หลวงพ่อพุธ ฐานิโย Thaniyo.com

แก่นแท้ของศาสนาคือสติและปัญญา

          ยอมรับเลยว่าที่ผ่านมาข้าพเจ้าไม่มีความศรัทธาในพระพุทธศาสนา หรือ ศาสนาอื่นๆ เลย   ข้าพเจ้าคิดเสมอว่า คนเราอยู่ได้โดยไม่ต้องพึ่งศาสนา   ศาสนาเป็นเรื่องงมงายทำให้คนเชื่อในเรื่องผี สาง เทวดา ซึ่งไร้สาระ  ที่เป็นเช่นนี้นั้นก็เพราะข้าพเจ้ามีความเข้าใจศาสนาในแบบผิดๆ มาตลอด   ข้าพเจ้ายึดถือในตัวตน “ตัวกู  ของกู”  หรือยึดถือในอัตตามากจนเกินไป

          การมาวัดวะภูแก้วทำให้ข้าพเจ้าเข้าใจในแก่นแท้ของศาสนามากขึ้น  วันนี้ข้าพเจ้าได้รู้แล้วว่าศาสนาไม่ใช่เรื่องงมงายเลย    หากแต่เป็นเครื่องยึดเหนี่ยวจิตใจของเราไว้ต่างหาก

          โลกเราในปัจจุบัน   ทุกอย่างกำลังเร่งรีบ   ผู้คนต่างวิ่ง วิ่ง วิ่งเพื่อสู่วันข้างหน้า  ไม่มีใครคิดเรื่องบาปบุญ   ไม่มีใครคิดเรื่องกรรม หรือ  การทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่วเลย  และพระพุทธศาสนานี่แหละที่เป็นเหมือนแม่เหล็กที่ดูดเราไว้ขณะเรากำลังรีบวิ่ง  จนกระทั่งเราสามารถหยุดลงได้    แล้วพระพุทธศาสนาช่วยเตือนสติ   ช่วยหยุดให้เราฉุกคิดได้ว่าอะไรดี  อะไรไม่ดี   แล้วสิ่งสุดท้ายซึ่งเป็นวันที่ข้าพเจ้าจะเดินทางกลับ  ข้าพเจ้าจึงคิดได้ว่า  “ในขณะที่เราวิ่งไปข้างหน้า  ปัญญาและจิตใจเรากลับเดินสวนทาง หากขาดการพัฒนาจิตให้รู้เท่าทัน”

   น.ส.กนกอร  สมัญญา  
   ม.5/1  ร.ร.ลำปลายมาศ

เพราะความโชคดีหรือมีบุญเก่า ?

          ก่อนหน้าชีวิตหนูค่อนข้างวุ่นวายสับสน และ เหตุผลหลักเลย คือ การเรียนสูงขึ้น และหนักมาก  แต่สภาวะจิตของหนูกลับแย่ลง   เคยเป็นคนที่มีเป้าหมายในชีวิตแต่โตขึ้นแทบจะมองหาเป้าหมายไม่เห็นเลย   หนูเคยเป็นคนที่เรียนเก่งมาก   กล้าใช้คำนี้เพราะตอน ม.ปลาย หนูอยู่ถึงระดับห้องคิงเตรียมอุดมศึกษา    แต่ด้วยปัญหาชีวิตมากมายที่ถาโถมเข้ามาหาแบบไม่ทันตั้งตัว   และมาหลายเรื่องในเวลาเดียวกัน   สภาวะจิตตอนนั้นก็แย่พอแล้ว   จนสอบเข้าเรียนมหาวิทยาลัยติดแพทย์รามาฯ   ถือเป็นการประคองตัวเองจนประสบความสำเร็จ   ชั้นปีที่ 1  ชีวิตการเรียนค่อนข้างสบายจึงไม่ค่อยเครียด   ให้พูดตามความจริงคือแทบไม่เรียน  ไม่ใช่ไม่มีเรียน แต่หนูไม่ไปเอง เพราะเบื่อกับหนังสือเหลือเกิน  แทบเรียกได้ว่า ใช้ชีวิตเสเพล   ไม่ต่างอะไรกับการพักร้อนยาวๆ 1 ปี เต็มๆ เลย   เมื่อได้ขึ้นปี 2  การเรียนวิชาแพทย์หนักอย่างที่ใครๆ เขาบอกจริงๆ  เคยเป็นคนที่เชื่อมั่นในตัวเอง  ทำอะไรได้ทุกอย่าง   แต่สิ่งเหล่านั้นเป็นเพียงอดีตไปหมดเพราะไม่ว่าหนูจะเรียน หรือตั้งใจแค่ไหนก็ทำได้ไม่ดีมาก  ต่อให้ทำมากผลกลับน้อย  ยิ่งทำ  ยิ่งคิด  ยิ่งแย่   ตอนนั้นมองหาที่เกาะที่ยึดว่าควรทำอย่างไรดี   นั่งคิดว่าเพราะอะไร คำตอบที่ได้คือ  “เราไม่มีสมาธิเลย”   แม้เราจะเข้าเรียน   มือจดแต่จิตเราไปอยู่นอกห้อง  จนวันหนึ่งอ่านหนังสือเตรียมสอบแต่พบว่าตัวเองอ่านไม่ได้เลย  จิตว้าวุ่นไปหมด  เลยวางหนังสือเข้าอินเตอร์เน็ต  ไม่รู้เป็นความบังเอิญ หรือความโชคดีของเรา  ได้ดู ดร.ดาราวรรณ  ฟังแล้วเกิดรู้สึกว่าชอบความคิดที่อาจารย์ถ่ายทอดออกมามาก   จึงไปหาข้อมูล ดร.  ใน  google  แล้วโทรศัพท์เล่าให้คุณพ่อฟัง   แล้วขออนุญาตมา  แล้วก็ได้มาจริงๆ

          การนั่งสมาธิวันแรก  ยกแรก   โอ้โห! เจ็บขาอย่างนี้ก็นึกในใจว่า   เราคงไม่มีโอกาสรู้จักคำว่าสมาธิละมัง    แล้วต้องอยู่อีก 4 วัน  เราจะไหวไหมนี่   แต่เมื่อเวลาผ่านไป   สิ่งที่ยืนยันคำพูดที่ว่า  “ความพยายามอยู่ที่ไหน   ความสำเร็จอยู่ที่นั่น”   ได้ผลจริงๆ   ทุกครั้งที่เจ็บจะพยายามบอกกับตัวเองว่าเรามาที่นี่เพื่ออะไร   เป็นการเตือนตัวเองตลอด   ดร.ดาราวรรณบอกให้ลองอดทน   อดทน  บริกรรมถี่ๆ เดี๋ยวก็หายเมื่อย  จดจ่อ เอาความจริง   แรกๆ พยายามทำตามดร. บอกมาก แต่ก็ได้บ้างไม่ได้บ้าง    แต่ก็ไม่ยอมแพ้จนสุดท้ายก็ดีขึ้น   ทำได้นานขึ้นมากขึ้น   และมากสุดตอนยกที่พูดเรื่องแม่   น้ำตาหนูไหลไม่หยุด   คิดแล้ว  คิดทุกอย่างใครจะรู้ว่าการเอาใจจดใจจ่อกับเรื่องนี้จะทำให้เรามีสมาธิมากแบบบอกได้เลยว่ากายสบายอย่างที่อาจารย์บอกเป็นอย่างไร   จนวันนี้วันสุดท้ายขอบอกว่าหนูมีสมาธิดีขึ้นมากเลยค่ะ   คุณพ่อยังชม อาจยังไม่มากมาย   แต่เทียบกับตัวเองแล้ว คุ้มจริงๆ ที่มา    นี่คงเป็นบุญเก่าของหนูสินะที่ทำให้หนูได้มาที่วัดวะภูแก้วแห่งนี้   ขอบคุณนะคะที่ทำให้หนูได้รู้อะไรหลายๆ อย่าง  ขอบคุณมากกับสิ่งที่ให้   เรื่องบางเรื่องแม้เงินมากมายก็ซื้อไม่ได้จริงๆ    หนูจะนำทุกคำสอนไปปฏิบัติ  จะพยายามนำการฝึกสมาธิไปฝึกให้ตัวเองมีสมาธิมากกว่านี้ ยิ่งๆ ขึ้นไป    หนูจะเป็นคุณหมอที่เก่งและมีคุณธรรมอย่างที่อาจารย์ทุกท่านได้สั่งสอนให้   แล้วหนูหวังว่าอาจารย์จะไม่ลืมว่าที่คุณหมอคนนี้

วรัมพา   รุจิดำเกิงศักดิ์  (ผู้อบรมสมทบ)
นักศึกษาแพทย์ปี 2  โรงพยาบาลรามาธิบดี