อทุกคืน  วิ่งขึ้น  วิ่งลง  หนูกลัวจะเสียแม่และพ่อไป  หนูอยากอยู่กับท่านนาน ๆ  ค่ะ

นางสาวอุไรรัตน์  สมการ  
โรงเรียนชุมพวงศึกษา ชั้น ม.4/4
วันอังคารที่  24  กันยายน  2556 

 
เรามาสร้างบุญไม่ใช่ชดใช้กรรม
 

          เมื่อได้ฟังการบรรยายเรื่องพระคุณพ่อแม่  ฉันก็รู้สึกได้เลยว่าฉันไม่เคยเลยที่จะทำความดีกับท่าน  เพราะตั้งแต่เกิดมาฉันก็เกือบที่จะโดนเอาไปให้คนอื่นเลี้ยง

          ฉันเกิดมาได้แค่  3  วัน  แม่ฉันก็จะเอาฉันไปให้คนอื่นเลี้ยง  แต่ปู่ของฉันไม่ยอม  จึงอุ้มฉันหนีมาจากโรงพยาบาล  ปู่ย่าเลี้ยงฉันมาตั้งแต่เล็ก  ฉันพึ่งได้เจอหน้าแม่ตอนอายุ  8  ขวบ  แม่กลับมาหาฉันกับพี่ตั้งแต่ที่แม่กลับมา  แม่ก็ให้ทุกอย่างแก่ฉันและพี่  ตอนนี้แม่ก็อายุมากแล้ว  ฉันอยากได้อะไรแม่ก็บอกว่าไม่มี  แม่ของฉันบอกว่าให้ท่องคำนี้ไว้เสมอว่า  “สิ่งนี้จำเป็นสำหรับเรา  หรือเป็นสิ่งที่เราอยากได้”  ฉันได้แต่บอกตัวเองว่ามันเป็นสิ่งอยากได้  ถึงฉันอยากได้มากแค่ไหนก็ไม่ได้  เพราะบางครั้งแม่ก็หาให้เราไม่ได้จริง ๆ  ถ้าเราไม่ได้เราก็โกรธแม่  ไม่คุยกับแม่

          ส่วนพ่อของฉัน  ฉันและพี่อยากได้อะไรก็จะหาให้  แต่พอพ่อเกิดอุบัติเหตุ  เมื่อ  2  ปีก่อน  ทำให้พ่อพิการเป็นอัมพาต  ฉันและพี่ก็ดูแลพ่อมาตลอดระยะเวลา  2  ปี  และตอนนี้ฉันต้องดูแลพ่อคนเดียว  เพราะพี่ก็ต้องไปเรียนที่มหาวิทยาลัย  ฉันทำทุกอย่างให้พ่อแต่พ่อทำไม่ดีใส่  เช่น  ถีบฉันจนปากแตก  ทุยน้ำลายใส่ฉัน  ฉันก็นั่งร้องไห้พ่อก็ด่าว่าฉันทุกวัน  พี่ของฉันก็ปลอบใจฉันว่า  อย่าคิดว่าเรามาชดใช้กรรม  แต่ให้เราคิดว่าเรากำลังสร้างบุญ  เพราะเราได้ดูแลบิดามารดาผู้มีพระคุณ  ถ้าเราไม่มีท่านเราก็ไม่มีวันนี้  ถ้าเราขาดท่านไปเราจะอยู่อย่างไร

          ฉันจึงคิดว่า   ฉันควรตอบแทนพระคุณท่านบ้าง  ฉันไม่เคยบอกรัก  พ่อกับแม่เลย  กลับไปในครั้งนี้  ฉันอยากจะบอกว่า  ฉันขอโทษที่เคยทำไม่ดี  กลับบ้านดึก  บางครั้งก็เสพของที่มึนเมา  ฉันจึงอยากบอกรักพ่อกับแม่มาก  ขอบคุณที่ท่านรักฉันกับพี่  และคอยให้อภัยในเวลาที่ผิดไป
  
  
 

นางสาวศุจินทรา  เพ็ญการ
โรงเรียนชุมพวงศึกษา   ชั้น ม.4/3
เขียนไว้ ณ วันที่  24  กันยายน  2556