ถ้าไม่มีความกตัญญูก็อย่านึกว่าตัวเองเป็นคน

  
           ตั้งแต่วันแรกที่ผมเข้ามาที่วัดวะภูแก้ว   ผมรู้สึกดีมาก  ในวันต่อมาผมเริ่มเข้าใจและได้เรียนรู้การเอาชีวิตรอดจากสิ่งที่ไม่ดีและควรทำในสิ่งที่ควรทำ

            เมื่อถึงคืนสุดท้ายที่วิทยากรบอกให้ตั้งใจปฏิบัติ   ผมก็ตั้งใจและผมก็นึกคิดถึงคำสอนต่างๆ ที่วิทยากรได้สอน  ผมจึงนึกขึ้นว่าชีวิตนี้ผมทำดีพอหรือยัง  ผมทำให้พ่อแม่ครูบาอาจารย์ภูมิใจในตัวผมหรือยัง  ผมก็นึกผมเป็นคนแท้ๆ  เราควรมีจิตสำนึกต่อผู้มีพระคุณให้มากกว่านี้  เพราะถ้าทำไม่ได้ก็อย่านึกตัวเป็นคน

           ภูมิใจมากครับที่ได้มาอบรมธรรมะที่วัดนี้   วัดนี้เป็นวัดที่มีวิทยากรที่สอนให้รู้ถึงธรรมะที่แท้จริง

นายศรีวิลาส   ประเสริฐศรี  ชั้น ม.5/5
โรงเรียนบำเหน็จณรงค์วิทยาคม   อ.บำเหน็จณรงค์วิทยาคม    จ.ชัยภูมิ
เขียนไว้ ณ วันที่  21  สิงหาคม  2555

กลัวนรกจนไม่กล้าทำบาปอีกแล้ว

          การเข้าค่ายครั้งนี้ก็ทำให้หนูได้อะไรกลับไปเยอะมากๆ   ที่นี่ได้สอนเรื่องบาปบุญคุณโทษ   เรื่องนรก – สวรรค์  ซึ่งหนูก็พอจะรู้มาบ้างแล้ว   แต่ท่านได้สอนอย่างละเอียดลึกซึ้งมาก   ทำให้หนูแทบจะไม่กล้าทำบาปอีกแล้วเพราะมันน่ากลัว   อีกเรื่องที่ทำให้หนูประทับใจก็คือการนั่งสมาธิ   ตอนวันแรกๆ ไม่เข้าใจเหมือนกันว่า   ทำไมหลายคนนั่งได้แต่เรานั่งไม่ได้   พอเข้าสู่วันที่ 3 ที่ 4  ก็เริ่มนั่งได้ และนั่งได้นานด้วยก็รู้สึกว่าตัวเรานี้เบาสบายมากและสถานที่ปฏิบัติธรรมที่นี้สวยมากโดยเฉพาะที่อุทธยานธรรม เพราะเป็นที่ที่สวยสงบ  บรรยากาศดี  มองเห็นสถานที่รอบๆ ได้อย่างสวยงาม   หนูรู้สึกชอบวัดนี้มาก  สอนให้เราได้ซาบซึ้งถึงบุญคุณของคุณพ่อคุณแม่ได้มาก  จนไม่สามารถอธิบายได้เพราะว่ามันอยู่ในใจของเราที่มันปลื้มและรู้สึกรักแม่มากที่สุด

           แหละการเข้าค่ายครั้งนี้ที่วัดวะภูแก้วได้ประโยชน์มาก  ได้ฝึกอะไรหลายๆ  ซึ่งสามารถนำไปใช้ในชีวิตได้อย่างดี

น.ส.ชุตินันท์   รูดจันทึก   ชั้น ม.4/1
โรงเรียนบำเหน็จณรงค์วิทยาคม   อ.บำเหน็จณรงค์วิทยาคม    จ.ชัยภูมิ
เขียนไว้ ณ วันที่  21  สิงหาคม  2555

ธรรมะไม่ได้น่าเบื่ออย่างที่คิด

  
          วัดวะภูแก้วสอนให้เรารู้คิดหลายอย่างว่า สมาธิสามารถปฏิบัติได้ทุกสถานที่   ภาวนาคือ พลังบุญที่แรงที่สุด

          และวัดนี้สอนให้คิดว่า ธรรมะไม่ได้น่าเบื่ออย่างที่คิด   แถมสอนให้อดทนด้วยซ้ำไปและทำให้เราได้บุญบารมีอีก    ใครที่คิดว่าเข้าวัดฟังธรรมมันน่าเบื่อ ท่านคิดผิดแล้ว

          ขอขอบคุณวัดนี้ที่อบรมให้เราเป็นคนดี  รู้จักบาปบุญมากขึ้น

ด.ญ.กิ่งกาญจน์  นาคเสนีย์     ชั้น  ม.1/3
โรงเรียนบำเหน็จณรงค์วิทยาคม   อ.บำเหน็จณรงค์วิทยาคม    จ.ชัยภูมิ
เขียนไว้ ณ วันที่  21  สิงหาคม  2555

คิดถูกแล้วที่ย้ายกลับมาเรียนที่โรงเรียนนี้

  
           ปีนี้เป็นปีแรกที่ข้าพเจ้าได้มาพัฒนาจิตที่วัดวะภูแก้ว  เพราะข้าพเจ้าก็เพิ่งย้ายมาจากต่างจังหวัด   เมื่อก่อนข้าพเจ้าก็เคยอยู่ที่บำเหน็จณรงค์ตอนมัธยมต้น   ครั้งนั้นที่ข้าพเจ้าอยู่โรงเรียนต่างจังหวัด   พอดีเป็นโรงเรียนคริสเตียนนับถือพระเจ้า (พระเยซู)   ในเวลาหนึ่งปีข้าพเจ้ารู้สึกอึดอัดมากเพราะข้าพเจ้าเองก็นับถือศาสนาพุทธ  เป็นชาวพุทธ  ไม่เคยมีเวลาในการทำบุญเลย   ข้าพเจ้าก็เลยคิดตัดสินใจย้ายกลับมาเรียนที่บำเหน็จณรงค์   พอได้รู้มาว่าต้องมีการเข้าค่ายพัฒนาจิต    แรกๆ ข้าพเจ้าก็รู้สึกดีใจที่จะได้มาวัดวะภูแก้ว   แต่พอรู้อีกทีว่ามา 5 วัน   ข้าพเจ้าก็ไม่อยากจะมา   แต่พอเมื่อถึงวันที่  17   ข้าพเจ้านึกคิดว่าวันเวลามันผ่านไปเร็วอยู่แล้ว   ทำใจให้สบายๆ  แต่พอมาถึงข้าพเจ้ากลับเปลี่ยนความคิด   ข้าพเจ้าจะทำบุญภายในเวลา 5 วันให้ได้มากที่สุด   ถึงแม้ว่ามันจะเหนื่อยบ้าง  ง่วงนอนบ้าง  แต่ข้าพเจ้าก็สามารถอดทนมาได้จนถึงวันที่  21  เป็นวันที่ต้องกลับบ้าน   ข้าพเจ้าคิดว่าการมาวัดวะภูแก้วครั้งนี้คุ้มจริง   คำสอนของครูอาจารย์ที่สั่งสอนมาข้าพเจ้าจะนำไปปฏิบัติตามอย่างถูกวิธี

           สุดท้ายนี้  ข้าพเจ้าคิดว่าข้าพเจ้าตัดสินใจถูกแล้วที่ย้ายมาเพราะได้มาปฏิบัติธรรมที่วัดวะภูแก้ว    บุญครั้งนี้เป็นบุญที่ยิ่งใหญ่ที่สุดเท่าที่เคยทำมา

น.ส.ชลธิชา  เขียวขำ     ชั้น  ม.5/3
โรงเรียนบำเหน็จณรงค์วิทยาคม   อ.บำเหน็จณรงค์วิทยาคม    จ.ชัยภูมิ
เขียนไว้ ณ วันที่  21  สิงหาคม  2555

อยากได้บุญมาก ๆ

          ในวันแรกที่ผมได้ยินว่า อีก 2-3 วันจะไปเข้าค่ายธรรมะ   ผมก็ดีใจน่ะ  แต่พอมาอีกวันผมก็รู้สึกว่า   ถ้าผมมา  ใครจะอยู่กับตากับยาย   พอมาถึงวันที่จะเข้าอบรม   ผมนึกในใจผมจะมาเอาบุญให้ท่านเยอะๆ   พอมาถึงวัดวะภูแก้ว    ลงจากรถก้าวแรกผมก็เสียงดังเลย  พอนึกได้ขึ้นว่า   เรามาเอาบุญ  มาปฏิบัติธรรมะในวัด  เราไม่ควรส่งเสียงดัง   พอมาวันแรกได้มานั่งสมาธิที่ลานธรรม   วันแรกก็ยุงกัด  ก็ทนเอานั่งได้ประมาณ 40-45 นาที   ก็ลืมตาขึ้นมาฟังธรรม   พอวันที่ 2-3  ก็เริ่มดีขึ้น   พอมาวันที่ 4  ตอน 4 ทุ่ม   ผมบอกกับเพื่อนว่าไวจังทำไมเร็วอย่างนี้   เพื่อนก็บ่นๆ ไม่อยากกลับ    แต่ผมก็นึกในใจว่าผมก็ไม่อยากกลับ    อีกใจเป็นห่วงทางบ้านเขาจะรอเรา   พอมาตอนเช้า   มานั่งสมาธินิ่งสบายมากๆ  เพราะเป็นวันสุดท้าย   จะเอาบุญไปฝากพ่อ-แม่  ตา-ยาย  ที่รักให้มากที่สุด   ผมดีใจมากเลยจะได้กลับบ้าน   แต่อีกใจก็อยากได้บุญมากกว่านี้   วันนี้เป็นวันสุดท้าย   ผมจะได้กลับบ้าน   ผมอยากแยกตัวเราออกมา 2 ครึ่ง  แต่คนเราทำไม่ได้  วันหน้าฟ้าใหม่    ผมจะพาครอบครัวมาทำบุญที่นี่   และมาปฏิบัติธรรม   ผมจะทำให้ดีที่สุดจะเรียนสูงๆ  ผมตั้งใจว่า  ผมจะเรียนเท่าที่ผมจะเรียนไหว  ดร.ดาราวรรณ  เด่นอุดม  เป็นแม่พิมพ์ ให้ผม   ผมมีใจมุ่งมั่นที่จะเรียนสูงๆ  จะได้มีฐานะมั่นคง  และจะทำความดี  จะทำงานสุจริต  ในกาลต่อไป...

นาย ชิตณรงค์  บุญแสน     ชั้น  ม.5/2
โรงเรียนบำเหน็จณรงค์วิทยาคม   อ.บำเหน็จณรงค์วิทยาคม    จ.ชัยภูมิ
เขียนไว้ ณ วันที่  21  สิงหาคม  2555